Oproep tot eenheid tussen de Rooms-Katholieke Kerk en de kerken van de Reformatie
Een aantal vooraanstaande theologen van protestantse en katholieke huize, hebben in een verklaring gepleit voor zichtbare eenheid tussen de twee kerkelijke richtingen. Na 500 jaar wordt het tijd om de eenheid weer te zoeken en de scheiding niet definitief te laten worden. Het is een vreemde post-moderne (theologische) kronkel en een teken van de tijd.
Vreemde post-moderne kronkel
In de verklaring roepen de theologen op om tot erkenning van elkaars standpunten te komen. De kerk is immers gemarginaliseerd in onze tijd en de scheidingen van vroeger maken de slagkracht niet groter. Daarom pleiten theologen als Marcel Sarot, Bram van de Beek en Arjan Plaisier voor erkenning van de paus als ‘herder der herders’ en tot erkenning van de katholieke eucharistie. Dit zou leiden tot een eenheid in verscheidenheid. Letterlijk zegt de verklaring: ‘Dat zal een kerk zijn waarin aan eenheid en veelkleurigheid recht wordt gedaan.’
Tja, wat zullen wij van deze dingen zeggen? Het zal vele eeuwen aan grote protestantse denkers, predikers en theologen raar in de oren klinken wat hier nu wordt geopperd. Immers de Rooms Katholieke Kerk aanbidt heiligen, wat door onze protestantse voorgangers altijd terecht als afgoderij is bestempeld. De Rooms Katholieke Kerk geeft een ongezonde en onbijbelse positie aan Maria in verering alsmede theologie en ook dat valt in dezelfde categorie van afgoderij. De paus erkennen zouden protestanten van vroeger nooit en te nimmer kunnen, want de plaatsvervanger van Christus op aarde? Er is maar één Christus en Hij zit op de troon! Maar ook de eucharistie waarin Christus elke keer weer reëel wordt in de hosti en de wijn is een theologische ingewikkeld uit te leggen principe, waar protestanten zich met recht al eeuwen tegen hebben verzet.
En dit zijn zo maar een aantal punten waar een protestantse gelovige nooit overheen zou kunnen en mogen stappen onder het verlangen naar eenheid.
Als zodanig wordt hierin de waarheid geofferd op het altaar van de veelkleurigheid en verscheidenheid. Daarmee is dit opnieuw weer een wijze waarop we zien hoe het postmoderne denken omgaat met de waarheid die zij niet meer erkent. Alles is uiteindelijk een standpunt en mening. Als we samen kunnen komen en werken, gaat dat daarom boven vermeende waarheid. Terwijl juist voor christenen van welke achtergrond dan ook het zoeken naar absolute waarheid hoog in het vaandel zou moeten staan, omdat Gods Woord ons leert dat er wel degelijk één goddelijke Waarheid is (zie bijvoorbeeld Joh. 14: 6).
Teken van de tijd
Meer nog dan een postmoderne kronkel is deze ontwikkeling een teken van de tijd. De Bijbel leert al dat er aan het einde van de tijden een wereldreligie zal komen die alle andere religies zal overschaduwen. Naar ons idee zal deze religie de andere religies samenbrengen en absorberen. Het tweede beest dat we in Openbaring 13 tegenkomen is daarvan de hoogste uitdrukking. Het zal ten dienste staan van het rijk van de Antichrist en er voor zorgen dat allen wereldwijd het beest gaan aanbidden. Het zal het uiterlijk van een lam hebben en het innerlijk van een draak, zo lezen we in Opb. 13: 11. En als je weet dat Christus in de Bijbel en in Openbaring als het Lam wordt geschilderd en de duivel in hetzelfde Bijbelboek als de draak, dan is het dus een religie die heel christelijk lijkt aan de buitenkant, maar van binnen duivels is.
In het oecumenisch streven zien we daar de contouren van. We zien steeds weer de tendens om Bijbelse waarheden uit te hollen en op te offeren voor het ideaal van eenheid en samenwerking. En altijd gaat daarbij de exclusiviteit van Christus en de radicale boodschap van het evangelie in het Woord van God overboord. De stap van deze protestantse en katholieke theologen brengt de duivelse wereldreligie die antichristelijk zal zijn en waarin Jezus en zijn verlossing dus zullen worden geloochend (1 Joh. 2 & 4), een stap dichterbij.
Het is in die zin weer een schakel in de grote keten van ontwikkelingen, waarin we zien dat komst van Jezus genaakt. Naast het optuigen van een model voor een surveillance-staat, naast de toenemende goddeloosheid en het morele verval, naast de liefdeloosheid en wetteloosheid die alomtegenwoordig lijkt, maakt de wereld zich ook hierin klaar voor het einde.
Voor ons betekent diezelfde ontwikkeling dat de hoop welhaast dagelijks meer gloort, want op dat moment zal de Heer ons verlossen. Maranatha!
