De WPATH-files - een inkijk in het ideologisch fanatisme van transgenderzorg

WPATH
De uitgelekte bestanden die de naam de WPATH-files dragen, zijn in handen gekomen van onderzoeksjournalist Michael Shellenberger. De bestanden bestaan uit verslagen en transcripties van symposia, congressen en teksten van fora en chats. Hieruit blijkt dat er intern op een hele andere manier over de procedure van hulpverlening aan transgenders wordt gedacht en gesproken dan in het openbaar. Er worden bewust risico’s aan de kant geschoven en/of gekleineerd. Bezwaren worden onder het ideologische tapijt geveegd. 

Dit is des te schokkender als je beseft dat WPATH - wat staat voor World Professional Association for Transgender Health - een voortrekkersrol vervult in transgenderzorg in de wereld. Hun Standards of Care (SOC) wordt door de hulpverleners in het veld vaak als uitgangspunt voor beleid en invulling van zorg genomen. 
WPATH pleit voor toegang tot transgenderzorg voor minderjarigen volgens de ‘gebruikelijke’ bekende methode: puberteitsremmers, behandeling met hormonen van het gewenste geslacht en chirurgische ingrepen om uiteindelijk de transitie compleet te maken. Men gaat er daarbij vanuit dat de jongeren (die vaak minderjarig zijn) zelf voldoende begrijpen wat deze procedure inhoudt, wat de gevolgen ervan zijn en dat hun ouders ook volledig geïnformeerd toestemming kunnen geven voor deze procedure. Men baseert zich daarbij op gedegen wetenschappelijk onderzoek, zo beweert men.

De bestanden van de WPATH-files laten zien dat hier in de praktijk niets van waar blijkt te zijn. De wetenschappelijk basis voor veel van waar WPATH voor staat is te dun òf niet of nauwelijks aanwezig. Daarnaast wordt de veronderstelling dat minderjarige kinderen en jonge volwassenen voldoende begrip hebben van de procedures om de keuze voor transitie weloverwogen te maken, door de leden van WPATH zelf niet wordt geloofd. 

Kinderen en jongvolwassenen kunnen niet begrijpen en overzien wat er gebeurt
Tijdens een panel op een WPATH-symposium in 2022 stelt dr. Daniel Metzger dat hij met kinderen moet praten over de procedure rond transitie in de transgenderzorg, die nog niet eens begrip hebben van geslachtelijke ontwikkeling. Zo zegt hij dat hij bij gesprekken over het gebruik van hormonen, vaak te horen krijgt dat kinderen willen kiezen voor geslachtelijke kenmerken. Zo beschrijft hij kinderen die wel een lagere stem, maar geen baardgroei willen of wel vrouwelijke hormonen, maar geen borsten. Het antwoord van deze dokter daarop? ‘Je kunt kinderen vertellen dat hun gender misschien niet binair is, maar hormonen zijn dat wel.’ Deze uitspraak is al veelzeggend in zichzelf en doet de vraag opkomen: waar is men dan mee bezig?

Diana Berg, kinderpsycholoog en mede-auteur van de SOC, ziet dezelfde tendens bij de kinderen die zij spreekt: ‘Ze zeggen wel dat ze het hebben begrepen, maar even later zeggen ze dan iets waaruit blijkt dat ze het niet gesnapt hebben. Bijvoorbeeld over het krijgen van gezichtsbeharing.’ 
Zij stelt ook vraagtekens bij het begrip van ouders. Ze pleit daarom voor een andere aanpak in het gesprek over de procedure met ouders. Ze vindt de huidige procedure zelfs onethisch! Ondertussen wordt er echter niet gestopt om te herzien, maar dendert de trein gewoon door.

Er is niet alleen een probleem met het inhoudelijke begrip van de procedure zelf, maar ook met het overzien van de consequenties ervan. Leden van WPATH geven onderling aan dat zij zien dat kinderen en jong-volwassenen niet snappen wat de consequenties zijn van mogelijke onvruchtbaarheid als gevolg van het nemen van puberteitsremmers en hormonen. Zelfs als dit wordt uitgelegd door de zorgverlener in het gesprek over de procedure tot transitie. Dr. Ren Massay stelt het zo: ‘Het is theoretisch allemaal heel goed om te spreken met een 14-jarige over onvruchtbaarheid en de mogelijkheid om daar alvast iets aan te doen, maar ik weet dat ik praat tegen een blinde muur. Ze zeggen dan: 'Eww, vies, kinderen, baby’s, goor.’ Om daaraan toe te voegen: ‘Of ze zeggen: ‘Dan ik adopteer wel’. En als je hen dan vraagt wat dat inhoudt en wat dat kost? Dan is het antwoord: ‘O, ik dacht dat je gewoon naar het weeshuis ging en dat je dan een baby gegeven werd.’

Hoe ideologisch gedreven men hierin is blijkt als we verder lezen in Shellenbergs publicatie. WPATH communiceert ondanks dit alles nog steeds dezelfde lijn als het aankomt op zorg aan transgenders. Zij gebruiken daarvoor het argument dat het niet alleen gaat om begrip en het overzien van consequenties, maar bovenal om de doorleefde ervaring. Een kind dat gebukt gaat onder problemen rondom het biologische en ervaren geslacht, heeft een dusdanig unieke ervaring dat alleen hij of zij daarover kan oordelen. Zelfs met gebrekkige kennis en inzicht, is dat leidend. Ouders, zorgverleners e.d. die deze ervaring niet hebben, kunnen daarover niets zeggen. 
Ik weet niet hoe dit voor jou is, maar ik vond dit schokkend om te lezen.

Slechte, gebrekkige onderbouwing transgenderzorg
Veel van wat WPATH als standaard voor de transitieprocedure ziet, heeft medisch nogal wat haken en ogen. Zo lijkt er een verband te zijn tussen het verstrekken van puberteitsremmers aan hele jonge kinderen gevolgd door hormoonbehandeling en het niet ontwikkelen van het vermogen tot een orgasme. Dit is echter nog niet voldoende onderzocht. Dit is bekend bij WPATH. De president van de organisatie, Marci Bowers, erkent dit in januari 2022. Ook erkent zij dat er bij de chirurgische ingreep bij de transitie van biologische man naar vrouw, complicaties kunnen optreden als er gestart is met de procedure tot transitie voordat de puberteit begonnen is. Bowers gaat zelfs zover dat ze in een groep binnen een discussie-forum deelt dat het ‘wellicht beter is voor de lange termijn om een klein beetje van de puberteit te laten beginnen voordat met puberteitsremmers wordt begonnen’. Het sleutelwoord in dit citaat is ‘wellicht’. Dit duidt op een gebrek aan een harde wetenschappelijk onderbouwing.

Ook het onderzoek naar spijtoptanten op latere leeftijd van een doorgemaakte transitie, is van een bedroevend niveau. De hele zorgketen, maar zeker ook WPATH, beweren dat er maar heel weinig mensen later spijt hebben, maar dat blijkt juist uit de weinige goede onderzoeken hiernaar niet. Deze worden echter genegeerd, terwijl de trend in dit alles duidelijk is: het aantal transities neemt toe, de procedure wordt steeds toegankelijker voor steeds meer kinderen en daarmee dus ook het aantal mensen dat later spijt krijgt.

Dat brengt ons bij het volgende probleem: de diagnose voor genderdysforie is zeer subjectief. Er is geen objectieve diagnostische test om dit vast te stellen en de stoornis zelf is weinig scherp omlijnd. Dat maakt de zeer ingrijpende procedure van transitie tot iets zeer subjectiefs dat enkel is gebaseerd op het verhaal, de opvatting en de gevoelens van een minderjarig kind, die in zijn of haar ontwikkeling nog volop in beweging is. De procedure van transitie heeft echter verstrekkende en soms zelfs levensbepalende gevolgen als onvruchtbaarheid, seksuele problemen, ontstekingen, pijnklachten en levenslange behandelingen onder andere bij medische specialisten. Ook hiernaar is te weinig onderzoek gedaan; zo is onvoldoende bekend hoe het met de verlangens van deze jonge mensen rondom nageslacht is op latere leeftijd. Daarbij moeten de bijwerkingen van hormoonbehandeling en puberteitsremmers niet onderschat worden. In de publicatie van Schellenberg lezen we naast blijvende onvruchtbaarheid ook over broze botten, cognitieve beperkingen, een verhoogd risico op kanker en hart- en vaatziekten.  

Tot slot is er nog te weinig onderzoek gedaan naar het verband tussen genderdysforie en autisme en eetstoornissen. Ook lijkt er een verband te zijn tussen problemen met de beleving van het biologische geslacht en Borderline Personality Disorder (BDP) en ook daarnaar is niet of nauwelijks nog gekeken. 

Al met al dus een hele ingrijpende weg die minderjarige kinderen en jongvolwassenen gaan in de procedure van transgenderzorg. Het is een weg met verstrekkende en blijvende gevolgen en vele risico’s. Daarbij ontbreekt op veel terreinen goede en verantwoorde wetenschappelijk onderbouwing. 

Transgenderzorg is ideologie
Het beeld dat uit de WPATH-files naar voren komt, is dat deze organisatie meer handelt vanuit activistische en ideologische motieven dan vanuit medisch en wetenschappelijk verantwoorde argumenten. En zij zijn helaas niet de enige. Al eerder schreven we over de WHO die richtlijnen voor transgenderzorg ging opstellen en daarbij enkel activisten uitnodigde om daarover mee te denken. 
Steeds weer wordt duidelijk: het gaat in de transgenderbeweging om fanatisme gedreven door ideologische overtuigingen. Feitelijk is het transgenderisme een beweging met religieuze lading en pretentie: het is bovenal een levensbeschouwing met een eigen mensbeeld dat men aan anderen probeert op te leggen. Dit mensbeeld komt niet overeen met de werkelijkheid van Gods schepping om ons heen. Bijbels gezien moet deze daarom ook worden afgewezen. Tuurlijk, er zijn mensen die lijden aan genderdysforie en daar mogen we pastoraal gevoelig en bewogen mee omgaan. Dat is niet het punt. Het gaat om de ideologie die hier omheen is ontstaan. Deze moet radicaal worden afgewezen en bestreden.

We moeten ons als Bijbelgetrouw christenen niet uit het veld laten slaan of het zwijgen laten opleggen door deze beweging en er soms welhaast alomtegenwoordige propaganda. We mogen zien wat het is wat aan ons wordt gepresenteerd. Het is een ideologie met religieuze pretenties en het kan met Gods Woord en met behulp van doorwrochte argumenten zoals hierboven beschreven, worden bestreden. En dat moeten we niet laten. In andere landen om ons heen keert het tij al voorzichtig (bijvoorbeeld Groot Brittanië en Zweden) en dat is ook bij ons mogelijk.  

NB Alle voorbeelden en citaten die in dit artikel genoemd worden komen rechtstreeks uit de WPATH-files.

Lees ook:

• WHO wil richtlijnen transgenderzorg 2024

• De Week van de Lentekriebels 2024