Water: een bron voor conflicten
Frits Boekhoff • 96 - 2020 • Uitgave: 11
Zoet water is de bron van al het leven op aarde. Water is een zeer belangrijke grondstof. Het laat gewassen groeien, dieren drinken ervan en mensen kunnen niet zonder. In Nederland gebruiken we per persoon ruim 120 liter drinkwater per dag. Douchen, doorspoelen van het toilet, wassen van kleding, koken, afwassen en natuurlijk het drinken van kraanwater (zoals koffie en thee). Nederland verbruikt 1 biljoen liter (1.000.000.000.000 liter) kraanwater per jaar.
De aarde bestaat voor bijna driekwart uit water. Van al dat water zit 98% in de zeeën. Ruim twee procent van het water op aarde is zoet, maar de helft daarvan is bevroren op bergtoppen of op de Noord- of Zuidpool. Van al het water in de wereld kunnen wij dus maar één procent gebruiken om drinkwater van te maken. De wereldbevolking telt op dit moment zo’n 7,7 miljard mensen. De komende jaren zal de wereldbevolking naar verwachting doorgroeien tot 11 miljard. Als we bedenken dat 60-70% van al het beschikbare water wordt gebruikt voor de landbouw, dan is duidelijk dat door de bevolkingstoename meer monden gevoed moeten worden. Dus zal er meer landbouw moeten plaatsvinden. Daarvoor is nog meer water nodig dan we nu al gebruiken. Tel daarbij op de opwarming van de aarde en het waterprobleem is duidelijk. Water wordt een kostbare grondstof.
De Nijl is niet van Egypte
Steeds meer landen over de hele wereld, vooral landen die aan de bovenloop van een rivier liggen bouwen dammen. Vooral om elektriciteit op te wekken, maar ook om zelf waterreservoirs aan te leggen om hun eigen akkers te bevloeien. De lager liggende landen mogen het doen met het resterende en inmiddels vaak vervuilde water. Dit leidt uiteraard tot spanningen, bijvoorbeeld in Afrika. De Nijl is al heel lang de bron van leven in Egypte en Soedan. Nu er al meer dan 270 miljoen mensen in het stroomgebied van de Nijl wonen is het lang niet meer zeker dat de rivier voor voldoende water kan zorgen om bewoners van de Nijloevers in hun behoeften te laten voorzien. Als de huidige groei van de bevolking in Egypte doorzet, wordt het probleem alleen maar groter. Ethiopië bouwt de Grote Renaissancedam aan de grens met Soedan in de Blauwe Nijl, die voor 75% van het Nijlwater zorgt. Oeganda bedreigt ook de watervoorziening in Egypte met een nieuwe dam in de Witte Nijl. De dammen moeten Ethiopië, Oeganda en buurlanden van stroom voorzien, tevens wordt bij extreme droogte water afgetapt voor eigen gebruik. De afgelopen tijd vlogen Egypte en Ethiopië elkaar in de haren, zelfs met gebruik van oorlogstaal. De VS probeert te bemiddelen.
Debiet
In de hydrologie staat debiet voor de hoeveelheid water die een rivier per tijdseenheid transporteert of afvoert. Een heel belangrijk gegeven dus. Het debiet van de Witte Nijl is 800 m2 per seconde en van de Blauwe Nijl is 2200 m2 per seconde. Het jaargemiddelde van de Rijn is 2.000 m2 per seconde en het debiet van de Jordaan is 16 m2 per seconde.
De Eufraat en de Tigris
Ook in het Midden-Oosten zijn spanningen tussen landen ontstaan. Turkije beschikt over meer water dan de rest van het Midden-Oosten bij elkaar. Vrijwel al het water dat via de Eufraat (2700 km lang) en de Tigris (1800 km lang) door Irak en Syrië stroomt, komt uit de bergen in Oost-Turkije. Turkije ziet zichzelf als eigenaar van al dat water, en ontkent dat buurlanden Syrië en Irak er aanspraak op kunnen maken. Turkije is al jaren bezig met het bouwen van dammen in beide rivieren voor irrigatie en waterkrachtcentrales. Het wordt ook wel het GAP-project genoemd, qua omvang een van de grootste projecten ter wereld. Het bestaat uit 22 stuwdammen, 19 elektriciteitscentrales en een netwerk van tunnels en irrigatiekanalen. Het GAP-project verontrust Syrië en Irak, aangezien het Turkije de macht geeft de waterloop via de beide rivieren zo goed als af te sluiten. Het land heeft er al mee gedreigd. In 1989 bijvoorbeeld wilde de Turkse premier de toevoer van water naar Syrië sterk terugdraaien als dat land zijn steun aan de PKK niet zou opzeggen. Een ander nadelig gevolg van het GAP-project is vervuiling. Als een groot deel van het water eerst voor de landbouw wordt gebruikt, komen daar hoge concentraties chemicaliën en zout in. Hierdoor zal het water stroomafwaarts minder geschikt voor irrigatie zijn.
China is dol op water
In Israël en andere landen wordt veel zoet water uit zeewater gemaakt. Zo wordt 60% van het drinkwater in Israël door ontzilting (= omzetten van zout water naar zoet water) gewonnen. Het proces van ontzilting kost echter relatief veel energie en is daarom lang niet op alle plaatsen economisch haalbaar.
China is ook dol op water, heel veel water. China heeft op dit moment al meer dammen liggen dan de rest van de wereld bij elkaar. Meer dan de helft van het rivierwater dat China verlaat komt India binnen. India is hierdoor bijzonder kwetsbaar, want zij zijn voor 50% van hun zoet water van China afhankelijk. Recent woedde er tussen China en India een bescheiden militair conflict. Inzet zijn enkele machtige, grensoverschrijdende rivieren die allemaal hun bron hebben in het Himalayagebergte van Tibet. Ook een land als Vietnam heeft te lijden onder de waterbehoeften van China.
Welvaart
Naast droogte en een sterke toename van de wereldbevolking is de toenemende welvaart een van de oorzaken van waterschaarste. Door de grotere welvaart kunnen mensen meer consumeren. Niet alleen kopen mensen meer en andere voedingsmiddelen, maar ook kopen zij sneller nieuwe producten zoals huishoudelijke apparaten en kleding. Voor de productie van een T-shirt is 2.500 liter en voor één spijkerbroek is 8.000 liter water nodig.
Droogte is een vervulling van het profetisch woord
We zien in onze dagen talloze profetieën in vervulling gaan zoals het herstel van Israël, de toenemende staatscontrole die wereldwijd om zich heen grijpt, we horen van (burger)oorlogen, sprinkhanenplagen, dwaalleer in de kerken, goddeloosheid in de samenleving, misleidingen, digitaal betalingsverkeer. En wat zegt het ons dat over de hele wereld de kerken zeven maanden gesloten zijn? Droogte is in de Bijbel vaak een oordeel van God. De profeet Jeremia sprak over een komende tijd van oordeel, die ’komen zij bij de regenbakken, dan vinden zij geen water…omdat de grond is gescheurd, er is immers geen regen op het land…’ (Jeremia 14:1-6).
De profeet Jesaja profeteerde dat in Egypte ’het water uit de zee en de rivier zal verdrogen… en alles wat bij de Nijl gezaaid is, verdroogt, verwaait en is niet meer’ (Jesaja 19:5-8).
De bekendste periode van droogte in de Bijbel is de 3,5 jarige droogte in de dagen van de goddeloze koning Achab en de profeet Elia. Het gevolg was grote hongersnood over het gehele land. En Elia zei tegen Achab: ’zo waar de Heere leeft, voor Wiens aangezicht ik sta, er zal deze jaren geen dauw of regen komen, behalve op mijn woord’ (1 Koningen 17:1).
Tot slot lezen we in Openbaring 16 dat tijdens de grote verdrukking de Eufraat zal droogvallen. Dit geeft de legers uit het Oosten de gelegenheid deel te nemen aan de slag van Armageddon.
En zij bekeerden zich niet van hun werken
Openbaring voorzegt nog meer. In Openbaring 16:11 lezen we dat ze de God van de hemel lasteren en dat zij zich niet bekeerden van hun werken.
Berichten uit de hele wereld laten zien dat watertekorten toenemen. De mensheid kent Gods Woord niet meer en zien niet dat watertekorten en de daarmee gepaard gaande droogte een vervulling is van het profetische woord. De huidige droogte is niet zomaar iets dat de mensheid bij toeval overkomt. Het kan wel eens te maken hebben met onze goddeloze wandel. De mensheid probeert zelf een oplossing te bedenken, maar ze bekeren zich niet tot de Heere en zien niet, of willen niet zien, dat daar de oplossing ligt. Zonder bekering is er geen oplossing voor dit probleem.
De Heere kan en zal straks in voldoende drinkwater voorzien. De Heere God weet immers dat deze schepping en de mensheid drinkwater nodig hebben om te kunnen leven. Daarom voorziet de Heere ook steeds weer in water. Genesis begint met rivieren die de hof van Eden bevloeien en de laatste bladzijden van de Bijbel beschrijven een zuivere en heilzame rivier. Water dat niet drinkbaar is maakt de Heere gezond en fris. In Ezechiël 47 lezen we dat er een stroom water vanuit de nieuwe tempel in Jeruzalem stroomt en uiteindelijk in de meest zoute zee op aarde uitkomt, de Dode Zee. Het resultaat is dat de Dode Zee een levende zee wordt, met een overvloed aan vis. Overal waar deze tempelstroom komt wordt het water gezond en wordt het land een paradijs. De Heere kan wat de mens niet kan. Vies, vervuild en onbruikbaar water veranderen in levend, gezondmakend water. In het duizendjarig vrederijk zal ook deze profetie heerlijk worden vervuld.
Frits Boekhoff
De aarde bestaat voor bijna driekwart uit water. Van al dat water zit 98% in de zeeën. Ruim twee procent van het water op aarde is zoet, maar de helft daarvan is bevroren op bergtoppen of op de Noord- of Zuidpool. Van al het water in de wereld kunnen wij dus maar één procent gebruiken om drinkwater van te maken. De wereldbevolking telt op dit moment zo’n 7,7 miljard mensen. De komende jaren zal de wereldbevolking naar verwachting doorgroeien tot 11 miljard. Als we bedenken dat 60-70% van al het beschikbare water wordt gebruikt voor de landbouw, dan is duidelijk dat door de bevolkingstoename meer monden gevoed moeten worden. Dus zal er meer landbouw moeten plaatsvinden. Daarvoor is nog meer water nodig dan we nu al gebruiken. Tel daarbij op de opwarming van de aarde en het waterprobleem is duidelijk. Water wordt een kostbare grondstof.
De Nijl is niet van Egypte
Steeds meer landen over de hele wereld, vooral landen die aan de bovenloop van een rivier liggen bouwen dammen. Vooral om elektriciteit op te wekken, maar ook om zelf waterreservoirs aan te leggen om hun eigen akkers te bevloeien. De lager liggende landen mogen het doen met het resterende en inmiddels vaak vervuilde water. Dit leidt uiteraard tot spanningen, bijvoorbeeld in Afrika. De Nijl is al heel lang de bron van leven in Egypte en Soedan. Nu er al meer dan 270 miljoen mensen in het stroomgebied van de Nijl wonen is het lang niet meer zeker dat de rivier voor voldoende water kan zorgen om bewoners van de Nijloevers in hun behoeften te laten voorzien. Als de huidige groei van de bevolking in Egypte doorzet, wordt het probleem alleen maar groter. Ethiopië bouwt de Grote Renaissancedam aan de grens met Soedan in de Blauwe Nijl, die voor 75% van het Nijlwater zorgt. Oeganda bedreigt ook de watervoorziening in Egypte met een nieuwe dam in de Witte Nijl. De dammen moeten Ethiopië, Oeganda en buurlanden van stroom voorzien, tevens wordt bij extreme droogte water afgetapt voor eigen gebruik. De afgelopen tijd vlogen Egypte en Ethiopië elkaar in de haren, zelfs met gebruik van oorlogstaal. De VS probeert te bemiddelen.
Debiet
In de hydrologie staat debiet voor de hoeveelheid water die een rivier per tijdseenheid transporteert of afvoert. Een heel belangrijk gegeven dus. Het debiet van de Witte Nijl is 800 m2 per seconde en van de Blauwe Nijl is 2200 m2 per seconde. Het jaargemiddelde van de Rijn is 2.000 m2 per seconde en het debiet van de Jordaan is 16 m2 per seconde.
De Eufraat en de Tigris
Ook in het Midden-Oosten zijn spanningen tussen landen ontstaan. Turkije beschikt over meer water dan de rest van het Midden-Oosten bij elkaar. Vrijwel al het water dat via de Eufraat (2700 km lang) en de Tigris (1800 km lang) door Irak en Syrië stroomt, komt uit de bergen in Oost-Turkije. Turkije ziet zichzelf als eigenaar van al dat water, en ontkent dat buurlanden Syrië en Irak er aanspraak op kunnen maken. Turkije is al jaren bezig met het bouwen van dammen in beide rivieren voor irrigatie en waterkrachtcentrales. Het wordt ook wel het GAP-project genoemd, qua omvang een van de grootste projecten ter wereld. Het bestaat uit 22 stuwdammen, 19 elektriciteitscentrales en een netwerk van tunnels en irrigatiekanalen. Het GAP-project verontrust Syrië en Irak, aangezien het Turkije de macht geeft de waterloop via de beide rivieren zo goed als af te sluiten. Het land heeft er al mee gedreigd. In 1989 bijvoorbeeld wilde de Turkse premier de toevoer van water naar Syrië sterk terugdraaien als dat land zijn steun aan de PKK niet zou opzeggen. Een ander nadelig gevolg van het GAP-project is vervuiling. Als een groot deel van het water eerst voor de landbouw wordt gebruikt, komen daar hoge concentraties chemicaliën en zout in. Hierdoor zal het water stroomafwaarts minder geschikt voor irrigatie zijn.
China is dol op water
In Israël en andere landen wordt veel zoet water uit zeewater gemaakt. Zo wordt 60% van het drinkwater in Israël door ontzilting (= omzetten van zout water naar zoet water) gewonnen. Het proces van ontzilting kost echter relatief veel energie en is daarom lang niet op alle plaatsen economisch haalbaar.
China is ook dol op water, heel veel water. China heeft op dit moment al meer dammen liggen dan de rest van de wereld bij elkaar. Meer dan de helft van het rivierwater dat China verlaat komt India binnen. India is hierdoor bijzonder kwetsbaar, want zij zijn voor 50% van hun zoet water van China afhankelijk. Recent woedde er tussen China en India een bescheiden militair conflict. Inzet zijn enkele machtige, grensoverschrijdende rivieren die allemaal hun bron hebben in het Himalayagebergte van Tibet. Ook een land als Vietnam heeft te lijden onder de waterbehoeften van China.
Welvaart
Naast droogte en een sterke toename van de wereldbevolking is de toenemende welvaart een van de oorzaken van waterschaarste. Door de grotere welvaart kunnen mensen meer consumeren. Niet alleen kopen mensen meer en andere voedingsmiddelen, maar ook kopen zij sneller nieuwe producten zoals huishoudelijke apparaten en kleding. Voor de productie van een T-shirt is 2.500 liter en voor één spijkerbroek is 8.000 liter water nodig.
Droogte is een vervulling van het profetisch woord
We zien in onze dagen talloze profetieën in vervulling gaan zoals het herstel van Israël, de toenemende staatscontrole die wereldwijd om zich heen grijpt, we horen van (burger)oorlogen, sprinkhanenplagen, dwaalleer in de kerken, goddeloosheid in de samenleving, misleidingen, digitaal betalingsverkeer. En wat zegt het ons dat over de hele wereld de kerken zeven maanden gesloten zijn? Droogte is in de Bijbel vaak een oordeel van God. De profeet Jeremia sprak over een komende tijd van oordeel, die ’komen zij bij de regenbakken, dan vinden zij geen water…omdat de grond is gescheurd, er is immers geen regen op het land…’ (Jeremia 14:1-6).
De profeet Jesaja profeteerde dat in Egypte ’het water uit de zee en de rivier zal verdrogen… en alles wat bij de Nijl gezaaid is, verdroogt, verwaait en is niet meer’ (Jesaja 19:5-8).
De bekendste periode van droogte in de Bijbel is de 3,5 jarige droogte in de dagen van de goddeloze koning Achab en de profeet Elia. Het gevolg was grote hongersnood over het gehele land. En Elia zei tegen Achab: ’zo waar de Heere leeft, voor Wiens aangezicht ik sta, er zal deze jaren geen dauw of regen komen, behalve op mijn woord’ (1 Koningen 17:1).
Tot slot lezen we in Openbaring 16 dat tijdens de grote verdrukking de Eufraat zal droogvallen. Dit geeft de legers uit het Oosten de gelegenheid deel te nemen aan de slag van Armageddon.
En zij bekeerden zich niet van hun werken
Openbaring voorzegt nog meer. In Openbaring 16:11 lezen we dat ze de God van de hemel lasteren en dat zij zich niet bekeerden van hun werken.
Berichten uit de hele wereld laten zien dat watertekorten toenemen. De mensheid kent Gods Woord niet meer en zien niet dat watertekorten en de daarmee gepaard gaande droogte een vervulling is van het profetische woord. De huidige droogte is niet zomaar iets dat de mensheid bij toeval overkomt. Het kan wel eens te maken hebben met onze goddeloze wandel. De mensheid probeert zelf een oplossing te bedenken, maar ze bekeren zich niet tot de Heere en zien niet, of willen niet zien, dat daar de oplossing ligt. Zonder bekering is er geen oplossing voor dit probleem.
De Heere kan en zal straks in voldoende drinkwater voorzien. De Heere God weet immers dat deze schepping en de mensheid drinkwater nodig hebben om te kunnen leven. Daarom voorziet de Heere ook steeds weer in water. Genesis begint met rivieren die de hof van Eden bevloeien en de laatste bladzijden van de Bijbel beschrijven een zuivere en heilzame rivier. Water dat niet drinkbaar is maakt de Heere gezond en fris. In Ezechiël 47 lezen we dat er een stroom water vanuit de nieuwe tempel in Jeruzalem stroomt en uiteindelijk in de meest zoute zee op aarde uitkomt, de Dode Zee. Het resultaat is dat de Dode Zee een levende zee wordt, met een overvloed aan vis. Overal waar deze tempelstroom komt wordt het water gezond en wordt het land een paradijs. De Heere kan wat de mens niet kan. Vies, vervuild en onbruikbaar water veranderen in levend, gezondmakend water. In het duizendjarig vrederijk zal ook deze profetie heerlijk worden vervuld.
Frits Boekhoff
