Waardig oud worden
Els ter Welle • 94 - 2018 • Uitgave: 9
‘Door Mij zullen uw dagen talrijk worden en zullen jaren van leven u worden toegevoegd’ (Spreuken 9:11).
‘Voltooid leven’ is een actueel onderwerp op het ogenblik. De minister en vele anderen vinden dat iemand die niet ziek genoeg is voor euthanasie, maar wel lijdt aan het leven, recht moet hebben om er op ‘waardige’ wijze een einde aan te maken.
Onze tekst gaat niet over het verkorten van het leven, maar over het verlengen ervan en ziet lang leven als een zegen. Ik wil een lans breken voor waardig leven voor ouderen, in plaats van ‘waardig’ sterven! Maar dan moet er wel een omslag plaatsvinden in onze cultuur. We zijn in het Westen absoluut niet ouderenvriendelijk. Dát is volgens mij de onderliggende problematiek.
Onlangs ging ik met de trein mee en ik had een koffer bij me. Bij het instappen had ik moeite om die koffer naar binnen te krijgen. Jonge mensen die achter mij stonden, kwamen niet op het idee om mij te helpen. Pas toen ik struikelde, kwamen ze in beweging…
Een vrouw die uit een oosters land komt en een paar jaar in Nederland heeft gewerkt en gewoond, zei: “Ik heb een heel goede tijd gehad maar ik zou hier niet oud willen worden. Bij ons kijkt men op tegen ouderen maar hier kijkt men op hen neer en worden ze als een last ervaren.” Toen ik in China was, viel het me op hoe hoffelijk men was voor mij omdat ik ouder was. Ik werd met respect behandeld.
Ouderen zijn een volwaardige plek in onze samenleving waard, zodat ze waardig oud kunnen worden. Als we naar hen omzien en hen het respect, de liefde en de zorg geven die zij verdienen, zal ouderdom weer een zegen kunnen worden. Daar moeten we met z’n allen voor gaan!
René de Reuver, scriba van de Protestantse Kerk in Nederland, schrijft:
‘In de Middeleeuwen werd gezegd dat het een kunst is om te leven, maar ook een kunst om te sterven. Zijn we die kunst om te sterven een beetje kwijtgeraakt? En dan bedoel ik niet precies het doodgaan zelf, maar ook de moeite van de laatste levensfase, dat je probeert het daarin uit te houden. Dat is niet makkelijk. Het vraagt veel van de mens zelf maar ook van de omstanders. Die kunnen onbarmhartig zijn, mensen laten zitten, omdat ze hen toch alleen maar horen klagen.
Geef niet op, dat is ook het appel aan de samenleving.’
Els ter Welle
‘Voltooid leven’ is een actueel onderwerp op het ogenblik. De minister en vele anderen vinden dat iemand die niet ziek genoeg is voor euthanasie, maar wel lijdt aan het leven, recht moet hebben om er op ‘waardige’ wijze een einde aan te maken.
Onze tekst gaat niet over het verkorten van het leven, maar over het verlengen ervan en ziet lang leven als een zegen. Ik wil een lans breken voor waardig leven voor ouderen, in plaats van ‘waardig’ sterven! Maar dan moet er wel een omslag plaatsvinden in onze cultuur. We zijn in het Westen absoluut niet ouderenvriendelijk. Dát is volgens mij de onderliggende problematiek.
Onlangs ging ik met de trein mee en ik had een koffer bij me. Bij het instappen had ik moeite om die koffer naar binnen te krijgen. Jonge mensen die achter mij stonden, kwamen niet op het idee om mij te helpen. Pas toen ik struikelde, kwamen ze in beweging…
Een vrouw die uit een oosters land komt en een paar jaar in Nederland heeft gewerkt en gewoond, zei: “Ik heb een heel goede tijd gehad maar ik zou hier niet oud willen worden. Bij ons kijkt men op tegen ouderen maar hier kijkt men op hen neer en worden ze als een last ervaren.” Toen ik in China was, viel het me op hoe hoffelijk men was voor mij omdat ik ouder was. Ik werd met respect behandeld.
Ouderen zijn een volwaardige plek in onze samenleving waard, zodat ze waardig oud kunnen worden. Als we naar hen omzien en hen het respect, de liefde en de zorg geven die zij verdienen, zal ouderdom weer een zegen kunnen worden. Daar moeten we met z’n allen voor gaan!
René de Reuver, scriba van de Protestantse Kerk in Nederland, schrijft:
‘In de Middeleeuwen werd gezegd dat het een kunst is om te leven, maar ook een kunst om te sterven. Zijn we die kunst om te sterven een beetje kwijtgeraakt? En dan bedoel ik niet precies het doodgaan zelf, maar ook de moeite van de laatste levensfase, dat je probeert het daarin uit te houden. Dat is niet makkelijk. Het vraagt veel van de mens zelf maar ook van de omstanders. Die kunnen onbarmhartig zijn, mensen laten zitten, omdat ze hen toch alleen maar horen klagen.
Geef niet op, dat is ook het appel aan de samenleving.’
Els ter Welle
