Vrouw in het licht
Marianne Glashouwer-van der Lugt • 75 - 1999/2000 • Uitgave: 5
Pak je koffer maar uit!
Overkomt het u ook wel eens dat u 's nachts niet kunt slapen, omdat uw zoon of dochter nog met thuis is van een avondje uit? Nou, het is mij diverse malen overkomen! En als ze dan veilig thuis zijn, dan vraag je je af waar je je zo druk over hebt gemaakt! En dan voel je je beschaamd omdat je niet genoeg vertrouwen hebt gehad in Gods bewaring.
Toen ik me onlangs weer eens bezorgd maakte over één van de kinderen, schoot me de tekst in gedachten waar de Here Jezus tegen ons zegt: "Wie zoon of dochter liefheeft heeft boven Mij, is Mij niet waardig;…". (Matth. 10:37). Valt onder “het zoon of dochter liefhebben boven Mij" eigenlijk ook niet "je zorgen maken over zoon of dochter?" Stel je je zorgen over je kinderen dan niet feitelijk boven Hem, alsof Hij niet bij machte zou zijn om voor hen te zorgen? En zegt Hij eigenlijk: dan ben je Mij niet waardig, want dan sta Ik niet meer op de eerste plaats? Dan staan je zorgen op de eerste plaats! Zo kan bezorgdheid een vorm van zonde worden.
Dat was voor mij toch wel iets om over na te denken! De Here Jezus wil op de eerste plaats komen in ons leven, en als wij maar bezig zijn met ons zorgen te maken, dan is ons hart niet op Hem gericht. Dan is dat dan dus eigenlijk "zonde". En in Jes. 59:2 staat: " Zie, de hand des Heren is niet te kort om te verlossen, en zijn oor niet te onmachtig om te horen; maar uw ongerechtigheden zijn het, die scheiding brengen tussen u en uw God, en uw zonden doen zijn aangezicht voor u verborgen zijn, zodat Hij niet hoort". Als we met ons hele hart de Here zoeken, en onze zorgen voor Zijn troon neerleggen, dan hoort Hij ons gebed en dan krijgen we vrede in ons hart. Zoals Corrie ten Boom eens zei: "We mogen onze koffer met zorgen voor Hem uitpakken, en ze dan ook bij Hem laten! Veel mensen pakken hun koffer weer in, en nemen hun zorgen weer op hun eigen nek, maar dat is niet de bedoeling. Laat die koffer maar uitgepakt!".
Het gebeurt nogal eens dat mijn man en ik op bezoek bij oudere mensen te horen krijgen: "Onze kinderen doen nergens meer aan, ze komen niet meer in de kerk, en onze kleinkinderen groeien op als heidenen”. Het is een groot verdriet voor ouders en grootouders als ze zien dat hun kinderen God en de kerk vaarwel hebben gezegd en niet leven zoals zij het hebben voor geleefd. Je zou het geloof wel aan iedereen willen geven, en zeker aan je kinderen. Maar dat gaat helaas niet. Je kunt wel getuigen, maar niet overtuigen. Dat is het werk van de Heilige Geest. Maar de Here heeft ons wel een machtig wapen in handen gegeven! Dat is het gebed. Wij kunnen ze het geloof niet geven, maar we kunnen onze kinderenen kleinkinderen wel dagelijks voor de troon der genade brengen. Wat een heerlijke taak is dat. En wat belangrijk! In Jacobus 5: 16 staat dat het gebed van een rechtvaardige veel vermag, doordat er kracht aan verleend wordt. In plaats van ons zorgen te maken (waar we helemaal niets mee bereiken), mogen we voor al onze geliefden bidden. Dan is ons hele hart op God gericht, en dan zal Hij ons rust geven en het vertrouwen dat Hij ook voor onze kinderen zal zorgen!
Marianne Glashouwer–van der Lugt
Overkomt het u ook wel eens dat u 's nachts niet kunt slapen, omdat uw zoon of dochter nog met thuis is van een avondje uit? Nou, het is mij diverse malen overkomen! En als ze dan veilig thuis zijn, dan vraag je je af waar je je zo druk over hebt gemaakt! En dan voel je je beschaamd omdat je niet genoeg vertrouwen hebt gehad in Gods bewaring.
Toen ik me onlangs weer eens bezorgd maakte over één van de kinderen, schoot me de tekst in gedachten waar de Here Jezus tegen ons zegt: "Wie zoon of dochter liefheeft heeft boven Mij, is Mij niet waardig;…". (Matth. 10:37). Valt onder “het zoon of dochter liefhebben boven Mij" eigenlijk ook niet "je zorgen maken over zoon of dochter?" Stel je je zorgen over je kinderen dan niet feitelijk boven Hem, alsof Hij niet bij machte zou zijn om voor hen te zorgen? En zegt Hij eigenlijk: dan ben je Mij niet waardig, want dan sta Ik niet meer op de eerste plaats? Dan staan je zorgen op de eerste plaats! Zo kan bezorgdheid een vorm van zonde worden.
Dat was voor mij toch wel iets om over na te denken! De Here Jezus wil op de eerste plaats komen in ons leven, en als wij maar bezig zijn met ons zorgen te maken, dan is ons hart niet op Hem gericht. Dan is dat dan dus eigenlijk "zonde". En in Jes. 59:2 staat: " Zie, de hand des Heren is niet te kort om te verlossen, en zijn oor niet te onmachtig om te horen; maar uw ongerechtigheden zijn het, die scheiding brengen tussen u en uw God, en uw zonden doen zijn aangezicht voor u verborgen zijn, zodat Hij niet hoort". Als we met ons hele hart de Here zoeken, en onze zorgen voor Zijn troon neerleggen, dan hoort Hij ons gebed en dan krijgen we vrede in ons hart. Zoals Corrie ten Boom eens zei: "We mogen onze koffer met zorgen voor Hem uitpakken, en ze dan ook bij Hem laten! Veel mensen pakken hun koffer weer in, en nemen hun zorgen weer op hun eigen nek, maar dat is niet de bedoeling. Laat die koffer maar uitgepakt!".
Het gebeurt nogal eens dat mijn man en ik op bezoek bij oudere mensen te horen krijgen: "Onze kinderen doen nergens meer aan, ze komen niet meer in de kerk, en onze kleinkinderen groeien op als heidenen”. Het is een groot verdriet voor ouders en grootouders als ze zien dat hun kinderen God en de kerk vaarwel hebben gezegd en niet leven zoals zij het hebben voor geleefd. Je zou het geloof wel aan iedereen willen geven, en zeker aan je kinderen. Maar dat gaat helaas niet. Je kunt wel getuigen, maar niet overtuigen. Dat is het werk van de Heilige Geest. Maar de Here heeft ons wel een machtig wapen in handen gegeven! Dat is het gebed. Wij kunnen ze het geloof niet geven, maar we kunnen onze kinderenen kleinkinderen wel dagelijks voor de troon der genade brengen. Wat een heerlijke taak is dat. En wat belangrijk! In Jacobus 5: 16 staat dat het gebed van een rechtvaardige veel vermag, doordat er kracht aan verleend wordt. In plaats van ons zorgen te maken (waar we helemaal niets mee bereiken), mogen we voor al onze geliefden bidden. Dan is ons hele hart op God gericht, en dan zal Hij ons rust geven en het vertrouwen dat Hij ook voor onze kinderen zal zorgen!
Marianne Glashouwer–van der Lugt
