Voor ouders met pubers
Theo Niemeijer • 78 - 2002/03 • Uitgave: 13
Heleen en Theo Niemeijer hopen op 18, 19 en 20 oktober 2002 een bijzonder weekend te houden, op Het Brandpunt te Doorn, voor ouders met pubers. Een gesprek.
Heleen:
"Mijn universitaire studie ontwikkelingspsychologie heb ik in deeltijd gedaan. Ik heb er acht jaar over gedaan. Naast mijn studie had ik ook mijn gezin. Alles moest natuurlijk gewoon doordraaien. Dat is gelukt. Nu ga ik nog een specialisatie doen: gedragstherapie. Ik heb ontdekt dat ik studeren leuk vind en je moet ook aan je vak blijven werken om bij te blijven".
Heleen werkt drie dagen per week voor 'Eleos' ('Barmhartigheid'), een hulpverleningsinstelling voor geestelijke gezondheidszorg, voormalig Gliagg. "Mijn werk is vooral gericht op kinderen met problematische ontwikkelingen, bijvoorbeeld gedragsstoornissen en meer algemeen: opvoedingsproblemen. Dan kom je natuurlijk ook in aanraking met de ouders. De problematiek is samenhangend binnen het gezin. De cliënten komen vooral uit reformatorische achtergrond, maar ook wel uit evangelische kringen.
Tijdens mijn studie kwam ik volop in aanraking met een niet-christelijke denkwereld, met volop evolutie-opvattingen. Ik voelde me vaak in het hol van de leeuw. Eén van de docenten begon zelfs een keer zijn college met het opschrijven van allemaal grove vloeken op het bord. Zulke dingen zijn niet makkelijk. Er zit veel onchristelijk denken in de studiestof. Maar je moet het toch leren wil je met succes je examens kunnen doen. Iemand heeft eens gezegd: Je moet wel alles leren, maar niet alles geloven.
Ik ben later aan mijn studie begonnen, vooral vanuit het verlangen anderen te helpen in psychische moeilijkheden. Ik heb zelf een hele moeilijke periode gekend. We waren al getrouwd, we kregen kinderen en enkele jaren na de geboorte van ons laatste kind, raakte ik depressief. Ik heb toen zelf geruime tijd deskundige hulp nodig gehad om mijn leven weer op de rails te krijgen. Diepe neerslachtigheid en angsten bepaalden mijn dagen. Theo moest zijn werk aanpassen en kon 's avonds niet meer weg. Langzamerhand ben ik achter de oorzaken van de depressie gekomen. Ik was 13 jaar toen mijn vader stierf. Mijn moeder bleef met vier kinderen achter. Een jaar later trouwde ze met een andere man, die ook vier kinderen had. We hadden eensklaps dus een groot gezin. Ik heb geen tijd gehad om het sterven van mijn vader te verwerken. Er was ook geen aandacht voor, er was ook geen gesprek. Ik heb mij verlaten en afgewezen geweten in die puberjaren. Mijn depressie, zoveel jaren later, was eigenlijk een verlaat rouwproces".
Theo:
"Als we terugkijken is het allemaal begonnen met een conferentie van de Bijbel Christen Unie in 1987. Het ging over Johannes 7:37-39 en dan met name over "Wie dorst heeft…" Een heel bijzondere boodschap, maar Heleen en ik ontdekten dat we helemaal geen dorst hadden. We waren gelovigen, we hadden onze bediening in het Koninkrijk, maar dorst.. .naar dat volle leven met de Here Jezus, door Zijn Geest, dat kenden we niet. Toen zijn we gaan bidden om dorst, geestelijke dorst. Kort daarna kwam de depressie van Heleen. We werden afhankelijk van de Here als nooit eerder. In die diepe weg die we gingen vonden we die wondervolle vrede van het nieuwe leven in Christus, zoals we dat niet eerder kenden. Het werd een verrassende verdieping van ons geloof".
Heleen:
"Bij alle angsten en gevoelens van verlatenheid en niet begrepen worden heb ik me al die tijd juist door Theo wel begrepen gevoeld en ook volledig geaccepteerd geweten. Dat heeft mij er wel doorheen gedragen. Ik realiseer mij zo goed waar kinderen al doorheen kunnen gaan als ze de veiligheid en de geborgenheid in het eigen gezin ontberen. Dat kom ik in mijn werk veel tegen. Er zijn veel chaotische gezinnen, zonder structuur en vaak zie je ook de onmacht van de ouders in de gestoorde ouder-kindrelatie. Ook de ouders als machtsfactor in verstoorde relaties brengen grote problemen met zich mee, vooral als het kind angst kent voor de ouder door seksueel misbruik, incest en dergelijke dingen. Helaas komt dit ook in christelijke gezinnen voor. Waar kan een kind heen vluchten?"
Theo:
"We hopen een goed studieweekend te hebben met als centraal thema "Dreigen we een generatie kwijt te raken?" We hebben zelf ook pubers en weten, mede door eigen ervaring, hoe je met ze om moet gaan. We hopen veel praktische aanwijzingen te kunnen geven. Eerst natuurlijk aan de hand van Gods Woord, dan ook
aan de hand van gedegen kennis en inzicht in leven en gedrag van pubers in het gezin en de hulp, die ouders hen bieden kunnen."
Theo Niemeijer
Heleen:
"Mijn universitaire studie ontwikkelingspsychologie heb ik in deeltijd gedaan. Ik heb er acht jaar over gedaan. Naast mijn studie had ik ook mijn gezin. Alles moest natuurlijk gewoon doordraaien. Dat is gelukt. Nu ga ik nog een specialisatie doen: gedragstherapie. Ik heb ontdekt dat ik studeren leuk vind en je moet ook aan je vak blijven werken om bij te blijven".
Heleen werkt drie dagen per week voor 'Eleos' ('Barmhartigheid'), een hulpverleningsinstelling voor geestelijke gezondheidszorg, voormalig Gliagg. "Mijn werk is vooral gericht op kinderen met problematische ontwikkelingen, bijvoorbeeld gedragsstoornissen en meer algemeen: opvoedingsproblemen. Dan kom je natuurlijk ook in aanraking met de ouders. De problematiek is samenhangend binnen het gezin. De cliënten komen vooral uit reformatorische achtergrond, maar ook wel uit evangelische kringen.
Tijdens mijn studie kwam ik volop in aanraking met een niet-christelijke denkwereld, met volop evolutie-opvattingen. Ik voelde me vaak in het hol van de leeuw. Eén van de docenten begon zelfs een keer zijn college met het opschrijven van allemaal grove vloeken op het bord. Zulke dingen zijn niet makkelijk. Er zit veel onchristelijk denken in de studiestof. Maar je moet het toch leren wil je met succes je examens kunnen doen. Iemand heeft eens gezegd: Je moet wel alles leren, maar niet alles geloven.
Ik ben later aan mijn studie begonnen, vooral vanuit het verlangen anderen te helpen in psychische moeilijkheden. Ik heb zelf een hele moeilijke periode gekend. We waren al getrouwd, we kregen kinderen en enkele jaren na de geboorte van ons laatste kind, raakte ik depressief. Ik heb toen zelf geruime tijd deskundige hulp nodig gehad om mijn leven weer op de rails te krijgen. Diepe neerslachtigheid en angsten bepaalden mijn dagen. Theo moest zijn werk aanpassen en kon 's avonds niet meer weg. Langzamerhand ben ik achter de oorzaken van de depressie gekomen. Ik was 13 jaar toen mijn vader stierf. Mijn moeder bleef met vier kinderen achter. Een jaar later trouwde ze met een andere man, die ook vier kinderen had. We hadden eensklaps dus een groot gezin. Ik heb geen tijd gehad om het sterven van mijn vader te verwerken. Er was ook geen aandacht voor, er was ook geen gesprek. Ik heb mij verlaten en afgewezen geweten in die puberjaren. Mijn depressie, zoveel jaren later, was eigenlijk een verlaat rouwproces".
Theo:
"Als we terugkijken is het allemaal begonnen met een conferentie van de Bijbel Christen Unie in 1987. Het ging over Johannes 7:37-39 en dan met name over "Wie dorst heeft…" Een heel bijzondere boodschap, maar Heleen en ik ontdekten dat we helemaal geen dorst hadden. We waren gelovigen, we hadden onze bediening in het Koninkrijk, maar dorst.. .naar dat volle leven met de Here Jezus, door Zijn Geest, dat kenden we niet. Toen zijn we gaan bidden om dorst, geestelijke dorst. Kort daarna kwam de depressie van Heleen. We werden afhankelijk van de Here als nooit eerder. In die diepe weg die we gingen vonden we die wondervolle vrede van het nieuwe leven in Christus, zoals we dat niet eerder kenden. Het werd een verrassende verdieping van ons geloof".
Heleen:
"Bij alle angsten en gevoelens van verlatenheid en niet begrepen worden heb ik me al die tijd juist door Theo wel begrepen gevoeld en ook volledig geaccepteerd geweten. Dat heeft mij er wel doorheen gedragen. Ik realiseer mij zo goed waar kinderen al doorheen kunnen gaan als ze de veiligheid en de geborgenheid in het eigen gezin ontberen. Dat kom ik in mijn werk veel tegen. Er zijn veel chaotische gezinnen, zonder structuur en vaak zie je ook de onmacht van de ouders in de gestoorde ouder-kindrelatie. Ook de ouders als machtsfactor in verstoorde relaties brengen grote problemen met zich mee, vooral als het kind angst kent voor de ouder door seksueel misbruik, incest en dergelijke dingen. Helaas komt dit ook in christelijke gezinnen voor. Waar kan een kind heen vluchten?"
Theo:
"We hopen een goed studieweekend te hebben met als centraal thema "Dreigen we een generatie kwijt te raken?" We hebben zelf ook pubers en weten, mede door eigen ervaring, hoe je met ze om moet gaan. We hopen veel praktische aanwijzingen te kunnen geven. Eerst natuurlijk aan de hand van Gods Woord, dan ook
aan de hand van gedegen kennis en inzicht in leven en gedrag van pubers in het gezin en de hulp, die ouders hen bieden kunnen."
Theo Niemeijer
