Vervuld tot alle volheid Gods!
Feike ter Velde • 76 - 2000/01 • Uitgave: 13
ER IS EEN ZOEKEN NAAR EENHEID IN PLAATS VAN VERDEELDHEID. DE 'OECUMENE VAN HET HART' IS EEN BEKEND WOORD GEWORDEN. TOCH IS DIE VERLANGDE EENHEID GEEN DOEL IN ZICHZELF, WANT DAN DREIGT ER GEVAAR. DOEL ERVAN MOET ZIJN:
"DE VERVULLING TOT ALLE VOLHEID GODS"!
In het vorige nummer schreef ik in deze rubriek naar aanleiding van het grote internationale evangelistencongres, Amsterdam 2000, over het 'Samen met alle heiligen' uit Efeze 3:18. De grote verdeeldheid en de uitingen daarvan in allerlei geschriften die in christelijke kring circuleren zijn soms aanstootgevend en buiten alle proporties. Het is de plicht van iedere ware gelovige om de eenheid in Christus te zoeken en te beleven met mede-gelovigen uit welke kerk of groepering dan ook. Het is ook een zegen om mede-gelovigen te ontmoeten, ook al denken ze op tal van punten anders. De eenheid wordt beleefd in de Here Jezus Christus. In het luisteren naar andere denkbeelden en opvattingen over tal van geloofszaken kan verhelderen en nieuwe inzichten geven. Ik sprak met een predikant over een bepaald bijbelgedeelte en gaf mijn verstaan ervan aan hem door. Hij zei: "O, zo heb ik dit nog niet bekeken. Daar wil ik eens meer van weten”. Toen dacht ik: "Hadden we allemaal maar zo'n nederige houding van luisteren naar en waarderen van wat die ander vindt, ook al zijn we het er niet onmiddellijk mee eens".
Ds. H.J. Hegger, ex-priester, die tientallen jaren schreef over dwalingen in de Rooms-Katholieke kerk, zegt nu: "Ik had een andere toon moeten kiezen, meer moeten luisteren, milder moeten oordelen en zachtmoediger moeten spreken en schrijven'.
Bij het ouder worden is hij milder geworden, zonder dat zijn overtuiging en theologie is veranderd.
OECUMENE VAN HET HART
Er is in onze tijd een nieuw zoeken naar eenheid onder gelovigen. De term "Oecumene van het hart' die van EO-voorzitter ds. A. van der Veer kwam, is een gevleugeld woord geworden en veelzeggend. Het verwoordt de honger onder christenen naar meer onderling verstaan, naar wederzijdse liefde en warmte, hoewel de kerkelijke verschillen er zijn. De laatste tijd heb ik regelmatig gelovigen ontmoet uit de Gereformeerde Gemeente, vooral ook jonge mensen. Ik heb voor hen uit Gods Woord mogen spreken. Ik heb met hen van gedachten gewisseld en heb velen van hen buitengewoon leren waarderen en liefhebben. Ik herkende een diep geloof, een honger naar het ware leven uit God en een verlangen Hem beter te leren kennen en Zijn genade meer te leren beleven. Menig keer bedacht ik mij dat zo'n geloof bijna niet wordt gevonden in veel Evangelische kringen. Het heeft mijn eigen geloofsleven verdiept en verrijkt. De "oecumene van het hart" is daarom niet louter een woord, maar het geeft een heel diepe werkelijkheid aan.
Toch is de “oecumene van het hart”, het “samen met alle heiligen”, geen doel in zichzelf. Het kan dat ook niet zijn, want dan zouden we iets nastreven dat in zichzelf geen betekenis of inhoud heeft. Juist omdat het een bijbels woord is: 'samen met alle heiligen' dienen we ook de bedoeling ervan te doorgronden. Want het gaat niet om die eenheid op zich, maar om het doel dat erachter ligt. In het verlengde ervan zegt de Schrift namelijk dat we dan pas "de liefde van Christus" leren verstaan, die de menselijke kennis te boven gaat en we via dat 'verstaan' komen tot het 'vervuld worden tot alle volheid Gods' (Ei. 3:i9). Een leven vol van de Heilige Geest, vol van de Here Jezus zelf.
Hoe komt het toch dat juist dáár zo weinig belangstelling onder ons voor gevonden wordt. Juist die grote verandering van ons binnenste, ons hart, daar is het de Here God om te doen. Er zullen mensen zijn die zich voor allerlei dingen in het Koninkrijk van God hebben ingespannen. Ze hebben zich ingezet voor anderen, ze hebben blijk gegeven van grote geestelijke kracht en grote daden gedaan. Toch zal de Here Jezus tegen ze zeggen: "Ik heb u nooit gekend; gaat weg van Mij, gij werkers der wetteloosheid" (Matth.7:23). Dat is toch schokkend? Vrome mensen, geregelde kerkgangers, vooraanstaanden in de bediening.... en toch, bij Jezus zijn ze onbekend en krijgen geen toegang!
Ze hebben de wil van God niet verstaan en gedaan. Hoe goed ze ook bezig waren in eigen ogen. Ze hebben de Here Zelf niet gezocht, Zijn stem niet gehoord, Zijn Geest niet de heerschappij gegeven en zich niet laten veranderen door Hem.
Samen met alle heiligen, met de ware gelovigen, al zijn ze van andere kerken en richtingen, kunnen we verstaan hoe onmetelijk groot de liefde van Christus is en om dan ook zelf vervuld te worden door de Heilige Geest 'tot alle volheid Gods'. Als dat verlangen er niet is, als het zicht erop ontbreekt, dan heeft het samengaan met anderen weinig zin en zal niets uitwerken. 'Samen op weg', maar dan wel naar het doel dat de Here aan ons leven stelt, namelijk 'gelijkvormig te worden aan het beeld van Christus" (Rom. 8:29), dat wil zeggen, dat we Hem gelijk moeten worden.
DE GEEST VAN DE TIJD
De geest van de tijd zegt, dat we samen moeten gaan. Overal en in allerlei lagen van de christenheid zien we dit praktisch gestalte krijgen. "De grote verhalen van het eigen gelijk zijn voorbij" zo is de slogan. Het gaat nu meer om wat je bent dan om wat je zegt. De 'postmoderne' tijd schrijft dat voor, zo wordt gezegd. Het gaat niet langer om de waarheidsvraag. In die ontwikkeling past ook de grote conferentie onder auspiciën van de Verenigde Naties van de leiders van de godsdiensten in de wereld. Christenen, joden, islamieten, hindoes, sikhs, boeddhisten, ze waren allemaal van de partij in New York. Het gaat om de wereldvrede en daartoe vergaderden ze en daarvoor baden ze. Een echte 'reli-top', zoals nog niet eerder werd vertoond. Er moet door deze leiders bemiddeld worden bij conflicten in de wereld en zo zal de verlangde vrede komen. "Daar is in beginsel niets mis mee'', schrijft het Nederlands Dagblad in een hoofdredactioneel commentaar. Maar het gaat juist om dat beginsel, daarom schrikt men er tegelijkertijd ook voor terug, met de woorden "geen overtuigd christen zal enthousiast worden als hij kennis neemt van de syncretistische context waarin het New Yorkse streven staat".
De geest van de tijd zoekt de eenheid. Eén wereldregering, één wereldleger en één wereldreligie. Het profetisch Woord spreekt er duidelijke taal over. Het is in onze tijd ook allemaal volop in de maak en deze reli-top is daar een onderdeel van.
WEEST WAKKER
Omdat we in de eindtijd leven, vlak voor de Wederkomst van Christus, moeten we, naar het woord van onze Heiland, letten op de tekenen, zoals de profetie ons die geeft. Daarom is het uitermate te betreuren dat ook deze reli-top als 'teken van de tijd' niet wordt opgemerkt en als zodanig wordt herkend. Natuurlijk staan christenen afwijzend tegen een samengaan met andere religies. Dat staat ook helder in het ND en welke christen zal daar niet hartelijk mee instemmen. Maar het is vooral een 'teken van de tijd'. Die notie ontbreekt helaas. De religie van de Antichrist komt eraan. "Allen, die op de aarde wonen zullen hem (het beest) aanbidden" (Openb. 13:8). Dat beest zal met mooie kreten komen, prachtige voorstellen hebben om de vrede te brengen. Die zàl hij ook brengen. Hij is de ruiter op het witte paard, die overwinnen zal (Openb. 6:2) en de valse vrede brengen zal. Juist daarom moeten we letten op het profetisch Woord, zodat we weten hoe laat het is op de klok van God. We moeten niet vrezen beschimpt te worden als 'simpele' zielen, die niet beter weten. Alle tekenen, zoals onze Heiland en de profeten ze beschrijven, vinden in onze tijd plaats. Het streven naar een wereldreligie is er één van.
Dat eenheidsstreven als vrucht van de tijdgeest zien we ook onder christenen. In Den Haag bestaat de "Haagse raad voor levensbeschouwingen en religies". Het comité van christelijke kerken in die stad organiseerde jaarlijks op Prinsjesdag een gebedsbijeenkomst in de Grote Kerk. Men heeft gemeend dat nu maar niet meer te doen, ''gelet op de maatschappelijke ontwikkelingen naar een multiculturele en multireligieuze samenleving" en de zaak overgedragen aan deze multireligieuze raad. Ja, zegt men, het karakter van de oorspronkelijke gebedsbijeenkomst zal veranderen, dat wel, "in een interreligieuze bezinningsbijeenkomst".
Onder leiding van rabbijn A. Soetendorp - ook al actief in New York - "hebben zich hindoes, joden, christenen, moslims en humanisten beraden op de inhoud van de bezinning".
Geen wonder dat destijds de gereformeerde dominee in ons dorp plechtig verklaarde dat Allah van de Islam dezelfde is als de God van de Bijbel en met vreugdetranen in zijn ogen de eerste moskee opende. Het gaat allemaal heel snel.
Alle ware gelovigen moeten echter van de Schrift leren, dat het niet gaat om een eenheid als doel in zichzelf, maar om een eenheid die leidt tot volheid van Christus. De ware eenheid zal er niet komen door kerkpolitiek en geharrewar over kerkrechtelijke futiliteiten en al zulke zaken meer. In gereformeerde gezindten zijn daar heel veel jaren mee heengegaan. De ware eenheid van Schriftgelovigen is een werkelijkheid, 'in de Geest', en kan alleen in tijden van opwekking en geestelijke vernieuwing ook soms uiterlijk zichtbaar worden. We moeten gaan voor het doel: "vervuld te worden tot alle volheid Gods'.
Feike ter Velde
"DE VERVULLING TOT ALLE VOLHEID GODS"!
In het vorige nummer schreef ik in deze rubriek naar aanleiding van het grote internationale evangelistencongres, Amsterdam 2000, over het 'Samen met alle heiligen' uit Efeze 3:18. De grote verdeeldheid en de uitingen daarvan in allerlei geschriften die in christelijke kring circuleren zijn soms aanstootgevend en buiten alle proporties. Het is de plicht van iedere ware gelovige om de eenheid in Christus te zoeken en te beleven met mede-gelovigen uit welke kerk of groepering dan ook. Het is ook een zegen om mede-gelovigen te ontmoeten, ook al denken ze op tal van punten anders. De eenheid wordt beleefd in de Here Jezus Christus. In het luisteren naar andere denkbeelden en opvattingen over tal van geloofszaken kan verhelderen en nieuwe inzichten geven. Ik sprak met een predikant over een bepaald bijbelgedeelte en gaf mijn verstaan ervan aan hem door. Hij zei: "O, zo heb ik dit nog niet bekeken. Daar wil ik eens meer van weten”. Toen dacht ik: "Hadden we allemaal maar zo'n nederige houding van luisteren naar en waarderen van wat die ander vindt, ook al zijn we het er niet onmiddellijk mee eens".
Ds. H.J. Hegger, ex-priester, die tientallen jaren schreef over dwalingen in de Rooms-Katholieke kerk, zegt nu: "Ik had een andere toon moeten kiezen, meer moeten luisteren, milder moeten oordelen en zachtmoediger moeten spreken en schrijven'.
Bij het ouder worden is hij milder geworden, zonder dat zijn overtuiging en theologie is veranderd.
OECUMENE VAN HET HART
Er is in onze tijd een nieuw zoeken naar eenheid onder gelovigen. De term "Oecumene van het hart' die van EO-voorzitter ds. A. van der Veer kwam, is een gevleugeld woord geworden en veelzeggend. Het verwoordt de honger onder christenen naar meer onderling verstaan, naar wederzijdse liefde en warmte, hoewel de kerkelijke verschillen er zijn. De laatste tijd heb ik regelmatig gelovigen ontmoet uit de Gereformeerde Gemeente, vooral ook jonge mensen. Ik heb voor hen uit Gods Woord mogen spreken. Ik heb met hen van gedachten gewisseld en heb velen van hen buitengewoon leren waarderen en liefhebben. Ik herkende een diep geloof, een honger naar het ware leven uit God en een verlangen Hem beter te leren kennen en Zijn genade meer te leren beleven. Menig keer bedacht ik mij dat zo'n geloof bijna niet wordt gevonden in veel Evangelische kringen. Het heeft mijn eigen geloofsleven verdiept en verrijkt. De "oecumene van het hart" is daarom niet louter een woord, maar het geeft een heel diepe werkelijkheid aan.
Toch is de “oecumene van het hart”, het “samen met alle heiligen”, geen doel in zichzelf. Het kan dat ook niet zijn, want dan zouden we iets nastreven dat in zichzelf geen betekenis of inhoud heeft. Juist omdat het een bijbels woord is: 'samen met alle heiligen' dienen we ook de bedoeling ervan te doorgronden. Want het gaat niet om die eenheid op zich, maar om het doel dat erachter ligt. In het verlengde ervan zegt de Schrift namelijk dat we dan pas "de liefde van Christus" leren verstaan, die de menselijke kennis te boven gaat en we via dat 'verstaan' komen tot het 'vervuld worden tot alle volheid Gods' (Ei. 3:i9). Een leven vol van de Heilige Geest, vol van de Here Jezus zelf.
Hoe komt het toch dat juist dáár zo weinig belangstelling onder ons voor gevonden wordt. Juist die grote verandering van ons binnenste, ons hart, daar is het de Here God om te doen. Er zullen mensen zijn die zich voor allerlei dingen in het Koninkrijk van God hebben ingespannen. Ze hebben zich ingezet voor anderen, ze hebben blijk gegeven van grote geestelijke kracht en grote daden gedaan. Toch zal de Here Jezus tegen ze zeggen: "Ik heb u nooit gekend; gaat weg van Mij, gij werkers der wetteloosheid" (Matth.7:23). Dat is toch schokkend? Vrome mensen, geregelde kerkgangers, vooraanstaanden in de bediening.... en toch, bij Jezus zijn ze onbekend en krijgen geen toegang!
Ze hebben de wil van God niet verstaan en gedaan. Hoe goed ze ook bezig waren in eigen ogen. Ze hebben de Here Zelf niet gezocht, Zijn stem niet gehoord, Zijn Geest niet de heerschappij gegeven en zich niet laten veranderen door Hem.
Samen met alle heiligen, met de ware gelovigen, al zijn ze van andere kerken en richtingen, kunnen we verstaan hoe onmetelijk groot de liefde van Christus is en om dan ook zelf vervuld te worden door de Heilige Geest 'tot alle volheid Gods'. Als dat verlangen er niet is, als het zicht erop ontbreekt, dan heeft het samengaan met anderen weinig zin en zal niets uitwerken. 'Samen op weg', maar dan wel naar het doel dat de Here aan ons leven stelt, namelijk 'gelijkvormig te worden aan het beeld van Christus" (Rom. 8:29), dat wil zeggen, dat we Hem gelijk moeten worden.
DE GEEST VAN DE TIJD
De geest van de tijd zegt, dat we samen moeten gaan. Overal en in allerlei lagen van de christenheid zien we dit praktisch gestalte krijgen. "De grote verhalen van het eigen gelijk zijn voorbij" zo is de slogan. Het gaat nu meer om wat je bent dan om wat je zegt. De 'postmoderne' tijd schrijft dat voor, zo wordt gezegd. Het gaat niet langer om de waarheidsvraag. In die ontwikkeling past ook de grote conferentie onder auspiciën van de Verenigde Naties van de leiders van de godsdiensten in de wereld. Christenen, joden, islamieten, hindoes, sikhs, boeddhisten, ze waren allemaal van de partij in New York. Het gaat om de wereldvrede en daartoe vergaderden ze en daarvoor baden ze. Een echte 'reli-top', zoals nog niet eerder werd vertoond. Er moet door deze leiders bemiddeld worden bij conflicten in de wereld en zo zal de verlangde vrede komen. "Daar is in beginsel niets mis mee'', schrijft het Nederlands Dagblad in een hoofdredactioneel commentaar. Maar het gaat juist om dat beginsel, daarom schrikt men er tegelijkertijd ook voor terug, met de woorden "geen overtuigd christen zal enthousiast worden als hij kennis neemt van de syncretistische context waarin het New Yorkse streven staat".
De geest van de tijd zoekt de eenheid. Eén wereldregering, één wereldleger en één wereldreligie. Het profetisch Woord spreekt er duidelijke taal over. Het is in onze tijd ook allemaal volop in de maak en deze reli-top is daar een onderdeel van.
WEEST WAKKER
Omdat we in de eindtijd leven, vlak voor de Wederkomst van Christus, moeten we, naar het woord van onze Heiland, letten op de tekenen, zoals de profetie ons die geeft. Daarom is het uitermate te betreuren dat ook deze reli-top als 'teken van de tijd' niet wordt opgemerkt en als zodanig wordt herkend. Natuurlijk staan christenen afwijzend tegen een samengaan met andere religies. Dat staat ook helder in het ND en welke christen zal daar niet hartelijk mee instemmen. Maar het is vooral een 'teken van de tijd'. Die notie ontbreekt helaas. De religie van de Antichrist komt eraan. "Allen, die op de aarde wonen zullen hem (het beest) aanbidden" (Openb. 13:8). Dat beest zal met mooie kreten komen, prachtige voorstellen hebben om de vrede te brengen. Die zàl hij ook brengen. Hij is de ruiter op het witte paard, die overwinnen zal (Openb. 6:2) en de valse vrede brengen zal. Juist daarom moeten we letten op het profetisch Woord, zodat we weten hoe laat het is op de klok van God. We moeten niet vrezen beschimpt te worden als 'simpele' zielen, die niet beter weten. Alle tekenen, zoals onze Heiland en de profeten ze beschrijven, vinden in onze tijd plaats. Het streven naar een wereldreligie is er één van.
Dat eenheidsstreven als vrucht van de tijdgeest zien we ook onder christenen. In Den Haag bestaat de "Haagse raad voor levensbeschouwingen en religies". Het comité van christelijke kerken in die stad organiseerde jaarlijks op Prinsjesdag een gebedsbijeenkomst in de Grote Kerk. Men heeft gemeend dat nu maar niet meer te doen, ''gelet op de maatschappelijke ontwikkelingen naar een multiculturele en multireligieuze samenleving" en de zaak overgedragen aan deze multireligieuze raad. Ja, zegt men, het karakter van de oorspronkelijke gebedsbijeenkomst zal veranderen, dat wel, "in een interreligieuze bezinningsbijeenkomst".
Onder leiding van rabbijn A. Soetendorp - ook al actief in New York - "hebben zich hindoes, joden, christenen, moslims en humanisten beraden op de inhoud van de bezinning".
Geen wonder dat destijds de gereformeerde dominee in ons dorp plechtig verklaarde dat Allah van de Islam dezelfde is als de God van de Bijbel en met vreugdetranen in zijn ogen de eerste moskee opende. Het gaat allemaal heel snel.
Alle ware gelovigen moeten echter van de Schrift leren, dat het niet gaat om een eenheid als doel in zichzelf, maar om een eenheid die leidt tot volheid van Christus. De ware eenheid zal er niet komen door kerkpolitiek en geharrewar over kerkrechtelijke futiliteiten en al zulke zaken meer. In gereformeerde gezindten zijn daar heel veel jaren mee heengegaan. De ware eenheid van Schriftgelovigen is een werkelijkheid, 'in de Geest', en kan alleen in tijden van opwekking en geestelijke vernieuwing ook soms uiterlijk zichtbaar worden. We moeten gaan voor het doel: "vervuld te worden tot alle volheid Gods'.
Feike ter Velde
