Straks wordt het Kerstfeest!
Feike ter Velde • 78 - 2002/03 • Uitgave: 19
De Adventsweken noemen we ook wel `de donkere dagen voor Kerst'. Op een grijze dag moet om half vier het licht al aan. Hoeveel te meer spreekt het dan ook dat de Here Jezus `het Licht der wereld' wordt genoemd. Zijn licht kwam onze duisternis verlichten. Dat is toch ook het hart van Zijn heerlijk Evangelie. Zonde, ziekte en dood werden overwonnen en wie in Hem gelooft, heeft eeuwig leven. Beter nieuws is niet denkbaar.
Met die rijke beloften kwamen engelen uit de hemel al naar deze aarde. Ds. Jac. Schouten beschrijft in dit nummer die vier momenten, waarbij engelen, rechtstreeks van de troon van de levende God kwamen, met geweldige rijkdommen voor onze arme wereld. Dat licht van het kerstfeest brak zelfs even door in de barre ellende van Stalingrad 1942, zoals Marianne Glashouwer schrijft — de ontroerende geschiedenis van een jonge Duitse predikant, arts en kunstenaar, Kurt Reuber, die de blijde boodschap op unieke wijze bracht aan wanhopige soldaten aan het Oostfront. Hij kwam zelf nooit terug, maar zijn korte leven is nog steeds een getuigenis.
De donkerheid in deze wereld is een geestelijke donkerheid. De zon kan volop schijnen en toch is het donker voor wie heeft leren zien met de "geestelijke ogen van zijn hart" (Ef. 1:17). Dat het donker is en dat de verblinding groot is blijkt steeds weer. De Schrift zegt ons dat ''God een dwaling stuurt" naar mensen die de waarheid van de Schrift ontkennen en bestrijden. Daarover gaat de Tijdspiegel dit keer. Als onderstreping daarvan kreeg ik het bericht, dat de Raad van Kerken een zogenaamde Ramadan-groet heeft uitgegeven. Die is bedoeld als teken van meeleven met de moslims tijdens hun vastentijd. De groet zegt dat ook wij, christenen, "dagelijks om Gods vrede bidden" — suggererend dat de God van de Bijbel dezelfde zou zijn als Allah van de Islam. Wie herinnert zich niet `enkele gebeden van moslimleiders' door ds. Koekkoek in ons vorige nummer? De schrik slaat een mens toch om het hart bij het lezen ervan.
Daar is toch geen sprake van enige gemeenschappelijkheid van de Christelijke Kerk met de Islam? Als die verwarring binnen de Raad van Kerken heeft toegeslagen, hoe donker wordt het dan in onze kerken? Moeten we dan niet bidden dat onze kerkelijke leiders weer mannen worden die bijbelse helderheid verschaffen en krachtige evangelieverkondiging laten horen? 0, wat is de duisternis groot! Moeten we niet bidden om opwekking en geestelijke vernieuwing?
Straks wordt het Kerstfeest — dat is Christusfeest! "Zie, ik verkondig u grote blijdschap...", zei de engel. Laten we ons midden in de duisternis van deze donkere dagen eindeloos verblijden over onze Heiland, die is gekomen, God de Zoon, om Zijn goddelijk Licht in deze wereld te laten schijnen... "heilbrengend voor alle mensen" (Titus 2:11). Die boodschap is ook voor de vreemdeling, de moslim, onder ons. Ook die moet de blijde Boodschap horen.
Namens de redactie
FtV
Met die rijke beloften kwamen engelen uit de hemel al naar deze aarde. Ds. Jac. Schouten beschrijft in dit nummer die vier momenten, waarbij engelen, rechtstreeks van de troon van de levende God kwamen, met geweldige rijkdommen voor onze arme wereld. Dat licht van het kerstfeest brak zelfs even door in de barre ellende van Stalingrad 1942, zoals Marianne Glashouwer schrijft — de ontroerende geschiedenis van een jonge Duitse predikant, arts en kunstenaar, Kurt Reuber, die de blijde boodschap op unieke wijze bracht aan wanhopige soldaten aan het Oostfront. Hij kwam zelf nooit terug, maar zijn korte leven is nog steeds een getuigenis.
De donkerheid in deze wereld is een geestelijke donkerheid. De zon kan volop schijnen en toch is het donker voor wie heeft leren zien met de "geestelijke ogen van zijn hart" (Ef. 1:17). Dat het donker is en dat de verblinding groot is blijkt steeds weer. De Schrift zegt ons dat ''God een dwaling stuurt" naar mensen die de waarheid van de Schrift ontkennen en bestrijden. Daarover gaat de Tijdspiegel dit keer. Als onderstreping daarvan kreeg ik het bericht, dat de Raad van Kerken een zogenaamde Ramadan-groet heeft uitgegeven. Die is bedoeld als teken van meeleven met de moslims tijdens hun vastentijd. De groet zegt dat ook wij, christenen, "dagelijks om Gods vrede bidden" — suggererend dat de God van de Bijbel dezelfde zou zijn als Allah van de Islam. Wie herinnert zich niet `enkele gebeden van moslimleiders' door ds. Koekkoek in ons vorige nummer? De schrik slaat een mens toch om het hart bij het lezen ervan.
Daar is toch geen sprake van enige gemeenschappelijkheid van de Christelijke Kerk met de Islam? Als die verwarring binnen de Raad van Kerken heeft toegeslagen, hoe donker wordt het dan in onze kerken? Moeten we dan niet bidden dat onze kerkelijke leiders weer mannen worden die bijbelse helderheid verschaffen en krachtige evangelieverkondiging laten horen? 0, wat is de duisternis groot! Moeten we niet bidden om opwekking en geestelijke vernieuwing?
Straks wordt het Kerstfeest — dat is Christusfeest! "Zie, ik verkondig u grote blijdschap...", zei de engel. Laten we ons midden in de duisternis van deze donkere dagen eindeloos verblijden over onze Heiland, die is gekomen, God de Zoon, om Zijn goddelijk Licht in deze wereld te laten schijnen... "heilbrengend voor alle mensen" (Titus 2:11). Die boodschap is ook voor de vreemdeling, de moslim, onder ons. Ook die moet de blijde Boodschap horen.
Namens de redactie
FtV
