Stappenteller: Tel je stappen één voor één en doe er ook eens geen!
De vriendelijke gids in Israël liet ons indertijd op een mooie tocht door het Bijbelse land, fraaie en indrukwekkende plaatsen zien als decor van de Bijbelse geschiedenis. Naast de meer bekende plaatsen bezochten we ook de woestijn van Judea vlakbij Jeruzalem. We waren onder de indruk van de ruigheid, grilligheid en uitgestrektheid van dit gebied.
Het stereotiepe beeld dat we van een woestijn hadden als van een grote zandbak werd bijgesteld naar een gebied van woestheid, dorheid met een diep gevoel van eenzaamheid. Wie zou in deze leegte lange tijd willen en kunnen zijn? Na een kleine wandeltocht verraste de gids ons met een prachtige oaseplek. Een waterbron, die opborrelde uit de diepte, had tientallen meters ruige woestijngrond veranderd in een prachtige bloementuin!
Woestijnperiode
De gids wist dat de gemiddelde toerist de oase vaak beter wist te waarderen dan de ruige woestijn. Ik begrijp dat wel. Oases zijn populairder dan woestijnen. Misschien is daarom ook Psalm 23 juist door zijn ‘oase karakter’ van grazige weiden en vredig kabbelend water wel zo populair en velen tot bemoediging, zegen en troost. David wist als herder deze oases heel goed te vinden en liet zich daardoor vast inspireren om vooral op de Heere God als gever van het leven en de frisse bronnen te wijzen. Voorafgaand aan Psalm 23 lezen we in de veel ‘rauwere’ Psalm 22 juist meer van de woestijnervaring van de (God)verlatenheid, het lijden en het ‘grote waarom’. Deze Psalm 22 is vooral vaak verbonden aan Goede Vrijdag, maar kan toch heel herkenbaar en troostrijk zijn in je leven als je een soort woestijnperiode meemaakt van ziekte, verdriet, onzekerheid. Toch horen beide Psalmen eigenlijk bij elkaar, vullen elkaar aan, als de woestijn en de oase als Goede Vrijdag en Pasen.
Dat we zeker na twee jaar corona beperkingen in de vakantietijd, als het je vergund is, weer op zoek gaan naar een ‘oase plekje’ is begrijpelijk. Een goede balans tussen werk en rust is al vanaf de schepping een gave en een opgave. De eerste dag van de mens was een geschenk van rust. We kunnen ook denken aan de bekende oproep van de Heere Jezus om rust te zoeken in Markus 6:31. ‘Hij zei tegen hen: Ga nu mee naar een eenzame plaats om alleen te zijn en een tijdje uit te rusten.’
Onverwachte oase
Je zou in eerste instantie denken dat de Heer Zijn drukke leerlingen, net als onze gids indertijd, meeneemt naar een oase. Maar als we de oorspronkelijke woorden lezen gaat het hier veel meer juist om een eenzame, woeste, verlaten plek in de ruige woestijn! En dus niet meteen om dat idyllische plekje met camper, hotel, lopend buffet en luie ligstoelen. Juist in de stilte, in het bezinnend alleen zijn met Jezus kan er werkelijke recreatie komen (letterlijk: herschapen worden). Een plek zonder al die dingen die moeten, zonder al die mensen die iets van je willen of vragen, misschien zelfs even zonder de ontmoeting met je mede-gelovigen!? U zult zeggen: Het gaat toch in de Bijbel juist om ontmoeting, gemeenschap der heiligen, samen gemeente en samenleving zijn!? Jazeker en dat hebben we immers ook zo gemist in de afgelopen ‘corona-woestijn-tijd’! Maar ik hoorde ook nogal eens zeggen dat die periode van ‘even wat minder verplichtingen’ ook mooie kanten had.
Juist immers in de ‘woestijn van de eenzaamheid’ en stilte: het ‘heilige even niet moeten’ groeit het verlangen om weer samen te kunnen komen en gevoed te worden met slechts een paar broden en vissen als een wonder uit Gods hand om een onverwachtse oase te laten bloeien en daarvan royaal aan duizenden uit te delen! Soms moeten we daarvoor letterlijk een stapje terug doen en onze stappentellers van het drukke leven even inhouden om in rust en bezinning weer te ervaren dat Hij erbij is bij elke stap van ons leven: zowel in de woestijn als in de mooie oases van het leven en zelfs bij de stappen die je even niet zet! Stappen met Hem tellen immers pas echt!
Paul Prijt
