Redenen om Israël aan te vallen
Kees Noorlander • 95 - 2019 • Uitgave: 9
In Ezechiël 38 staat een aanval beschreven door een coalitie van diverse volkeren op een welvarend en van de oorlog hersteld Israël. De Israëliër Amir Tsarfati identificeert deze in zijn boek Het laatste uur als volgt: Magog, Mesech en Tubal vormen Rusland, Gog is de Russische leider, Perzië is Iran, Cusj is Soedan, Put is Libië, en Gomer en Beth-Togarma vormen Turkije. Het bijzondere is dat we nu voor het eerst in een tijd leven waarin zichtbaar wordt dat deze vijf landen Israël zouden willen aanvallen. Elk land heeft zo zijn eigen agenda.
Rusland
Dit is de enige atoommacht, waar Israël vijandelijk mee te maken kan hebben, hoewel Iran zijn best doet om dat ook te worden. Sinds de annexatie van de Krim heeft Rusland te maken met economische sancties en tegenwind. Militair zoekt Rusland machtsuitbreiding in Syrië, waar het president Assad al jaren helpt tegen de islamitische opstand. In ruil daarvoor heeft Rusland inmiddels de beschikking over een luchtmachtbasis in Hmeimim en een marinebasis in Tartous aan de Syrische kust. Syrië is een vazalstaat van Rusland geworden, waardoor Rusland nu grenst aan Israël. Maar erg veel oorlogsbuit is er voor Rusland in Syrië niet te halen. De meeste olievelden liggen in Noordoost-Syrië. Dat wordt echter door de Koerden bezet, die militair worden ondersteund door de Amerikanen. In de door Israël geannexeerde Golanhoogten bevindt zich ook olie. Israël heeft verder de beschikking over veel aardgas, dat aan hun Middellandse Zeekust gevonden wordt. Een interessante oorlogsbuit voor Rusland, maar nu nog niet.
Israël is het enige land ter wereld dat een goede relatie heeft met de Amerikaanse president Trump en met de Russische president Poetin. Trump heeft dat bewezen door de Amerikaanse ambassade te verhuizen naar Jeruzalem, door de Israëlische annexatie van de Golanhoogten te erkennen en door een vredesplan in te dienen, dat de Palestijnen geen extra land, maar wel welvaart belooft.
Minder bekend is wat Poetin heeft gedaan voor Israël. Israël waarschuwt nogal eens landen voor ophanden zijnde aanslagen. Zo is enkele jaren geleden Rusland gewaarschuwd voor een grote aanslag. De Russen hebben die daarop kunnen voorkomen. Daarna heeft Poetin de Israëlische premier Netanyahu gevraagd wat hij er voor terug kon doen. Waarop Netanyahu vroeg om de lichamen van enkele soldaten, die in 1982 in de Libanese Bekavallei door Syrië waren gevangen genomen of gedood. Israël had ontdekt dat zij lagen begraven op een begraafplaats in het Palestijnse vluchtelingenkamp Jarmuk ten zuiden van Damascus. Maar Israël was niet in staat hun lichamen op te graven en naar Israël te vervoeren. Poetin heeft daarop zijn leger opdracht gegeven om deze lichamen op te graven. Begin april dit jaar werden de lichamen in Moskou overgedragen aan Netanyahu, die zijn vriend Poetin bedankte voor wat hij had gedaan. Sergeant Zachary Baumel was de enige Israëlische militair, die kon worden geïdentificeerd.
Toch is hier sprake van een kwetsbare vriendschap tussen Rusland en Israël. Verandering van leiderschap, ongelukkige handelingen in Syrië of andere omstandigheden zouden Rusland wel eens van gedachten kunnen doen veranderen ten aanzien van Israël.
Iran
Het sjiitisch Iran gelooft dat de komst van de Mahdi (de islamitische verlosser) nabij is, maar dat de Joodse staat Israël een belemmering daarvoor is. Iran doet er dan ook alles aan om de staat Israël te vernietigen. Daartoe probeert Iran vanaf zijn land een sjiitisch bruggenhoofd te vormen tot aan de Middellandse Zee. In Noord-Irak bevinden zich sjiitische milities, die hebben geholpen met het verslaan van ISIS in Irak. Nadat die verslagen was, hebben deze milities zich echter niet onderworpen aan Irak, maar zich verbonden met de Iraanse Revolutionaire Garde, die door de VS wordt beschouwd als een terroristische organisatie.
In Syrië steunen sjiitische en Iraanse milities president Assad tegen de rebellen en tegen ISIS. Maar Iran tracht hen ook te gebruiken om de sjiitische Hezbollah in Libanon te bewapenen en te voorzien van geavanceerd wapentuig. Hezbollah heeft beschikking over duizenden raketten, die heel Israël kunnen bereiken. Deze raketten zijn echter niet zo precies. Om deze raketten geavanceerder te maken is Iran bezig militaire onderdelen naar Syrië te vervoeren om daar in elkaar te zetten voor Hezbollah. Daarom voert Israël veel bombardementen uit op Iraanse opslagplaatsen en fabrieken in Syrië.
Een tweede manier om Israël van de kaart te vegen, is het ontwikkelen van een Iraanse atoombom. Om dat te verhinderen hebben de VS, Rusland, China, Frankrijk, het VK en de EU in 2015 met Iran een nucleaire deal (JCPOA) afgesloten, waarbij enerzijds bepaalde economische sancties tegen Iran zouden worden opgeheven en anderzijds Iran beloofde uranium niet te verrijken boven de 3,67 %. Omdat Iran in strijd met VNVR-resolutie 1929 langeafstandsraketten heeft gemaakt die kernkoppen kunnen dragen en ervan werd verdacht heimelijk bezig te zijn verrijkt uranium van 20 % te fabriceren, hebben de VS zich vorig jaar teruggetrokken uit de JCPOA. Om het Iraanse regime te dwingen te stoppen met het verrijken van uranium schroeven de VS hun economische sancties tegen Iran steeds verder op en dreigen met maatregelen tegen bedrijven, die deze sancties tegenwerken. De Iraanse olieverkoop en economie krimpt hierdoor drastisch en de bevolking protesteert. Desondanks gaat Iran door met het produceren van 20 % verrijkt uranium en met het ondersteunen van terroristische organisaties als Hezbollah en Hamas.
Dat laatste is toegelicht door Suheib Yousef, die onlangs Hamas heeft verlaten, net als zijn broer Mosab Hassan Yousef (de Groene Prins) jaren eerder. Suheib Yousef is gevlucht naar Zuidoost-Azië. Daar onthulde hij dat Hamas het islamitisch Midden-Oosten bespioneert met geavanceerde afluisterapparatuur en deze informatie aan Iran geeft in ruil voor financiële steun. Hij onthulde ook dat de partijtop van Hamas weelderig leeft in Turkije, terwijl het Palestijnse volk in Gaza in armoede leeft. Maar daar maken Iran en Turkije zich weinig druk om. Hamas is nuttig om het Israël lastig te maken.
Turkije
Al jaren geleid door president Recep Tayyip Erdogan, die droomt van herstel van het oude Ottomaanse Rijk. Erdogan schroomt niet om duizenden politieke tegenstanders in zijn land hun banen af te nemen of zelfs op te sluiten. Turkije ondersteunt in Syrië de ‘gematigde’ rebellen tegen president Assad. Desondanks is de Turkse relatie met Rusland tamelijk goed. In naam is Turkije nog een NAVO-partner. Maar de aankoop van Russische S-400 luchtafweersystemen toont de steeds nauwere banden met Rusland aan. Erdogan wordt ook een steeds fellere vijand van Israël en wil graag Jeruzalem ontdoen van Israëlische overheersing. In de tussentijd heeft Turkije een oogje op Griekse olie- en gasvoorraden in de Egeïsche Zee en steelt het aardgas van Cyprus. Hiermee kan ook Israël worden dwars gezeten. Israël, Griekenland en Cyprus hebben dit jaar een overeenkomst getekend om de EastMed-pijplijn aan te leggen, teneinde hun aardgas, dat zich in de Middellandse Zee bevindt, te transporteren naar Europa. Hierdoor wordt Europa minder afhankelijk van Russisch gas, iets wat Rusland met lede ogen aanziet. Het Israëlische gas kan in de toekomst een welkome oorlogsbuit vormen voor landen als Turkije en Rusland, die allebei last hebben van een krimpende economie.
Soedan
Iran had in de Soedanese hoofdstad Khartoem een fabriek gebouwd om raketten te vervaardigen, zodat ze makkelijker te verschepen zijn naar de Palestijnen. Maar Israël heeft deze vernietigd, wat kwaad bloed heeft gezet bij Soedan. Soedan ziet in Turkije dan ook een welkome militaire bondgenoot.
Turkije is bezig om economische en militaire banden met Soedan te versterken, teneinde Erdo?ans Ottomaanse droom te verwezenlijken. Daartoe heeft Turkije van Soedan het beheer verkregen over de vervallen oude Ottomaanse havenstad Soeakin, om die nieuw leven in te blazen. Officieel voor toerisme, maar militair gebruik is ook mogelijk. Zo kan Turkije met hulp van Soedan vanaf het zuiden Israël aanvallen.
Libië
Sinds de geslaagde opstand tegen de Libische leider Khadaffi heerst er chaos in Libië. Inmiddels is er sprake van een internationaal erkende regering van premier Fayez al-Serraj, die zetelt in Tripoli. Deze regering wordt gesteund door Turkije. De regeringsmacht is echter tanende. Een groot deel van het land is nu in de macht van de Libische krijgsheer Khalifa Haftar, die met zijn Libische Nationale Leger (LNA) bezig is met een opmars vanuit Oost-Libië. Haftar steunt een tegenregering, die gevestigd is in Benghazi. Haftar krijgt op zijn beurt steun van Rusland. Het maakt voor de profetie niet zoveel uit wie de strijd zal winnen: Fayez al-Serraj of Khalifa Haftar. In beide gevallen komt er een Libische regering die bondgenoot wordt van een van de landen, die in Ezechiël 38 wordt genoemd als aanvaller van Israël.
Saoedi-Arabië
Niet iedereen zal blij zijn met deze oorlog. Volgens Ezechiël 38:13 zullen Sjeba, Dedan, de kooplieden van Tarsis en al hun jonge leeuwen (HSV) deze aanval op Israël veroordelen. Amir Tsarfati identificeert Sjeba en Dedan met Saoedi-Arabië, Tarsis met Europa en hun jonge leeuwen met de Verenigde Staten. Dat Europa en de VS deze oorlog zullen afkeuren, is begrijpelijk. Maar dat Saoedi-Arabië dat ook zal doen, is opmerkelijk. Saoedi-Arabië is immers een streng islamitisch land, dat religieuze redenen heeft om het bestaansrecht van Israël te ontkennen. Maar daar zien we de laatste jaren een kentering in. Het soennitische Saoedi-Arabië voelt zich de laatste jaren steeds meer bedreigd door het sjiitische Iran, dat bezig is met het verspreiden van de sjiitische islam op het Arabische schiereiland en met het verrijken van uranium om een atoombom te kunnen maken. Saoedi-Arabië heeft inmiddels heel goed door dat Israël geen bedreiging is, maar de enige machtige militaire bondgenoot, die zou kunnen helpen in een strijd tegen Iran. We zien dan ook dat de Saoedische betrekkingen met Israël steeds beter worden. Bijzonder dat we nu leven in een tijd, die voor het eerst zo ziet op de in Ezechiël 38-39 voorzegde gebeurtenissen. Maranatha!
Kees Noorlander
Rusland
Dit is de enige atoommacht, waar Israël vijandelijk mee te maken kan hebben, hoewel Iran zijn best doet om dat ook te worden. Sinds de annexatie van de Krim heeft Rusland te maken met economische sancties en tegenwind. Militair zoekt Rusland machtsuitbreiding in Syrië, waar het president Assad al jaren helpt tegen de islamitische opstand. In ruil daarvoor heeft Rusland inmiddels de beschikking over een luchtmachtbasis in Hmeimim en een marinebasis in Tartous aan de Syrische kust. Syrië is een vazalstaat van Rusland geworden, waardoor Rusland nu grenst aan Israël. Maar erg veel oorlogsbuit is er voor Rusland in Syrië niet te halen. De meeste olievelden liggen in Noordoost-Syrië. Dat wordt echter door de Koerden bezet, die militair worden ondersteund door de Amerikanen. In de door Israël geannexeerde Golanhoogten bevindt zich ook olie. Israël heeft verder de beschikking over veel aardgas, dat aan hun Middellandse Zeekust gevonden wordt. Een interessante oorlogsbuit voor Rusland, maar nu nog niet.
Israël is het enige land ter wereld dat een goede relatie heeft met de Amerikaanse president Trump en met de Russische president Poetin. Trump heeft dat bewezen door de Amerikaanse ambassade te verhuizen naar Jeruzalem, door de Israëlische annexatie van de Golanhoogten te erkennen en door een vredesplan in te dienen, dat de Palestijnen geen extra land, maar wel welvaart belooft.
Minder bekend is wat Poetin heeft gedaan voor Israël. Israël waarschuwt nogal eens landen voor ophanden zijnde aanslagen. Zo is enkele jaren geleden Rusland gewaarschuwd voor een grote aanslag. De Russen hebben die daarop kunnen voorkomen. Daarna heeft Poetin de Israëlische premier Netanyahu gevraagd wat hij er voor terug kon doen. Waarop Netanyahu vroeg om de lichamen van enkele soldaten, die in 1982 in de Libanese Bekavallei door Syrië waren gevangen genomen of gedood. Israël had ontdekt dat zij lagen begraven op een begraafplaats in het Palestijnse vluchtelingenkamp Jarmuk ten zuiden van Damascus. Maar Israël was niet in staat hun lichamen op te graven en naar Israël te vervoeren. Poetin heeft daarop zijn leger opdracht gegeven om deze lichamen op te graven. Begin april dit jaar werden de lichamen in Moskou overgedragen aan Netanyahu, die zijn vriend Poetin bedankte voor wat hij had gedaan. Sergeant Zachary Baumel was de enige Israëlische militair, die kon worden geïdentificeerd.
Toch is hier sprake van een kwetsbare vriendschap tussen Rusland en Israël. Verandering van leiderschap, ongelukkige handelingen in Syrië of andere omstandigheden zouden Rusland wel eens van gedachten kunnen doen veranderen ten aanzien van Israël.
Iran
Het sjiitisch Iran gelooft dat de komst van de Mahdi (de islamitische verlosser) nabij is, maar dat de Joodse staat Israël een belemmering daarvoor is. Iran doet er dan ook alles aan om de staat Israël te vernietigen. Daartoe probeert Iran vanaf zijn land een sjiitisch bruggenhoofd te vormen tot aan de Middellandse Zee. In Noord-Irak bevinden zich sjiitische milities, die hebben geholpen met het verslaan van ISIS in Irak. Nadat die verslagen was, hebben deze milities zich echter niet onderworpen aan Irak, maar zich verbonden met de Iraanse Revolutionaire Garde, die door de VS wordt beschouwd als een terroristische organisatie.
In Syrië steunen sjiitische en Iraanse milities president Assad tegen de rebellen en tegen ISIS. Maar Iran tracht hen ook te gebruiken om de sjiitische Hezbollah in Libanon te bewapenen en te voorzien van geavanceerd wapentuig. Hezbollah heeft beschikking over duizenden raketten, die heel Israël kunnen bereiken. Deze raketten zijn echter niet zo precies. Om deze raketten geavanceerder te maken is Iran bezig militaire onderdelen naar Syrië te vervoeren om daar in elkaar te zetten voor Hezbollah. Daarom voert Israël veel bombardementen uit op Iraanse opslagplaatsen en fabrieken in Syrië.
Een tweede manier om Israël van de kaart te vegen, is het ontwikkelen van een Iraanse atoombom. Om dat te verhinderen hebben de VS, Rusland, China, Frankrijk, het VK en de EU in 2015 met Iran een nucleaire deal (JCPOA) afgesloten, waarbij enerzijds bepaalde economische sancties tegen Iran zouden worden opgeheven en anderzijds Iran beloofde uranium niet te verrijken boven de 3,67 %. Omdat Iran in strijd met VNVR-resolutie 1929 langeafstandsraketten heeft gemaakt die kernkoppen kunnen dragen en ervan werd verdacht heimelijk bezig te zijn verrijkt uranium van 20 % te fabriceren, hebben de VS zich vorig jaar teruggetrokken uit de JCPOA. Om het Iraanse regime te dwingen te stoppen met het verrijken van uranium schroeven de VS hun economische sancties tegen Iran steeds verder op en dreigen met maatregelen tegen bedrijven, die deze sancties tegenwerken. De Iraanse olieverkoop en economie krimpt hierdoor drastisch en de bevolking protesteert. Desondanks gaat Iran door met het produceren van 20 % verrijkt uranium en met het ondersteunen van terroristische organisaties als Hezbollah en Hamas.
Dat laatste is toegelicht door Suheib Yousef, die onlangs Hamas heeft verlaten, net als zijn broer Mosab Hassan Yousef (de Groene Prins) jaren eerder. Suheib Yousef is gevlucht naar Zuidoost-Azië. Daar onthulde hij dat Hamas het islamitisch Midden-Oosten bespioneert met geavanceerde afluisterapparatuur en deze informatie aan Iran geeft in ruil voor financiële steun. Hij onthulde ook dat de partijtop van Hamas weelderig leeft in Turkije, terwijl het Palestijnse volk in Gaza in armoede leeft. Maar daar maken Iran en Turkije zich weinig druk om. Hamas is nuttig om het Israël lastig te maken.
Turkije
Al jaren geleid door president Recep Tayyip Erdogan, die droomt van herstel van het oude Ottomaanse Rijk. Erdogan schroomt niet om duizenden politieke tegenstanders in zijn land hun banen af te nemen of zelfs op te sluiten. Turkije ondersteunt in Syrië de ‘gematigde’ rebellen tegen president Assad. Desondanks is de Turkse relatie met Rusland tamelijk goed. In naam is Turkije nog een NAVO-partner. Maar de aankoop van Russische S-400 luchtafweersystemen toont de steeds nauwere banden met Rusland aan. Erdogan wordt ook een steeds fellere vijand van Israël en wil graag Jeruzalem ontdoen van Israëlische overheersing. In de tussentijd heeft Turkije een oogje op Griekse olie- en gasvoorraden in de Egeïsche Zee en steelt het aardgas van Cyprus. Hiermee kan ook Israël worden dwars gezeten. Israël, Griekenland en Cyprus hebben dit jaar een overeenkomst getekend om de EastMed-pijplijn aan te leggen, teneinde hun aardgas, dat zich in de Middellandse Zee bevindt, te transporteren naar Europa. Hierdoor wordt Europa minder afhankelijk van Russisch gas, iets wat Rusland met lede ogen aanziet. Het Israëlische gas kan in de toekomst een welkome oorlogsbuit vormen voor landen als Turkije en Rusland, die allebei last hebben van een krimpende economie.
Soedan
Iran had in de Soedanese hoofdstad Khartoem een fabriek gebouwd om raketten te vervaardigen, zodat ze makkelijker te verschepen zijn naar de Palestijnen. Maar Israël heeft deze vernietigd, wat kwaad bloed heeft gezet bij Soedan. Soedan ziet in Turkije dan ook een welkome militaire bondgenoot.
Turkije is bezig om economische en militaire banden met Soedan te versterken, teneinde Erdo?ans Ottomaanse droom te verwezenlijken. Daartoe heeft Turkije van Soedan het beheer verkregen over de vervallen oude Ottomaanse havenstad Soeakin, om die nieuw leven in te blazen. Officieel voor toerisme, maar militair gebruik is ook mogelijk. Zo kan Turkije met hulp van Soedan vanaf het zuiden Israël aanvallen.
Libië
Sinds de geslaagde opstand tegen de Libische leider Khadaffi heerst er chaos in Libië. Inmiddels is er sprake van een internationaal erkende regering van premier Fayez al-Serraj, die zetelt in Tripoli. Deze regering wordt gesteund door Turkije. De regeringsmacht is echter tanende. Een groot deel van het land is nu in de macht van de Libische krijgsheer Khalifa Haftar, die met zijn Libische Nationale Leger (LNA) bezig is met een opmars vanuit Oost-Libië. Haftar steunt een tegenregering, die gevestigd is in Benghazi. Haftar krijgt op zijn beurt steun van Rusland. Het maakt voor de profetie niet zoveel uit wie de strijd zal winnen: Fayez al-Serraj of Khalifa Haftar. In beide gevallen komt er een Libische regering die bondgenoot wordt van een van de landen, die in Ezechiël 38 wordt genoemd als aanvaller van Israël.
Saoedi-Arabië
Niet iedereen zal blij zijn met deze oorlog. Volgens Ezechiël 38:13 zullen Sjeba, Dedan, de kooplieden van Tarsis en al hun jonge leeuwen (HSV) deze aanval op Israël veroordelen. Amir Tsarfati identificeert Sjeba en Dedan met Saoedi-Arabië, Tarsis met Europa en hun jonge leeuwen met de Verenigde Staten. Dat Europa en de VS deze oorlog zullen afkeuren, is begrijpelijk. Maar dat Saoedi-Arabië dat ook zal doen, is opmerkelijk. Saoedi-Arabië is immers een streng islamitisch land, dat religieuze redenen heeft om het bestaansrecht van Israël te ontkennen. Maar daar zien we de laatste jaren een kentering in. Het soennitische Saoedi-Arabië voelt zich de laatste jaren steeds meer bedreigd door het sjiitische Iran, dat bezig is met het verspreiden van de sjiitische islam op het Arabische schiereiland en met het verrijken van uranium om een atoombom te kunnen maken. Saoedi-Arabië heeft inmiddels heel goed door dat Israël geen bedreiging is, maar de enige machtige militaire bondgenoot, die zou kunnen helpen in een strijd tegen Iran. We zien dan ook dat de Saoedische betrekkingen met Israël steeds beter worden. Bijzonder dat we nu leven in een tijd, die voor het eerst zo ziet op de in Ezechiël 38-39 voorzegde gebeurtenissen. Maranatha!
Kees Noorlander
