Raadsels en cijfers
Zev Schiff • 77 - 2001/02 • Uitgave: 1
Raadsel. Er wonen nog 420.000 vluchtelingen in kampen in de Gazastrook. Hoeveel gezinnen leven in betere omstandigheden dankzij de grote bedragen die de Palestijnse Autoriteit sinds de Oslo-akkoorden in 1993 van donorstaten kreeg? Antwoord: niet een.
Dat bewijst dat de Palestijnse leiders niet echt anders zijn dan de Arabische leiders, door wie de nood van de Palestijnse vluchtelingen al generaties lang expres wordt gerekt. Maar in dit geval zijn de vluchtelingen wel eigen 'vlees en bloed'. Die onverschilligheid weerhoudt de Palestijnse vertegenwoordigers bij de internationale conferentie van vluchtelingenzaken er echter niet van steeds meer bijdragen te eisen „om het leven van de vluchtelingen te verbeteren."
Nog een raadsel, Wat is het totaalbedrag dat de Palestijnen eisen ter compensatie voor de vluchtelingensituatie die door de Onafhankelijkheidsoorlog van 1948 werd gecreëerd? Antwoord. Ongeveer 550 miljard dollar! Een bedrag da, tijdens een multilaterale conferentie door Westerse landen berekend werd.
Aboe Mazen (ofwel Mahmoed Ab-bas), de rechterhand van PA-voorzitter Jasser Arafat, staat als een van de meest 'gematigde' Palestijnse leiders bekend. Aboe Mazen zei na de laatste Camp David-top dat Israël de compensatie in zijn eentje betalen moet. Het geld mag niet uit een internationaal fonds worden geput. Kortom, Israël moet alles verkopen en andere landen moeten kapitale sommen. reserveren om. aan de Palestijnse compensatie-eisen te voldoen. Maar daarmee houdt het niet op. Arafats economische adviseur dr. Mahar Al-Kurd eist ook compensatie voor de schade die sinds 1967 als gevolg van de Israëlische bezetting is ontstaan. Zelfs voor de 'exploitatie' van de Palestijnse kust van de Dode Zee, het ondergrondse water dat Israël heeft opgepompt en directe indirecte belastingen die Israël - ook van de Palestijnen — uit toerisme heeft geïnd. Dat klinkt als een grap maar Al-Kurd beweert dat hij Israëlische experts hiermee indirect heeft akkoord horen gaan.
Israëlische 'experts' moeten uitkijken dat zij geen loze beloftes doen. Want het probleem van het 'recht op terugkeer' is geen echt probleem. Vergelijk eens wat de Palestijnse leiders nu zeggen, met wat zij zeiden na de ondertekening van de Oslo-akkoorden. Toen zeiden zij dat de vluchtelinge niet echt terug wilden naar Israël; dat het ging om het principe, niet om de praktijk. Hun enige eis was dat Israël haar verantwoordelijkheid voor het ontstaan van het vluchtelingenprobleem zou erkennen. Zonder dat dit verdere consequenties zou hebben In persoonlijke gesprekken zeggen Palestijnse functionarissen - 'off the record’ - dat niemand weet hoeveel Palestijnse vluchtelingen eigenlijk terug willen naar Israël. wet menen zij dat veel vluchtelingen in Libanon, dat nooit interesse heeft getoond om ze daar te houden, ongetwijfeld terug willen naar Galilea.
Het huidige Palestijnse standpunt staat in een document dat in Camp David is ingediend. Zolang dat niet is herroepen, moet het serieus worden genomen. De tekst is zo extreem dat je erom zou kunnen lachen, als het geen formule was om Israël te vernietigen: van binnenuit. Israël moet ook staten compenseren die de vluchtelingen asiel hebben verleend, zoals Syrië en Jordanië; de PLO krijgt compensatie voor openbaar Palestijns bezit dat in Israël achterbleef; terugkerende vluchtelingen mogen niet in gebieden terechtkomen waarin hun leven of welzijn kan worden bedreigd of zonder goede infrastructuur; Israël moet zijn wetten aanpassen om hun integratie te bevorderen; teruggekeerden worden automatisch Israëlisch staatsburger; het recht van terugkeer krijgt geen tijdslimiet en een internationale commissie moet toezien op de integratie en bescherming van de vluchtelingen.
Israëls standpunt over de terugkeer van vluchtelingen is verhard nadat Israëlische Arabieren aan rellen mee gingen doen, onder meer doordat aanhangers van Balad-parlementslid dr. Azmi Bishara dat aanmoedigde.
Israël moet keihard duidelijk maken dat er over het recht op terugkeer geen compromis mogelijk is. Dat het liever een gewelddadige confrontatie riskeert dan concessies te doen. Het is bovendien de vraag of Israël überhaupt concessies moet doen, zolang de Palestijnen aansturen op een confrontatie over het recht van hun vluchtelingen op terugkeer naar het eigenlijke Israël.
Overgenomen uit het NIW
Bron: Ha’arets, een van de grootste kwaliteitskranten in Israël
Dat bewijst dat de Palestijnse leiders niet echt anders zijn dan de Arabische leiders, door wie de nood van de Palestijnse vluchtelingen al generaties lang expres wordt gerekt. Maar in dit geval zijn de vluchtelingen wel eigen 'vlees en bloed'. Die onverschilligheid weerhoudt de Palestijnse vertegenwoordigers bij de internationale conferentie van vluchtelingenzaken er echter niet van steeds meer bijdragen te eisen „om het leven van de vluchtelingen te verbeteren."
Nog een raadsel, Wat is het totaalbedrag dat de Palestijnen eisen ter compensatie voor de vluchtelingensituatie die door de Onafhankelijkheidsoorlog van 1948 werd gecreëerd? Antwoord. Ongeveer 550 miljard dollar! Een bedrag da, tijdens een multilaterale conferentie door Westerse landen berekend werd.
Aboe Mazen (ofwel Mahmoed Ab-bas), de rechterhand van PA-voorzitter Jasser Arafat, staat als een van de meest 'gematigde' Palestijnse leiders bekend. Aboe Mazen zei na de laatste Camp David-top dat Israël de compensatie in zijn eentje betalen moet. Het geld mag niet uit een internationaal fonds worden geput. Kortom, Israël moet alles verkopen en andere landen moeten kapitale sommen. reserveren om. aan de Palestijnse compensatie-eisen te voldoen. Maar daarmee houdt het niet op. Arafats economische adviseur dr. Mahar Al-Kurd eist ook compensatie voor de schade die sinds 1967 als gevolg van de Israëlische bezetting is ontstaan. Zelfs voor de 'exploitatie' van de Palestijnse kust van de Dode Zee, het ondergrondse water dat Israël heeft opgepompt en directe indirecte belastingen die Israël - ook van de Palestijnen — uit toerisme heeft geïnd. Dat klinkt als een grap maar Al-Kurd beweert dat hij Israëlische experts hiermee indirect heeft akkoord horen gaan.
Israëlische 'experts' moeten uitkijken dat zij geen loze beloftes doen. Want het probleem van het 'recht op terugkeer' is geen echt probleem. Vergelijk eens wat de Palestijnse leiders nu zeggen, met wat zij zeiden na de ondertekening van de Oslo-akkoorden. Toen zeiden zij dat de vluchtelinge niet echt terug wilden naar Israël; dat het ging om het principe, niet om de praktijk. Hun enige eis was dat Israël haar verantwoordelijkheid voor het ontstaan van het vluchtelingenprobleem zou erkennen. Zonder dat dit verdere consequenties zou hebben In persoonlijke gesprekken zeggen Palestijnse functionarissen - 'off the record’ - dat niemand weet hoeveel Palestijnse vluchtelingen eigenlijk terug willen naar Israël. wet menen zij dat veel vluchtelingen in Libanon, dat nooit interesse heeft getoond om ze daar te houden, ongetwijfeld terug willen naar Galilea.
Het huidige Palestijnse standpunt staat in een document dat in Camp David is ingediend. Zolang dat niet is herroepen, moet het serieus worden genomen. De tekst is zo extreem dat je erom zou kunnen lachen, als het geen formule was om Israël te vernietigen: van binnenuit. Israël moet ook staten compenseren die de vluchtelingen asiel hebben verleend, zoals Syrië en Jordanië; de PLO krijgt compensatie voor openbaar Palestijns bezit dat in Israël achterbleef; terugkerende vluchtelingen mogen niet in gebieden terechtkomen waarin hun leven of welzijn kan worden bedreigd of zonder goede infrastructuur; Israël moet zijn wetten aanpassen om hun integratie te bevorderen; teruggekeerden worden automatisch Israëlisch staatsburger; het recht van terugkeer krijgt geen tijdslimiet en een internationale commissie moet toezien op de integratie en bescherming van de vluchtelingen.
Israëls standpunt over de terugkeer van vluchtelingen is verhard nadat Israëlische Arabieren aan rellen mee gingen doen, onder meer doordat aanhangers van Balad-parlementslid dr. Azmi Bishara dat aanmoedigde.
Israël moet keihard duidelijk maken dat er over het recht op terugkeer geen compromis mogelijk is. Dat het liever een gewelddadige confrontatie riskeert dan concessies te doen. Het is bovendien de vraag of Israël überhaupt concessies moet doen, zolang de Palestijnen aansturen op een confrontatie over het recht van hun vluchtelingen op terugkeer naar het eigenlijke Israël.
Overgenomen uit het NIW
Bron: Ha’arets, een van de grootste kwaliteitskranten in Israël
