President Edogan: geweld loont
Frits Boekhoff • 94 - 2018 • Uitgave: 21
Zalig de zachtmoedigen, want zij beërven de aarde… maar nu even niet
Met militaire eer, een staatsbanket op het presidentiele paleis en twee ontmoetingen met bondskanselier Merkel werd eind september president Erdogan ontvangen in Duitsland voor de opening van de grootste moskee in Europa. Zo bewijst Duitsland eer aan een president die tienduizenden mensen op politieke gronden gevangen heeft gezet en die geen respect toont voor rechtsstaat, persvrijheid en christenen.
President Erdogan kent de Turkse geschiedenis heel goed. Het Ottomaanse Rijk was een wereldrijk tussen de veertiende en de twintigste eeuw n.Chr. Grofweg besloeg het Ottomaanse Rijk grote delen van het oude Romeinse Rijk (zie eerste kader). Delen van Noord-Afrika en Europa hoorden bij dit Ottomaanse Rijk. Pas in 18e en 19e eeuw werden Griekenland en Roemenië weer vrij. In 1878 volgden Servië en Bulgarije. De gevolgen van de 1e wereld oorlog waarbij Turkije de kant koos van Duitsland zijn nu nog steeds zichtbaar. Turkije is toen verder gereduceerd tot een klein stukje land in Europa en een heel klein deel van Azië.
“Turkije is de grote macht geweest, die de profetische geschiedenis al in winterslaap hield. Want bijna het gehele gebied van het vroegere Romeinse Rijk is in handen van de Turk geweest. Om de eindvervulling van de profetische wereldgeschiedenis mogelijk te maken, moest de Turk wel het veld ruimen; zijn gebied moest weer vrij worden voor het herleefde Romeinse Rijk. Het vierde dier dat op aarde zal heersen. De grote oorlog (Eerste Wereldoorlog) heeft meegeholpen dat te verwezenlijken.”
Uit Het oostersche vraagstuk van Johannes de Heer.
Succesvolle provocatie
President Erdogan en veel van zijn aanhangers zijn zich bewust van hun, in hun ogen, glorierijk verleden en verlangen terug naar het oude Ottomaanse Rijk. Dezelfde sentimenten spelen bij het Rusland van Poetin, het China van Xi Jinping en (voorheen) bij het Irak van Sadam Hoessein die droomde van een hersteld Babylonië. Erdogan wil de leider van de soennitische moslims worden, in navolging van de Ottomaanse leiders. Er bestaat geen grotere prijs in de ogen van de meeste moslims, en dus geen groter respect voor de man die dat veroorzaakt, dan het einde van de Joodse staat Israël, die een continue en onaanvaardbaar succesvolle provocatie is van de erfenis van de profeet Mohammed. Ziehier het einddoel van Erdogan. Laten we niet vergeten dat Jeruzalem tot 1917 eeuwen lang deel uit maakte van het Turkse Ottomaanse Rijk.
Met zijn kwetsbare economische positie en zijn soenitische overtuigingen, zal Erdogan voortdurend het Westen, Europa, en Israël beledigen en uitdagen. Hij moet externe vijanden kweken om zijn radicale regiem te legitimeren. De problemen die hij veroorzaakt, zal hij aan het ‘buitenland’ wijten. Het is een klassiek scenario, door alle tirannen toegepast.
Erdogan eist respect
Zoals gezegd kent Erdogan de geschiedenis goed. Sommige gebeurtenissen wil hij liever vergeten of bagatelliseren. In 1915 vermoordden en verkrachtten de turken ongeveer 800.000 Armeense christenen (zie tweede kader).
“Het Armeense volk woonde in het land waar eens de hof van Eden was, aan de oevers van de Eufraat, en waar ook de berg Ararat zich bevindt, waarop eenmaal de ark van Noach rustte. Het Armeense volk was een van de eerste volken, die het christendom hebben omhelsd. Maar in 1915 waren er moordpartijen waarbij 800.000 personen, vrouwen en kinderen omkwamen.”
Uit Het oostersche vraagstuk van Johannes de Heer.
Wat President Erdogan tot een modern leider maakt is dat hij goed door heeft dat niet zachtmoedigheid en dialoog tot resultaten leidt, maar geweld en een mond vol grootspraak. In de internationale politiek geldt: Wie het spel netjes speelt, is een prooi voor een niet-zo-nette ¬tegenstander. Europese leiders, in dit geval bondskanselier Merkel kunnen hier maar niet mee omgaan. Erdogan eist respect, ondanks zijn wandaden. Van wederzijds respect zou sprake zijn als Merkel volgend jaar een kerk in Ankara zou mogen openen. Opgemerkt moet worden dat Europa als hersteld Romeins Rijk ook gekenmerkt zal worden door een leider vol grootspraak en godslastering.
Dat geweld loont in de internationale politiek, is inmiddels wel duidelijk. China pikte Tibet in, Rusland de Krim en in 1974 opende Turkije een internationaal veroordeelde invasie van Cyprus. En in 1983 verklaarde het door Turkije bezette gebied zich onafhankelijk onder de naam Turkse Republiek Noord-Cyprus. Allemaal gebeurtenissen die door middel van dialoog niet tot stand zouden zijn gekomen. De oorlog in Syrië is voor verschillende partijen ook zo’n buitenkansje.
Oorlog op meerdere fronten
Turkije profiteert volop van de oorlog in Syrië door de door hun zo gehate Koerden aan te pakken. In Noord-Syrië wapperen inmiddels Turkse vlaggen boven regeringsgebouwen. De Turken riskeren oorlog op meerdere fronten. In 2015 haalden zij al een Russische straaljager uit de lucht boven Noord-Syrië, waardoor een grote crisis ontstond tussen Rusland en Turkije.
De Turken staan ook nu weer lijnrecht tegenover Rusland in Syrië. De Turken zitten in de provincie Idlib, waar zij de jihadisten beschermen tegen aanvallen van het Assad-regime en de Russen.
Turkije riskeert ook een oorlog met Amerika om Syrië. De Koerden in Noord-Syrië staan onder Amerikaanse bescherming, maar Turkije wil de Koerden aanpakken. De VS hielpen de Koerden in hun strijd tegen IS, maar nu die strijd zo goed als afgerond is, eisen de Turken dat ofwel de Amerikanen vertrekken, zodat Ankara de Koerden kan aanpakken, of dat de Koerden vertrekken, zodat Ankara geen oorlog hoeft te voeren tegen de aanwezige Amerikaanse militairen.
Wij zullen onszelf verdedigen
Noch de Koerden noch de VS zijn van plan om te vertrekken.. Een Amerikaanse generaal waarschuwde recent de Turkse president Erdogan expliciet om weg te blijven. "Als je ons raakt, dan volgt er een agressieve reactie. We zullen onszelf verdedigen." Erdogan reageerde op het dreigement in een toespraak in het Turkse parlement en zei dat de Amerikanen blijkbaar nooit kennis hebben gemaakt met een 'Ottomaanse klap'. Zo gaan vandaag de dag twee NAVO-partners met elkaar om, levensgevaarlijk.
Wat beweegt al deze partijen tot het nemen van zulke risico's? De doelen van de partijen lopen uiteen. De Russen en Iraniërs willen simpelweg dat Assad wint, de Amerikanen en Israëliërs willen dat niemand wint, de Turken willen hun grenzen verder oprekken en die van de Koerden verkleinen.
Oorlog, geweld en een mond vol grootspraak leveren al eeuwen de beste resultaten op. Nu nog wel. Hoe anders is het Koninkrijk zoals God dat voor ogen heeft: ‘Zalig zijn de armen van geest, want van hen is het Koninkrijk der hemelen; zalig zijn de zachtmoedigen, want zij zullen de aarde beërven; zalig zijn de reinen van hart, want zij zullen God zien; zalig zijn de vrede stichters, want zij zullen Gods kinderen genoemd worden’ (Mattheüs 5:3,5,8,9).
Frits Boekhoff
Met militaire eer, een staatsbanket op het presidentiele paleis en twee ontmoetingen met bondskanselier Merkel werd eind september president Erdogan ontvangen in Duitsland voor de opening van de grootste moskee in Europa. Zo bewijst Duitsland eer aan een president die tienduizenden mensen op politieke gronden gevangen heeft gezet en die geen respect toont voor rechtsstaat, persvrijheid en christenen.
President Erdogan kent de Turkse geschiedenis heel goed. Het Ottomaanse Rijk was een wereldrijk tussen de veertiende en de twintigste eeuw n.Chr. Grofweg besloeg het Ottomaanse Rijk grote delen van het oude Romeinse Rijk (zie eerste kader). Delen van Noord-Afrika en Europa hoorden bij dit Ottomaanse Rijk. Pas in 18e en 19e eeuw werden Griekenland en Roemenië weer vrij. In 1878 volgden Servië en Bulgarije. De gevolgen van de 1e wereld oorlog waarbij Turkije de kant koos van Duitsland zijn nu nog steeds zichtbaar. Turkije is toen verder gereduceerd tot een klein stukje land in Europa en een heel klein deel van Azië.
“Turkije is de grote macht geweest, die de profetische geschiedenis al in winterslaap hield. Want bijna het gehele gebied van het vroegere Romeinse Rijk is in handen van de Turk geweest. Om de eindvervulling van de profetische wereldgeschiedenis mogelijk te maken, moest de Turk wel het veld ruimen; zijn gebied moest weer vrij worden voor het herleefde Romeinse Rijk. Het vierde dier dat op aarde zal heersen. De grote oorlog (Eerste Wereldoorlog) heeft meegeholpen dat te verwezenlijken.”
Uit Het oostersche vraagstuk van Johannes de Heer.
Succesvolle provocatie
President Erdogan en veel van zijn aanhangers zijn zich bewust van hun, in hun ogen, glorierijk verleden en verlangen terug naar het oude Ottomaanse Rijk. Dezelfde sentimenten spelen bij het Rusland van Poetin, het China van Xi Jinping en (voorheen) bij het Irak van Sadam Hoessein die droomde van een hersteld Babylonië. Erdogan wil de leider van de soennitische moslims worden, in navolging van de Ottomaanse leiders. Er bestaat geen grotere prijs in de ogen van de meeste moslims, en dus geen groter respect voor de man die dat veroorzaakt, dan het einde van de Joodse staat Israël, die een continue en onaanvaardbaar succesvolle provocatie is van de erfenis van de profeet Mohammed. Ziehier het einddoel van Erdogan. Laten we niet vergeten dat Jeruzalem tot 1917 eeuwen lang deel uit maakte van het Turkse Ottomaanse Rijk.
Met zijn kwetsbare economische positie en zijn soenitische overtuigingen, zal Erdogan voortdurend het Westen, Europa, en Israël beledigen en uitdagen. Hij moet externe vijanden kweken om zijn radicale regiem te legitimeren. De problemen die hij veroorzaakt, zal hij aan het ‘buitenland’ wijten. Het is een klassiek scenario, door alle tirannen toegepast.
Erdogan eist respect
Zoals gezegd kent Erdogan de geschiedenis goed. Sommige gebeurtenissen wil hij liever vergeten of bagatelliseren. In 1915 vermoordden en verkrachtten de turken ongeveer 800.000 Armeense christenen (zie tweede kader).
“Het Armeense volk woonde in het land waar eens de hof van Eden was, aan de oevers van de Eufraat, en waar ook de berg Ararat zich bevindt, waarop eenmaal de ark van Noach rustte. Het Armeense volk was een van de eerste volken, die het christendom hebben omhelsd. Maar in 1915 waren er moordpartijen waarbij 800.000 personen, vrouwen en kinderen omkwamen.”
Uit Het oostersche vraagstuk van Johannes de Heer.
Wat President Erdogan tot een modern leider maakt is dat hij goed door heeft dat niet zachtmoedigheid en dialoog tot resultaten leidt, maar geweld en een mond vol grootspraak. In de internationale politiek geldt: Wie het spel netjes speelt, is een prooi voor een niet-zo-nette ¬tegenstander. Europese leiders, in dit geval bondskanselier Merkel kunnen hier maar niet mee omgaan. Erdogan eist respect, ondanks zijn wandaden. Van wederzijds respect zou sprake zijn als Merkel volgend jaar een kerk in Ankara zou mogen openen. Opgemerkt moet worden dat Europa als hersteld Romeins Rijk ook gekenmerkt zal worden door een leider vol grootspraak en godslastering.
Dat geweld loont in de internationale politiek, is inmiddels wel duidelijk. China pikte Tibet in, Rusland de Krim en in 1974 opende Turkije een internationaal veroordeelde invasie van Cyprus. En in 1983 verklaarde het door Turkije bezette gebied zich onafhankelijk onder de naam Turkse Republiek Noord-Cyprus. Allemaal gebeurtenissen die door middel van dialoog niet tot stand zouden zijn gekomen. De oorlog in Syrië is voor verschillende partijen ook zo’n buitenkansje.
Oorlog op meerdere fronten
Turkije profiteert volop van de oorlog in Syrië door de door hun zo gehate Koerden aan te pakken. In Noord-Syrië wapperen inmiddels Turkse vlaggen boven regeringsgebouwen. De Turken riskeren oorlog op meerdere fronten. In 2015 haalden zij al een Russische straaljager uit de lucht boven Noord-Syrië, waardoor een grote crisis ontstond tussen Rusland en Turkije.
De Turken staan ook nu weer lijnrecht tegenover Rusland in Syrië. De Turken zitten in de provincie Idlib, waar zij de jihadisten beschermen tegen aanvallen van het Assad-regime en de Russen.
Turkije riskeert ook een oorlog met Amerika om Syrië. De Koerden in Noord-Syrië staan onder Amerikaanse bescherming, maar Turkije wil de Koerden aanpakken. De VS hielpen de Koerden in hun strijd tegen IS, maar nu die strijd zo goed als afgerond is, eisen de Turken dat ofwel de Amerikanen vertrekken, zodat Ankara de Koerden kan aanpakken, of dat de Koerden vertrekken, zodat Ankara geen oorlog hoeft te voeren tegen de aanwezige Amerikaanse militairen.
Wij zullen onszelf verdedigen
Noch de Koerden noch de VS zijn van plan om te vertrekken.. Een Amerikaanse generaal waarschuwde recent de Turkse president Erdogan expliciet om weg te blijven. "Als je ons raakt, dan volgt er een agressieve reactie. We zullen onszelf verdedigen." Erdogan reageerde op het dreigement in een toespraak in het Turkse parlement en zei dat de Amerikanen blijkbaar nooit kennis hebben gemaakt met een 'Ottomaanse klap'. Zo gaan vandaag de dag twee NAVO-partners met elkaar om, levensgevaarlijk.
Wat beweegt al deze partijen tot het nemen van zulke risico's? De doelen van de partijen lopen uiteen. De Russen en Iraniërs willen simpelweg dat Assad wint, de Amerikanen en Israëliërs willen dat niemand wint, de Turken willen hun grenzen verder oprekken en die van de Koerden verkleinen.
Oorlog, geweld en een mond vol grootspraak leveren al eeuwen de beste resultaten op. Nu nog wel. Hoe anders is het Koninkrijk zoals God dat voor ogen heeft: ‘Zalig zijn de armen van geest, want van hen is het Koninkrijk der hemelen; zalig zijn de zachtmoedigen, want zij zullen de aarde beërven; zalig zijn de reinen van hart, want zij zullen God zien; zalig zijn de vrede stichters, want zij zullen Gods kinderen genoemd worden’ (Mattheüs 5:3,5,8,9).
Frits Boekhoff
