Persoonlijk intermezzo
Joop Schotanus • 78 - 2002/03 • Uitgave: 26
“Tijdens de kritieke momenten van vlak na de operatie zelf scheen ik het toch even helemaal kwijt te zijn”.
Wat kan er in korte tijd veel gebeuren in het leven van een mens. Soms is dat zelfs heel ingrijpend. Dat kan zich helemaal afspelen op geestelijk vlak, maar evenzeer op lichamelijk vlak. Bovendien is er dan ook nog vaak een indrukwekkende wisselwerking. U hebt waarschijnlijk helemaal niet kunnen vermoeden dat er tussen het schrijven van mijn opinie artikel van nummer 25 en het nummer wat u nu voor ogen hebt heel wat met mij gebeurd is. Althans zo heb ik dat ervaren. Om even met de deur in huis te vallen. Ik heb op 5 februari een hartoperatie ondergaan en vier omleidingen gekregen. In dat gebeuren heb ik even een zeer kritiek moment meegemaakt van extra bloedverlies en een flink tekort aan zuurstof in het bloed. Gelukkig hoefde een dreigende tweede operatie niet door te gaan. Wel ben ik vijf dagen op Intensive Care geweest in plaats van de gebruikelijke drie dagen. Voor zover ik een en ander bewust meemaakte, kon ik haast niet anders dan in mijn gedachten en gebeden het naar de Here uitroepen:
"Here, ik wil me voor tweehonderd procent aan u toevertrouwen. Here, ik wil zo graag uw ononderbroken rust ervaren. Here, ik kom voor uw troon om hulp te verkrijgen, samen met allen, die op dit moment voorbede doen". Achteraf bleken dat er heel veel geweest te zijn. Ondertussen hadden ze me waarschijnlijk zoveel morfine toegediend, dat ik voor een dikke zwarte muur stond en allerlei waangedachten kreeg. Heel eventjes een beetje meegaan met de Here Jezus: "Mijn God, mijn God, waarom hebt Gij Mij verlaten". Wat
moet Hij hebben meegemaakt om voor ons verzoening totstand te brengen. Natuurlijk helemaal niet vergelijkbaar met mijn situatie. Vóór de operatie had onze voorganger, br. Passchier, met mij Psalm 23 gelezen en scheen ik in de diepste rust voorbereid op het dal van diepe duisternis. In ieder geval was aan niets te merken dat ik er tegen op zag. Maar tijdens de kritieke momenten van vlak na de operatie zelf scheen ik het toch even helemaal kwijt te zijn. Onderhevig aan spanning en onzekerheid. Waar was die ononderbroken rust gebleven?
Op de dag na de Intensive Care periode kwam de voorganger opnieuw naar het ziekenhuis en heeft toen de Psalm gelezen voorafgaande aan Psalm 23. Ik was nogal geëmotioneerd bij het vertellen van mijn verhaal. Ook wel enigszins uitgeput na enkele dagen half rechtopzittend in mijn bed. Al maar zuurstof toegediend te krijgen via een slangetje in de neus en een benevelingskapje.
In pastoraal opzicht zijn het toch leerzame ervaringen geweest. Wat kan er veel gebeden worden als je slapeloze nachten hebt en je opnicu\\ vanuit de rust van de Here je hebt voorgenomen je niet meer te ergeren aan slapeloosheid, maar de tijd productief te maken in je gedachten en gebeden.
Natuurlijk was ik in mijn gebeden erg betrokken op mijn vrouw, Mieke, onze kinderen en kleinkinderen. Evenals op onze gemeente en de gemeenten waar ik geregeld voorga. Here, laat mijn ervaringen nu, niet in tegenspraak zijn met wat ik mag verkondigen. Heel vaak liet ik het hele nageslacht van mijn ouders (en dat zijn er heel wat) de revue passeren. Wat een fijne gelegenheden om hen allemaal één voor één door je gedachten te laten gaan. Dan was er zomaar weer een uurtje om.
Later op de gewone afdeling komt er dan het contact met de kamergenoten. Op de Intensive Care afdeling was dat moeilijker omdat je aan allerlei apparatuur zit vast gekluisterd. Soms kun je ook nog wat kwijt aan de verpleegkundigen. Als 's morgens om kwart over zes de zuster tegen je zegt dat je temperatuur 37.5 is dan kun je zeggen, dat dat precies overeenkomt met je geestelijke temperatuur. Zo kom je terecht bij Psalm 37 vers 5 "Wentel uw weg op de Here, vertrouw op Hem, Hij zal het maken". Zo maak je je de gelegenheid ten nutte.
Tenslotte wil ik u een laatste ervaring in het ziekenhuis in Ede (waar ik vanuit Radboud naar toe gebracht werd voor nog een paar dagen) niet onthouden. Mijn laatste nacht was heel indrukwekkend. Die paar dagen in Ede had ik e'hig contact met de kamergenote, die het als nier- en hartpatiënte niet gemakkelijk had. Toch mocht ik iets van de rijkdom van het evangelie met haar delen, waar ze positief op reageerde. Ondertussen las ze ook het boekje van de tropenjaren van Joop en Mieke, waarin ook onze weg tot het heil in Christus wordt beschreven.
Dan plotseling gebeurt er 's nachts iets, waardoor ik klaar wakker word. Ik hoor een zuster roepen "Dit komt niet goed" "Bel reanimatie". "Reanimatie neemt niet op". Er ontstaat een en al beweging achter het gordijn van de buurvrouw. Ik kan bijna alles volgen. Een zuster komt bij me om te vragen of ik liever naar een andere kamer gebracht wil worden. Mijn reactie is. "Ik blijf wel hier om voor haar te bidden". Wel vraag ik de zuster om op de hoogte gehouden te worden van de situatie en dat belooft ze me. Een poosje daarna komt ze vertellen dat mevrouw Jansen is overleden. De zuster blijft dan na dit acute gebeuren nog enige tijd bij me om met een gesprek wat afleiding te geven.
Ze vertelt dat ze onder de indruk was van mijn reactie om er bij te blij ven om te bidden. Verder komt het gesprek op het gelovig verwerken van zo'n situatie. Zij deelt mee dat ze voor Med-air in Zuid Soedan heeft gewerkt en heel wat ellende in de wereld gezien heeft. Ik mocht vertellen over onze tijd in Afrika en mijn huidige betrokkenheid bij de Zuid Soedanese Gemeente in Houten en de buitenlandse studenten in Wageningen. Ondertussen blijkt dat we heel wat gemeenschappelijke zendingsvrienden hebben en dat ze lid is van een Evangelie Gemeente, waar ik bij het ontstaan aan de wieg heb gestaan. Ook als spreker op de eerste samenkomst van die nieuwe gemeente in 1982 in Apeldoorn en later bij het uitzenden van de eerste zendelinge.
Dit artikel maak ik klaar drie weken na de operatie. Ondertussen ben ik flink herstellend. 'k Heb zelfs al weer een eindje auto gereden. Binnenkort gaan we verhuizen naar een appartement in Rhenendael. Daar is alles gelijkvloers en zal het ons leven wel enigszins vergemakkelijken. We willen dit heel persoonlijke intermezzo afsluiten met onze dank uit te spreken voor allen die (voor zover ze op de hoogte waren) voor ons gebeden hebben en voor het toezenden van de vele kaarten ter bemoediging. Hoe groot de spanningen ook mogen zijn, er blijft een rust voor het volk van God.
Gods rijke zegen toegewenst:
Joop en Mieke Schotanus
Wat kan er in korte tijd veel gebeuren in het leven van een mens. Soms is dat zelfs heel ingrijpend. Dat kan zich helemaal afspelen op geestelijk vlak, maar evenzeer op lichamelijk vlak. Bovendien is er dan ook nog vaak een indrukwekkende wisselwerking. U hebt waarschijnlijk helemaal niet kunnen vermoeden dat er tussen het schrijven van mijn opinie artikel van nummer 25 en het nummer wat u nu voor ogen hebt heel wat met mij gebeurd is. Althans zo heb ik dat ervaren. Om even met de deur in huis te vallen. Ik heb op 5 februari een hartoperatie ondergaan en vier omleidingen gekregen. In dat gebeuren heb ik even een zeer kritiek moment meegemaakt van extra bloedverlies en een flink tekort aan zuurstof in het bloed. Gelukkig hoefde een dreigende tweede operatie niet door te gaan. Wel ben ik vijf dagen op Intensive Care geweest in plaats van de gebruikelijke drie dagen. Voor zover ik een en ander bewust meemaakte, kon ik haast niet anders dan in mijn gedachten en gebeden het naar de Here uitroepen:
"Here, ik wil me voor tweehonderd procent aan u toevertrouwen. Here, ik wil zo graag uw ononderbroken rust ervaren. Here, ik kom voor uw troon om hulp te verkrijgen, samen met allen, die op dit moment voorbede doen". Achteraf bleken dat er heel veel geweest te zijn. Ondertussen hadden ze me waarschijnlijk zoveel morfine toegediend, dat ik voor een dikke zwarte muur stond en allerlei waangedachten kreeg. Heel eventjes een beetje meegaan met de Here Jezus: "Mijn God, mijn God, waarom hebt Gij Mij verlaten". Wat
moet Hij hebben meegemaakt om voor ons verzoening totstand te brengen. Natuurlijk helemaal niet vergelijkbaar met mijn situatie. Vóór de operatie had onze voorganger, br. Passchier, met mij Psalm 23 gelezen en scheen ik in de diepste rust voorbereid op het dal van diepe duisternis. In ieder geval was aan niets te merken dat ik er tegen op zag. Maar tijdens de kritieke momenten van vlak na de operatie zelf scheen ik het toch even helemaal kwijt te zijn. Onderhevig aan spanning en onzekerheid. Waar was die ononderbroken rust gebleven?
Op de dag na de Intensive Care periode kwam de voorganger opnieuw naar het ziekenhuis en heeft toen de Psalm gelezen voorafgaande aan Psalm 23. Ik was nogal geëmotioneerd bij het vertellen van mijn verhaal. Ook wel enigszins uitgeput na enkele dagen half rechtopzittend in mijn bed. Al maar zuurstof toegediend te krijgen via een slangetje in de neus en een benevelingskapje.
In pastoraal opzicht zijn het toch leerzame ervaringen geweest. Wat kan er veel gebeden worden als je slapeloze nachten hebt en je opnicu\\ vanuit de rust van de Here je hebt voorgenomen je niet meer te ergeren aan slapeloosheid, maar de tijd productief te maken in je gedachten en gebeden.
Natuurlijk was ik in mijn gebeden erg betrokken op mijn vrouw, Mieke, onze kinderen en kleinkinderen. Evenals op onze gemeente en de gemeenten waar ik geregeld voorga. Here, laat mijn ervaringen nu, niet in tegenspraak zijn met wat ik mag verkondigen. Heel vaak liet ik het hele nageslacht van mijn ouders (en dat zijn er heel wat) de revue passeren. Wat een fijne gelegenheden om hen allemaal één voor één door je gedachten te laten gaan. Dan was er zomaar weer een uurtje om.
Later op de gewone afdeling komt er dan het contact met de kamergenoten. Op de Intensive Care afdeling was dat moeilijker omdat je aan allerlei apparatuur zit vast gekluisterd. Soms kun je ook nog wat kwijt aan de verpleegkundigen. Als 's morgens om kwart over zes de zuster tegen je zegt dat je temperatuur 37.5 is dan kun je zeggen, dat dat precies overeenkomt met je geestelijke temperatuur. Zo kom je terecht bij Psalm 37 vers 5 "Wentel uw weg op de Here, vertrouw op Hem, Hij zal het maken". Zo maak je je de gelegenheid ten nutte.
Tenslotte wil ik u een laatste ervaring in het ziekenhuis in Ede (waar ik vanuit Radboud naar toe gebracht werd voor nog een paar dagen) niet onthouden. Mijn laatste nacht was heel indrukwekkend. Die paar dagen in Ede had ik e'hig contact met de kamergenote, die het als nier- en hartpatiënte niet gemakkelijk had. Toch mocht ik iets van de rijkdom van het evangelie met haar delen, waar ze positief op reageerde. Ondertussen las ze ook het boekje van de tropenjaren van Joop en Mieke, waarin ook onze weg tot het heil in Christus wordt beschreven.
Dan plotseling gebeurt er 's nachts iets, waardoor ik klaar wakker word. Ik hoor een zuster roepen "Dit komt niet goed" "Bel reanimatie". "Reanimatie neemt niet op". Er ontstaat een en al beweging achter het gordijn van de buurvrouw. Ik kan bijna alles volgen. Een zuster komt bij me om te vragen of ik liever naar een andere kamer gebracht wil worden. Mijn reactie is. "Ik blijf wel hier om voor haar te bidden". Wel vraag ik de zuster om op de hoogte gehouden te worden van de situatie en dat belooft ze me. Een poosje daarna komt ze vertellen dat mevrouw Jansen is overleden. De zuster blijft dan na dit acute gebeuren nog enige tijd bij me om met een gesprek wat afleiding te geven.
Ze vertelt dat ze onder de indruk was van mijn reactie om er bij te blij ven om te bidden. Verder komt het gesprek op het gelovig verwerken van zo'n situatie. Zij deelt mee dat ze voor Med-air in Zuid Soedan heeft gewerkt en heel wat ellende in de wereld gezien heeft. Ik mocht vertellen over onze tijd in Afrika en mijn huidige betrokkenheid bij de Zuid Soedanese Gemeente in Houten en de buitenlandse studenten in Wageningen. Ondertussen blijkt dat we heel wat gemeenschappelijke zendingsvrienden hebben en dat ze lid is van een Evangelie Gemeente, waar ik bij het ontstaan aan de wieg heb gestaan. Ook als spreker op de eerste samenkomst van die nieuwe gemeente in 1982 in Apeldoorn en later bij het uitzenden van de eerste zendelinge.
Dit artikel maak ik klaar drie weken na de operatie. Ondertussen ben ik flink herstellend. 'k Heb zelfs al weer een eindje auto gereden. Binnenkort gaan we verhuizen naar een appartement in Rhenendael. Daar is alles gelijkvloers en zal het ons leven wel enigszins vergemakkelijken. We willen dit heel persoonlijke intermezzo afsluiten met onze dank uit te spreken voor allen die (voor zover ze op de hoogte waren) voor ons gebeden hebben en voor het toezenden van de vele kaarten ter bemoediging. Hoe groot de spanningen ook mogen zijn, er blijft een rust voor het volk van God.
Gods rijke zegen toegewenst:
Joop en Mieke Schotanus
