Overgave (1)
Willem de Vink • 76 - 2000/01 • Uitgave: 19
“Met Christus ben ik gekruisigd, en toch leef ik…” (Galaten 2:20)
Wat doe je met jezelf? Die vraag moet iedereen vroeg of laat beantwoorden. Je hebt een eigen ik gekregen, het enige datje bij je had toen je geboren werd, het enige ook dat je meeneemt bij je overlijden. Noem het je ego, je ware zelf, dat unieke wezen datje in je even uniek lichaam met je meedraagt. Dat ik dat ben jij. Wat doe je daarmee?
Overal in de wereld en in alle tijden is er over deze vraag nagedacht. Dat eigen ik van ons kan namelijk nogal wat problemen veroorzaken. ‘Ik lijk vanbinnen wel een burgeroorlog,’ zei iemand die het over de strijd met zichzelf had. Je kunt inderdaad in de clinch liggen met jezelf, maar tot overmaat van ramp kun je ook nog problemen hebben met anderen. Kijk maar eens hoe vaak het botst tussen mensen; daar is een wereldoorlog niks bij. De strijd tussen ego overtreft elke nucleaire ramp. Logisch dat mensen worden gedwongen om na te denken over de vraag wat ze met hun eigen ik doen.
In Oosterse godsdiensten hebben ze er iets op bedacht. Zelfverwerping. Probeer zover te komen datje helemaal niets meer bent. De hemel heet daar dan ook 'nirvana’: niets. Maar wie ben je nog als er niets van je overblijft?
In het Westen hebben we ook iets bedacht. Zelfverwerkelijking. Probeer er helemaal te zijn, met al je mogelijkheden. Realiseer je dromen. Grijp je kansen. De hemel is hier het geluk dat je vandaag nog verovert. Maar intussen verkilt de liefde en zijn we allemaal concurrenten van elkaar. De Joden hadden weer iets anders bedacht.
Zelfrechtvaardiging. Als je je strak hield aan alle regels uit de Wet, zat het goed met je. Maar met zelfrechtvaardiging wordt je trots gevoed en blijven de ikken botsen.
We moeten weten dat God een radicaal andere oplossing heeft. Daarom pakte Paulus zijn pen, en schreef hij zijn brief aan de Galaten. Wat schreef hij? God vraagt geen zelfverwerping, zelfverwerkelijking, of zelfrechtvaardiging — maar Hij vraagt zelfovergave. Overgave is de enige manier om vrede te krijgen met jezelf, met de anderen en met God. Je moet sterven aan je trots en je zelfbeschikkingsrecht uit handen geven. Kijk maar naar Jezus Christus. Hij gaf zichzelf over en stierf aan een kruis, waarop God Hem het leven kon geven. In die overgave ligt het geheim van de ware christelijke levenskunst.
Jezus zegt: Want ieder, die zijn leven zal willen behouden, die zal het verliezen; maar ieder, die zijn leven verloren heeft om Mijnentwil, die zal het behouden' (Luc. 9:24). Pas als ik met Christus gekruisigd ben, leef ik.
Willem de Vink
Wat doe je met jezelf? Die vraag moet iedereen vroeg of laat beantwoorden. Je hebt een eigen ik gekregen, het enige datje bij je had toen je geboren werd, het enige ook dat je meeneemt bij je overlijden. Noem het je ego, je ware zelf, dat unieke wezen datje in je even uniek lichaam met je meedraagt. Dat ik dat ben jij. Wat doe je daarmee?
Overal in de wereld en in alle tijden is er over deze vraag nagedacht. Dat eigen ik van ons kan namelijk nogal wat problemen veroorzaken. ‘Ik lijk vanbinnen wel een burgeroorlog,’ zei iemand die het over de strijd met zichzelf had. Je kunt inderdaad in de clinch liggen met jezelf, maar tot overmaat van ramp kun je ook nog problemen hebben met anderen. Kijk maar eens hoe vaak het botst tussen mensen; daar is een wereldoorlog niks bij. De strijd tussen ego overtreft elke nucleaire ramp. Logisch dat mensen worden gedwongen om na te denken over de vraag wat ze met hun eigen ik doen.
In Oosterse godsdiensten hebben ze er iets op bedacht. Zelfverwerping. Probeer zover te komen datje helemaal niets meer bent. De hemel heet daar dan ook 'nirvana’: niets. Maar wie ben je nog als er niets van je overblijft?
In het Westen hebben we ook iets bedacht. Zelfverwerkelijking. Probeer er helemaal te zijn, met al je mogelijkheden. Realiseer je dromen. Grijp je kansen. De hemel is hier het geluk dat je vandaag nog verovert. Maar intussen verkilt de liefde en zijn we allemaal concurrenten van elkaar. De Joden hadden weer iets anders bedacht.
Zelfrechtvaardiging. Als je je strak hield aan alle regels uit de Wet, zat het goed met je. Maar met zelfrechtvaardiging wordt je trots gevoed en blijven de ikken botsen.
We moeten weten dat God een radicaal andere oplossing heeft. Daarom pakte Paulus zijn pen, en schreef hij zijn brief aan de Galaten. Wat schreef hij? God vraagt geen zelfverwerping, zelfverwerkelijking, of zelfrechtvaardiging — maar Hij vraagt zelfovergave. Overgave is de enige manier om vrede te krijgen met jezelf, met de anderen en met God. Je moet sterven aan je trots en je zelfbeschikkingsrecht uit handen geven. Kijk maar naar Jezus Christus. Hij gaf zichzelf over en stierf aan een kruis, waarop God Hem het leven kon geven. In die overgave ligt het geheim van de ware christelijke levenskunst.
Jezus zegt: Want ieder, die zijn leven zal willen behouden, die zal het verliezen; maar ieder, die zijn leven verloren heeft om Mijnentwil, die zal het behouden' (Luc. 9:24). Pas als ik met Christus gekruisigd ben, leef ik.
Willem de Vink
