Op weg naar een wereldreligie
Feike ter Velde • 77 - 2001/02 • Uitgave: 8
VOORAL DOOR DE ENORME GROEI VAN DE MASSACOMMUNICATIE, ZOALS TELEVISIE EN INTERNET, WORDT DE GROEI NAAR EEN WERELDRELIGIE STEEDS DUIDELIJKER MERKBAAR. STERKER NOG: DE MASSACOMMUNICATIE DRAAGT BIJ AAN DE KOMENDE WERELDRELIGIE. OVERAL GAAN DE SCHERPE KANTJES ER VANAF EN DAN MOET HET LUKKEN. '€R IS TOCH MAAR ÉÉN GOD' IS EEN GEVLEUGELDE TERM. ZAL STRAKS DE STAP NAAR DIE ENE WERELDGODSDIENST WORDEN GEDAAN? EN DAN NAAR DIE ENE LEIDER?
Dit voorjaar stonden er enorme borden en hingen er grote spandoeken in Jeruzalem, nabij de Jaffapoort, met de boodschap van 'co-existentie' - wat zoveel betekent als 'naast elkaar bestaan' Het woord, in het Engels 'coexistence', werd samengesteld met behulp van de drie bekende symbolen van Islam, Jodendom en Christendom: respectievelijk de halve maan, de davidster en het kruis. Een opmerkelijk beeld in de straten van
Jeruzalem.
De organisatie erachter moet gezocht worden in de linkerhoek van de Israëlische politiek. Men heeft tal van namen op de lijst van deelnemers, waarvan de meeste Israëliërs zijn, doch bovenaan de lijst prijkt de naam van een Jordaanse architect, vermoedelijk een moslim. Hoewel het kruis in het logo het christendom vertegenwoordigt, zoekt men op de deelnemerslijst tevergeefs naar de naam van een kerkelijke vertegenwoordiger. Toch zal die er wel zijn. Want binnen het wereldwijde christendom bestaat wel degelijk belangstelling voor het samengaan van de verschillende religies.
Het brengt onmiddellijk de gedachte aan de religie van de Antichrist, die aanstaande is. Het profetisch Woord wordt met rasse schreden zichtbaar in zijn vervulling. Wie de 'visioenen' van Johannes op Patmos leest in het laatste bijbelboek, de Openbaring, ontkomt niet aan de conclusie dat er in de eindtijd een wereldwijde religieuze beweging zal ontstaan, met een leider aan de top, die tevens de politieke touwtjes in handen heeft. Hoewel het een wereldwijde beweging zal worden, ligt het hart van dit alles toch in het Midden-Oosten en in Israël.
DE OPENBARING
Velen zijn opgegroeid met de gedachte dat het boek Openbaring een moeilijk boek is. Johannes Calvijn heeft - in tegenstelling tot de rest van de Bijbel - geen commentaar op de Openbaring durven schrijven. Hij was van mening dat het boek zelfs niet in de Bijbel had moeten worden opgenomen. Het wordt tot op vandaag een moeilijk boek gevonden, omdat de sleutel van de profetie - Israël en zijn toekomstig herstel - aan de kerk werd ontnomen. De kerk zette zichzelf op de plaats van Israël. Wie dat doet, raakt de profeten kwijt. Wie de 1Drofeten kwijt is, verstaat ,e Schrift nog maar zeer ten dele. Men moet zichzelf dan beperken tot de 'soteriologie' - de leer der behoudenis en de ethiek. Heel belangrijk; de leer van de rechtvaardiging van de goddeloze is zelfs het allerbelangrijkste(!) voor een ieder van ons. Daarin ligt ons eeuwig verloren gaan of ons eeuwig behoud. Toch leert de Schrift ons meer, namelijk de toekomst van Israël, de volkerenwereld en heel de geschapen werkelijkheid: het werk Zijner handen, die Hij gaat bevrijden van de vergankelijkheid tot de heerlijkheid, nota bene dezelfde heerlijkheid als die der
kinderen Gods (Rom. 8:21). Daarover handelen de profeten van Israël en vooral ook het boek Openbaring.
Het boek Openbaring spreekt - in navolging van en in overeenstemming met de profeten van het eerste (oude?) Testament over de dingen van de eindtijd. De hoofdstukken zes tot en met achttien, dus verreweg het grootste deel (!), van de Openbaring, handelen over de periode van de Grote Verdrukking en de tijd van de Antichrist. In hoofdstuk elf komt Israël weer in beeld, de Tempel Gods en het altaar (:l) en ook de Ark van het verbond des Heren (:19).
In het twaalfde hoofdstuk wordt ons een vrouw voorgesteld, met de zon bekleed, met de maan onder haar voeten en met een krans van twaalf sterren op haar hoofd: Israël!
DE VROUW EN DE ZOON
De Rooms-Katholieke kerk ziet deze vrouw als Maria en noemt haar derhalve 'de Koningin des hemels'. De Reformatie - blijkens de kanttekeningen van de Statenbijbel - ziet in de vrouw de Kerk. Maar bij aandachtig lezen en ook dóórlezen blijkt - Schrift met Schrift vergelijkend - deze vrouw Israël te zijn (Hosea 2: 13,14). De vrouw, Israël, schreeuwt in haar weeën. Ze is in barensnood. Ze staat op het punt een zoon te baren. Dat gebeurde niet bij de geboorte in Bethlehem. Dat gebeuren - bij de eerste komst van de Messias - ging aan Israël voorbij. De geboorte van Israëls zoon in de eindtijd, 'een mannelijk wezen(!), geschiedt middenin de Grote Verdrukking voor Israël en de volkeren. Dat diepe en ultieme lijden van Israël brengt een nieuwe zoon ter wereld. Zoals Israëls lijden in Auschwitz uiteindelijk de nieuw opgerichte staat Israël tot gevolg had, zal dit ultieme lijden van Israël de mannelijke zoon ter wereld brengen. Het zijn de honderdvierenveertigduizend jonge mannen, die we al eerder in Openbaring 7 en later in Openbaring 14 vinden.
Het zijn de jonge mannen, die profetisch worden aangekondigd in
de Psalmen, wanneer "de vijanden zijn gelegd onder Uw voeten" - dat is: onder de Messias, de Adonai en als de dageraad gloort na de zwarte nacht van Israëls smarten: "Uit de baarmoeder des dageraads zal u de dauw uwer jeugd zijn" - de NBG vertaling zegt voor 'jeugd': jonge mannen (Ps. 110:3). Zij volgen het Lam (Openb. 14:1.4). Dra zingen zij een nieuw lied(!): van het Lam. De eersten uit het Israël van de eindtijd, die het Lam volgen. Dra klinken er echter twéé liederen: het lied van Mozes (Ex. 15), dat is het oude lied van verlossing uit Egypte èn het lied van het Lam, dat alleen voor deze jonge mannen is gecomponeerd (Openb. 14:3) en dat Israël tot dan toe nog nooit gezongen had (Openb. 15:3).
DE ANTICHRIST
Wat een dramatische en ook wonderbare toekomst schildert ons het profetisch Woord. Nu is Israël in smart en in de Grote Verdrukking in barensnood (Jer. 30:6). Maar de Here gaat Israël Zelf verlossen. Nu nog verwachten Israëls leiders en grote groepen in Israël het van de diplomatie en de eigen wapens. Maar anderen verwachten het van de religie, waardoor Israël - hoe tragisch(!) - de Antichrist als de Messias zal omhelzen (Joh. 5:43). In feite sluit Israël - op zoek naar de zo begeerde vrede en rust - een verbond met de dood (Jes. 28:15,18). Dat zal een hoge prijs vragen van Israël, maar uiteindelijk zal de Here de vrouw doen overwinnen en haar verlossen. De Messias, de grote Davidszoon zal Zijn koningschap aanvaarden (Jer. 40:8,9).
Nu hunkert Israël naar rust. In die hunkering aanvaardt zij zelfs de religieuze oplossing, die nu in de straten van Jeruzalem wordt gepropageerd en in de humanistische wereld krachtig wordt gesteund: de wereldreligie. De oplossing van de duivel zelf: de religie van de Antichrist, waar de hele wereld straks voor op de knieën zal gaan (Openb. 13:8). De aanstaande gebeurtenissen rond de komst van de Antichrist gelden niet de Gemeente van Christus, want die is dan al in de heerlijkheid des Heren, in het huis des Vaders met vele woningen Qoh.14:1-3), nee, het geldt Israël en daarom ook de andere volkeren der aarde.
Israël is de representant van de volkerenwereld. Wat nu in Israëls straten is te zien van de religie van de Antichrist, is al tientallen jaren te zien binnen de afvallige wereldkerk. Wat vijftig jaar geleden vanuit het profetisch Woord werd gezegd in ons blad is nu zichtbaar geworden in de straten van Jeruzalem.
Het onfeilbare Woord van God wordt steeds verder losgelaten. Bijbelse theologie maakt steeds meer plaats voor menselijke religie, de gevoelens en gedachten van de autonome mens staan voorop. Religieuze ervaring - de kick - neemt de plaats in van het studeren in de Schrift en de bijbelse 'bevinding' van de waarheid van het Woord.
Wie het ziet geve er acht op. De grote dag van Zijn komst is zeer nabij!
Feike ter Velde
Dit voorjaar stonden er enorme borden en hingen er grote spandoeken in Jeruzalem, nabij de Jaffapoort, met de boodschap van 'co-existentie' - wat zoveel betekent als 'naast elkaar bestaan' Het woord, in het Engels 'coexistence', werd samengesteld met behulp van de drie bekende symbolen van Islam, Jodendom en Christendom: respectievelijk de halve maan, de davidster en het kruis. Een opmerkelijk beeld in de straten van
Jeruzalem.
De organisatie erachter moet gezocht worden in de linkerhoek van de Israëlische politiek. Men heeft tal van namen op de lijst van deelnemers, waarvan de meeste Israëliërs zijn, doch bovenaan de lijst prijkt de naam van een Jordaanse architect, vermoedelijk een moslim. Hoewel het kruis in het logo het christendom vertegenwoordigt, zoekt men op de deelnemerslijst tevergeefs naar de naam van een kerkelijke vertegenwoordiger. Toch zal die er wel zijn. Want binnen het wereldwijde christendom bestaat wel degelijk belangstelling voor het samengaan van de verschillende religies.
Het brengt onmiddellijk de gedachte aan de religie van de Antichrist, die aanstaande is. Het profetisch Woord wordt met rasse schreden zichtbaar in zijn vervulling. Wie de 'visioenen' van Johannes op Patmos leest in het laatste bijbelboek, de Openbaring, ontkomt niet aan de conclusie dat er in de eindtijd een wereldwijde religieuze beweging zal ontstaan, met een leider aan de top, die tevens de politieke touwtjes in handen heeft. Hoewel het een wereldwijde beweging zal worden, ligt het hart van dit alles toch in het Midden-Oosten en in Israël.
DE OPENBARING
Velen zijn opgegroeid met de gedachte dat het boek Openbaring een moeilijk boek is. Johannes Calvijn heeft - in tegenstelling tot de rest van de Bijbel - geen commentaar op de Openbaring durven schrijven. Hij was van mening dat het boek zelfs niet in de Bijbel had moeten worden opgenomen. Het wordt tot op vandaag een moeilijk boek gevonden, omdat de sleutel van de profetie - Israël en zijn toekomstig herstel - aan de kerk werd ontnomen. De kerk zette zichzelf op de plaats van Israël. Wie dat doet, raakt de profeten kwijt. Wie de 1Drofeten kwijt is, verstaat ,e Schrift nog maar zeer ten dele. Men moet zichzelf dan beperken tot de 'soteriologie' - de leer der behoudenis en de ethiek. Heel belangrijk; de leer van de rechtvaardiging van de goddeloze is zelfs het allerbelangrijkste(!) voor een ieder van ons. Daarin ligt ons eeuwig verloren gaan of ons eeuwig behoud. Toch leert de Schrift ons meer, namelijk de toekomst van Israël, de volkerenwereld en heel de geschapen werkelijkheid: het werk Zijner handen, die Hij gaat bevrijden van de vergankelijkheid tot de heerlijkheid, nota bene dezelfde heerlijkheid als die der
kinderen Gods (Rom. 8:21). Daarover handelen de profeten van Israël en vooral ook het boek Openbaring.
Het boek Openbaring spreekt - in navolging van en in overeenstemming met de profeten van het eerste (oude?) Testament over de dingen van de eindtijd. De hoofdstukken zes tot en met achttien, dus verreweg het grootste deel (!), van de Openbaring, handelen over de periode van de Grote Verdrukking en de tijd van de Antichrist. In hoofdstuk elf komt Israël weer in beeld, de Tempel Gods en het altaar (:l) en ook de Ark van het verbond des Heren (:19).
In het twaalfde hoofdstuk wordt ons een vrouw voorgesteld, met de zon bekleed, met de maan onder haar voeten en met een krans van twaalf sterren op haar hoofd: Israël!
DE VROUW EN DE ZOON
De Rooms-Katholieke kerk ziet deze vrouw als Maria en noemt haar derhalve 'de Koningin des hemels'. De Reformatie - blijkens de kanttekeningen van de Statenbijbel - ziet in de vrouw de Kerk. Maar bij aandachtig lezen en ook dóórlezen blijkt - Schrift met Schrift vergelijkend - deze vrouw Israël te zijn (Hosea 2: 13,14). De vrouw, Israël, schreeuwt in haar weeën. Ze is in barensnood. Ze staat op het punt een zoon te baren. Dat gebeurde niet bij de geboorte in Bethlehem. Dat gebeuren - bij de eerste komst van de Messias - ging aan Israël voorbij. De geboorte van Israëls zoon in de eindtijd, 'een mannelijk wezen(!), geschiedt middenin de Grote Verdrukking voor Israël en de volkeren. Dat diepe en ultieme lijden van Israël brengt een nieuwe zoon ter wereld. Zoals Israëls lijden in Auschwitz uiteindelijk de nieuw opgerichte staat Israël tot gevolg had, zal dit ultieme lijden van Israël de mannelijke zoon ter wereld brengen. Het zijn de honderdvierenveertigduizend jonge mannen, die we al eerder in Openbaring 7 en later in Openbaring 14 vinden.
Het zijn de jonge mannen, die profetisch worden aangekondigd in
de Psalmen, wanneer "de vijanden zijn gelegd onder Uw voeten" - dat is: onder de Messias, de Adonai en als de dageraad gloort na de zwarte nacht van Israëls smarten: "Uit de baarmoeder des dageraads zal u de dauw uwer jeugd zijn" - de NBG vertaling zegt voor 'jeugd': jonge mannen (Ps. 110:3). Zij volgen het Lam (Openb. 14:1.4). Dra zingen zij een nieuw lied(!): van het Lam. De eersten uit het Israël van de eindtijd, die het Lam volgen. Dra klinken er echter twéé liederen: het lied van Mozes (Ex. 15), dat is het oude lied van verlossing uit Egypte èn het lied van het Lam, dat alleen voor deze jonge mannen is gecomponeerd (Openb. 14:3) en dat Israël tot dan toe nog nooit gezongen had (Openb. 15:3).
DE ANTICHRIST
Wat een dramatische en ook wonderbare toekomst schildert ons het profetisch Woord. Nu is Israël in smart en in de Grote Verdrukking in barensnood (Jer. 30:6). Maar de Here gaat Israël Zelf verlossen. Nu nog verwachten Israëls leiders en grote groepen in Israël het van de diplomatie en de eigen wapens. Maar anderen verwachten het van de religie, waardoor Israël - hoe tragisch(!) - de Antichrist als de Messias zal omhelzen (Joh. 5:43). In feite sluit Israël - op zoek naar de zo begeerde vrede en rust - een verbond met de dood (Jes. 28:15,18). Dat zal een hoge prijs vragen van Israël, maar uiteindelijk zal de Here de vrouw doen overwinnen en haar verlossen. De Messias, de grote Davidszoon zal Zijn koningschap aanvaarden (Jer. 40:8,9).
Nu hunkert Israël naar rust. In die hunkering aanvaardt zij zelfs de religieuze oplossing, die nu in de straten van Jeruzalem wordt gepropageerd en in de humanistische wereld krachtig wordt gesteund: de wereldreligie. De oplossing van de duivel zelf: de religie van de Antichrist, waar de hele wereld straks voor op de knieën zal gaan (Openb. 13:8). De aanstaande gebeurtenissen rond de komst van de Antichrist gelden niet de Gemeente van Christus, want die is dan al in de heerlijkheid des Heren, in het huis des Vaders met vele woningen Qoh.14:1-3), nee, het geldt Israël en daarom ook de andere volkeren der aarde.
Israël is de representant van de volkerenwereld. Wat nu in Israëls straten is te zien van de religie van de Antichrist, is al tientallen jaren te zien binnen de afvallige wereldkerk. Wat vijftig jaar geleden vanuit het profetisch Woord werd gezegd in ons blad is nu zichtbaar geworden in de straten van Jeruzalem.
Het onfeilbare Woord van God wordt steeds verder losgelaten. Bijbelse theologie maakt steeds meer plaats voor menselijke religie, de gevoelens en gedachten van de autonome mens staan voorop. Religieuze ervaring - de kick - neemt de plaats in van het studeren in de Schrift en de bijbelse 'bevinding' van de waarheid van het Woord.
Wie het ziet geve er acht op. De grote dag van Zijn komst is zeer nabij!
Feike ter Velde
