Oorlogen en geruchten van oorlogen
Frits Boekhoff • 96 - 2020 • Uitgave: 10
Als de Heere Jezus in Mattheüs 24 spreekt over de eindtijd, dan geeft Hij ons een heleboel aanwijzingen waaraan wij kunnen zien dat de ‘laatste dagen’ zijn aangebroken. Jezus noemt misleidingen, hongersnoden, epidemieën en aardbevingen. Hij spreekt in dat verband ook over oorlogen.
Jezus zegt: ‘U zult horen van oorlogen en van geruchten van oorlogen. Volk zal opstaan tegen volk en koninkrijk tegen koninkrijk’. Er zijn mensen die reageren door te zeggen dat er altijd al oorlogen zijn geweest op aarde. Dat lijkt een zinnige opmerking, maar dat is het toch niet. In de twintigste eeuw hebben wij er een nieuw woord bij gekregen: ‘wereldoorlog’. Dat bestond in alle eeuwen daarvóór niet! Tijdens de Tweede Wereldoorlog vindt de afslachting van zes miljoen Joden plaats. In de eeuw van de technische vooruitgang en enorme groei van de wetenschap werden zij fabrieksmatig uitgeroeid. Daarna beginnen er lokale oorlogen: de Koreaanse oorlog, de Vietnamoorlog, oorlog op de Balkan, diverse oorlogen in Afrika, de oorlogen in het Midden-Oosten met onder andere Israël en de vijandige buren. Verder mogen we de grote slachtingen van Lenin en Mao op hun eigen volk niet vergeten. Samen goed voor wel 80 tot 100 miljoen doden.
Geconfronteerd met gevaren
De wereld wordt steeds donkerder. De goddelijke glans verdwijnt, omdat God eruit verdwijnt. God wordt in de twintigste eeuw verder uit de samenleving verdreven. De mens verklaart zichzelf tot god en weet niet dat, het niet de mens is, maar de vorst der duisternis die deze lege plaats zal innemen. De antichrist komt en hij zal mensen en volkeren tegen elkaar opzetten. Het zal worden zoals Jezus heeft voorzegd: “volk tegen volk en koninkrijk tegen koninkrijk.”
Zo zal de mensheid geconfronteerd worden met allerlei gevaren, zoals overbevolking, droogte, watertekorten, sprinkhanenplagen, binnenlandse onlusten, energiebronnen die uitgeput raken, etnische spanningen. Allemaal ingrediënten voor een oorlog.
Bevolkingstoename en hongersnood
De wereldbevolking zal binnen afzienbare tijd groeien van de huidige 7,5 naar 11 miljard mensen. Op dit moment komen er per jaar 83 miljoen mensen op de wereld bij. Om iedereen te kunnen voeden zal meer voedsel geproduceerd moeten worden en zal de landbouw dus moeten toenemen. De landbouw gebruikt nu al 60-70 % van al het beschikbare zoete water. De bevolkingstoename leidt tot schaarste aan zoet water, waarbij de oorlogsdreiging nog verder zal toenemen. In verschillende gebieden leidt dit al tot fikse spanningen. De Nijl ontspringt in Ethiopië waar nu de grootste dam van Afrika wordt gebouwd. Ethiopië heeft negen rivieren, diverse grote meren en veel neerslag. Jaarlijks levert dat ongeveer 122 miljard kubieke meter aan water op, terwijl dat in Egypte slechts 62 miljard is. Daarvan komt 55,5 miljard uit de Nijl. Egypte is dus niet blij.
Spanningen over zoet water spelen ook in het Midden-Oosten een rol, waarbij Turkije meent eigenaar te zijn van de Eufraat en de Tigris die in de bergen van Oost-Turkije ontspringen. Irak en Syrië zijn hiervan afhankelijk. China en India steggelen ook al over zoet water. Uiteraard is voor Israël zoet water ook essentieel. De Jordaan wordt ten dele gevoed vanuit de Golanhoogte. De wereldwijde watertekorten worden nog eens verergerd door watervervuiling en de toenemende droogte. Als sprinkhanenplagen vervolgens massaal landbouwgebieden kaalvreten, dan is dat een makkelijke optelsom dat er niet genoeg voedsel geproduceerd kan worden voor de hele bevolking.
Afspraken maken
Ook de olie- en gasvoorraden in de wereld zijn bronnen voor spanningen. Cyprus en Turkije ruziën al jaren over het bezit van fossiele brandstoffen in de Middellandse Zee. Met name de oostelijke Middellandse Zee ligt vol met aardgasvelden. Die liggen voor de kust van Egypte, Israël, Libanon, Syrië, Turkije, Cyprus en Griekenland. Deze landen willen daar vanzelfsprekend allemaal een deel van. Maar welk gebied hoort nu bij welk land? Israël en Libanon ruziën over waar de zeegrens tussen hun zones loopt. En afspraken maken over het gas voor de kust van Syrië betekent praten met Assad, iets waar de Europese Unie (EU) fel tegenstander van is. De EU wil graag zijn handen leggen op het aardgas, omdat dat de afhankelijkheid van Russisch gas vermindert en kan helpen bij de energietransitie. Israël, Griekenland, Egypte en Cyprus maakten onderling afspraken over de verdeling en exploitatie van ruim een miljard vaten olie en ruim 3 miljard kuub gas. Turkije en Libië sloten recent een akkoord over hun Exclusieve Economische Zones (EEZ). De door Turkije en Libië opgeëiste gebieden zijn enorm en lopen dwars door de economische zones van Griekenland, Cyprus en Egypte. Een explosieve situatie.
China claimt de Zuid-Chinese zee. Een gebied 5 keer zo groot als Frankrijk, rijk aan olie en gas, en hier lopen de vaarroutes van een derde van de wereldhandel. Verder heeft China openlijk aangegeven dat Taiwan onderdeel zal gaan worden van China.
Willekeurige landsgrenzen
In veel landen zijn er ook nog eens binnenlandse onlusten. Vaak hebben deze onlusten te maken met etniciteit, zoals relaties tussen personen, taal, religie en fysieke kenmerken. Zeker in de 19e en 20e eeuw zijn er overal in de wereld willekeurig landsgrenzen getrokken, zonder met etniciteit rekening te houden. Kijk maar naar de rechte lijnen op de landkaarten van het Midden-Oosten en Afrika. Talloze conflicten en oorlogen zijn daaraan toe te schrijven. Of kijk naar de relatie Pakistan en India. Door de Britten zijn willekeurig landsgrenzen getrokken en het gebied is nu een bron van conflicten geworden, tussen twee kernmachten nota bene. Ook hierin is niet geluisterd naar wat Gods Woord zegt. De Heere God heeft niet alleen de landsgrenzen van Israël bepaald, maar Hij heeft ook voor andere volkeren hun landsgrenzen bepaald (Handelingen 17:26). Daarmee worden niet automatisch nationale of politieke grenzen bedoeld, maar natuurlijke grenzen als rivieren, zeeën en bergen.
Explosiefste stukje van de wereld
Dit artikel eindigt met misschien wel het explosiefste stukje van onze wereld: Israël en de landen daar omheen. De situatie in Syrië en Libanon is ronduit explosief te noemen. Turkije, Rusland, Iran en China zijn daar bij betrokken met allen hun eigen economische, militaire, politieke (afleiding van binnenlandse onlusten) en ook religieuze motieven. Amerika, sinds de oprichting van de staat Israël in 1948, is als trouwe (militaire) bondgenoot innerlijk zo verdeeld en zo druk met zichzelf, dat het wel lijkt te imploderen. Zij spelen in dit conflict slechts een bijrol. En Israël zelf is ook tot op het bot verdeeld. Als je bedenkt dat Libanon en Syrië aan Israël grenzen, dan herkennen we de situatie zoals de Bijbel heeft voorzegd. De Heere God heeft de regie! Maar dat neemt niet weg dat de wereld een zware tijd te wachten staat. We zullen horen van oorlogen en geruchten van oorlogen dat uiteindelijk zal uitlopen op de slag van Armageddon (Openbaring 16).
Frits Boekhoff
Jezus zegt: ‘U zult horen van oorlogen en van geruchten van oorlogen. Volk zal opstaan tegen volk en koninkrijk tegen koninkrijk’. Er zijn mensen die reageren door te zeggen dat er altijd al oorlogen zijn geweest op aarde. Dat lijkt een zinnige opmerking, maar dat is het toch niet. In de twintigste eeuw hebben wij er een nieuw woord bij gekregen: ‘wereldoorlog’. Dat bestond in alle eeuwen daarvóór niet! Tijdens de Tweede Wereldoorlog vindt de afslachting van zes miljoen Joden plaats. In de eeuw van de technische vooruitgang en enorme groei van de wetenschap werden zij fabrieksmatig uitgeroeid. Daarna beginnen er lokale oorlogen: de Koreaanse oorlog, de Vietnamoorlog, oorlog op de Balkan, diverse oorlogen in Afrika, de oorlogen in het Midden-Oosten met onder andere Israël en de vijandige buren. Verder mogen we de grote slachtingen van Lenin en Mao op hun eigen volk niet vergeten. Samen goed voor wel 80 tot 100 miljoen doden.
Geconfronteerd met gevaren
De wereld wordt steeds donkerder. De goddelijke glans verdwijnt, omdat God eruit verdwijnt. God wordt in de twintigste eeuw verder uit de samenleving verdreven. De mens verklaart zichzelf tot god en weet niet dat, het niet de mens is, maar de vorst der duisternis die deze lege plaats zal innemen. De antichrist komt en hij zal mensen en volkeren tegen elkaar opzetten. Het zal worden zoals Jezus heeft voorzegd: “volk tegen volk en koninkrijk tegen koninkrijk.”
Zo zal de mensheid geconfronteerd worden met allerlei gevaren, zoals overbevolking, droogte, watertekorten, sprinkhanenplagen, binnenlandse onlusten, energiebronnen die uitgeput raken, etnische spanningen. Allemaal ingrediënten voor een oorlog.
Bevolkingstoename en hongersnood
De wereldbevolking zal binnen afzienbare tijd groeien van de huidige 7,5 naar 11 miljard mensen. Op dit moment komen er per jaar 83 miljoen mensen op de wereld bij. Om iedereen te kunnen voeden zal meer voedsel geproduceerd moeten worden en zal de landbouw dus moeten toenemen. De landbouw gebruikt nu al 60-70 % van al het beschikbare zoete water. De bevolkingstoename leidt tot schaarste aan zoet water, waarbij de oorlogsdreiging nog verder zal toenemen. In verschillende gebieden leidt dit al tot fikse spanningen. De Nijl ontspringt in Ethiopië waar nu de grootste dam van Afrika wordt gebouwd. Ethiopië heeft negen rivieren, diverse grote meren en veel neerslag. Jaarlijks levert dat ongeveer 122 miljard kubieke meter aan water op, terwijl dat in Egypte slechts 62 miljard is. Daarvan komt 55,5 miljard uit de Nijl. Egypte is dus niet blij.
Spanningen over zoet water spelen ook in het Midden-Oosten een rol, waarbij Turkije meent eigenaar te zijn van de Eufraat en de Tigris die in de bergen van Oost-Turkije ontspringen. Irak en Syrië zijn hiervan afhankelijk. China en India steggelen ook al over zoet water. Uiteraard is voor Israël zoet water ook essentieel. De Jordaan wordt ten dele gevoed vanuit de Golanhoogte. De wereldwijde watertekorten worden nog eens verergerd door watervervuiling en de toenemende droogte. Als sprinkhanenplagen vervolgens massaal landbouwgebieden kaalvreten, dan is dat een makkelijke optelsom dat er niet genoeg voedsel geproduceerd kan worden voor de hele bevolking.
Afspraken maken
Ook de olie- en gasvoorraden in de wereld zijn bronnen voor spanningen. Cyprus en Turkije ruziën al jaren over het bezit van fossiele brandstoffen in de Middellandse Zee. Met name de oostelijke Middellandse Zee ligt vol met aardgasvelden. Die liggen voor de kust van Egypte, Israël, Libanon, Syrië, Turkije, Cyprus en Griekenland. Deze landen willen daar vanzelfsprekend allemaal een deel van. Maar welk gebied hoort nu bij welk land? Israël en Libanon ruziën over waar de zeegrens tussen hun zones loopt. En afspraken maken over het gas voor de kust van Syrië betekent praten met Assad, iets waar de Europese Unie (EU) fel tegenstander van is. De EU wil graag zijn handen leggen op het aardgas, omdat dat de afhankelijkheid van Russisch gas vermindert en kan helpen bij de energietransitie. Israël, Griekenland, Egypte en Cyprus maakten onderling afspraken over de verdeling en exploitatie van ruim een miljard vaten olie en ruim 3 miljard kuub gas. Turkije en Libië sloten recent een akkoord over hun Exclusieve Economische Zones (EEZ). De door Turkije en Libië opgeëiste gebieden zijn enorm en lopen dwars door de economische zones van Griekenland, Cyprus en Egypte. Een explosieve situatie.
China claimt de Zuid-Chinese zee. Een gebied 5 keer zo groot als Frankrijk, rijk aan olie en gas, en hier lopen de vaarroutes van een derde van de wereldhandel. Verder heeft China openlijk aangegeven dat Taiwan onderdeel zal gaan worden van China.
Willekeurige landsgrenzen
In veel landen zijn er ook nog eens binnenlandse onlusten. Vaak hebben deze onlusten te maken met etniciteit, zoals relaties tussen personen, taal, religie en fysieke kenmerken. Zeker in de 19e en 20e eeuw zijn er overal in de wereld willekeurig landsgrenzen getrokken, zonder met etniciteit rekening te houden. Kijk maar naar de rechte lijnen op de landkaarten van het Midden-Oosten en Afrika. Talloze conflicten en oorlogen zijn daaraan toe te schrijven. Of kijk naar de relatie Pakistan en India. Door de Britten zijn willekeurig landsgrenzen getrokken en het gebied is nu een bron van conflicten geworden, tussen twee kernmachten nota bene. Ook hierin is niet geluisterd naar wat Gods Woord zegt. De Heere God heeft niet alleen de landsgrenzen van Israël bepaald, maar Hij heeft ook voor andere volkeren hun landsgrenzen bepaald (Handelingen 17:26). Daarmee worden niet automatisch nationale of politieke grenzen bedoeld, maar natuurlijke grenzen als rivieren, zeeën en bergen.
Explosiefste stukje van de wereld
Dit artikel eindigt met misschien wel het explosiefste stukje van onze wereld: Israël en de landen daar omheen. De situatie in Syrië en Libanon is ronduit explosief te noemen. Turkije, Rusland, Iran en China zijn daar bij betrokken met allen hun eigen economische, militaire, politieke (afleiding van binnenlandse onlusten) en ook religieuze motieven. Amerika, sinds de oprichting van de staat Israël in 1948, is als trouwe (militaire) bondgenoot innerlijk zo verdeeld en zo druk met zichzelf, dat het wel lijkt te imploderen. Zij spelen in dit conflict slechts een bijrol. En Israël zelf is ook tot op het bot verdeeld. Als je bedenkt dat Libanon en Syrië aan Israël grenzen, dan herkennen we de situatie zoals de Bijbel heeft voorzegd. De Heere God heeft de regie! Maar dat neemt niet weg dat de wereld een zware tijd te wachten staat. We zullen horen van oorlogen en geruchten van oorlogen dat uiteindelijk zal uitlopen op de slag van Armageddon (Openbaring 16).
Frits Boekhoff
