Na de massale protestmars
Feike ter Velde • 91 - 2015 • Uitgave: 2
Anderhalf miljoen mensen in Parijs liepen zondag 11 januari jl. achter een aantal regeringsleiders een ‘Mars voor de Republiek’, zoals de Franse regering die noemde. De aanleiding was de laffe moord op cartoonisten van het blad ‘Charlie Hebdo’ en een viertal Joodse mensen in een supermarkt.
De daders waren drie islamitische jihadisten waarvan zeker twee door Al Qaida waren getraind in Jemen. Charlie Hebdo had die dag een redactievergadering, waardoor het zeker was dat de moordenaars een aantal belangrijke cartoontekenaars zou kunnen doden. En dat gebeurde ook. Twaalf mensen kwam om bij de aanval en de twee daders konden in hun auto wegrijden. De derde dader schoot eerst een vrouwelijk politieagent dood en ging vervolgens een Joodse winkel binnen waar hij vier mensen koelbloedig doodschoot.
Angst
Frankrijk was en is in de ban van angst en onzekerheid. Want dezelfde dag werd bekend dat de twee moordenaars van de cartoonisten bekend waren bij de Franse veiligheidsdiensten! Niettemin konden ze gewoon wapens aanschaffen, een plan maken en hun gang gaan tot aan hun laffe daad en dan nog wegkomen ook. Dezelfde dag kwamen ze zelf om bij hun verschansing in een drukkerij buiten Parijs en ook de moordenaar van de Joodse winkel werd doodgeschoten.
Een zucht van verlichting ging door Frankrijk, maar de angst zit er goed in. De regering besloot tienduizend soldaten in te zetten voor bewaking van kwetsbare doelen: synagogen, scholen en overheidsgebouwen. Een minister gaf toe dat er fouten waren gemaakt in het toezicht op deze potentiële terroristen.
De nabestaanden hebben recht op ons aller medeleven, maar ook op nadere uitleg van de Franse overheid, met daarbij ook financiële en andere regelingen. De tienduizend militairen op straat dienen meer als schaamlap voor een falend overheidsbeleid, dan dat het ook werkelijk terreuraanslagen kan voorkomen.
Geen kritiek
Velen liepen een bordje Je suis Charlie (Ik ben Charlie) om zich solidair te verklaren met de omgekomen cartoonisten. Wat echter niet te zien of te horen was in de verslaggeving, de televisiebeelden en de kranten, was de grove satire van Charlie Hebdo, ook naar christenen en Joden. Wij voelen ons soms ook gekwetst als onze God wordt beledigd, of onze Heiland wordt besmeurd met ranzige teksten. Maar men weet wel dat christenen en Joden niet met een Kalasjnikov reageren op hoon en spot. De politieke islam doet dat wel. In heel de islamitische wereld wordt niet geduld dat men kritiek heeft op de koran of op uitingen van het islamitische geloof.
In dezelfde week van het grote Franse protest tegen terreur werden tweeduizend mensen op één dag vermoord door de islamitische Boko Haram in Nigeria. Ook werd een jongeman met vijftig geselslagen ernstig mishandeld in Saoedi-Arabië, vijftig van de duizend waartoe hij werd veroordeeld door een islamitische scherprechter wegens zijn pleidooi voor een humanere islam. Een week later gevolgd door een nieuwe geseling met vijftig slagen, na het vrijdaggebed en voor de moskee. Amerikaanse bemiddelingspogingen om dit voorkomen werkten niets uit.
Vrijheid vraagt om verantwoordelijkheid
Vanuit Europa kwamen andere geluiden van regeringsleiders, journalisten en commentatoren, namelijk dat al deze islamitische gruweldaden niet de ware islam vertegenwoordigen en dat het gaat om een kleine extreme minderheid. Daar is geen objectief onderzoek naar gedaan en is helemaal niet onderbouwd. Maar geen journalist vraagt de politicus: “Hoe weet u dat het een kleine minderheid is?”
Men spreekt alleen maar over vrijheid van meningsuiting als het hoogste goed van onze Westerse democratie. Maar die vrijheid vraagt ook om verantwoordelijkheid. Juist de linkse Franse pers en deze cartoonisten zijn producten van de Franse revolutie, waarin de slogan ‘Geen God en geen Meester’ dominant de politieke en morele richting bepaalt. Nu kwamen deze mensen om door de invloed van een buitenlandse god: Allah. Zoals de zweep van de Filistijnen over Israël kwam als het in zonde leefde, zo komt vandaag de zweep van de islam over Europa (en Amerika!), dat sinds de Franse revolutie (1789) ervoor koos om Gods geboden terzijde te schuiven en het humanisme – de mens als zijn eigen god – op de troon te zetten. Sindsdien – en na de bloedige oorlogen die Napoleon begon – heeft Europa twee weerzinwekkende wereldoorlogen gehad en de moord op zes miljoen Joden op het geweten.
Inmiddels liet Al Qaida weten dat veel meer terreur op Franse burgers zal volgen in de komende tijd.
Feike ter Velde
De daders waren drie islamitische jihadisten waarvan zeker twee door Al Qaida waren getraind in Jemen. Charlie Hebdo had die dag een redactievergadering, waardoor het zeker was dat de moordenaars een aantal belangrijke cartoontekenaars zou kunnen doden. En dat gebeurde ook. Twaalf mensen kwam om bij de aanval en de twee daders konden in hun auto wegrijden. De derde dader schoot eerst een vrouwelijk politieagent dood en ging vervolgens een Joodse winkel binnen waar hij vier mensen koelbloedig doodschoot.
Angst
Frankrijk was en is in de ban van angst en onzekerheid. Want dezelfde dag werd bekend dat de twee moordenaars van de cartoonisten bekend waren bij de Franse veiligheidsdiensten! Niettemin konden ze gewoon wapens aanschaffen, een plan maken en hun gang gaan tot aan hun laffe daad en dan nog wegkomen ook. Dezelfde dag kwamen ze zelf om bij hun verschansing in een drukkerij buiten Parijs en ook de moordenaar van de Joodse winkel werd doodgeschoten.
Een zucht van verlichting ging door Frankrijk, maar de angst zit er goed in. De regering besloot tienduizend soldaten in te zetten voor bewaking van kwetsbare doelen: synagogen, scholen en overheidsgebouwen. Een minister gaf toe dat er fouten waren gemaakt in het toezicht op deze potentiële terroristen.
De nabestaanden hebben recht op ons aller medeleven, maar ook op nadere uitleg van de Franse overheid, met daarbij ook financiële en andere regelingen. De tienduizend militairen op straat dienen meer als schaamlap voor een falend overheidsbeleid, dan dat het ook werkelijk terreuraanslagen kan voorkomen.
Geen kritiek
Velen liepen een bordje Je suis Charlie (Ik ben Charlie) om zich solidair te verklaren met de omgekomen cartoonisten. Wat echter niet te zien of te horen was in de verslaggeving, de televisiebeelden en de kranten, was de grove satire van Charlie Hebdo, ook naar christenen en Joden. Wij voelen ons soms ook gekwetst als onze God wordt beledigd, of onze Heiland wordt besmeurd met ranzige teksten. Maar men weet wel dat christenen en Joden niet met een Kalasjnikov reageren op hoon en spot. De politieke islam doet dat wel. In heel de islamitische wereld wordt niet geduld dat men kritiek heeft op de koran of op uitingen van het islamitische geloof.
In dezelfde week van het grote Franse protest tegen terreur werden tweeduizend mensen op één dag vermoord door de islamitische Boko Haram in Nigeria. Ook werd een jongeman met vijftig geselslagen ernstig mishandeld in Saoedi-Arabië, vijftig van de duizend waartoe hij werd veroordeeld door een islamitische scherprechter wegens zijn pleidooi voor een humanere islam. Een week later gevolgd door een nieuwe geseling met vijftig slagen, na het vrijdaggebed en voor de moskee. Amerikaanse bemiddelingspogingen om dit voorkomen werkten niets uit.
Vrijheid vraagt om verantwoordelijkheid
Vanuit Europa kwamen andere geluiden van regeringsleiders, journalisten en commentatoren, namelijk dat al deze islamitische gruweldaden niet de ware islam vertegenwoordigen en dat het gaat om een kleine extreme minderheid. Daar is geen objectief onderzoek naar gedaan en is helemaal niet onderbouwd. Maar geen journalist vraagt de politicus: “Hoe weet u dat het een kleine minderheid is?”
Men spreekt alleen maar over vrijheid van meningsuiting als het hoogste goed van onze Westerse democratie. Maar die vrijheid vraagt ook om verantwoordelijkheid. Juist de linkse Franse pers en deze cartoonisten zijn producten van de Franse revolutie, waarin de slogan ‘Geen God en geen Meester’ dominant de politieke en morele richting bepaalt. Nu kwamen deze mensen om door de invloed van een buitenlandse god: Allah. Zoals de zweep van de Filistijnen over Israël kwam als het in zonde leefde, zo komt vandaag de zweep van de islam over Europa (en Amerika!), dat sinds de Franse revolutie (1789) ervoor koos om Gods geboden terzijde te schuiven en het humanisme – de mens als zijn eigen god – op de troon te zetten. Sindsdien – en na de bloedige oorlogen die Napoleon begon – heeft Europa twee weerzinwekkende wereldoorlogen gehad en de moord op zes miljoen Joden op het geweten.
Inmiddels liet Al Qaida weten dat veel meer terreur op Franse burgers zal volgen in de komende tijd.
Feike ter Velde
