Mag een christen een levensgenieter zijn?
Oscar Lohuis • 83 - 2007 • Uitgave: 20
“Daarom prijs ik de vreugde, want er is onder de zon niets beters voor de mens dan dat hij zich aan eten en drinken te goed doet en geniet. De vreugde is zijn metgezel wanneer hij zwoegt op elke levensdag onder de zon die God hem heeft gegeven” (Prediker 8:15).
Vrolijk zijn en van het leven genieten, je aan eten en drinken te goed doen, is een terugkomend thema in het boek Prediker. Salomo denkt op het einde van zijn leven na over hoe de mens nou het beste met zijn ijdele leven onder de zon kan omgaan. Van veel ondernemingen zegt hij uiteindelijk dat het leeg is, dat het najagen van wind is, dat het allemaal geen blijvende waarde heeft. Maar over het kunnen genieten van de gewone dingen van het leven spreekt hij diverse keren zeer positief. Dat is volgens Salomo toch wel één van de belangrijkste dingen temidden van dit leven dat zo vervuld is met zwoegen. Hij prijst de vreugde.
Het klinkt ons misschien wat ongeestelijk in de oren. Eten, drinken en vrolijk zijn, dat is toch juist wat het leven van heidenen typeert? Wat moeten wij met de boodschap van Prediker? Is wat Salomo beweert in dit boek niet achterhaald door het Nieuwe Testament, waarin wij vooral worden opgeroepen de blik te vestigen op het leven na dit leven? Zijn wij niet burgers van een rijk in de hemelen, vanwaar wij ook de Here Jezus Christus in heerlijkheid verwachten en moeten wij door die verwachting ons niet juist geestelijk losmaken van het leven hier en nu?
Mag je als christen ook een echte levensgenieter zijn?
Als je het aan mij vraagt wel. Wij zijn Nieuwtestamentische gelovigen, maar ook Oudtestamentische gelovigen. De HEERE wilde dat het volk Israël drie keer per jaar een groot feest zou vieren. Daarmee gaf Hij hun een traditie die hen in de gelegenheid stelde om regelmatig in een andere omgeving te zijn en tot rust te komen, om zowel lichamelijk als geestelijk aangesterkt te worden. Hij heeft Israël geleerd om te vieren, om los te laten, om zich te verheugen. Het boek Prediker leert ons dat de mens regelmatig pauzes nodig heeft: enkele uren per dag, een dag in de week, enkele weken per jaar enz. Juist die pauzes waarin je gewoon mag genieten, waarin je in dankbaarheid mag genieten van wat God je gegeven heeft, maken dat je het dagelijkse zwoegen aankan. Die afwisseling is van groot belang.
Het woord ‘dankbaarheid’ laat ons gelijk zien wat het verschil is tussen het opgaan in de dingen van dit leven door ongelovigen en het genieten van de dingen van dit leven door gelovigen. Voor een ongelovige is eten, drinken, van bezittingen genieten en spannende dingen doen het hoogste goed in dit bestaan. Een ongelovig iemand heeft ten diepste niets waardevollers dan genietingen hier op aarde. Als dat zo is, werpt dat een donkere schaduw over elke genieting, want diep van binnen weet een ongelovig iemand dat het maar tijdelijk is en daarom in zichzelf niet zaligmakend. Daarom voelen zo veel mensen zich ten diepste leeg. Een gelovig iemand heeft de HEERE Zelf als Hoogste Goed, leeft voor God en weet dat alleen God zelf ons zalig maakt. Juist omdat een gelovig iemand zicht heeft op het eeuwige leven, weet dat het echte leven nog in de toekomst ligt, kan hij van de goede dingen van het leven hier en nu volop genieten. Niet als een hedonist, maar als een aanbidder. Met het in dankbaarheid genieten van eten, drinken en leuke dingen doen met elkaar, verheerlijken wij God. Omdat wij weten dat wij op weg zijn naar de heerlijkheid die voor ons ligt, juist omdat wij verlost zijn en weten dat dit leven de aanloop is naar het leven dat duizendmaal mooier is, kunnen wij ook hier en nu werkelijk genieten van het goede dat God ons geeft. De schaduw van de vergankelijkheid doet er voor iemand die in Christus is niet meer toe. Daarom kan je zo blij zijn met kleine, gewone dingen in dit leven. Omdat je weet dat alles hier de prelude is van het werkelijke muziekstuk dat straks zal klinken. Mag een gelovige een levensgenieter zijn? Een gelovige kan meer dan wie dan ook een levensgenieter zijn! Moge deze dagen voor u een dergelijke pauze zijn; en mag het nieuwe jaar voor u een jaar zijn waarin u ook van het leven hier en nu zult kunnen genieten. Tot eer van God.
Ds. Oscar Lohuis
Vrolijk zijn en van het leven genieten, je aan eten en drinken te goed doen, is een terugkomend thema in het boek Prediker. Salomo denkt op het einde van zijn leven na over hoe de mens nou het beste met zijn ijdele leven onder de zon kan omgaan. Van veel ondernemingen zegt hij uiteindelijk dat het leeg is, dat het najagen van wind is, dat het allemaal geen blijvende waarde heeft. Maar over het kunnen genieten van de gewone dingen van het leven spreekt hij diverse keren zeer positief. Dat is volgens Salomo toch wel één van de belangrijkste dingen temidden van dit leven dat zo vervuld is met zwoegen. Hij prijst de vreugde.
Het klinkt ons misschien wat ongeestelijk in de oren. Eten, drinken en vrolijk zijn, dat is toch juist wat het leven van heidenen typeert? Wat moeten wij met de boodschap van Prediker? Is wat Salomo beweert in dit boek niet achterhaald door het Nieuwe Testament, waarin wij vooral worden opgeroepen de blik te vestigen op het leven na dit leven? Zijn wij niet burgers van een rijk in de hemelen, vanwaar wij ook de Here Jezus Christus in heerlijkheid verwachten en moeten wij door die verwachting ons niet juist geestelijk losmaken van het leven hier en nu?
Mag je als christen ook een echte levensgenieter zijn?
Als je het aan mij vraagt wel. Wij zijn Nieuwtestamentische gelovigen, maar ook Oudtestamentische gelovigen. De HEERE wilde dat het volk Israël drie keer per jaar een groot feest zou vieren. Daarmee gaf Hij hun een traditie die hen in de gelegenheid stelde om regelmatig in een andere omgeving te zijn en tot rust te komen, om zowel lichamelijk als geestelijk aangesterkt te worden. Hij heeft Israël geleerd om te vieren, om los te laten, om zich te verheugen. Het boek Prediker leert ons dat de mens regelmatig pauzes nodig heeft: enkele uren per dag, een dag in de week, enkele weken per jaar enz. Juist die pauzes waarin je gewoon mag genieten, waarin je in dankbaarheid mag genieten van wat God je gegeven heeft, maken dat je het dagelijkse zwoegen aankan. Die afwisseling is van groot belang.
Het woord ‘dankbaarheid’ laat ons gelijk zien wat het verschil is tussen het opgaan in de dingen van dit leven door ongelovigen en het genieten van de dingen van dit leven door gelovigen. Voor een ongelovige is eten, drinken, van bezittingen genieten en spannende dingen doen het hoogste goed in dit bestaan. Een ongelovig iemand heeft ten diepste niets waardevollers dan genietingen hier op aarde. Als dat zo is, werpt dat een donkere schaduw over elke genieting, want diep van binnen weet een ongelovig iemand dat het maar tijdelijk is en daarom in zichzelf niet zaligmakend. Daarom voelen zo veel mensen zich ten diepste leeg. Een gelovig iemand heeft de HEERE Zelf als Hoogste Goed, leeft voor God en weet dat alleen God zelf ons zalig maakt. Juist omdat een gelovig iemand zicht heeft op het eeuwige leven, weet dat het echte leven nog in de toekomst ligt, kan hij van de goede dingen van het leven hier en nu volop genieten. Niet als een hedonist, maar als een aanbidder. Met het in dankbaarheid genieten van eten, drinken en leuke dingen doen met elkaar, verheerlijken wij God. Omdat wij weten dat wij op weg zijn naar de heerlijkheid die voor ons ligt, juist omdat wij verlost zijn en weten dat dit leven de aanloop is naar het leven dat duizendmaal mooier is, kunnen wij ook hier en nu werkelijk genieten van het goede dat God ons geeft. De schaduw van de vergankelijkheid doet er voor iemand die in Christus is niet meer toe. Daarom kan je zo blij zijn met kleine, gewone dingen in dit leven. Omdat je weet dat alles hier de prelude is van het werkelijke muziekstuk dat straks zal klinken. Mag een gelovige een levensgenieter zijn? Een gelovige kan meer dan wie dan ook een levensgenieter zijn! Moge deze dagen voor u een dergelijke pauze zijn; en mag het nieuwe jaar voor u een jaar zijn waarin u ook van het leven hier en nu zult kunnen genieten. Tot eer van God.
Ds. Oscar Lohuis
