Liefde was het
Marianne Glashouwer-van der Lugt • 81 - 2005/06 • Uitgave: 16
Liefde was het
Afgelopen voorjaar mocht ik een spreekbeurt houden bij de Evangelische Marienschwesternschaft (Protestantse Gemeenschap van Mariazusters) in Darmstadt, Duitsland. Dit is een gemeenschap van Protestantse zusters, die zich inzet voor de verkondiging van Gods Woord over de hele wereld, de blijde boodschap van vergeving der zonden en de noodzaak tot bekering. Een soort Protestantse nonnen. Zij hebben een prachtig centrum in Darmstadt, dat Klein Kanaän heet. Die hele dag was ik te gast bij de zusters in dat centrum. Het was het hoogtepunt van mijn reis door Duitsland, waar ik spreekbeurten mocht vervullen bij diverse gemeenten en vrouwengroepen. Het eerste wat me opviel was de liefde die ik vond bij de zusters. De liefde voor God en mensen die spreekt uit alles wat ze doen. Of het nu gaat om de maaltijd verzorgen, het werken in de tuin, het drukken van de boeken en brochures die over de hele wereld verspreid worden, of het omgaan met mensen die aan hun hoede zijn toevertrouwd. Alles wordt gedaan met een grote bescheidenheid en vriendelijkheid en bovenal liefde!
Vlak na de Tweede Wereld, toen hun woonplaats Darmstadt na een bombardement in puin lag, zijn twee gelovige jonge vrouwen begonnen met bijbelstudieles aan meisjes. Ze zagen de nood van deze meisjes en vingen hen op in een zolderkamer van het ouderlijk huis van een van hen. Omdat ze zich door Gods liefde gedrongen voelden hier hun levenswerk van te maken, ontstond de Gemeenschap van Mariazusters. Van een predikant die bij hun werk betrokken was, kregen ze de namen Moeder Basilea en Moeder Martyria. Deze predikant, ds. Riedinger, had ook de naam Mariazusters van God gekregen, naar de moeder van Jezus; deze naam symboliseert de wegen van geloof en liefdevolle overgave aan Gods wil, die Maria als de eerste discipel van Jezus was gegaan.
De liefde voor Israël en Gods heilsplan met Zijn volk hadden altijd al een rol gespeeld in het leven van Moeder Basilea. Ze had daar openlijk lezingen over gehouden, zelfs toen dat in de jaren 1935 tot 1944 in Nazi-Duitsland grote risicos met zich meebracht. Scherp zag ze na de oorlog de schuld van het Duitse volk tegenover Gods uitverkoren volk, dat zo onnoemelijk geleden had onder het Nazi-regime. Ze voelde een diep berouw over de zonde van haar volk en kreeg in 1955 van God een nieuwe opdracht, waarbij de hele zustergemeenschap betrokken werd de dienst aan Israël. Als een klein bewijs van hun berouw hielden ze in de daarop volgende vijftien jaar, zolang er alleen nog maar Duitse zusters waren, hun ontbijt staande en zwijgend, om in hun gebeden Israël te zegenen. Sinds de tijd dat er ook zusters uit andere landen zijn ingetreden, wordt dit gebed voor Israël op een andere wijze gehouden.
Door het berouw dat de Heer hun gegeven had, veranderde hun houding tegenover de Joodse mensen in Darmstadt volkomen. In plaats van de huizen waar Joden woonden te mijden, uit schaamte over de schuld van hun volk, gingen ze hen nu juist opzoeken. Natuurlijk stuitte dat in het begin op grote terughoudendheid van Joodse zijde, maar toen die zagen dat hun berouw en liefde echt waren, werden ze met open armen ontvangen. Van die tijd af ging Israël een belangrijke rol spelen in de Gemeenschap.
Maar niet alleen in Duitsland kwamen er contacten met Joodse mensen, ook in Israël zijn ze een werk van berouw en liefde begonnen. In Jeruzalem is nu al weer tientallen jaren een tehuis, waar de Mariazusters overlevenden van de Holocaust, of hun kinderen, een gratis verblijf van enkele weken aanbieden, om daar op verhaal te komen en te genieten van hun gastvrijheid.
Wat een heerlijke dag heb ik gehad bij de Mariazusters in Darmstadt! Voor dit artikel las ik o.a. het inspirerende boek Hij heeft mij geroepen en verder geleid van Basilea Schlink.
Marianne Glashouwer-Van der Lugt
Afgelopen voorjaar mocht ik een spreekbeurt houden bij de Evangelische Marienschwesternschaft (Protestantse Gemeenschap van Mariazusters) in Darmstadt, Duitsland. Dit is een gemeenschap van Protestantse zusters, die zich inzet voor de verkondiging van Gods Woord over de hele wereld, de blijde boodschap van vergeving der zonden en de noodzaak tot bekering. Een soort Protestantse nonnen. Zij hebben een prachtig centrum in Darmstadt, dat Klein Kanaän heet. Die hele dag was ik te gast bij de zusters in dat centrum. Het was het hoogtepunt van mijn reis door Duitsland, waar ik spreekbeurten mocht vervullen bij diverse gemeenten en vrouwengroepen. Het eerste wat me opviel was de liefde die ik vond bij de zusters. De liefde voor God en mensen die spreekt uit alles wat ze doen. Of het nu gaat om de maaltijd verzorgen, het werken in de tuin, het drukken van de boeken en brochures die over de hele wereld verspreid worden, of het omgaan met mensen die aan hun hoede zijn toevertrouwd. Alles wordt gedaan met een grote bescheidenheid en vriendelijkheid en bovenal liefde!
Vlak na de Tweede Wereld, toen hun woonplaats Darmstadt na een bombardement in puin lag, zijn twee gelovige jonge vrouwen begonnen met bijbelstudieles aan meisjes. Ze zagen de nood van deze meisjes en vingen hen op in een zolderkamer van het ouderlijk huis van een van hen. Omdat ze zich door Gods liefde gedrongen voelden hier hun levenswerk van te maken, ontstond de Gemeenschap van Mariazusters. Van een predikant die bij hun werk betrokken was, kregen ze de namen Moeder Basilea en Moeder Martyria. Deze predikant, ds. Riedinger, had ook de naam Mariazusters van God gekregen, naar de moeder van Jezus; deze naam symboliseert de wegen van geloof en liefdevolle overgave aan Gods wil, die Maria als de eerste discipel van Jezus was gegaan.
De liefde voor Israël en Gods heilsplan met Zijn volk hadden altijd al een rol gespeeld in het leven van Moeder Basilea. Ze had daar openlijk lezingen over gehouden, zelfs toen dat in de jaren 1935 tot 1944 in Nazi-Duitsland grote risicos met zich meebracht. Scherp zag ze na de oorlog de schuld van het Duitse volk tegenover Gods uitverkoren volk, dat zo onnoemelijk geleden had onder het Nazi-regime. Ze voelde een diep berouw over de zonde van haar volk en kreeg in 1955 van God een nieuwe opdracht, waarbij de hele zustergemeenschap betrokken werd de dienst aan Israël. Als een klein bewijs van hun berouw hielden ze in de daarop volgende vijftien jaar, zolang er alleen nog maar Duitse zusters waren, hun ontbijt staande en zwijgend, om in hun gebeden Israël te zegenen. Sinds de tijd dat er ook zusters uit andere landen zijn ingetreden, wordt dit gebed voor Israël op een andere wijze gehouden.
Door het berouw dat de Heer hun gegeven had, veranderde hun houding tegenover de Joodse mensen in Darmstadt volkomen. In plaats van de huizen waar Joden woonden te mijden, uit schaamte over de schuld van hun volk, gingen ze hen nu juist opzoeken. Natuurlijk stuitte dat in het begin op grote terughoudendheid van Joodse zijde, maar toen die zagen dat hun berouw en liefde echt waren, werden ze met open armen ontvangen. Van die tijd af ging Israël een belangrijke rol spelen in de Gemeenschap.
Maar niet alleen in Duitsland kwamen er contacten met Joodse mensen, ook in Israël zijn ze een werk van berouw en liefde begonnen. In Jeruzalem is nu al weer tientallen jaren een tehuis, waar de Mariazusters overlevenden van de Holocaust, of hun kinderen, een gratis verblijf van enkele weken aanbieden, om daar op verhaal te komen en te genieten van hun gastvrijheid.
Wat een heerlijke dag heb ik gehad bij de Mariazusters in Darmstadt! Voor dit artikel las ik o.a. het inspirerende boek Hij heeft mij geroepen en verder geleid van Basilea Schlink.
Marianne Glashouwer-Van der Lugt
