Leugens rond de vrede
Jan van Barneveld • 75 - 1999/2000 • Uitgave: 14
Het is beslist niet makkelijk de gebeurtenissen in en rondom Israël te volgen. Beloften worden gedaan en weer gebroken. Grote politieke en economische visies voor de regio worden met veel ophef gelanceerd en snel daarna weer vergeten. Partijen stellen harde eisen en voorwaarden waarover niet onderhandeld kan worden, maar die worden al snel omgezet in richtlijnen voor een gesprek. De ingewikkelde onderhandelingen rondom de Wye-2 overeenkomst zijn nog een voorbeeld. Deze verwarrende chaos wordt nog groter door de Arabische en Palestijnse propaganda-machines, die een waas van leugens en fabels over de hele situatie leggen. Zelfs echte vrienden van Israël laten hun spraakgebruik beïnvloeden door die fabels. Hoe vaak wordt niet gesproken over de 'kolonisten of over 'land aan de Palestijnen teruggeven'!
Het is niet eenvoudig om de weg van de God van Israël in deze ontwikkelingen te zien en te onderkennen hoe Zijn profetische plan hierin verloopt. De vijanden van Israël, politici en machthebbers, schijnen wel een duidelijk plan te hebben. Dat plan zit zo knap in elkaar dat een afwijzing of zelfs maar een tegenstem, iemand meteen een 'vijand van de vrede' maakt. Want wie waagt het om tegen het vredesproces te zijn? Voor de vrede moet je toch alles over hebben: Land, veiligheid, de nederzettingen, de beloften en plannen van de Almachtige; alles moet opzij voor het 'vredesproces'. Zo willen de machten van deze wereld het en zo ziet helaas ook een belangrijk deel van Israël het. De leugen van het vredesproces strooit velen zand in de ogen en heeft Israël in de ogen van de wereld tot een vijand van de vrede gemaakt. Het is een machtig wapen in de handen van de Palestijnen en van de Arabische vijanden van Israël.
EEN RAD VOOR DE OGEN
Onmiddellijk komt de vraag op: Moeten we dan niet naar vrede streven? De Messias zal vrede op aarde brengen en moeten wij en ook Israël dan niet in zijn voetsporen gaan? Dit zijn op zich juiste opmerkingen. Maar de Bijbel spreekt ook over valse vredes. In de tijd van Jeremia waren er valse profeten die vrede proclameerden. Maar Jeremia sprak fel: 'Vrede, vrede, terwijl er geen vrede is' (Jer. 6:14 en 8:11). Ook Paulus waarschuwt voor een valse vrede in de eindtijd (Zie 1 mess.5:3). In Psalm 120 klaagt Israël dat het 'te lang woont bij wie de vrede haten'. Wat is er nu aan de hand? We geven hier heel beknopt vier aanwijzingen voor het feit dat het 'vredesproces' een rad voor de ogen van Israël en van de hele wereld draait.
1. Israël heeft de Sinaï opgegeven voor vrede met Egypte. Al jaren blijkt dit een papieren, zelfs een 'gewapende vrede' te zijn. De land-, zee- en luchtmacht van Egypte worden in een snel tempo gemoderniseerd. De V.S. steekt miljarden dollars in de bewapening van Egypte. De 20 jaar 'koude vrede' zijn nooit op normale betrekkingen tussen beide landen uitgelopen.
2. Ondanks het vredesproces blijft vredesonderwijs op de Palestijnse scholen uit. Het Israëlische blad Yehidot Aharonot heeft een onthutsend overzicht gepubliceerd van de anti-Israël en de antisemitische propaganda in de Palestijnse leerboeken. Arafat blijft dreigen met oorlog en geweld. Zijn uiteindelijke doel blijft de Palestijnse staat met Jeruzalem als hoofdstad. Niet alleen op de zogenaamde Westbank maar in een veel groter gebied. De 'grondwet' van de Palestijnen en veel uitspraken van Arafat, liegen er niet om: Het gaat hen om heel Israël.
3. De vier belangrijkste problemen die nog opgelost moeten worden vormen een onoverkomelijk struikelblok in de onderhandelingen over de uiteindelijke overeenkomst. Jeruzalem, dat Israël nooit zal opgeven. De nederzettingen in Judea en Samaria, die Arafat Judenrein' wil maken. De terugkeer van 5 miljoen 'Palestijnen'. De verdeling van het water. Elk van deze vier problemen op zich kan een 'casus belli' een oorzaak voor een oorlog betekenen.
4. Het gaat ten diepste om geestelijke zaken. Judea en Samaria maken deel uit van Gods land, dat Hij bestemd heeft voor Zijn volk. Daarin is geen plaats voor een Palestijnse staat. Jeruzalem is de 'stad van de Grote Koning', van waaruit de Messias, de Koning van de Joden, de wereld zal regeren. Jeruzalem is niet de 'heilige stad voor drie wereldgodsdiensten'. Zoals de antichrist een tegenbeeld van de echte Christus, de Messias, zal zijn, zo is het vredesproces een tegenbeeld van het komende vrederijk van de Messias.
NOG ZES LEUGENS
Het is angstig om te zien hoe de geschiedenis zich lijkt te herhalen. Voor de Tweede Wereldoorlog maakten antisemitische propaganda en een eeuwenlange anti-Joodse houding van de meeste kerken, Europa rijp voor die vreselijke holocaust. Nu wordt de hele wereld vergiftigd door anti-Israël propaganda en rijp gemaakt voor de oorlog van alle volken tegen Israël. Op verschillende plaatsen in de Bijbel is die oorlog voorzegd. We willen nu alleen kort een paar van de fabels, die door de Arabische propagandamachines tot 'feiten' zijn gemaakt, noemen:
1. De fabel van de Palestijnen.
Tot 1948 bestonden er geen Palestijnen. Tot die tijd werden de Joden, die in het toenmalige Palestina woonden, Palestijnen genoemd. De Arabieren in Palestina gingen zich 'Palestijnen' noemen om zichzelf van de Joden te onderscheiden en om de wereld wijs te maken dat er een aparte Palestijnse nationaliteit bestond.
2. De fabel van de Westbank.
Tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog in 1948 heeft Jordanië Judea, Samaria en Oost Jeruzalem veroverd. Alle Joden werden verbannen, hun synagogen vernield en het gebied werd toen 'Westbank' genoemd. Tijdens de 'Zesdaagse Oorlog' in 1967 viel Jordanië Israël aan en toen heeft Israël dat gebied, Judea en Samaria, op Jordanië heroverd.
3. De fabel van de bezette gebieden.
De laatste wettige macht over Judea en Samaria was Engeland en daarvoor hoorde het bij het Turkse rijk. De Balfour-verklaring en het mandaat van de Volkenbond (de voorloper van de VN.) kende dat gebied aan het Joodse volk toe als een Nationaal Tehuis. Er is dus niets van de 'Palestijnen' bezet en er is geen sprake van 'teruggeven van land'.
4. De fabel van het Arabische Oost-Jeruzalem.
Pas nadat Israël in 1967 heel Jeruzalem in handen kreeg, kwam de Arabische propaganda-machine op gang. Voor die tijd speelde de stad nauwelijks een rol in de Islam en voor de Arabische landen. Jordanië heeft de Joden uit Oost-Jeruzalem verjaagd en sindsdien wonen daar in meerderheid Arabieren. Maar dat doet niets af van het feit dat Jeruzalem de eeuwige en ongedeelde hoofdstad van Israël is en waar binnenkort de Tempel zal worden gebouwd en van waaruit de Messias de wereld zal regeren.
5. De fabel van de nederzettingen.
Het is angstig te zien hoe de moedige Joodse mensen die zich in Judea en Samaria hebben gevestigd niet alleen door de Palestijnen en de Arabieren, en niet alleen door de wereld, maar zelfs door veel linkse en seculiere Israëli's en vrienden van Israël als 'kolonisten' en 'obstakels voor de vrede' worden weggehoond.
6. De fabel van de vluchtelingen.
Arafat eist nu dat de Arabische vluchtelingen, die in 1948 en in 1967 het land zijn uit gevlucht, het recht op terugkeer moet worden toegekend. Naar schatting zo'n 600.000 van hen zijn, met hun kinderen en kleinkinderen, bewust als politieke en militaire wapens tegen Israël, in ellendige kampen gehouden. Volgens Arafat zijn het er nu 5 miljoen! Israël heeft in die tijd de eigen vluchtelingen, die uit de Arabische landen werden verjaagd, opgevangen en verwacht al bijna 50 jaar eenzelfde gebaar van die Arabische landen.
ZWARE DRUK
De tragiek is dat Israël enorm verdeeld is over het vredesproces. De nederzettingen in Judea en Samaria staan onder grote druk. Subsidies en toelagen van de regering worden ingetrokken. Er mag niet meer worden gebouwd. Meer afgelegen nederzettingen zijn bijna onverdedigbaar doordat het Israëlische leger zich heeft teruggetrokken. Wapens om zich te verdedigen worden hen onthouden. Terwijl elke nederzetting wordt bedreigd door tenminste 2000 - 3000 zwaar bewapende en getrainde Palestijnen. De mensen in de nederzettingen voelen zich in de steek gelaten door de eigen regering. Als ze protesteren wordt hun protest afgedaan met een schouderophalend: 'geweld van rechtse Joden'. Een wanhopige schreeuw om hulp en begrip van Mordechai Sones uit de nederzetting Nachiel eindigt met: 'En God, die het overblijfsel van Israël in leven zal doen blijven, zal ons Zijn genade, waar wij om bidden, geven. Wij wachten op Gods hulp'.
DE VREDE VAN JERUZALEM
Voor de Tweede Wereldoorlog was het Duitse volk vergiftigd door antisemitische propaganda. Nu wordt de hele wereld verblind door de verdraaiingen van de Palestijnse propaganda en door de leugens rondom het vredesproces. Psalm 122 geeft een aanwijzing in de richting van echte vrede voor Israël. 'Bidt Jeruzalem de vrede toe: mogen wie u liefhebben rust genieten… Om mijn broeders en mijn vrienden vil ik zeggen: vrede zij in u; om het huis van de HERE, onze God, wil ik het goede voor u zoeken'. Het gaat om de Vrede van Jeruzalem; om de komst van de Messias. Immers 'Hij zal vrede zijn'. Het gaat ook om het huis van God, om de tempel die wordt herbouwd. Rust voor Israël en voor de wereld komt pas met de Vrede van Jeruzalem. Nu lijkt alles verwarrende chaos en de leugen van het vredesproces gaat dwars tegen het grote herstelplan van de Almachtige in. Maar de God van Israël zoekt het goede voor Zijn volk en daarom willen ook vrij het 'goede voor u zoeken'.
drs. Jan van Barneveld
Het is niet eenvoudig om de weg van de God van Israël in deze ontwikkelingen te zien en te onderkennen hoe Zijn profetische plan hierin verloopt. De vijanden van Israël, politici en machthebbers, schijnen wel een duidelijk plan te hebben. Dat plan zit zo knap in elkaar dat een afwijzing of zelfs maar een tegenstem, iemand meteen een 'vijand van de vrede' maakt. Want wie waagt het om tegen het vredesproces te zijn? Voor de vrede moet je toch alles over hebben: Land, veiligheid, de nederzettingen, de beloften en plannen van de Almachtige; alles moet opzij voor het 'vredesproces'. Zo willen de machten van deze wereld het en zo ziet helaas ook een belangrijk deel van Israël het. De leugen van het vredesproces strooit velen zand in de ogen en heeft Israël in de ogen van de wereld tot een vijand van de vrede gemaakt. Het is een machtig wapen in de handen van de Palestijnen en van de Arabische vijanden van Israël.
EEN RAD VOOR DE OGEN
Onmiddellijk komt de vraag op: Moeten we dan niet naar vrede streven? De Messias zal vrede op aarde brengen en moeten wij en ook Israël dan niet in zijn voetsporen gaan? Dit zijn op zich juiste opmerkingen. Maar de Bijbel spreekt ook over valse vredes. In de tijd van Jeremia waren er valse profeten die vrede proclameerden. Maar Jeremia sprak fel: 'Vrede, vrede, terwijl er geen vrede is' (Jer. 6:14 en 8:11). Ook Paulus waarschuwt voor een valse vrede in de eindtijd (Zie 1 mess.5:3). In Psalm 120 klaagt Israël dat het 'te lang woont bij wie de vrede haten'. Wat is er nu aan de hand? We geven hier heel beknopt vier aanwijzingen voor het feit dat het 'vredesproces' een rad voor de ogen van Israël en van de hele wereld draait.
1. Israël heeft de Sinaï opgegeven voor vrede met Egypte. Al jaren blijkt dit een papieren, zelfs een 'gewapende vrede' te zijn. De land-, zee- en luchtmacht van Egypte worden in een snel tempo gemoderniseerd. De V.S. steekt miljarden dollars in de bewapening van Egypte. De 20 jaar 'koude vrede' zijn nooit op normale betrekkingen tussen beide landen uitgelopen.
2. Ondanks het vredesproces blijft vredesonderwijs op de Palestijnse scholen uit. Het Israëlische blad Yehidot Aharonot heeft een onthutsend overzicht gepubliceerd van de anti-Israël en de antisemitische propaganda in de Palestijnse leerboeken. Arafat blijft dreigen met oorlog en geweld. Zijn uiteindelijke doel blijft de Palestijnse staat met Jeruzalem als hoofdstad. Niet alleen op de zogenaamde Westbank maar in een veel groter gebied. De 'grondwet' van de Palestijnen en veel uitspraken van Arafat, liegen er niet om: Het gaat hen om heel Israël.
3. De vier belangrijkste problemen die nog opgelost moeten worden vormen een onoverkomelijk struikelblok in de onderhandelingen over de uiteindelijke overeenkomst. Jeruzalem, dat Israël nooit zal opgeven. De nederzettingen in Judea en Samaria, die Arafat Judenrein' wil maken. De terugkeer van 5 miljoen 'Palestijnen'. De verdeling van het water. Elk van deze vier problemen op zich kan een 'casus belli' een oorzaak voor een oorlog betekenen.
4. Het gaat ten diepste om geestelijke zaken. Judea en Samaria maken deel uit van Gods land, dat Hij bestemd heeft voor Zijn volk. Daarin is geen plaats voor een Palestijnse staat. Jeruzalem is de 'stad van de Grote Koning', van waaruit de Messias, de Koning van de Joden, de wereld zal regeren. Jeruzalem is niet de 'heilige stad voor drie wereldgodsdiensten'. Zoals de antichrist een tegenbeeld van de echte Christus, de Messias, zal zijn, zo is het vredesproces een tegenbeeld van het komende vrederijk van de Messias.
NOG ZES LEUGENS
Het is angstig om te zien hoe de geschiedenis zich lijkt te herhalen. Voor de Tweede Wereldoorlog maakten antisemitische propaganda en een eeuwenlange anti-Joodse houding van de meeste kerken, Europa rijp voor die vreselijke holocaust. Nu wordt de hele wereld vergiftigd door anti-Israël propaganda en rijp gemaakt voor de oorlog van alle volken tegen Israël. Op verschillende plaatsen in de Bijbel is die oorlog voorzegd. We willen nu alleen kort een paar van de fabels, die door de Arabische propagandamachines tot 'feiten' zijn gemaakt, noemen:
1. De fabel van de Palestijnen.
Tot 1948 bestonden er geen Palestijnen. Tot die tijd werden de Joden, die in het toenmalige Palestina woonden, Palestijnen genoemd. De Arabieren in Palestina gingen zich 'Palestijnen' noemen om zichzelf van de Joden te onderscheiden en om de wereld wijs te maken dat er een aparte Palestijnse nationaliteit bestond.
2. De fabel van de Westbank.
Tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog in 1948 heeft Jordanië Judea, Samaria en Oost Jeruzalem veroverd. Alle Joden werden verbannen, hun synagogen vernield en het gebied werd toen 'Westbank' genoemd. Tijdens de 'Zesdaagse Oorlog' in 1967 viel Jordanië Israël aan en toen heeft Israël dat gebied, Judea en Samaria, op Jordanië heroverd.
3. De fabel van de bezette gebieden.
De laatste wettige macht over Judea en Samaria was Engeland en daarvoor hoorde het bij het Turkse rijk. De Balfour-verklaring en het mandaat van de Volkenbond (de voorloper van de VN.) kende dat gebied aan het Joodse volk toe als een Nationaal Tehuis. Er is dus niets van de 'Palestijnen' bezet en er is geen sprake van 'teruggeven van land'.
4. De fabel van het Arabische Oost-Jeruzalem.
Pas nadat Israël in 1967 heel Jeruzalem in handen kreeg, kwam de Arabische propaganda-machine op gang. Voor die tijd speelde de stad nauwelijks een rol in de Islam en voor de Arabische landen. Jordanië heeft de Joden uit Oost-Jeruzalem verjaagd en sindsdien wonen daar in meerderheid Arabieren. Maar dat doet niets af van het feit dat Jeruzalem de eeuwige en ongedeelde hoofdstad van Israël is en waar binnenkort de Tempel zal worden gebouwd en van waaruit de Messias de wereld zal regeren.
5. De fabel van de nederzettingen.
Het is angstig te zien hoe de moedige Joodse mensen die zich in Judea en Samaria hebben gevestigd niet alleen door de Palestijnen en de Arabieren, en niet alleen door de wereld, maar zelfs door veel linkse en seculiere Israëli's en vrienden van Israël als 'kolonisten' en 'obstakels voor de vrede' worden weggehoond.
6. De fabel van de vluchtelingen.
Arafat eist nu dat de Arabische vluchtelingen, die in 1948 en in 1967 het land zijn uit gevlucht, het recht op terugkeer moet worden toegekend. Naar schatting zo'n 600.000 van hen zijn, met hun kinderen en kleinkinderen, bewust als politieke en militaire wapens tegen Israël, in ellendige kampen gehouden. Volgens Arafat zijn het er nu 5 miljoen! Israël heeft in die tijd de eigen vluchtelingen, die uit de Arabische landen werden verjaagd, opgevangen en verwacht al bijna 50 jaar eenzelfde gebaar van die Arabische landen.
ZWARE DRUK
De tragiek is dat Israël enorm verdeeld is over het vredesproces. De nederzettingen in Judea en Samaria staan onder grote druk. Subsidies en toelagen van de regering worden ingetrokken. Er mag niet meer worden gebouwd. Meer afgelegen nederzettingen zijn bijna onverdedigbaar doordat het Israëlische leger zich heeft teruggetrokken. Wapens om zich te verdedigen worden hen onthouden. Terwijl elke nederzetting wordt bedreigd door tenminste 2000 - 3000 zwaar bewapende en getrainde Palestijnen. De mensen in de nederzettingen voelen zich in de steek gelaten door de eigen regering. Als ze protesteren wordt hun protest afgedaan met een schouderophalend: 'geweld van rechtse Joden'. Een wanhopige schreeuw om hulp en begrip van Mordechai Sones uit de nederzetting Nachiel eindigt met: 'En God, die het overblijfsel van Israël in leven zal doen blijven, zal ons Zijn genade, waar wij om bidden, geven. Wij wachten op Gods hulp'.
DE VREDE VAN JERUZALEM
Voor de Tweede Wereldoorlog was het Duitse volk vergiftigd door antisemitische propaganda. Nu wordt de hele wereld verblind door de verdraaiingen van de Palestijnse propaganda en door de leugens rondom het vredesproces. Psalm 122 geeft een aanwijzing in de richting van echte vrede voor Israël. 'Bidt Jeruzalem de vrede toe: mogen wie u liefhebben rust genieten… Om mijn broeders en mijn vrienden vil ik zeggen: vrede zij in u; om het huis van de HERE, onze God, wil ik het goede voor u zoeken'. Het gaat om de Vrede van Jeruzalem; om de komst van de Messias. Immers 'Hij zal vrede zijn'. Het gaat ook om het huis van God, om de tempel die wordt herbouwd. Rust voor Israël en voor de wereld komt pas met de Vrede van Jeruzalem. Nu lijkt alles verwarrende chaos en de leugen van het vredesproces gaat dwars tegen het grote herstelplan van de Almachtige in. Maar de God van Israël zoekt het goede voor Zijn volk en daarom willen ook vrij het 'goede voor u zoeken'.
drs. Jan van Barneveld
