Landsgrenzen trekken
Frits Boekhoff • 95 - 2019 • Uitgave: 10
Bij de torenbouw van Babel verstrooide God de mensen over de hele aarde. Ieder volk kreeg binnen Gods raadsbesluit een eigen territorium, een eigen gebied. Afgebakend door God bepaalde Hij de geografische grenzen door middel van bergen, rivieren en zeeën. ‘God heeft uit een enkele het gehele menselijke geslacht gemaakt om op de ganse oppervlakte van de aarde te wonen en Hij heeft de hun toegemeten tijden en grenzen (horothesias) van hun woonplaatsen bepaald (Handelingen 17:26).
Met ‘horothesias’ (grenzen) worden hier geen nationale of politieke grenzen bedoeld, maar natuurlijke grenzen, zoals rivieren, zeeën en bergen. Deuteronomium 32 beschrijft zoiets dergelijks: ‘Toen de Allerhoogste aan de volken hun erfenis toedeelde, toen Hij de mensenkinderen van elkaar scheidde, heeft Hij de grenzen der volken vastgesteld’ (vers 8). Deze door God ingestelde grenzen, worden de laatste eeuw door met name het Westen met enkele pennenstreken doorkruist. Heel veel conflicten vandaag de dag vinden hierin hun oorsprong. Europa is de oorzaak van vele brandhaarden in de wereld.
Enorme slachtpartijen
Toen vlak na de Tweede Wereldoorlog Engeland Brits-India als kolonie moest opgeven, werd door de Brit Sir Cyril Radcliffe een willekeurige grens getrokken tussen India en Pakistan. Radcliffe was nog nooit in die regio geweest. Er kwam een ware volksverhuizing op gang. Miljoenen moslims vluchtten vanuit het nieuw gevormde India naar Pakistan en miljoenen hindoes en sikhs gingen de andere kant op. Er braken rellen uit en het werd een enorme slachtpartij. Resultaat: zeker een miljoen doden. De Britse regering waste haar handen in onschuld. Tot op de huidige dag kunnen India en Pakistan elkaar niet luchten of zien. Best lastig met een gemeenschappelijke grens van 3.000 kilometer. Inmiddels hebben er al vier oorlogen tussen de landen plaatsgevonden. Beide landen beschikken over kernwapens.
Hartverscheurend!
Een bijzonder tafereel is te zien bij de grenspost Wagah tussen India en Pakistan. Op internet zijn hiervan filmpjes te zien. Dagelijks vindt precies op deze grens een culturele parade plaats. Aan beide kanten van de grens is een tribune geplaatst. Het publiek zit tegenover elkaar, groeten elkaar en kijken naar de voorstelling daartussen. Iedere dag opnieuw. Een bijzonder tafereel, dat de emotionele band uitdrukt in die regio. Een grensoverschrijdende band. Uit elkaar gehaald door een westerling die geen idee had van de historie van deze regio. De landen zijn politiek en militair geregeld met elkaar in botsing. De mensen in de regio, aan beide zijden van de grens, voelen zich met elkaar verbonden. Er zijn scholen die met elkaar skypen, waarbij de kinderen in de klassen naar elkaar zwaaien. Wat een verwarring.
Deze onnatuurlijke en geografisch onzichtbare grenzen zijn en blijven een bron van oorlog, geweld en verdriet. De loyaliteit van de bewoners gaat niet naar de staat, maar naar de inheemse groep, religie of geografische regio.
Het Midden-Oosten
Om te beginnen: Hoezo Midden? Hoezo Oosten? De naam van deze regio alleen al weerspiegelt de Europese blik op deze regio en het gebied heeft ook zijn huidige vorm vanuit Europa opgelegd gekregen.
Het is 1916, het Turks-Ottomaanse Rijk is in verval en de Britse en Franse diplomaten Sykes en Picot werken aan een overeenkomst die de grenzen in het Midden-Oosten en Afrika bepalen. Daarom zijn sommige landsgrenzen zo mooi rechtgetrokken. De verdeling van het gebied tussen de twee overwinnaars van de Eerste Wereldoorlog had grote gevolgen voor de relaties tussen het Westen en de Arabische bevolking, die tot op heden voelbaar zijn. De oorspronkelijke bewoners van deze gebieden kennen hun geschiedenis en hun historische wortels wel. Islamitische Staat heeft verklaard niet te zullen rusten voor deze ‘Europese’ grenzen geschiedenis zijn.
Even ter herinnering. Vóór de diplomaten Sykes en Picot was er geen land ‘Syrië’, er was geen Libanon, geen Jordanië, Irak of Saoedi-Arabië, geen Koeweit, geen Israël. Tegenwoordig staan deze namen wel op de landkaarten, maar dat is zeker niet vanzelfsprekend. Allemaal ‘verzonnen’ door Europa.
Cultureel en religieus verbonden
De naam Syrië werd van de oudheid tot de Eerste Wereldoorlog gebruikt voor het gebied tussen de hele oostkust van de Middellandse Zee en de Eufraat. Dit Groot-Syrië omvatte dus ook de huidige staten Libanon, Jordanië, Israël, Palestina plus de aangrenzende streken in Turkije.
Conflicten zoeken is hier niet moeilijk. Grote delen van het Midden-Oosten staan in brand. Een meestal onduidelijke situatie, omdat het vaak proxyoorlogen betreft. Een oorlog bij volmacht (Engels: ‘proxy war’) is een conflict waarbij één partij (meestal een grootmacht) een andere partij, de gevolmachtigde, een oorlog laat voeren, en daarbij als achterman optreedt. De grootmacht levert economische, ideologische, logistieke en/of militaire steun. De gevolmachtigde is meestal een kleiner land. De oorlog in Jemen is daar een voorbeeld van. Eigenlijk voeren Saoedi-Arabië en Iran oorlog tegen elkaar, via stammen met wie zij zich cultureel en religieus verbonden weten.
Let op wat we eerder gelezen hebben. ‘Toen de Allerhoogste aan de volken hun erfenis toedeelde, toen Hij de mensenkinderen van elkaar scheidde, heeft Hij de grenzen der volken vastgesteld’ (Deuteronomium 32:8). God bepaalt de woonplaatsen van de volken. Hij laat het niet over aan de volken zelf waar ze maar willen wonen. We weten dat God de grenzen bepaalt, opdat de volkeren geen conflicten met elkaar zouden hebben maar dat zij Hem zouden gaan zoeken (Handelingen 17:26-27).
Helaas heeft de mensheid het gezag over de wereld in handen van satan gelegd. Satan is nu de vorst van deze wereld. Hij zorgt voor goddeloos leiderschap. Westerse politici houden geen rekening met de door God ingestelde grenzen van de volken, met alle gevolgen van dien. Westerse bescheidenheid is zeer op zijn plaats.
Israël is groter
Als God Israël zijn land belooft, dan beschrijft de Almachtige aan Abraham: ‘Aan jouw nageslacht zal ik dit land geven, van de rivier van Egypte tot de grote rivier, de rivier de Eufraat’ (Genesis 15:18). In Exodus 23:31 staat het wellicht nog beknopter: ’Uw grens maak Ik van de Rode Zee tot de Zee van de Filistijnen (de Middellandse Zee) en van de woestijn (de Sinaï) tot de rivier (de Eufraat)’. Johannes de Heer beschrijft dit in zijn boek ‘Het Duizendjarig Vrederijk’ zo: “Israël is een centrum dat wonderlijk gelegen is tussen drie werelddelen: Europa, Azië en Afrika. God heeft de Nijl en de Eufraat bestemd om de grenzen van Israël te vormen.” Als de wereld Gods grenzen zou erkennen, dan herleven de tijden van Salomo. Er was rust in de hele regio. En de koningin van Sheba ging naar Gods volk Israël, naar Salomo om God te zoeken. Na haar bezoek zegt ze tegen koning Salomo: ’Het was waarheid, wat ik in mijn land over uw woorden en over uw wijsheid gehoord heb. Maar ik geloofde die woorden niet totdat ik kwam en mijn eigen ogen het zagen. Zie, nog niet de helft was mij verteld’ (1 Koningen 10:6-7).
Politici mogen zeggen wat ze willen, maar bergen, rivieren en zeeën beslissen uiteindelijk voor ons. Of beter gezegd, het is God Die de grenzen van de volken heeft bepaald, ook die van Israël. Alle politici die proberen vrede te brengen in het Midden-Oosten en geen rekening houden met de door God gestelde grenzen, zullen falen.
Frits Boekhoff
Kader:
Johannes de Heer schrijft in zijn boek ‘Armageddon’:
De rivier de Eufraat neemt in de Bijbel een belangrijke plaats in. Zij begrensde het paradijs en is ook beloofd als grens van de toekomstige erfenis van Abraham (Genesis 15:8). Rivieren waren steeds de grote, natuurlijke grensscheidingen van volken en geestesrichtingen; men kan ook denken aan de Rijn en de Donau. De Eufraat was ook in de dagen van Nimrod de grote scheidsmuur tussen volken en culturen. Heber, de vader van Abraham, woonde aan de overzijde van de rivier (Genesis 10:25); hij was niet van ‘deze’ zijde. Daarom werd Abraham Hebreeër genoemd, omdat hij van de ‘overzijde’ was, een vreemdeling.
Met ‘horothesias’ (grenzen) worden hier geen nationale of politieke grenzen bedoeld, maar natuurlijke grenzen, zoals rivieren, zeeën en bergen. Deuteronomium 32 beschrijft zoiets dergelijks: ‘Toen de Allerhoogste aan de volken hun erfenis toedeelde, toen Hij de mensenkinderen van elkaar scheidde, heeft Hij de grenzen der volken vastgesteld’ (vers 8). Deze door God ingestelde grenzen, worden de laatste eeuw door met name het Westen met enkele pennenstreken doorkruist. Heel veel conflicten vandaag de dag vinden hierin hun oorsprong. Europa is de oorzaak van vele brandhaarden in de wereld.
Enorme slachtpartijen
Toen vlak na de Tweede Wereldoorlog Engeland Brits-India als kolonie moest opgeven, werd door de Brit Sir Cyril Radcliffe een willekeurige grens getrokken tussen India en Pakistan. Radcliffe was nog nooit in die regio geweest. Er kwam een ware volksverhuizing op gang. Miljoenen moslims vluchtten vanuit het nieuw gevormde India naar Pakistan en miljoenen hindoes en sikhs gingen de andere kant op. Er braken rellen uit en het werd een enorme slachtpartij. Resultaat: zeker een miljoen doden. De Britse regering waste haar handen in onschuld. Tot op de huidige dag kunnen India en Pakistan elkaar niet luchten of zien. Best lastig met een gemeenschappelijke grens van 3.000 kilometer. Inmiddels hebben er al vier oorlogen tussen de landen plaatsgevonden. Beide landen beschikken over kernwapens.
Hartverscheurend!
Een bijzonder tafereel is te zien bij de grenspost Wagah tussen India en Pakistan. Op internet zijn hiervan filmpjes te zien. Dagelijks vindt precies op deze grens een culturele parade plaats. Aan beide kanten van de grens is een tribune geplaatst. Het publiek zit tegenover elkaar, groeten elkaar en kijken naar de voorstelling daartussen. Iedere dag opnieuw. Een bijzonder tafereel, dat de emotionele band uitdrukt in die regio. Een grensoverschrijdende band. Uit elkaar gehaald door een westerling die geen idee had van de historie van deze regio. De landen zijn politiek en militair geregeld met elkaar in botsing. De mensen in de regio, aan beide zijden van de grens, voelen zich met elkaar verbonden. Er zijn scholen die met elkaar skypen, waarbij de kinderen in de klassen naar elkaar zwaaien. Wat een verwarring.
Deze onnatuurlijke en geografisch onzichtbare grenzen zijn en blijven een bron van oorlog, geweld en verdriet. De loyaliteit van de bewoners gaat niet naar de staat, maar naar de inheemse groep, religie of geografische regio.
Het Midden-Oosten
Om te beginnen: Hoezo Midden? Hoezo Oosten? De naam van deze regio alleen al weerspiegelt de Europese blik op deze regio en het gebied heeft ook zijn huidige vorm vanuit Europa opgelegd gekregen.
Het is 1916, het Turks-Ottomaanse Rijk is in verval en de Britse en Franse diplomaten Sykes en Picot werken aan een overeenkomst die de grenzen in het Midden-Oosten en Afrika bepalen. Daarom zijn sommige landsgrenzen zo mooi rechtgetrokken. De verdeling van het gebied tussen de twee overwinnaars van de Eerste Wereldoorlog had grote gevolgen voor de relaties tussen het Westen en de Arabische bevolking, die tot op heden voelbaar zijn. De oorspronkelijke bewoners van deze gebieden kennen hun geschiedenis en hun historische wortels wel. Islamitische Staat heeft verklaard niet te zullen rusten voor deze ‘Europese’ grenzen geschiedenis zijn.
Even ter herinnering. Vóór de diplomaten Sykes en Picot was er geen land ‘Syrië’, er was geen Libanon, geen Jordanië, Irak of Saoedi-Arabië, geen Koeweit, geen Israël. Tegenwoordig staan deze namen wel op de landkaarten, maar dat is zeker niet vanzelfsprekend. Allemaal ‘verzonnen’ door Europa.
Cultureel en religieus verbonden
De naam Syrië werd van de oudheid tot de Eerste Wereldoorlog gebruikt voor het gebied tussen de hele oostkust van de Middellandse Zee en de Eufraat. Dit Groot-Syrië omvatte dus ook de huidige staten Libanon, Jordanië, Israël, Palestina plus de aangrenzende streken in Turkije.
Conflicten zoeken is hier niet moeilijk. Grote delen van het Midden-Oosten staan in brand. Een meestal onduidelijke situatie, omdat het vaak proxyoorlogen betreft. Een oorlog bij volmacht (Engels: ‘proxy war’) is een conflict waarbij één partij (meestal een grootmacht) een andere partij, de gevolmachtigde, een oorlog laat voeren, en daarbij als achterman optreedt. De grootmacht levert economische, ideologische, logistieke en/of militaire steun. De gevolmachtigde is meestal een kleiner land. De oorlog in Jemen is daar een voorbeeld van. Eigenlijk voeren Saoedi-Arabië en Iran oorlog tegen elkaar, via stammen met wie zij zich cultureel en religieus verbonden weten.
Let op wat we eerder gelezen hebben. ‘Toen de Allerhoogste aan de volken hun erfenis toedeelde, toen Hij de mensenkinderen van elkaar scheidde, heeft Hij de grenzen der volken vastgesteld’ (Deuteronomium 32:8). God bepaalt de woonplaatsen van de volken. Hij laat het niet over aan de volken zelf waar ze maar willen wonen. We weten dat God de grenzen bepaalt, opdat de volkeren geen conflicten met elkaar zouden hebben maar dat zij Hem zouden gaan zoeken (Handelingen 17:26-27).
Helaas heeft de mensheid het gezag over de wereld in handen van satan gelegd. Satan is nu de vorst van deze wereld. Hij zorgt voor goddeloos leiderschap. Westerse politici houden geen rekening met de door God ingestelde grenzen van de volken, met alle gevolgen van dien. Westerse bescheidenheid is zeer op zijn plaats.
Israël is groter
Als God Israël zijn land belooft, dan beschrijft de Almachtige aan Abraham: ‘Aan jouw nageslacht zal ik dit land geven, van de rivier van Egypte tot de grote rivier, de rivier de Eufraat’ (Genesis 15:18). In Exodus 23:31 staat het wellicht nog beknopter: ’Uw grens maak Ik van de Rode Zee tot de Zee van de Filistijnen (de Middellandse Zee) en van de woestijn (de Sinaï) tot de rivier (de Eufraat)’. Johannes de Heer beschrijft dit in zijn boek ‘Het Duizendjarig Vrederijk’ zo: “Israël is een centrum dat wonderlijk gelegen is tussen drie werelddelen: Europa, Azië en Afrika. God heeft de Nijl en de Eufraat bestemd om de grenzen van Israël te vormen.” Als de wereld Gods grenzen zou erkennen, dan herleven de tijden van Salomo. Er was rust in de hele regio. En de koningin van Sheba ging naar Gods volk Israël, naar Salomo om God te zoeken. Na haar bezoek zegt ze tegen koning Salomo: ’Het was waarheid, wat ik in mijn land over uw woorden en over uw wijsheid gehoord heb. Maar ik geloofde die woorden niet totdat ik kwam en mijn eigen ogen het zagen. Zie, nog niet de helft was mij verteld’ (1 Koningen 10:6-7).
Politici mogen zeggen wat ze willen, maar bergen, rivieren en zeeën beslissen uiteindelijk voor ons. Of beter gezegd, het is God Die de grenzen van de volken heeft bepaald, ook die van Israël. Alle politici die proberen vrede te brengen in het Midden-Oosten en geen rekening houden met de door God gestelde grenzen, zullen falen.
Frits Boekhoff
Kader:
Johannes de Heer schrijft in zijn boek ‘Armageddon’:
De rivier de Eufraat neemt in de Bijbel een belangrijke plaats in. Zij begrensde het paradijs en is ook beloofd als grens van de toekomstige erfenis van Abraham (Genesis 15:8). Rivieren waren steeds de grote, natuurlijke grensscheidingen van volken en geestesrichtingen; men kan ook denken aan de Rijn en de Donau. De Eufraat was ook in de dagen van Nimrod de grote scheidsmuur tussen volken en culturen. Heber, de vader van Abraham, woonde aan de overzijde van de rivier (Genesis 10:25); hij was niet van ‘deze’ zijde. Daarom werd Abraham Hebreeër genoemd, omdat hij van de ‘overzijde’ was, een vreemdeling.
