Kerstverhaal: De nieuwe Weg
Lisa Knappers • 95 - 2019 • Uitgave: 12
Geërgerd keek Rick zijn tuin in. Om precies te zijn, hij keek over de heg achter in zijn tuin. Daar waren werklieden druk bezig om een stuk land, waar de afgelopen jaren achtereenvolgend koeien en mais op hadden gestaan, in een luidruchtige rondweg te veranderen.
Weg met de rust en de privacy! Zijn vrouw, Jacolien, wenkte hem naar binnen voor het eten. Ze had liever niet dat hij naar de werkzaamheden keek. Hij werd er alleen maar verontwaardigd en boos van, wat de stemming hier in huis, en zijn reacties naar hun twee kleine kinderen niet ten goede kwam.
Hij kwam inderdaad met een donkere blik in zijn ogen aan tafel zitten.
“Die vervelende rondweg!”
Jacolien vond het ook lastig. Ze klaagde er vaak over, maar omwille van hun twee kinderen die stilletjes naar hun bord keken probeerde ze hem te sussen.
“De oude buren lijken zich met het idee te kunnen verzoenen, misschien lukt het ons ook wel?”
Rick werd er alleen maar meer opgewonden van.
“Ik begrijp die buren niet. We zijn hier allemaal unaniem tegen de nieuwe weg, maar zij lijken het prima te vinden! Ik heb gehoord dat ze geen klacht ingediend hebben, en ze hebben ook niet een van onze petities tegen de werkzaamheden ondertekend!”
Toen zijn zoontje zijn glas melk per ongeluk omgooide, reageerde hij verveeld door een lading verwensingen naar zijn hoofd te slingeren. Verwensingen die eigenlijk voor die mannen buiten, en voor de gemeente van hun rustige dorpje bedoeld waren…
Toch intrigeerde de reactie van de buurman Rick wel. Hij begreep hem niet, nee… maar ergens bewonderde hij ook wel een beetje zijn zelfbeheersing en vriendelijkheid. Hij had zelf zojuist behoorlijk uitgehaald naar zijn zoontje. Zijn kinderen werden met de dag banger voor hem, en gezellig was het thuis ook niet vaak meer. Terwijl hij na het eten met driftige bewegingen zijn fiets uit de schuur haalde om nog even bij zijn broer langs te gaan keek hij schuin naar het vredige huis iets verderop. Daar liep de buurman net over het met bladeren bedekte pad. Hij kwam blijkbaar terug van zijn avondwandeling…
Terwijl hij langsfietste wenste de buurman hem vriendelijk een goede avond. Rick kon niet anders dan een groet terug mompelen. Toen kon hij het opeens niet meer uithouden. Hij sprong weer van zijn fiets af en vroeg de oudere man of hij hem een vraag mocht stellen. Dat kon.
Rick wees geïrriteerd naar de rondweg in de verte.
“Vind je de weg echt geen probleem, buurman? We hebben nu al geluidsoverlast, en de nieuwe begroeiing laat ook al maanden op zich wachten!”
“Ja, de auto’s, en vooral de vrachtwagens, daar zullen we nog aan moeten wennen…” De oudere man lachte. “De begroeiing; daar heb ik ze een handje mee willen helpen, maar dat is in het honderd gelopen.” Toen hij zag dat Rik hem vragend aankeek legde hij het verder uit.
“Ja, zie je, daar iets verderop, op de hoek, net waar de weg langs die sloot draait. Daar stonden mooie, wat grotere bomen. Die moesten weg. Toen ik dat hoorde ben ik naar de projectleider gegaan. Ik heb hem voorgesteld om die bomen bij ons achter op het veld over te planten. Dan hoefden wij geen nieuwe beplanting, en dan waren zij er ook meteen vanaf. Prima plan leek het ons, want als er jongere planten in worden gezet duurt het natuurlijk langer voordat het zicht en het geluid een beetje gedempt worden. Na een paar weken kwam er inderdaad een grote vrachtwagen bij ons voor op het pad. De bestuurder kwam netjes aan de deur, en vertelde me dat ze de oude bomen kwamen brengen. Hij vroeg of hij ze bij ons voor kon komen storten. Dat leek me een beetje vreemd, het waren dan wel stevige bomen die tegen een stootje konden, maar ik kon me niet voorstellen dat ik ze dan zelf met mijn eigen beperkte middelen achter op het land moest gaan planten. Ik vroeg dus verder, en weet je wat ze hadden gedaan? Die mooie bomen in stukjes gezaagd en gespleten: voor de houtkachel!” Hij lachte aanstekelijk.
“Ik moest ze spijtig mededelen dat ik daar niets aan had: wij hebben niet eens een houtkachel, en met die paar keer in het jaar dat we de barbecue aansteken gebruiken we nog geen kuub hout!
Natuurlijk vonden we het erg jammer van de bomen, en was dit een domme fout van ze, maar ja, nu zien we des te meer uit naar nieuwe begroeiing.”
Rick kon niet mee lachen. Als hem dit was overkomen was hij echt niet matig geweest in verwensingen. Hij zou er echt niet smakelijk om gelachen hebben! Die prachtige bomen naar de maan!
“Maar buurman, was je dan niet boos?”
“Jazeker, ik vond het niet fijn. Maar boos kon ik er niet om blijven.”
“Ik zou laaiend geweest zijn.”
“Nee, dat kan ik niet. Het was echt geen prettige vergissing van ze. Het is duidelijk dat de communicatie daar niet al te best is. Maar erg boos worden… Dat zou ik niet kunnen verantwoorden.”
“Waarom niet? Het lijkt mij rechtvaardig genoeg! Ik kan me alleen maar ergeren als ik aan die nieuwe weg denk.”
“Waarom niet? Ik denk dat het komt door de nieuwe Weg waarop ik wandel. Weet je, als mens, heb ik precies dezelfde neiging als jij. Ik zou jaren geleden ook teruggevochten hebben, voor mijn rechten opgekomen zijn, en iedereen die in mijn vaarwater durfde te komen een kopje kleiner gemaakt hebben als het nodig bleek te zijn. Ik liet niet met me spotten.
Maar, ik heb Iemand leren kennen die Zich voor mij een kopje kleiner heeft laten maken, die Zich voor mij heeft laten bespotten! Ik heb genade ontvangen, jongen. En nu kan ik niet anders dan genadig zijn naar anderen toe. Mijn zonden zijn vergeven, ik kan niet anders dan alles wat mij wordt aangedaan, vergeven. Jezus Christus is de nieuwe Weg die ik nu bewandel.” Als hij de buurman niet kende als een integer man, vriendelijk en eerlijk, had hij zijn woorden nooit serieus genomen. Maar nu...
“Ik zou ook wel willen veranderen. Ik ben ook wel slecht, Maar is geloven in God daar echt noodzakelijk voor? Hoe kan God je gedrag veranderen?”
“Laat ik het zo uitleggen: we hebben allemaal dezelfde werkgever als we worden geboren: de duivel. Het is geen goede werkgever, we zijn meer slaven dan werknemers. En eerlijke loon krijgen we ook niet. Het werk dat hij ons laat doen, is nutteloos, en slecht. Maar, er is een andere Werkgever, een goede, die ons eerlijk werk laat doen, en een eerlijke loon betaalt. Het enige wat we moeten doen, is onze oude werkgever achterlaten, en ons leven aan de nieuwe Werkgever toevertrouwen.”
Lang spraken ze door. Ze merkten niets van de regen die al minutenlang op hen neerviel.
Toen hij laat in de avond thuiskwam begreep Jacolien niets van hem. Tot hij begon te vertellen...
Amper twee maanden later was de sfeer in huis anders. Warmer, ook al was het buiten nu ijskoud.
Rick en Jacolien kwamen nu regelmatig bij hun oudere buren over de vloer. Ze deden dan samen Bijbelstudie en leerden steeds meer over de gaven en opdrachten die de Heere Jezus Christus aan Zijn volgelingen geeft. De kinderen hadden het verschil ook al opgemerkt. Als hun ouders opvliegend of verveeld gereageerd hadden bleek het ze nu oprecht te spijten. Ze vroegen dan zelfs om vergeving! Sommige fouten maakten ze nog steeds, maar ze wilden, en konden, nu anders reageren op negatieve omstandigheden. De kinderen vonden het in het begin maar stom dat ze nu opeens naar de kerk moesten, en dat er telkens weer uit de Bijbel voorgelezen werd. Maar het intrigeerde ze ook wel een beetje… Dat hun ouders waren veranderd… dat was zeker. En dat het met hun nieuwe geloof in God te maken had… dat ook!
Op kerstavond zaten ze na een gezellige dag om de houtkachel. Iedere keer als Rick een blok hout op het vuur legde moest hij weer aan de bomen van zijn buurman denken, en kon hij een glimlach niet onderdrukken. Toen ze alle vier zaten te genieten van een warme mok chocolademelk, vertelde Rick voor het eerst zelf het kerstverhaal aan zijn kinderen. Hij legde uit dat de Heere Jezus, terwijl Hij de belangrijkste Persoon in de Hemel was, als baby op de aarde was gekomen.
Het was al laat toen de kinderen die avond naar bed gingen. Terwijl Jacolien ze allebei nog van een lekkere warme kruik voorzag, liep haar man nog een keer de tuin in om een frisse neus te halen. Vredig keek Rick zijn tuin in. Om precies te zijn, hij keek over de heg achter in zijn tuin. Daar was het stuk land waar de afgelopen jaren achtereenvolgend koeien en mais op hadden gestaan in een luidruchtige rondweg veranderd. Maar die nieuwe weg had hem aan het denken gezet, en hem naar de eeuwige Weg geleid!
Lisa Kneppers
Weg met de rust en de privacy! Zijn vrouw, Jacolien, wenkte hem naar binnen voor het eten. Ze had liever niet dat hij naar de werkzaamheden keek. Hij werd er alleen maar verontwaardigd en boos van, wat de stemming hier in huis, en zijn reacties naar hun twee kleine kinderen niet ten goede kwam.
Hij kwam inderdaad met een donkere blik in zijn ogen aan tafel zitten.
“Die vervelende rondweg!”
Jacolien vond het ook lastig. Ze klaagde er vaak over, maar omwille van hun twee kinderen die stilletjes naar hun bord keken probeerde ze hem te sussen.
“De oude buren lijken zich met het idee te kunnen verzoenen, misschien lukt het ons ook wel?”
Rick werd er alleen maar meer opgewonden van.
“Ik begrijp die buren niet. We zijn hier allemaal unaniem tegen de nieuwe weg, maar zij lijken het prima te vinden! Ik heb gehoord dat ze geen klacht ingediend hebben, en ze hebben ook niet een van onze petities tegen de werkzaamheden ondertekend!”
Toen zijn zoontje zijn glas melk per ongeluk omgooide, reageerde hij verveeld door een lading verwensingen naar zijn hoofd te slingeren. Verwensingen die eigenlijk voor die mannen buiten, en voor de gemeente van hun rustige dorpje bedoeld waren…
Toch intrigeerde de reactie van de buurman Rick wel. Hij begreep hem niet, nee… maar ergens bewonderde hij ook wel een beetje zijn zelfbeheersing en vriendelijkheid. Hij had zelf zojuist behoorlijk uitgehaald naar zijn zoontje. Zijn kinderen werden met de dag banger voor hem, en gezellig was het thuis ook niet vaak meer. Terwijl hij na het eten met driftige bewegingen zijn fiets uit de schuur haalde om nog even bij zijn broer langs te gaan keek hij schuin naar het vredige huis iets verderop. Daar liep de buurman net over het met bladeren bedekte pad. Hij kwam blijkbaar terug van zijn avondwandeling…
Terwijl hij langsfietste wenste de buurman hem vriendelijk een goede avond. Rick kon niet anders dan een groet terug mompelen. Toen kon hij het opeens niet meer uithouden. Hij sprong weer van zijn fiets af en vroeg de oudere man of hij hem een vraag mocht stellen. Dat kon.
Rick wees geïrriteerd naar de rondweg in de verte.
“Vind je de weg echt geen probleem, buurman? We hebben nu al geluidsoverlast, en de nieuwe begroeiing laat ook al maanden op zich wachten!”
“Ja, de auto’s, en vooral de vrachtwagens, daar zullen we nog aan moeten wennen…” De oudere man lachte. “De begroeiing; daar heb ik ze een handje mee willen helpen, maar dat is in het honderd gelopen.” Toen hij zag dat Rik hem vragend aankeek legde hij het verder uit.
“Ja, zie je, daar iets verderop, op de hoek, net waar de weg langs die sloot draait. Daar stonden mooie, wat grotere bomen. Die moesten weg. Toen ik dat hoorde ben ik naar de projectleider gegaan. Ik heb hem voorgesteld om die bomen bij ons achter op het veld over te planten. Dan hoefden wij geen nieuwe beplanting, en dan waren zij er ook meteen vanaf. Prima plan leek het ons, want als er jongere planten in worden gezet duurt het natuurlijk langer voordat het zicht en het geluid een beetje gedempt worden. Na een paar weken kwam er inderdaad een grote vrachtwagen bij ons voor op het pad. De bestuurder kwam netjes aan de deur, en vertelde me dat ze de oude bomen kwamen brengen. Hij vroeg of hij ze bij ons voor kon komen storten. Dat leek me een beetje vreemd, het waren dan wel stevige bomen die tegen een stootje konden, maar ik kon me niet voorstellen dat ik ze dan zelf met mijn eigen beperkte middelen achter op het land moest gaan planten. Ik vroeg dus verder, en weet je wat ze hadden gedaan? Die mooie bomen in stukjes gezaagd en gespleten: voor de houtkachel!” Hij lachte aanstekelijk.
“Ik moest ze spijtig mededelen dat ik daar niets aan had: wij hebben niet eens een houtkachel, en met die paar keer in het jaar dat we de barbecue aansteken gebruiken we nog geen kuub hout!
Natuurlijk vonden we het erg jammer van de bomen, en was dit een domme fout van ze, maar ja, nu zien we des te meer uit naar nieuwe begroeiing.”
Rick kon niet mee lachen. Als hem dit was overkomen was hij echt niet matig geweest in verwensingen. Hij zou er echt niet smakelijk om gelachen hebben! Die prachtige bomen naar de maan!
“Maar buurman, was je dan niet boos?”
“Jazeker, ik vond het niet fijn. Maar boos kon ik er niet om blijven.”
“Ik zou laaiend geweest zijn.”
“Nee, dat kan ik niet. Het was echt geen prettige vergissing van ze. Het is duidelijk dat de communicatie daar niet al te best is. Maar erg boos worden… Dat zou ik niet kunnen verantwoorden.”
“Waarom niet? Het lijkt mij rechtvaardig genoeg! Ik kan me alleen maar ergeren als ik aan die nieuwe weg denk.”
“Waarom niet? Ik denk dat het komt door de nieuwe Weg waarop ik wandel. Weet je, als mens, heb ik precies dezelfde neiging als jij. Ik zou jaren geleden ook teruggevochten hebben, voor mijn rechten opgekomen zijn, en iedereen die in mijn vaarwater durfde te komen een kopje kleiner gemaakt hebben als het nodig bleek te zijn. Ik liet niet met me spotten.
Maar, ik heb Iemand leren kennen die Zich voor mij een kopje kleiner heeft laten maken, die Zich voor mij heeft laten bespotten! Ik heb genade ontvangen, jongen. En nu kan ik niet anders dan genadig zijn naar anderen toe. Mijn zonden zijn vergeven, ik kan niet anders dan alles wat mij wordt aangedaan, vergeven. Jezus Christus is de nieuwe Weg die ik nu bewandel.” Als hij de buurman niet kende als een integer man, vriendelijk en eerlijk, had hij zijn woorden nooit serieus genomen. Maar nu...
“Ik zou ook wel willen veranderen. Ik ben ook wel slecht, Maar is geloven in God daar echt noodzakelijk voor? Hoe kan God je gedrag veranderen?”
“Laat ik het zo uitleggen: we hebben allemaal dezelfde werkgever als we worden geboren: de duivel. Het is geen goede werkgever, we zijn meer slaven dan werknemers. En eerlijke loon krijgen we ook niet. Het werk dat hij ons laat doen, is nutteloos, en slecht. Maar, er is een andere Werkgever, een goede, die ons eerlijk werk laat doen, en een eerlijke loon betaalt. Het enige wat we moeten doen, is onze oude werkgever achterlaten, en ons leven aan de nieuwe Werkgever toevertrouwen.”
Lang spraken ze door. Ze merkten niets van de regen die al minutenlang op hen neerviel.
Toen hij laat in de avond thuiskwam begreep Jacolien niets van hem. Tot hij begon te vertellen...
Amper twee maanden later was de sfeer in huis anders. Warmer, ook al was het buiten nu ijskoud.
Rick en Jacolien kwamen nu regelmatig bij hun oudere buren over de vloer. Ze deden dan samen Bijbelstudie en leerden steeds meer over de gaven en opdrachten die de Heere Jezus Christus aan Zijn volgelingen geeft. De kinderen hadden het verschil ook al opgemerkt. Als hun ouders opvliegend of verveeld gereageerd hadden bleek het ze nu oprecht te spijten. Ze vroegen dan zelfs om vergeving! Sommige fouten maakten ze nog steeds, maar ze wilden, en konden, nu anders reageren op negatieve omstandigheden. De kinderen vonden het in het begin maar stom dat ze nu opeens naar de kerk moesten, en dat er telkens weer uit de Bijbel voorgelezen werd. Maar het intrigeerde ze ook wel een beetje… Dat hun ouders waren veranderd… dat was zeker. En dat het met hun nieuwe geloof in God te maken had… dat ook!
Op kerstavond zaten ze na een gezellige dag om de houtkachel. Iedere keer als Rick een blok hout op het vuur legde moest hij weer aan de bomen van zijn buurman denken, en kon hij een glimlach niet onderdrukken. Toen ze alle vier zaten te genieten van een warme mok chocolademelk, vertelde Rick voor het eerst zelf het kerstverhaal aan zijn kinderen. Hij legde uit dat de Heere Jezus, terwijl Hij de belangrijkste Persoon in de Hemel was, als baby op de aarde was gekomen.
Het was al laat toen de kinderen die avond naar bed gingen. Terwijl Jacolien ze allebei nog van een lekkere warme kruik voorzag, liep haar man nog een keer de tuin in om een frisse neus te halen. Vredig keek Rick zijn tuin in. Om precies te zijn, hij keek over de heg achter in zijn tuin. Daar was het stuk land waar de afgelopen jaren achtereenvolgend koeien en mais op hadden gestaan in een luidruchtige rondweg veranderd. Maar die nieuwe weg had hem aan het denken gezet, en hem naar de eeuwige Weg geleid!
Lisa Kneppers
