Israëls strijd om het bestaan
Feike ter Velde • 76 - 2000/01 • Uitgave: 25
- JAHWEH versus Allah -
DE DAGELIJKSE STRIJD VAN ISRAËL OM HET BESTAAN TEMIDDEN VAN DE ISLAMITISCHE WERELD IS UITEINDELIJK EEN GEESTELIJKE STRIJD. WIE HIERVOOR GEEN OOG HEEFT MIST DE ESSENTIE VAN DE PROFETIE EN BRENGT DE BIJBELSE OPENBARING TERUG TOT HET HIER EN NU VAN DEZE WERELD. DAARIN LIGT DE VERBLINDING VAN HET CHRISTENDOM, WAARDOOR HET VERWORDT TOT ISRAËLS VIJAND.
De hele wereld keek toe bij de laatste verkiezingen in Israël. De media hadden hun mening al klaar vóórdat hij gekozen werd door een grote meerderheid van Israëls bevolking: Ariël Sharon, premier van Israël. Dat moet een ramp worden voor het vredesproces en de Palestijnen, zo is de algmene tendens in de media. Immers, net als destijds bij Bibi Nethanyahoe: wat kan men ten aanzien van de vrede verwachten van iemand die 'rechts' is. Rechts staat voor oorlogszuchtig, zo niet misdadig, in het moderne mediajargon, links betekent menslievend en vrede stichtend. Dat sjabloon wordt ook steeds op Israël toegepast. Gemakshalve vergeet men dan even dat het juist de 'rechtse' regeringen in Israël waren die vrede brachten: met name Menachim Begin met Egypte. Yitzak Sjamir gaf acte de présence in Madrid op een internationale conferentie over het Midden-Oosten die later leidde tot een vrede met Jordanië. Beiden uit het rechtse Likudblok. Toch blijft men hardnekkig vasthouden aan de eigen ontworpen constructies en vooroordelen. Wie buiten die kaders valt in berichtgeving wordt al gauw verdacht. Het papagaaiencircuit in de internationale media-wereld is moeilijk te doorbreken, zo blijkt ook nu weer.
Onder Ehud Barak, premier van de linkse Arbeiderspartij, werd het geen vrede maar oorlog in Israël. Honderden Palestijnen kwamen om, gedurende zijn korte regeringsperiode, de economie zakte in, het toerisme is tot een nulpunt gedaald en Israël is in de wereld bekend geworden als oorlogszuchtige natie die excessief geweld tegen de Palestijnse burgers niet schuwt. Zie hier de resultaten van de veelgeroemde 'linkse' vredespolitiek. Het werd een rechtstreekse ramp.
Baraks politiek was al snel tot mislukken gedoemd. Alle linkse politici, inclusief de Vrede-Nu-Beweging in Israël waren met stomheid geslagen toen de Palestijnen een nieuwe intifadah begonnen, nu gesteund door de gewapende strijders van Jasser Arafat, Nobel-prijswinnaar voor de vrede (!), en door de bewapende politie onder Palestijns bestuur. Het werd zo hevig dat Israël niet anders kon dan tanks en helikopters inzetten.
PALESTIJNSE PROPAGANDA
Onmiddellijk werden de beelden van tanks en helikopters in de hele wereld gebruikt om aan te tonen dat Israël zijn zware militaire materieel inzet tegen ongewapende burgers. Dat er geen enkele Palestijn door een helikopterraket of tankkanon is geraakt of omgekomen wordt er niet bij vermeld. Dat Israël ruim van te voren aangaf welke gebouwen zouden worden bestookt in Ramallah of Gaza, zodat burgers weg konden trekken, wordt ook niet vermeld. De beelden spraken immers boekdelen en de Palestijnse propagandamachine werkt perfect in deze wereld. Maar al te graag zenden ook de Westerse televisiestations - vooral de Engelse en Franse televisie - beelden van schietende Israëlische tanks en helikopters uit met walgelijke commentaren. Hoe vaak zagen we niet het Palestijnse jongetje met zijn vader in de vuurlinie omkomen. Dat na onderzoek bleek dat hij vermoedelijk door Palestijnse kogels is omgekomen horen we nergens meer. Trotse Palestijnse vaders en moeders vertellen hoe heldhaftig zij hun kinderen offeren voor de Palestijnse zaak en voor Allah. Arafat heeft weken lang geweigerd ook maar één woord te zeggen om het geweld te stoppen. Hij had de lont zelf ontstoken en zag zijn ster in de wereldopinie dagelijks hoger stijgen.
In dit alles had Israël volstrekt alle besprekingen moeten staken. Maar onder druk van de Amerikaanse president, Bill Clinton, moesten de besprekingen worden voortgezet. Clinton heeft er alles aan gedaan om een akkoord te bereiken tussen Barak en Arafat, teneinde zijn 'troon' te verlaten als de grote vredesapostel. Die instelling heeft de positie van Israël in de onderhandelingen zeer verzwakt en die van Arafat buitengewoon versterkt. Arafat heeft immers geen haast, evenmin als de Arabische dictators van het Midden-Oosten.
Zij voelden haarscherp aan, dat door het opvoeren van het geweld en de internationale druk op Israël, vergezeld van de TV-beelden met Israëlische tanks en schietende soldaten, Israël dieper door de knieën zou gaan.
Op de Islamitische top in Egypte gaf een Iraanse ayatollah het exact aan: "Wij hebben geen grote oorlog meer nodig tegen Israël, we zullen het langs deze weg op de knieën krijgen èn… overwinnen". In alle verwarring, in alle geweld en bij terughoudende Israëlische soldaten tegenover stenen gooiende schoolkinderen dacht premier Barak met het doen van meer concessies het nog wel te redden. Dat was een complete misrekening. Israël koos voor een andere weg: Ariël Sharon.
Natuurlijk heeft Sharon grote fouten gemaakt, o.a. door destijds te laat in te grijpen in de moordpartijen, in twee Palestijnse kampen, door Libanese Falangisten in het door Israël bezette zuidelijke deel van Libanon. Sharon was toen als minister van defensie onder Menachim Begin commandant van de Israëlische strijdkrachten. Die slachtpartij in Libanon had nooit mogen plaatsvinden. Na Israëlisch onderzoek kreeg Sharon de volle schuld ervoor.
Nu is Sharon premier en zal een andere koers varen. Hij acht zich niet gebonden aan al die concessies die Barak aan Arafat heeft gedaan. Desondanks was de eerste reactie van Arafat op de verkiezing van Sharon, dat hij verder wilde praten met Israël en dus met Ariël Sharon!
Die mededeling is ingegeven door de gedachte dat hij, Arafat, zo het beste de wind in de zeilen houdt in de wereldopinie. Immers, zo lang hij de wil tot praten houdt lijkt Israël de onwillige partij die niet anders doet dan de Palestijnen onderdrukken. Dat sjabloon werkt optimaal.
ISLAM ALS WERELDMACHT
Inmiddels is duidelijk geworden hoezeer de Islam als wereldmacht de touwtjes in het Midden-Oosten in handen heeft. Al tijdens de vredesbesprekingen in Camp David tussen Clinton, Barak en Arafat moest na elk deelakkoord eerst door Clinton gebeld worden met de Arabische dictators in het Midden-Oosten. Arafat bleek aan handen en voeten gebonden. Om aan te tonen dat het in Israël gaat om een geestelijke strijd besteeg Sharon vorig jaar de Tempelberg.
Bij alle gesjoemel over Jeruzalem leek het erop alsof door de onderhandelaars Barak en Clinton aan drieduizend jaar Joodse geschiedenis, met de Tempelberg als hart van Israëls godsdienst, voorbij werd gegaan. De Arabieren claimen de Tempelberg en Jeruzalem als hun heilige plaats, hoewel Jeruzalem niet in de Koran voorkomt en Mohammed nooit in Jeruzalem is geweest. Zo'n dertienhonderd jaar geleden heeft men de Islamitische Rotskoepel gebouwd op de plaats waar eeuwenlang de Tempel van Salomo had gestaan. Die Tempel werd verwoest door de Babyloniërs en weer herbouwd onder Ezra en Nehemia. In het jaar 70 na Chr. werd de Tempel opnieuw verwoest, nu door de Romeinen. Jeruzalem werd platgebrand en de Joden verdreven in de grote diaspora. Sinds die dag zeggen de Joden in de wereld altijd weer: "Tot ziens in Jeruzalem… misschien het volgend jaar". Want elke gelovige Jood weet van de belofte van terugkeer en herstel. Achter die beloften staat de God van Israël, JAHWEH. Ze zijn door Hemzelf, bij monde van de profeten gedaan. Eens zal de wet uitgaan vanuit Jeruzalem - met de Tempelberg als het hart ervan - over de gehele wereld tijdens de regering van de Messias (Micha 4:2). De machten der duisternis zullen dit trachten te verhinderen omdat dit het einde inluidt van Satans regering.
PROFETEN versus KERKEN
Over diezelfde Tempelberg en diezelfde Tempel en datzelfde Jeruzalem profeteren de profeten van Israël in relatie tot de eindtijd en de eindstrijd. Nochtans lijkt ook dat aan de politici en aan de kerk voorbij te gaan. Kerkleiders in Jeruzalem. Rooms-Katholiek, Oosters-Orthodox en Grieks-Orthodox, lijken zelf de grootste antisemieten geworden. Wordt de wereldkerk een belangrijke factor in de laatste strijd rond Jeruzalem? Wie de commentaren ook uit de hoek van de Wereldraad van Kerken leest krijgt wel die indruk. De christenheid hanteert een theologische dolk om Israël daarmee in de rug te steken.
Inmiddels is duidelijk dat de oprukkende Islam, die steeds meer invloed krijgt in heel de Westerse wereld, ook op weg is Jeruzalem te veroveren. We staan aan de vooravond van de grote strijd. Wat zich afspeelt in de zichtbare wereld is de weerspiegeling van wat zich afspeelt in de onzichtbare wereld aan strijd. Het is JAHWEH, de God van Israël, de God van Abraham. Izaäk en Jacob, die gericht houdt temidden van de goden (Ps. 82:1). Hij die gericht hield aan de goden van Egypte (Ex. 12:12) zal het ook doen aan de andere goden van deze wereld, ook de goden van Mekka en Medina.
Hij die Israël verstrooide is dezelfde God die de kinderen Israëls verzamelt en terugbrengt naar Zijn eigen land. We leven in de eindtijd, Anno Domini 2001. De Here schrijft geschiedenis en de mensheid voelt collectief aan dat er grote dingen staan te gebeuren.
In het jaar 1000 verwachtte men - op grond van een verkeerde uitleg van het laatste bijbelboek, n.l. dat we ni í in het Duizendjarig Vrederijk leven dat toen teneinde zou lopen - het einde van de wereld. Veel geschriften uit die tijd vingen aan met de woorden: 'Humani generis termino appropinquante' -'Aangezien het einde van het menselijk geslacht nabij is'.
Men verwachtte de komst van de Antichrist en het komende eindoordeel daarna, op grond van verkeerde bijbeluitleg. (Zie ons boekje 'Het koninkrijk komt' - en de dwaling van de kerk" - uitg. Het Zoeklicht).
Wij verwachten de spoedige komst van Jeshua Messiach - Israëls hoop in bange dagen. Moge Israël zijn hoop ook dáárop vestigen.
Feike ter Velde
DE DAGELIJKSE STRIJD VAN ISRAËL OM HET BESTAAN TEMIDDEN VAN DE ISLAMITISCHE WERELD IS UITEINDELIJK EEN GEESTELIJKE STRIJD. WIE HIERVOOR GEEN OOG HEEFT MIST DE ESSENTIE VAN DE PROFETIE EN BRENGT DE BIJBELSE OPENBARING TERUG TOT HET HIER EN NU VAN DEZE WERELD. DAARIN LIGT DE VERBLINDING VAN HET CHRISTENDOM, WAARDOOR HET VERWORDT TOT ISRAËLS VIJAND.
De hele wereld keek toe bij de laatste verkiezingen in Israël. De media hadden hun mening al klaar vóórdat hij gekozen werd door een grote meerderheid van Israëls bevolking: Ariël Sharon, premier van Israël. Dat moet een ramp worden voor het vredesproces en de Palestijnen, zo is de algmene tendens in de media. Immers, net als destijds bij Bibi Nethanyahoe: wat kan men ten aanzien van de vrede verwachten van iemand die 'rechts' is. Rechts staat voor oorlogszuchtig, zo niet misdadig, in het moderne mediajargon, links betekent menslievend en vrede stichtend. Dat sjabloon wordt ook steeds op Israël toegepast. Gemakshalve vergeet men dan even dat het juist de 'rechtse' regeringen in Israël waren die vrede brachten: met name Menachim Begin met Egypte. Yitzak Sjamir gaf acte de présence in Madrid op een internationale conferentie over het Midden-Oosten die later leidde tot een vrede met Jordanië. Beiden uit het rechtse Likudblok. Toch blijft men hardnekkig vasthouden aan de eigen ontworpen constructies en vooroordelen. Wie buiten die kaders valt in berichtgeving wordt al gauw verdacht. Het papagaaiencircuit in de internationale media-wereld is moeilijk te doorbreken, zo blijkt ook nu weer.
Onder Ehud Barak, premier van de linkse Arbeiderspartij, werd het geen vrede maar oorlog in Israël. Honderden Palestijnen kwamen om, gedurende zijn korte regeringsperiode, de economie zakte in, het toerisme is tot een nulpunt gedaald en Israël is in de wereld bekend geworden als oorlogszuchtige natie die excessief geweld tegen de Palestijnse burgers niet schuwt. Zie hier de resultaten van de veelgeroemde 'linkse' vredespolitiek. Het werd een rechtstreekse ramp.
Baraks politiek was al snel tot mislukken gedoemd. Alle linkse politici, inclusief de Vrede-Nu-Beweging in Israël waren met stomheid geslagen toen de Palestijnen een nieuwe intifadah begonnen, nu gesteund door de gewapende strijders van Jasser Arafat, Nobel-prijswinnaar voor de vrede (!), en door de bewapende politie onder Palestijns bestuur. Het werd zo hevig dat Israël niet anders kon dan tanks en helikopters inzetten.
PALESTIJNSE PROPAGANDA
Onmiddellijk werden de beelden van tanks en helikopters in de hele wereld gebruikt om aan te tonen dat Israël zijn zware militaire materieel inzet tegen ongewapende burgers. Dat er geen enkele Palestijn door een helikopterraket of tankkanon is geraakt of omgekomen wordt er niet bij vermeld. Dat Israël ruim van te voren aangaf welke gebouwen zouden worden bestookt in Ramallah of Gaza, zodat burgers weg konden trekken, wordt ook niet vermeld. De beelden spraken immers boekdelen en de Palestijnse propagandamachine werkt perfect in deze wereld. Maar al te graag zenden ook de Westerse televisiestations - vooral de Engelse en Franse televisie - beelden van schietende Israëlische tanks en helikopters uit met walgelijke commentaren. Hoe vaak zagen we niet het Palestijnse jongetje met zijn vader in de vuurlinie omkomen. Dat na onderzoek bleek dat hij vermoedelijk door Palestijnse kogels is omgekomen horen we nergens meer. Trotse Palestijnse vaders en moeders vertellen hoe heldhaftig zij hun kinderen offeren voor de Palestijnse zaak en voor Allah. Arafat heeft weken lang geweigerd ook maar één woord te zeggen om het geweld te stoppen. Hij had de lont zelf ontstoken en zag zijn ster in de wereldopinie dagelijks hoger stijgen.
In dit alles had Israël volstrekt alle besprekingen moeten staken. Maar onder druk van de Amerikaanse president, Bill Clinton, moesten de besprekingen worden voortgezet. Clinton heeft er alles aan gedaan om een akkoord te bereiken tussen Barak en Arafat, teneinde zijn 'troon' te verlaten als de grote vredesapostel. Die instelling heeft de positie van Israël in de onderhandelingen zeer verzwakt en die van Arafat buitengewoon versterkt. Arafat heeft immers geen haast, evenmin als de Arabische dictators van het Midden-Oosten.
Zij voelden haarscherp aan, dat door het opvoeren van het geweld en de internationale druk op Israël, vergezeld van de TV-beelden met Israëlische tanks en schietende soldaten, Israël dieper door de knieën zou gaan.
Op de Islamitische top in Egypte gaf een Iraanse ayatollah het exact aan: "Wij hebben geen grote oorlog meer nodig tegen Israël, we zullen het langs deze weg op de knieën krijgen èn… overwinnen". In alle verwarring, in alle geweld en bij terughoudende Israëlische soldaten tegenover stenen gooiende schoolkinderen dacht premier Barak met het doen van meer concessies het nog wel te redden. Dat was een complete misrekening. Israël koos voor een andere weg: Ariël Sharon.
Natuurlijk heeft Sharon grote fouten gemaakt, o.a. door destijds te laat in te grijpen in de moordpartijen, in twee Palestijnse kampen, door Libanese Falangisten in het door Israël bezette zuidelijke deel van Libanon. Sharon was toen als minister van defensie onder Menachim Begin commandant van de Israëlische strijdkrachten. Die slachtpartij in Libanon had nooit mogen plaatsvinden. Na Israëlisch onderzoek kreeg Sharon de volle schuld ervoor.
Nu is Sharon premier en zal een andere koers varen. Hij acht zich niet gebonden aan al die concessies die Barak aan Arafat heeft gedaan. Desondanks was de eerste reactie van Arafat op de verkiezing van Sharon, dat hij verder wilde praten met Israël en dus met Ariël Sharon!
Die mededeling is ingegeven door de gedachte dat hij, Arafat, zo het beste de wind in de zeilen houdt in de wereldopinie. Immers, zo lang hij de wil tot praten houdt lijkt Israël de onwillige partij die niet anders doet dan de Palestijnen onderdrukken. Dat sjabloon werkt optimaal.
ISLAM ALS WERELDMACHT
Inmiddels is duidelijk geworden hoezeer de Islam als wereldmacht de touwtjes in het Midden-Oosten in handen heeft. Al tijdens de vredesbesprekingen in Camp David tussen Clinton, Barak en Arafat moest na elk deelakkoord eerst door Clinton gebeld worden met de Arabische dictators in het Midden-Oosten. Arafat bleek aan handen en voeten gebonden. Om aan te tonen dat het in Israël gaat om een geestelijke strijd besteeg Sharon vorig jaar de Tempelberg.
Bij alle gesjoemel over Jeruzalem leek het erop alsof door de onderhandelaars Barak en Clinton aan drieduizend jaar Joodse geschiedenis, met de Tempelberg als hart van Israëls godsdienst, voorbij werd gegaan. De Arabieren claimen de Tempelberg en Jeruzalem als hun heilige plaats, hoewel Jeruzalem niet in de Koran voorkomt en Mohammed nooit in Jeruzalem is geweest. Zo'n dertienhonderd jaar geleden heeft men de Islamitische Rotskoepel gebouwd op de plaats waar eeuwenlang de Tempel van Salomo had gestaan. Die Tempel werd verwoest door de Babyloniërs en weer herbouwd onder Ezra en Nehemia. In het jaar 70 na Chr. werd de Tempel opnieuw verwoest, nu door de Romeinen. Jeruzalem werd platgebrand en de Joden verdreven in de grote diaspora. Sinds die dag zeggen de Joden in de wereld altijd weer: "Tot ziens in Jeruzalem… misschien het volgend jaar". Want elke gelovige Jood weet van de belofte van terugkeer en herstel. Achter die beloften staat de God van Israël, JAHWEH. Ze zijn door Hemzelf, bij monde van de profeten gedaan. Eens zal de wet uitgaan vanuit Jeruzalem - met de Tempelberg als het hart ervan - over de gehele wereld tijdens de regering van de Messias (Micha 4:2). De machten der duisternis zullen dit trachten te verhinderen omdat dit het einde inluidt van Satans regering.
PROFETEN versus KERKEN
Over diezelfde Tempelberg en diezelfde Tempel en datzelfde Jeruzalem profeteren de profeten van Israël in relatie tot de eindtijd en de eindstrijd. Nochtans lijkt ook dat aan de politici en aan de kerk voorbij te gaan. Kerkleiders in Jeruzalem. Rooms-Katholiek, Oosters-Orthodox en Grieks-Orthodox, lijken zelf de grootste antisemieten geworden. Wordt de wereldkerk een belangrijke factor in de laatste strijd rond Jeruzalem? Wie de commentaren ook uit de hoek van de Wereldraad van Kerken leest krijgt wel die indruk. De christenheid hanteert een theologische dolk om Israël daarmee in de rug te steken.
Inmiddels is duidelijk dat de oprukkende Islam, die steeds meer invloed krijgt in heel de Westerse wereld, ook op weg is Jeruzalem te veroveren. We staan aan de vooravond van de grote strijd. Wat zich afspeelt in de zichtbare wereld is de weerspiegeling van wat zich afspeelt in de onzichtbare wereld aan strijd. Het is JAHWEH, de God van Israël, de God van Abraham. Izaäk en Jacob, die gericht houdt temidden van de goden (Ps. 82:1). Hij die gericht hield aan de goden van Egypte (Ex. 12:12) zal het ook doen aan de andere goden van deze wereld, ook de goden van Mekka en Medina.
Hij die Israël verstrooide is dezelfde God die de kinderen Israëls verzamelt en terugbrengt naar Zijn eigen land. We leven in de eindtijd, Anno Domini 2001. De Here schrijft geschiedenis en de mensheid voelt collectief aan dat er grote dingen staan te gebeuren.
In het jaar 1000 verwachtte men - op grond van een verkeerde uitleg van het laatste bijbelboek, n.l. dat we ni í in het Duizendjarig Vrederijk leven dat toen teneinde zou lopen - het einde van de wereld. Veel geschriften uit die tijd vingen aan met de woorden: 'Humani generis termino appropinquante' -'Aangezien het einde van het menselijk geslacht nabij is'.
Men verwachtte de komst van de Antichrist en het komende eindoordeel daarna, op grond van verkeerde bijbeluitleg. (Zie ons boekje 'Het koninkrijk komt' - en de dwaling van de kerk" - uitg. Het Zoeklicht).
Wij verwachten de spoedige komst van Jeshua Messiach - Israëls hoop in bange dagen. Moge Israël zijn hoop ook dáárop vestigen.
Feike ter Velde
