Israël, rust te midden van de vuurzee
Feike ter Velde • 89 - 2013 • Uitgave: 19
Heel het Midden-Oosten staat in lichterlaaie. De islamitische wereld is verscheurd en moslims slachten moslims af. Andere moslims richten zich op christenen. In Egypte werden in enkele dagen zeventig kerkgebouwen in brand gestoken en werden christenen vermoord. De Moslimbroederschap eist de macht om van Egypte een islamitische staat te maken. Er is nog geen einde aan veel dodelijk geweld.
De wereld is geschokt door zoveel islamitisch geweld, zowel in Syrië als vooral in Egypte. Ook in andere islamitische landen is het onrustig. In Bahrein zijn elke dag rellen en gebruikt leger en politie geweld om alle relschoppers hard te treffen. Daarvan zien we bijna niets in ons tv-nieuws. Het vorstenhuis daar heerst met ijzeren hand en zal niet toestaan dat een staatsgreep wordt georganiseerd zoals tweeënhalf jaar geleden, die overigens mislukte. Ook daar geen vrijheid van meningsuiting, geen democratie, maar onderdrukking door een islamitische top die de eigen islamitische bevolking zwaar de duimschroeven aandraait.
In Libië heersen gewapende strijdgroepen met eigen war lords – krijgsheren – van allerlei soort en kaliber over een eigen regio, waar ze terreur uitoefenen. Onlangs werden er veertienduizend gevangenen uit hun cel bevrijd. Die lopen nu vrij rond. De meesten van hen zijn beruchte en gevaarlijke criminelen. Politie en leger hebben bijna geen greep op het land, waardoor de chaos niet beteugeld kan worden.
Syrië in brand
Syrië is totaal verscheurd, deels verwoest en onbestuurbaar als Assad zou opstappen. De politiek van Syrië is altijd buitengewoon wazig en onbetrouwbaar geweest. Syrië steunde de sjiitische Hezbollah in Libanon, als vooruitgeschoven post met het doel Israël te vernietigen. Wat Hamas is in Gaza, gesteund door de Moslimbroederschap, is Hezbollah in Libanon, gesteund door Syrië en vooral door Iran. In Syrië zijn de zogenaamde opstandelingen onderling verdeeld onder meestal criminele krijgsheren, mannen met baarden voor wie mensenlevens niet tellen. Moordend trekken zij door het land, strijdend tegen de regering, maar zonder enig politiek plan. Moslims tegen moslims, met geweren, brandbommen en gifgas.
Syrië staat in brand, Libanon wordt via de Hezbollah meegesleept in de oorlog en Israël wacht aan de grenzen in hoge paraatheid. Christenen in Syrië, die altijd door Assad beschermd werden, zijn nu vogelvrij. Velen werden al vermoord en honderdduizenden zijn gevlucht naar de buurlanden, vooral naar Libanon en Irak. Het lijkt voor deze mensen voorlopig volstrekt uitzichtloos.
Groen licht voor Morsi
En dan Egypte. Na de grote rellen, het afzetten van Hosni Mubarak en de installatie van een interim-regering die verkiezingen ging voorbereiden, was de grote dag van de democratische verkiezingen gekomen. De media roemden het Egyptische volk dat koos voor vrijheid en democratie. Maar niets bleek minder waar. Meer dan de helft van het volk koos voor de extreme moslimleider Mohamed Morsi. Net als Mohammed zelf in de zevende eeuw op het Arabisch schiereiland, kwam Morsi door de deur van de vrijheid binnen en verkreeg de macht, om vervolgens die deur van de vrijheid definitief achter zich te sluiten.
Hoe onnozel van grote delen van onze vrije wereld, politici, pers en journalistiek om te verwachten dat het land nu een democratie zou worden. Morsi was nog niet aan de macht of vrijheden van minderheden werden al direct ingeperkt. Hij plaatste in korte tijd allerlei familie en vrienden op cruciale overheidsfuncties, zodat hij overal greep op kon krijgen en houden. Van de begeerde democratie en vrijheid kwam in het eerste regeringsjaar van moslimbroeder Morsi niets terecht. Integendeel, de fundamenten ervoor werden afgebroken. Nochtans is Morsi een vriend van de Amerikaanse overheid en van de Amerikaanse president. President Obama was er als de kippen bij om zich te bemoeien met het ingrijpen van het leger en het afzetten en gevangen nemen van Morsi. Hij en zijn regering eisten vrijheid voor Morsi en de zijnen en dreigden al direct met het dichtdraaien van de geldkraan voor Egypte.
Mohammed Morsi heeft twee paspoorten. Hij is ook Amerikaans staatsburger, evenals zijn kinderen, en dat maakt het verhaal des te wranger. Morsi werkte vroeger als ingenieur in Amerika en doceerde bouwkunde aan een Californische universiteit. Hij had dus groen licht van de Amerikanen en dus ook van Europa voor het presidentschap van Egypte. Europa leende onmiddellijk vijf miljard Euro aan Egypte uit als hulp aan Morsi’s na diens aanstelling tot president.
Op weg naar de troon
De nieuwe Egyptische president had kunnen weten dat het leger een oppermachtig instituut in het land is. Vijftig procent van de economie is in handen van de generaals: grote winkelketens, de wapenindustrie en grote productiebedrijven als ook de logistiek ter land en in de lucht. Hoe precies de lijntjes lopen van Morsi naar Amerika en het vrije Westen is niet helemaal helder. De Moslimbroederschap is destijds opgericht door de Britse geheime dienst in 1929 om vaste greep op de politiek te kunnen houden.
Egypte is afhankelijk van de jaarlijkse twee miljard dollar aan steun uit de Verenigde Staten. Morsi had zijn positie veilig willen stellen door het ontslag van mensen uit de legertop en het aanstellen van hem welgezinde generaals. Hij stelde een decreet op dat het onmogelijk maakte om door hem genomen besluiten juridisch aan te vechten. Hij was snel op weg naar de troon van de dictator. Mensen uit de juridische top van het land, waaronder de belangrijkste openbare aanklager, werden eveneens ontslagen en vervangen door mensen die hem goedgezind waren. Na zijn aanstelling tot president sprak Morsi met Ahmadinejad van Iran, een contact tussen de twee landen dat sinds 1979 niet meer had plaatsgevonden. De economie van Egypte liep in een jaar al heel sterk terug, toeristen bleven weg en de onveiligheid op straat nam aanzienlijk toe.
In januari 2013 haalde de Amerikaanse krant New York Times een interview met Morsi aan uit 2010, waarin hij denigrerende opmerkingen maakte over Joden en zionisten. Hij noemde de Joodse inwoners van Israël onder meer “deze bloedzuigers, deze agressors tegen Palestijnen, deze oorlogshitsers, deze afstammelingen van apen en varkens.”
Democratie?
De secretaris-generaal van de Verenigde Naties, Ban Ki-Moon, haastte zich te verklaren dat de nieuwe Egyptische regering Morsi onmiddellijk moest vrijlaten, evenals zijn medestanders die nu vastzitten. Vele regeringen over de hele wereld roepen hetzelfde, maar zwijgen over de publiekelijk uitgesproken Jodenhaat van Morsi en de zijnen. Inmiddels is bekend dat de nieuwe machthebbers de Moslimbroederschap wettelijk willen verbieden. Het verhaal van Egypte is nog maar net begonnen. We mogen hopen dat gematigde groepen via steun van het leger een grotere greep op de politiek zullen krijgen. Maar democratie naar Westers model lijkt heel ver weg in Egypte.
De God van Israël bescherme Zijn volk, zo is onze bede. Israël viert straks weer de hoogtijdagen des Heren, waarvan de Jom Kippoer de grootste is. De uittocht uit Egypte en de bijzondere uitredding van toen is ook vandaag Israëls hope!
Feike ter Velde
De wereld is geschokt door zoveel islamitisch geweld, zowel in Syrië als vooral in Egypte. Ook in andere islamitische landen is het onrustig. In Bahrein zijn elke dag rellen en gebruikt leger en politie geweld om alle relschoppers hard te treffen. Daarvan zien we bijna niets in ons tv-nieuws. Het vorstenhuis daar heerst met ijzeren hand en zal niet toestaan dat een staatsgreep wordt georganiseerd zoals tweeënhalf jaar geleden, die overigens mislukte. Ook daar geen vrijheid van meningsuiting, geen democratie, maar onderdrukking door een islamitische top die de eigen islamitische bevolking zwaar de duimschroeven aandraait.
In Libië heersen gewapende strijdgroepen met eigen war lords – krijgsheren – van allerlei soort en kaliber over een eigen regio, waar ze terreur uitoefenen. Onlangs werden er veertienduizend gevangenen uit hun cel bevrijd. Die lopen nu vrij rond. De meesten van hen zijn beruchte en gevaarlijke criminelen. Politie en leger hebben bijna geen greep op het land, waardoor de chaos niet beteugeld kan worden.
Syrië in brand
Syrië is totaal verscheurd, deels verwoest en onbestuurbaar als Assad zou opstappen. De politiek van Syrië is altijd buitengewoon wazig en onbetrouwbaar geweest. Syrië steunde de sjiitische Hezbollah in Libanon, als vooruitgeschoven post met het doel Israël te vernietigen. Wat Hamas is in Gaza, gesteund door de Moslimbroederschap, is Hezbollah in Libanon, gesteund door Syrië en vooral door Iran. In Syrië zijn de zogenaamde opstandelingen onderling verdeeld onder meestal criminele krijgsheren, mannen met baarden voor wie mensenlevens niet tellen. Moordend trekken zij door het land, strijdend tegen de regering, maar zonder enig politiek plan. Moslims tegen moslims, met geweren, brandbommen en gifgas.
Syrië staat in brand, Libanon wordt via de Hezbollah meegesleept in de oorlog en Israël wacht aan de grenzen in hoge paraatheid. Christenen in Syrië, die altijd door Assad beschermd werden, zijn nu vogelvrij. Velen werden al vermoord en honderdduizenden zijn gevlucht naar de buurlanden, vooral naar Libanon en Irak. Het lijkt voor deze mensen voorlopig volstrekt uitzichtloos.
Groen licht voor Morsi
En dan Egypte. Na de grote rellen, het afzetten van Hosni Mubarak en de installatie van een interim-regering die verkiezingen ging voorbereiden, was de grote dag van de democratische verkiezingen gekomen. De media roemden het Egyptische volk dat koos voor vrijheid en democratie. Maar niets bleek minder waar. Meer dan de helft van het volk koos voor de extreme moslimleider Mohamed Morsi. Net als Mohammed zelf in de zevende eeuw op het Arabisch schiereiland, kwam Morsi door de deur van de vrijheid binnen en verkreeg de macht, om vervolgens die deur van de vrijheid definitief achter zich te sluiten.
Hoe onnozel van grote delen van onze vrije wereld, politici, pers en journalistiek om te verwachten dat het land nu een democratie zou worden. Morsi was nog niet aan de macht of vrijheden van minderheden werden al direct ingeperkt. Hij plaatste in korte tijd allerlei familie en vrienden op cruciale overheidsfuncties, zodat hij overal greep op kon krijgen en houden. Van de begeerde democratie en vrijheid kwam in het eerste regeringsjaar van moslimbroeder Morsi niets terecht. Integendeel, de fundamenten ervoor werden afgebroken. Nochtans is Morsi een vriend van de Amerikaanse overheid en van de Amerikaanse president. President Obama was er als de kippen bij om zich te bemoeien met het ingrijpen van het leger en het afzetten en gevangen nemen van Morsi. Hij en zijn regering eisten vrijheid voor Morsi en de zijnen en dreigden al direct met het dichtdraaien van de geldkraan voor Egypte.
Mohammed Morsi heeft twee paspoorten. Hij is ook Amerikaans staatsburger, evenals zijn kinderen, en dat maakt het verhaal des te wranger. Morsi werkte vroeger als ingenieur in Amerika en doceerde bouwkunde aan een Californische universiteit. Hij had dus groen licht van de Amerikanen en dus ook van Europa voor het presidentschap van Egypte. Europa leende onmiddellijk vijf miljard Euro aan Egypte uit als hulp aan Morsi’s na diens aanstelling tot president.
Op weg naar de troon
De nieuwe Egyptische president had kunnen weten dat het leger een oppermachtig instituut in het land is. Vijftig procent van de economie is in handen van de generaals: grote winkelketens, de wapenindustrie en grote productiebedrijven als ook de logistiek ter land en in de lucht. Hoe precies de lijntjes lopen van Morsi naar Amerika en het vrije Westen is niet helemaal helder. De Moslimbroederschap is destijds opgericht door de Britse geheime dienst in 1929 om vaste greep op de politiek te kunnen houden.
Egypte is afhankelijk van de jaarlijkse twee miljard dollar aan steun uit de Verenigde Staten. Morsi had zijn positie veilig willen stellen door het ontslag van mensen uit de legertop en het aanstellen van hem welgezinde generaals. Hij stelde een decreet op dat het onmogelijk maakte om door hem genomen besluiten juridisch aan te vechten. Hij was snel op weg naar de troon van de dictator. Mensen uit de juridische top van het land, waaronder de belangrijkste openbare aanklager, werden eveneens ontslagen en vervangen door mensen die hem goedgezind waren. Na zijn aanstelling tot president sprak Morsi met Ahmadinejad van Iran, een contact tussen de twee landen dat sinds 1979 niet meer had plaatsgevonden. De economie van Egypte liep in een jaar al heel sterk terug, toeristen bleven weg en de onveiligheid op straat nam aanzienlijk toe.
In januari 2013 haalde de Amerikaanse krant New York Times een interview met Morsi aan uit 2010, waarin hij denigrerende opmerkingen maakte over Joden en zionisten. Hij noemde de Joodse inwoners van Israël onder meer “deze bloedzuigers, deze agressors tegen Palestijnen, deze oorlogshitsers, deze afstammelingen van apen en varkens.”
Democratie?
De secretaris-generaal van de Verenigde Naties, Ban Ki-Moon, haastte zich te verklaren dat de nieuwe Egyptische regering Morsi onmiddellijk moest vrijlaten, evenals zijn medestanders die nu vastzitten. Vele regeringen over de hele wereld roepen hetzelfde, maar zwijgen over de publiekelijk uitgesproken Jodenhaat van Morsi en de zijnen. Inmiddels is bekend dat de nieuwe machthebbers de Moslimbroederschap wettelijk willen verbieden. Het verhaal van Egypte is nog maar net begonnen. We mogen hopen dat gematigde groepen via steun van het leger een grotere greep op de politiek zullen krijgen. Maar democratie naar Westers model lijkt heel ver weg in Egypte.
De God van Israël bescherme Zijn volk, zo is onze bede. Israël viert straks weer de hoogtijdagen des Heren, waarvan de Jom Kippoer de grootste is. De uittocht uit Egypte en de bijzondere uitredding van toen is ook vandaag Israëls hope!
Feike ter Velde
