Israël, land en volk van eeuwen
Feike ter Velde • 91 - 2015 • Uitgave: 18
In 1948 werd de Joodse staat opgericht – na bijna tweeduizend jaar Diaspora – de Grote Verstrooiing. Sommige theologen in ons land weten te melden dat dit niets met de God van de Bijbel of het Profetisch Woord te maken heeft. Het tegendeel is echter waar. Dat ontdek je bij het lezen van de Bijbel.
Dat het niet past in de theologisch constructies die men heeft gemaakt, is een andere zaak. De meest vooraanstaande onderzoekers, uit voorgaande eeuwen, naar de toekomst van de Joden, zijn niet de wijzen en geleerden in kerk en wereld, maar de eenvoudigen, de reinen van hart, mannen en vrouwen vol van de Geest. Ook hierbij geldt: ‘Het openen van Uw woorden verspreidt licht, het geeft de eenvoudigen inzicht’ (Psalm 119:130).
In 1918 schreef de messiaans-Joodse David Baron (1855-1926) een prachtig boek over de vervulling van de profetie aangaande Israël vanuit het Bijbelboek Zacharia. Hij zegt dan: “De meeste mensen hebben geen moeite met vervulde profetieën, zoals de verwoesting van Jeruzalem en de Tempel en de grote diaspora die erop volgde. Maar de toekomstige profetieën over het herstel van het Joodse volk en van Jeruzalem, zoals in Gods Woord is voorzegd, ligt voor velen moeilijk. Ja, want dat vraagt geloof!”
De Joodse Staat is een feit en nu al meer vijfenzestig jaar! Land en volk van Israël kennen welvaart ondanks alle oorlogen die het steeds moest voeren om te overleven. Er is vrede en veiligheid in het prachtige land van God, ondanks alle geweld en gruweldaden in de omringende landen. Ruim veertig procent van alle Joden op de wereld woont in Israël. De geboorteplaats van het Joodse volk is het land Israël. De eerste duizend jaar van Israëls geschiedenis is opgetekend in de Bijbel. Israëls culturele, religieuze en nationale identiteit is in die periode gevormd. Ook in de lange periode van verbanning naar vreemde oorden was er altijd de innerlijke band met Eretz Israël, het land van Israël.
Het Zionisme
De politieke actie om in deze Jodenhatende wereld een eigen staat te krijgen werd gevoerd door het Zionisme, dat is begonnen met het Joodse congres in Basel onder leiding van Theodor Herzl in 1897. Directe aanleiding was een messiaans geschrift van Herzl naar aanleiding van de schandelijke antisemitische en Jodenhatende proces tegen een Joodse officier in het Franse leger: Alfred Dreyfus. Het geschrift heette ‘Der Judenstaat’.
In 1947 – precies 50 jaar later, het jubeljaar, waarin de oorspronkelijk eigenaar zijn land terugkrijgt (Leviticus 25:10) – kregen de Joden (een deel) van hun land terug in het verdelingsplan van de Verenigde Naties.
Het jaar daarop werd de onafhankelijke staat Israël uitgeroepen door David ben Goerion in een eenvoudige museumzaal in Tel Aviv. “Ons vertrouwen op de Almachtige stellend, plaatsen wij onze handtekening onder deze verklaring tijdens deze bijeenkomst van de Voorlopige Regeringsraad, op de grond van het vaderland, in de stad Tel Aviv, heden, de dag vóór de sabbat, 5 ijar 5708 (14 mei 1948).”
Na deze historische woorden van David ben Goerion, klonk het Israëlische volkslied: de Hatikwa – lied van de hoop. De staat Israël was geboren!
Oorlogen
Maar daarmee begon tevens een overlevingsstrijd van een klein volk tegenover een overweldigende Arabisch/islamitische meerderheid rondom. Israël werd onmiddellijk aangevallen door Egypte, Irak, Jordanië, Libanon en Syrië. Premier David ben Goerion zei: “We moeten het nu in de handen van God geven.”
De moefti (islamitische wetsgeleerde) van Jeruzalem riep uit: “Ik verklaar de heilige oorlog, mijn moslimbroeders… dood de Joden! Dood ze allemaal!”
Ongeveer tachtigduizend Joodse mannen en vrouwen die een wapen konden bedienen, een geweer of een pistool, stonden tegenover een legermacht van ongeveer een miljoen manschappen van vijf omringende moslimlanden, vol van haat tegen de nieuwe staat Israël. Israël won de oorlog en vele oorlogen die nog zouden volgen.
De belangrijkste oorlog daarna was de Zesdaagse Oorlog (van 5-10 juni 1967) onder premier Levi Eshkol. Na jaren van boycot, dreiging en uiteindelijk de omsingeling en afsluiting van Israël van de buitenwereld, begon vroeg in de morgen de vernietiging van de Egyptische luchtmacht door een Israëlische verrassingsaanval vanuit de lucht. Op 5 juni wees koning Hoessein een voorstel van Israël af om neutraal te blijven. Felle man-tegen-mangevechten in de straten van Jeruzalem leidden tot de overwinning. Joodse soldaten onder leiding van rabbijn Shlomo Goren – hij blies op dat moment de sjofar – bereikten de Klaagmuur. Jordanië werd verdreven uit Jeruzalem en van het gebied van Judea en Samaria – nu bekend als de Westbank. In het noorden van Israël werd de Golanhoogte door Israël ingenomen en moest het Syrische leger – dat daar voortdurend beschietingen uitvoerde op boeren en burgers in Galilea – zich terugtrekken.
Op de sabbat van 6 oktober 1973 – in Israël de Grote Verzoendag (Yom Kippoer) – vielen de legers van Egypte en Syrië de biddende natie binnen. Syrische soldaten stonden aan de oever van het meer van Galilea en Egyptische soldaten staken massaal het Suezkanaal over. De ondergang van Israël leek nabij. De volgende dag vergaderde het kabinet van premier Golda Meïr. De internationale pers stond te wachten totdat mevrouw Meïr – de IJzeren Dame genoemd – naar buiten kwam. Op de vraag wat is besloten, antwoordde zij: “We decided tot live” (“We besloten te zullen leven”). De onverwachte Yom Kippoer-oorlog was een grote slag voor het leiderschap van Golda Meir en haar minister van Defensie, Mosje Dayan. In het voorjaar van 1974 diende ze daarom haar ontslag in.
Vrede
Amerikaanse presidenten hebben pogingen ondernomen om vrede te stichten tussen Arabieren (Palestijnen) en Israël. De Israëlische premier Ehud Barak ging in het overleg bij president Bill Clinton het verst in de tegemoetkoming aan de eisen van Yassar Arafat. Hij wilde zelfs Oost-Jeruzalem opofferen om tot vrede te komen. Maar Arafat heeft toen alsnog alles afgeblazen, mede onder druk van de Arabische wereld.
Nu geeft Benjamin Netanyahu al drie kabinetten lang leiding aan het land Israël. Hij en zijn kabinet vormen de vierendertigste regering van Israël. Onder de huidige omstandigheden – Palestijnse haat jegens de staat Israël – lijkt het premier Netanyahu onwenselijk een tweestaten-oplossing te bewerkstelligen en dus een Palestijnse staat voor te staan. Hem wordt verweten daarmee de vredesonderhandelingen te belemmeren.
De Palestijnen – zo heten de Arabieren in Israël sinds 1962 – zijn onderling verdeeld, Fatah en Hamas, en veel Palestijnen hebben bewondering voor Islamitische Staat – een terreurleger in Irak en Syrië. Hoe president Barack Obama ook hamert op een tweestaten-oplossing, Israël zal eerst de eigen veiligheid van alle Joodse burgers in het land en daarbuiten nastreven en bevorderen.
De Verenigde Naties
De vergaderingen van de Verenigde Naties worden door de eenentwintig Arabische staten gebruikt als politiek slagveld tegen Israël. Deze landen worden gesteund door heel de islamitische wereld en tal van landen uit het vroegere Sovjetblok. Daarmee is voortdurend een meerderheid van stemmen vóór resoluties tégen Israël. In de VN-veiligheidsraad heeft het vetorecht van de Verenigde Staten al vaak een anti-Israëlresolutie voorkomen.
Desondanks wordt in de VN duidelijk hoe de wereld tegen Israël en het Joodse volk aankijkt. Met een ongekende politieke brutaliteit houden diplomaten uit deze meerderheid van landen hun redevoeringen. Een schandalige vertoning op het wereldtoneel. De Bijbel zegt: “Zie, Ik maak Jeruzalem tot een schaal der bedwelming voor alle volken in het rond. Te dien dage zal Ik Jeruzalem maken tot een steen die alle natiën moeten heffen; allen die hem heffen zullen zich deerlijk verwonden. En alle volkeren der aarde zullen zich daarheen verzamelen’ (Zacharia 12:2,3).
Israël is het grootste teken van de tijd… van de eindtijd!
Feike ter Velde
Dat het niet past in de theologisch constructies die men heeft gemaakt, is een andere zaak. De meest vooraanstaande onderzoekers, uit voorgaande eeuwen, naar de toekomst van de Joden, zijn niet de wijzen en geleerden in kerk en wereld, maar de eenvoudigen, de reinen van hart, mannen en vrouwen vol van de Geest. Ook hierbij geldt: ‘Het openen van Uw woorden verspreidt licht, het geeft de eenvoudigen inzicht’ (Psalm 119:130).
In 1918 schreef de messiaans-Joodse David Baron (1855-1926) een prachtig boek over de vervulling van de profetie aangaande Israël vanuit het Bijbelboek Zacharia. Hij zegt dan: “De meeste mensen hebben geen moeite met vervulde profetieën, zoals de verwoesting van Jeruzalem en de Tempel en de grote diaspora die erop volgde. Maar de toekomstige profetieën over het herstel van het Joodse volk en van Jeruzalem, zoals in Gods Woord is voorzegd, ligt voor velen moeilijk. Ja, want dat vraagt geloof!”
De Joodse Staat is een feit en nu al meer vijfenzestig jaar! Land en volk van Israël kennen welvaart ondanks alle oorlogen die het steeds moest voeren om te overleven. Er is vrede en veiligheid in het prachtige land van God, ondanks alle geweld en gruweldaden in de omringende landen. Ruim veertig procent van alle Joden op de wereld woont in Israël. De geboorteplaats van het Joodse volk is het land Israël. De eerste duizend jaar van Israëls geschiedenis is opgetekend in de Bijbel. Israëls culturele, religieuze en nationale identiteit is in die periode gevormd. Ook in de lange periode van verbanning naar vreemde oorden was er altijd de innerlijke band met Eretz Israël, het land van Israël.
Het Zionisme
De politieke actie om in deze Jodenhatende wereld een eigen staat te krijgen werd gevoerd door het Zionisme, dat is begonnen met het Joodse congres in Basel onder leiding van Theodor Herzl in 1897. Directe aanleiding was een messiaans geschrift van Herzl naar aanleiding van de schandelijke antisemitische en Jodenhatende proces tegen een Joodse officier in het Franse leger: Alfred Dreyfus. Het geschrift heette ‘Der Judenstaat’.
In 1947 – precies 50 jaar later, het jubeljaar, waarin de oorspronkelijk eigenaar zijn land terugkrijgt (Leviticus 25:10) – kregen de Joden (een deel) van hun land terug in het verdelingsplan van de Verenigde Naties.
Het jaar daarop werd de onafhankelijke staat Israël uitgeroepen door David ben Goerion in een eenvoudige museumzaal in Tel Aviv. “Ons vertrouwen op de Almachtige stellend, plaatsen wij onze handtekening onder deze verklaring tijdens deze bijeenkomst van de Voorlopige Regeringsraad, op de grond van het vaderland, in de stad Tel Aviv, heden, de dag vóór de sabbat, 5 ijar 5708 (14 mei 1948).”
Na deze historische woorden van David ben Goerion, klonk het Israëlische volkslied: de Hatikwa – lied van de hoop. De staat Israël was geboren!
Oorlogen
Maar daarmee begon tevens een overlevingsstrijd van een klein volk tegenover een overweldigende Arabisch/islamitische meerderheid rondom. Israël werd onmiddellijk aangevallen door Egypte, Irak, Jordanië, Libanon en Syrië. Premier David ben Goerion zei: “We moeten het nu in de handen van God geven.”
De moefti (islamitische wetsgeleerde) van Jeruzalem riep uit: “Ik verklaar de heilige oorlog, mijn moslimbroeders… dood de Joden! Dood ze allemaal!”
Ongeveer tachtigduizend Joodse mannen en vrouwen die een wapen konden bedienen, een geweer of een pistool, stonden tegenover een legermacht van ongeveer een miljoen manschappen van vijf omringende moslimlanden, vol van haat tegen de nieuwe staat Israël. Israël won de oorlog en vele oorlogen die nog zouden volgen.
De belangrijkste oorlog daarna was de Zesdaagse Oorlog (van 5-10 juni 1967) onder premier Levi Eshkol. Na jaren van boycot, dreiging en uiteindelijk de omsingeling en afsluiting van Israël van de buitenwereld, begon vroeg in de morgen de vernietiging van de Egyptische luchtmacht door een Israëlische verrassingsaanval vanuit de lucht. Op 5 juni wees koning Hoessein een voorstel van Israël af om neutraal te blijven. Felle man-tegen-mangevechten in de straten van Jeruzalem leidden tot de overwinning. Joodse soldaten onder leiding van rabbijn Shlomo Goren – hij blies op dat moment de sjofar – bereikten de Klaagmuur. Jordanië werd verdreven uit Jeruzalem en van het gebied van Judea en Samaria – nu bekend als de Westbank. In het noorden van Israël werd de Golanhoogte door Israël ingenomen en moest het Syrische leger – dat daar voortdurend beschietingen uitvoerde op boeren en burgers in Galilea – zich terugtrekken.
Op de sabbat van 6 oktober 1973 – in Israël de Grote Verzoendag (Yom Kippoer) – vielen de legers van Egypte en Syrië de biddende natie binnen. Syrische soldaten stonden aan de oever van het meer van Galilea en Egyptische soldaten staken massaal het Suezkanaal over. De ondergang van Israël leek nabij. De volgende dag vergaderde het kabinet van premier Golda Meïr. De internationale pers stond te wachten totdat mevrouw Meïr – de IJzeren Dame genoemd – naar buiten kwam. Op de vraag wat is besloten, antwoordde zij: “We decided tot live” (“We besloten te zullen leven”). De onverwachte Yom Kippoer-oorlog was een grote slag voor het leiderschap van Golda Meir en haar minister van Defensie, Mosje Dayan. In het voorjaar van 1974 diende ze daarom haar ontslag in.
Vrede
Amerikaanse presidenten hebben pogingen ondernomen om vrede te stichten tussen Arabieren (Palestijnen) en Israël. De Israëlische premier Ehud Barak ging in het overleg bij president Bill Clinton het verst in de tegemoetkoming aan de eisen van Yassar Arafat. Hij wilde zelfs Oost-Jeruzalem opofferen om tot vrede te komen. Maar Arafat heeft toen alsnog alles afgeblazen, mede onder druk van de Arabische wereld.
Nu geeft Benjamin Netanyahu al drie kabinetten lang leiding aan het land Israël. Hij en zijn kabinet vormen de vierendertigste regering van Israël. Onder de huidige omstandigheden – Palestijnse haat jegens de staat Israël – lijkt het premier Netanyahu onwenselijk een tweestaten-oplossing te bewerkstelligen en dus een Palestijnse staat voor te staan. Hem wordt verweten daarmee de vredesonderhandelingen te belemmeren.
De Palestijnen – zo heten de Arabieren in Israël sinds 1962 – zijn onderling verdeeld, Fatah en Hamas, en veel Palestijnen hebben bewondering voor Islamitische Staat – een terreurleger in Irak en Syrië. Hoe president Barack Obama ook hamert op een tweestaten-oplossing, Israël zal eerst de eigen veiligheid van alle Joodse burgers in het land en daarbuiten nastreven en bevorderen.
De Verenigde Naties
De vergaderingen van de Verenigde Naties worden door de eenentwintig Arabische staten gebruikt als politiek slagveld tegen Israël. Deze landen worden gesteund door heel de islamitische wereld en tal van landen uit het vroegere Sovjetblok. Daarmee is voortdurend een meerderheid van stemmen vóór resoluties tégen Israël. In de VN-veiligheidsraad heeft het vetorecht van de Verenigde Staten al vaak een anti-Israëlresolutie voorkomen.
Desondanks wordt in de VN duidelijk hoe de wereld tegen Israël en het Joodse volk aankijkt. Met een ongekende politieke brutaliteit houden diplomaten uit deze meerderheid van landen hun redevoeringen. Een schandalige vertoning op het wereldtoneel. De Bijbel zegt: “Zie, Ik maak Jeruzalem tot een schaal der bedwelming voor alle volken in het rond. Te dien dage zal Ik Jeruzalem maken tot een steen die alle natiën moeten heffen; allen die hem heffen zullen zich deerlijk verwonden. En alle volkeren der aarde zullen zich daarheen verzamelen’ (Zacharia 12:2,3).
Israël is het grootste teken van de tijd… van de eindtijd!
Feike ter Velde
