Islamitische haat
Feike ter Velde • 78 - 2002/03 • Uitgave: 3
Waar komt toch die Islamitische wreedheid vandaan? We horen van kinderen uit christelijke gezinnen in Indonesië, kinderen can vijf, zes jaar oud, van wie armen werden afgehakt door moslims, terwijl de ouders moesten toekijken. We horen van allerlei gruwelen in Sudan, waar christenen door moslims worden gekruisigd als zij weigeren hun geloof af te zweren en moslim te worden. We horen van slachtpartijen door moslims onder christenen in Nigeria en honderden kerken die worden verbrand.
Onlangs werd de Amerikaanse journalist, Daniël Pearl, een Joodse jongen, in Pakistan door moslims onthoofd. Toen lazen we een tekst in de Koran, waarin Allah spreekt tot zijn engelen en dat verklaarde veel:
”Ik ben met u; versterkt de gelovigen. Ik boezem ontzag in de harten der gelovigen. Slaat daarom hun hoofd af en slaat alle toppen van hun vingers af. Dit is omdat zij zich tegen Allah en zijn boodschapper hebben verzet. En wie tegen Allah en zijn boodschapper strijdt, wete: Allah is voorzeker streng in vergelding”. Sura 8:13,14
De Palestijnse haat jegens Israël is niet alleen vanwege de staat Israël, of de nederzettingen. Het is een religieuze haat gevoed door de Islam, met teksten uit de koran. Deze haat wordt al jaren lang in de Islamitische landen via radio en televisie dagelijks gevoed. Kinderen op de scholen, reeds vanaf vier jaar oud, worden er elke dag op getrakteerd. Deze diepe haat is Arafats sterkste wapen, ook als hij over vrede praat.
In de Washington Post schreef columnist Charles Krauthammer over het fenomeen van de Palestijnse zelfmoordenaars, die in hun eigen verkozen dood zoveel mogelijk Joodse mannen, vrouwen en kinderen willen meeslepen. Deze zelfmoordacties zijn begonnen toen de besprekingen over vrede tussen Israël en de Palestijnen waren begonnen. Hier volgt zijn relaas:
"Sinds 11 september is Amerika gaan beseffen wat de betekenis is van het anti-Amerikaanse venijn in de door de staat gecontroleerde media van vriendelijke landen als Egypte en Saudi-Arabië. We gaan nu pas begrijpen hoe een dagelijkse portie haat, opgediend door scholen en media, zijn gevolg had in de slachtpartij van de lle september.
Wij hebben echter niet ingezien hoe een gelijksoortige haatcampagne de basis legde voor de orgie van zelfmoord-moordenaars die nu onder de Palestijnen actief is. Een moeder vertelt trots op een videotape dat zij haar 18-jarige zoon naar zijn dood zond om zoveel mogelijk Joden te doden. Dat is ongehoord. Vóór de 'Oslo-vredesakkoorden' van 1993 waren zelfmoord-moordenaars praktisch onbekend bij de Palestijnen.
Maar ze hadden wel grieven voor 1993. Die zelfmoordbommen begonnen juist in de periode van Israëlische verzoening en vredesstichting, erkenning van de PLO, Israëlische concessies over afstand van grondgebied,stichting van de Palestijnse Autoriteit, aanvaarding van gewapende Palestijnse politie - tot zelfs het bieden van een onafhankelijke Palestijnse staat met als hoofdstad het verdeelde Jeruzalem. Het was juist in die tijd dat de zelfmoordbommen begonnen.
Waar kwam dat dan vandaan? Gedurende de vorige 8 jaar, de jaren van het Oslo-vredesproces, had voorzitter Arafat de volledige controle over alle organen van Palestijnse opvoeding en propaganda. Er is veel haat nodig voor mensen om hun kinderen zelfmoord te laten plegen. Arafat heeft ze dat geleerd. Zijn televisie, zijn kranten, zijn godsdienst-onderwijzers hebben een antisemitisme ontketend, ongekend sinds de Duitse Nazi-jaren.
Toen de Amerikaanse vredesonderhandelaar Dennis Ross vorig jaar aftrad, erkende hij, terecht, dat tijdens de jaren van Clinton een grote fout was gemaakt door diplomatiek blind te willen zijn voor de giftige hetze in Palestijnse media. Zoals Osama bin Laden de 90er jaren indoctrineerde voor moord, zo heeft Arafat een hele generatie geschoold in haat tegen de "Joden-nazi's". Het gaat niet alleen om het ontbreken van Israël in de Palestijnse landkaarten, het gaat verder met de beschrijving van de holocaust als een Joodse fantasie. Het gaat om grove opwekking tot moord, zoals gepredikt in de door Arafat benoemde en betaalde Achmad Abu Halabiauitzending op de officiële Palestijnse televisie, vroeg in de intifada. Het onderwerp is: 'de Joden' - (let op, niet de Israëli's, maar de Joden:
"Ze moeten worden geslacht en gedood, zoals Allah, de Almachtige heeft gezegd: bestrijd ze, Allah zal ze martelen door Uw handen. Heb geen medelijden met de Joden, waar ze ook zijn, in elk land. Bestrijd ze, waar U ook bent. Waar U ze ontmoet, dood ze"!
De opgegeven reden voor zulke moordpartijen is dat Joden slecht zijn, zoals in de hele Arabische wereld wordt onderwezen. Op 10 maart jl., bijvoorbeeld, verscheen in de officiële Saudische krant 'al Riyadh' een artikel waarin in detail wordt beschreven hoe Joden ritueel christen- en moslimkinderen slachten om hun bloed te gebruiken in hun feestelijke voedsel. Er werd zorgvuldig in uitgelegd dat voor het Joodse Poerimfeest de Joden een jongeman moeten doden, en voor het Joodse Paasfeest een kind van 10 jaar of jonger.
Toen dit artikel bekend werd in vertaling, moest de redacteur onder druk zich verontschuldigen. Hij zei uit de stad te zijn geweest toen het verscheen. Vreemd excuus, daar het artikel in een tweedelige serie is verschenen.
Voor vrede moet een bevolking voorbereid worden. Egypte’s president Anwar Sadat deed dat na het tekenen van een vredesverdrag met Israël. De Israëli deden dat na het tekenen van Oslo. Bij het 50-jarig bestaan van de staat Israël zond de Israëlische televisie een meerdelige historische documentaire uit waarin de Palestijnen met veel begrip en sympathie werden getoond.
Terwijl Israëlische leiders hun volk voorbereidden op vrede, bereidde Arafat zijn volk voor op oorlog, de oorlog die hij uitriep twee maanden na Israëls vredesvoorstel in Camp David in juli 2000, met een antisemitische haatcampagne in al zijn media en een verheerlijking van martelaarschap en moord. Wij zien nu de resultaten in de straten van Jeruzalem”.
Tot zover de Amerikaanse columnist Charles Krauthammer. Deze opsomming van de feiten zal over het algemeen in de wereld weinig indruk maken. Europa, met Frankrijk voorop, zal de druk op Israël voortdurend opvoeren. De Franse politiek jegens Israël heeft in Frankrijk al verschillende anti-semitische activiteiten tegen Joden en synagogen tot gevolg gehad. De beelden uit de Palestijnse steden van Israëls optreden tegen terroristen zal in de hele wereld de haat jegens Israël enorm voeden. Dat terroristen zich verschuilen tussen de Palestijnse burgers, zodat daar ook slachtoffers vallen, net als dat ook in Libanon destijds gebeurde, wordt door weinig media genoemd.
Feike ter Velde
Onlangs werd de Amerikaanse journalist, Daniël Pearl, een Joodse jongen, in Pakistan door moslims onthoofd. Toen lazen we een tekst in de Koran, waarin Allah spreekt tot zijn engelen en dat verklaarde veel:
”Ik ben met u; versterkt de gelovigen. Ik boezem ontzag in de harten der gelovigen. Slaat daarom hun hoofd af en slaat alle toppen van hun vingers af. Dit is omdat zij zich tegen Allah en zijn boodschapper hebben verzet. En wie tegen Allah en zijn boodschapper strijdt, wete: Allah is voorzeker streng in vergelding”. Sura 8:13,14
De Palestijnse haat jegens Israël is niet alleen vanwege de staat Israël, of de nederzettingen. Het is een religieuze haat gevoed door de Islam, met teksten uit de koran. Deze haat wordt al jaren lang in de Islamitische landen via radio en televisie dagelijks gevoed. Kinderen op de scholen, reeds vanaf vier jaar oud, worden er elke dag op getrakteerd. Deze diepe haat is Arafats sterkste wapen, ook als hij over vrede praat.
In de Washington Post schreef columnist Charles Krauthammer over het fenomeen van de Palestijnse zelfmoordenaars, die in hun eigen verkozen dood zoveel mogelijk Joodse mannen, vrouwen en kinderen willen meeslepen. Deze zelfmoordacties zijn begonnen toen de besprekingen over vrede tussen Israël en de Palestijnen waren begonnen. Hier volgt zijn relaas:
"Sinds 11 september is Amerika gaan beseffen wat de betekenis is van het anti-Amerikaanse venijn in de door de staat gecontroleerde media van vriendelijke landen als Egypte en Saudi-Arabië. We gaan nu pas begrijpen hoe een dagelijkse portie haat, opgediend door scholen en media, zijn gevolg had in de slachtpartij van de lle september.
Wij hebben echter niet ingezien hoe een gelijksoortige haatcampagne de basis legde voor de orgie van zelfmoord-moordenaars die nu onder de Palestijnen actief is. Een moeder vertelt trots op een videotape dat zij haar 18-jarige zoon naar zijn dood zond om zoveel mogelijk Joden te doden. Dat is ongehoord. Vóór de 'Oslo-vredesakkoorden' van 1993 waren zelfmoord-moordenaars praktisch onbekend bij de Palestijnen.
Maar ze hadden wel grieven voor 1993. Die zelfmoordbommen begonnen juist in de periode van Israëlische verzoening en vredesstichting, erkenning van de PLO, Israëlische concessies over afstand van grondgebied,stichting van de Palestijnse Autoriteit, aanvaarding van gewapende Palestijnse politie - tot zelfs het bieden van een onafhankelijke Palestijnse staat met als hoofdstad het verdeelde Jeruzalem. Het was juist in die tijd dat de zelfmoordbommen begonnen.
Waar kwam dat dan vandaan? Gedurende de vorige 8 jaar, de jaren van het Oslo-vredesproces, had voorzitter Arafat de volledige controle over alle organen van Palestijnse opvoeding en propaganda. Er is veel haat nodig voor mensen om hun kinderen zelfmoord te laten plegen. Arafat heeft ze dat geleerd. Zijn televisie, zijn kranten, zijn godsdienst-onderwijzers hebben een antisemitisme ontketend, ongekend sinds de Duitse Nazi-jaren.
Toen de Amerikaanse vredesonderhandelaar Dennis Ross vorig jaar aftrad, erkende hij, terecht, dat tijdens de jaren van Clinton een grote fout was gemaakt door diplomatiek blind te willen zijn voor de giftige hetze in Palestijnse media. Zoals Osama bin Laden de 90er jaren indoctrineerde voor moord, zo heeft Arafat een hele generatie geschoold in haat tegen de "Joden-nazi's". Het gaat niet alleen om het ontbreken van Israël in de Palestijnse landkaarten, het gaat verder met de beschrijving van de holocaust als een Joodse fantasie. Het gaat om grove opwekking tot moord, zoals gepredikt in de door Arafat benoemde en betaalde Achmad Abu Halabiauitzending op de officiële Palestijnse televisie, vroeg in de intifada. Het onderwerp is: 'de Joden' - (let op, niet de Israëli's, maar de Joden:
"Ze moeten worden geslacht en gedood, zoals Allah, de Almachtige heeft gezegd: bestrijd ze, Allah zal ze martelen door Uw handen. Heb geen medelijden met de Joden, waar ze ook zijn, in elk land. Bestrijd ze, waar U ook bent. Waar U ze ontmoet, dood ze"!
De opgegeven reden voor zulke moordpartijen is dat Joden slecht zijn, zoals in de hele Arabische wereld wordt onderwezen. Op 10 maart jl., bijvoorbeeld, verscheen in de officiële Saudische krant 'al Riyadh' een artikel waarin in detail wordt beschreven hoe Joden ritueel christen- en moslimkinderen slachten om hun bloed te gebruiken in hun feestelijke voedsel. Er werd zorgvuldig in uitgelegd dat voor het Joodse Poerimfeest de Joden een jongeman moeten doden, en voor het Joodse Paasfeest een kind van 10 jaar of jonger.
Toen dit artikel bekend werd in vertaling, moest de redacteur onder druk zich verontschuldigen. Hij zei uit de stad te zijn geweest toen het verscheen. Vreemd excuus, daar het artikel in een tweedelige serie is verschenen.
Voor vrede moet een bevolking voorbereid worden. Egypte’s president Anwar Sadat deed dat na het tekenen van een vredesverdrag met Israël. De Israëli deden dat na het tekenen van Oslo. Bij het 50-jarig bestaan van de staat Israël zond de Israëlische televisie een meerdelige historische documentaire uit waarin de Palestijnen met veel begrip en sympathie werden getoond.
Terwijl Israëlische leiders hun volk voorbereidden op vrede, bereidde Arafat zijn volk voor op oorlog, de oorlog die hij uitriep twee maanden na Israëls vredesvoorstel in Camp David in juli 2000, met een antisemitische haatcampagne in al zijn media en een verheerlijking van martelaarschap en moord. Wij zien nu de resultaten in de straten van Jeruzalem”.
Tot zover de Amerikaanse columnist Charles Krauthammer. Deze opsomming van de feiten zal over het algemeen in de wereld weinig indruk maken. Europa, met Frankrijk voorop, zal de druk op Israël voortdurend opvoeren. De Franse politiek jegens Israël heeft in Frankrijk al verschillende anti-semitische activiteiten tegen Joden en synagogen tot gevolg gehad. De beelden uit de Palestijnse steden van Israëls optreden tegen terroristen zal in de hele wereld de haat jegens Israël enorm voeden. Dat terroristen zich verschuilen tussen de Palestijnse burgers, zodat daar ook slachtoffers vallen, net als dat ook in Libanon destijds gebeurde, wordt door weinig media genoemd.
Feike ter Velde
