Islamisering van Europa
Feike ter Velde • 87 - 2011 • Uitgave: 7
In Kosovo hielpen de NAVO-bommen mee
Kosovo was eeuwenlang het hart van het Servische rijk, met de Grieks-Orthodoxe kerk als het hart van de Kosovaarse cultuur. De historische gebouwen, kloosters en kerken spreken elk voor zich boekdelen over de geschiedenis van Kosovo. Nu is het oorspronkelijke bevolkingspercentage niet meer dan tien procent. De rest is moslim, afkomstig uit Albanië. In de laatste drie eeuwen zijn steeds meer christelijke Kosovaren weggetrokken vanwege de moeilijkheden met de islam.
Eind 14e eeuw vielen de Turken binnen en verloren de Kosovaren de veldslag ter verdediging van hun onafhankelijkheid, waarop vierhonderd jaar Turkse, dus islamitische, overheersing volgde. Pas in 1912 werd Kosovo als provincie bij het Grieks-orthodoxe Servië gevoegd, maar het kende toen al veruit een Albanese, dus ook islamitische, meerderheid. In de jaren ’70 kreeg de provincie, binnen het toenmalige Joegoslavië, een zekere mate van zelfbestuur. Dat bracht de voortdurende etnische spanningen tussen de islamitische Albanezen en de christelijk Serviërs in een escalatie van geweld. De islamieten roken de winst van de onafhankelijkheid en zagen hun idealen van een moslimstaat dichterbij komen. De Servische minderheid moest de toenemende terreur het hoofd bieden.
De communistische dictator Tito van Joegoslavië had geen boodschap aan de Servische minderheid en dacht door het zelfbestuur van de Kosovaarse moslims, de rust in het gebied terug te winnen. Maar voor de Serviërs werd het een ramp. De vernedering was groot, de onderdrukking ondraaglijk. Dagelijks waren er rellen en demonstraties in het land. Maar ja, wie hoorde de gegronde klachten van de getergde Servische bevolking? Elders in Europa niemand. Alleen de inwoners van Servië. Zij wisten van het lijden van hun geloofsgenoten door de destijds binnengekomen islamitische Albanezen. Dit leidde tot de grote verkiezingsoverwinning van Slobodan Milosevic in het toenmalige Joegoslavië, na het communisme van Tito. Die ontwikkeling leidde echter tot het uiteenvallen van Joegoslavië, dat onder communistische dictatuur een staat was van uiteenlopende etnische en religieuze diversiteit. Het sterk gegroeide Servische nationalisme - aangewakkerd en ongezond opgezweept door Milosevic - leidde ook tot een fanatiek nationalisme van Kroaten en Slovenen. Jarenlang culturen die onderdrukt waren geweest door het communisme en nu ook hun eigen culturele en politieke identiteit trachten te hervinden.
In 1989 kwam er een einde aan de zelfstandigheid van Kosovo. Het werd door het Servië van Milosevic ingelijfd. Hij wilde de Servische minderheid bevrijden van de islamitische overheersing en de nog steeds voortdurende terreur, zoals aanvallen op politiebureaus en moordpartijen op plaatselijke politici. Moslims in Kosovo verloren in grote aantallen hun baan, vooral mensen in overheidsdienst, in ziekenhuizen en in het onderwijs. Het parlement werd ontbonden. De moslims probeerden hun eigen economie te organiseren om zo het hoofd boven water te houden. Inmiddels woedde er oorlog in Kroatië en Bosnië. Het uiteengevallen Joegoslavië was een slagveld geworden, waarbij ook de Kosovaarse Albanezen naar wegen zochten om de samenleving vorm te geven. De eeuwenlang onderdrukte Serviërs in Kosovo hoopten op hetzelfde, d.w.z. de terugkeer naar een Servische samenleving op Kosovaars grondgebied. De spanningen liepen gaandeweg steeds hoger op. De moslims in Kosovo richtten hun eigen bevrijdingsleger op, wat leidde tot moordpartijen en ernstige vormen van terreur.
Servië besloot tot militair optreden tegen het islamitische leger van de Kosovaarse Albanezen. Dit leidde tot onevenredige maatregelen door het leger van Milosevic. Hele dorpen van moslims werden ontruimd en in brand gestoken. Tienduizenden werden verdreven en raakten ontheemd. De gemoederen laaiden hoog op. De Serviërs waren politiek opgestookt en van mening dat de terreur met wortel en tak moest worden uitgeroeid. Alle redelijkheid en nuchterheid werd uit het oog verloren. Albanezen meldden zich in groten getale aan bij het bevrijdingsleger voor Kosovo, maar konden militair nooit op tegen de goed bewapende Serviërs. Er werd een internationale conferentie belegd die moest leiden tot beëindiging van de vijandelijkheden en uiteindelijk tot een vrij Kosovo. Servië weigerde, want dat zou leiden tot een definitief einde van alle Servische overblijfselen in het eens zo rijke Servische cultuurland Kosovo. De Albanezen hielden aan met terreurdaden en de Serviërs met militaire antwoorden. Dit leidde tot NAVO-bombardementen op Servische doelen en alle ellende van dien.
Rusland maakte groot bezwaar tegen deze handelwijze van de NAVO. Er was geen instemming van de Veiligheidsraad voor deze militaire actie, die niets met zelfverdediging van NAVO-landen had te maken. Het was voor het eerst dat de NAVO een soevereine staat aanviel. Daar was de NAVO niet voor opgericht. Bovendien had men geen langetermijnstrategie ontwikkeld. Wat moest de toekomst worden van Kosovo? Het was destijds Michael Gorbatsjov die wees op de onvoorspelbare en dus gevaarlijke gevolgen voor heel Europa (NRC-Handelsblad 9 april 1999).
We zijn nu al weer een aantal jaren verder en voor Kosovo worden wegen gezocht naar een Westerse democratie. De leidende figuren zijn weinig betrouwbaar. De in 2010 gehouden verkiezingen in Kosovo waren allesbehalve vrij van manipulatie, hoewel Westerse waarnemers anders beweerden. Kosovo werd twee jaar daarvoor buitengewoon snel erkend door bijna de gehele Europese Unie alsook door de Verenigde Staten, toen het eenzijdig de onafhankelijkheid uitriep en zich daarmee losmaakte van Servië. De grote winnaar van de verkiezingen was premier Hashim Thaçi, destijds aanvoerder van het Kosovaarse bevrijdingsleger. Die verkiezingen moesten wel goed gaan, want een vrij en democratisch Kosovo zou de NAVO-bommen van destijds immers rechtvaardigen. Wat in Europa echter al lang bekend was, maar om onduidelijke redenen geheim werd gehouden, waren de criminele activiteiten van deze islamitische premier en zijn omgeving. Hij hield zich namelijk lange tijd bezig met het vermoorden van Serviërs om de organen uit de lichamen van de slachtoffers te snijden en die te verkopen naar het rijke Westen. Men zou een onderzoek doen, maar daar wordt niet veel meer over vernomen.
De georganiseerde misdaad in Kosovo is ongekend groot en machtig, de corruptie op alle niveaus lijkt onuitroeibaar en meer dan de helft van de beroepsbevolking is werkeloos. Bovendien is Kosovo actief in de handel van jonge meisjes uit andere Oost-Europese landen voor de seksindustrie in de rest van Europa. Ondanks veel aandringen heeft de Kosovaarse regering nog niets concreets hiertegen ondernomen. Kosovo is onafhankelijk, de taak van de NAVO en de VN zit er op en niemand kijkt naar de gevolgen van de, naar men vreest, zich verder ontwikkelende schurkenstaat Kosovo. Islamitisch fundamentalisme kan zich er makkelijk nestelen en een uitvalsbasis scheppen naar andere delen van Europa. Want de droom van de islamitische verovering van Europa is in de hoofden van moslims springlevend!
Ik moet altijd denken aan de woorden van de voormalige president van Algerije, Houari Boumediène, tijdens een toespraak voor de Verenigde Naties in de jaren ’70: “Op een dag zullen miljoenen mannen het zuidelijk halfrond verlaten voor het noorden. En ze zullen er niet als vrienden heengaan. Want ze zullen het gaan veroveren. En ze zullen het met hun zonen veroveren. De baarmoeders van onze vrouwen zullen ons zege bezorgen.”
Of deze, van de voormalige Turkse premier Erbakan tot Nederlandse Turken bijeen in Arnhem: “De Europeanen zijn ziek. Wij hebben het medicijn om hen beter te maken. Heel Europa wordt islamitisch. Wij zullen Rome veroveren. Jullie zijn het nieuwe leger van Sultan Fatih. Europa zal de islam van júllie leren.”
Dit leeft in de gedachte van heel veel, zo niet de meeste moslims, hoewel ze aan onze universiteiten studeren. Het acceptatieklimaat van Europa verandert het brein van deze mensen niet. Ook Assad van Syrië studeerde aan een Engelse universiteit, maar hij is er niet menselijker of democratischer van geworden. Dat zou toch veel mensen de ogen moeten openen? Maar dat is niet het geval.
In Groot-Brittannië hield de onderminister van Justitie, Shahid Malik, in het kabinet van de socialist Gordon Brown een gruwelijk toespraak voor duizenden moslims in Engeland. Hij zei in 2006: “In 1997 hadden we ons eerste moslim-kamerlid. In 2001 hadden we twee moslim-kamerleden. In 2005 hadden we vier moslim-kamerleden. Insha’Allah (“Bij Gods wil”) zullen we acht of tien moslim-kamerleden hebben in 2009 of 2010. In 2014 zullen we zestien moslim-kamerleden hebben. Op deze manier zal het volledige Britse parlement ooit moslim zijn. Ik vertrouw erop dat we, Insha’Allah, binnen minstens dertig jaar een premier hebben die mijn godsdienst deelt.”
In 2009 moest deze Malik aftreden omdat hij via valse onkostennota’s zichzelf verrijkte en geheel corrupt bleek.
De Britse moslimextremist Anjem Choudary roept moslims in Amerika op nu de straat op te gaan om de toepassing van de Sharia in Amerika te eisen. De islamitische revolutie is begonnen, wijzend op de opstanden in het Midden-Oosten en Noord-Afrika. Hij claimt deze opstanden voor de moslims over de hele wereld. Hij voorspelde onlangs op de Amerikaanse televisie dat de fundamentalistische islam, i.c. de Moslimbroederschap, de macht in Egypte zal gaan overnemen. “Mensen als Mubarak en andere politieke leiders in tal van moslimlanden worden in het zadel gehouden met Westers kapitaal” , zegt hij.
Vanwege het groeiende geestelijke vacuüm door het falende christendom in onze Westerse wereld, heeft men geen antwoord op de groeiende druk van politieke islamieten op hun geloofsgenoten hier in het vrije Westen om deel te nemen aan het vestigen van de Sharia. Ze wijzen op Kosovo. Als je maar doorzet, nooit opgeeft, helder je plan voor ogen hebt en weet dat Allah uiteindelijk in de hele wereld zal heersen, dan zullen wij overwinnen. Kijk naar Kosovo. Overal houden islamitische geestelijken dit soort ophitsende toespraken door gebruik te maken van onze vrijheid. Door de deur van onze vrijheid komt men binnen, om die vervolgens definitief te sluiten. Iedereen die de islam kent, weet dat de islam niet kan in een democratische rechtsstaat. Alleen… men durft het niet hardop te zeggen. En dat is eng!
Feike ter Velde
Kosovo was eeuwenlang het hart van het Servische rijk, met de Grieks-Orthodoxe kerk als het hart van de Kosovaarse cultuur. De historische gebouwen, kloosters en kerken spreken elk voor zich boekdelen over de geschiedenis van Kosovo. Nu is het oorspronkelijke bevolkingspercentage niet meer dan tien procent. De rest is moslim, afkomstig uit Albanië. In de laatste drie eeuwen zijn steeds meer christelijke Kosovaren weggetrokken vanwege de moeilijkheden met de islam.
Eind 14e eeuw vielen de Turken binnen en verloren de Kosovaren de veldslag ter verdediging van hun onafhankelijkheid, waarop vierhonderd jaar Turkse, dus islamitische, overheersing volgde. Pas in 1912 werd Kosovo als provincie bij het Grieks-orthodoxe Servië gevoegd, maar het kende toen al veruit een Albanese, dus ook islamitische, meerderheid. In de jaren ’70 kreeg de provincie, binnen het toenmalige Joegoslavië, een zekere mate van zelfbestuur. Dat bracht de voortdurende etnische spanningen tussen de islamitische Albanezen en de christelijk Serviërs in een escalatie van geweld. De islamieten roken de winst van de onafhankelijkheid en zagen hun idealen van een moslimstaat dichterbij komen. De Servische minderheid moest de toenemende terreur het hoofd bieden.
De communistische dictator Tito van Joegoslavië had geen boodschap aan de Servische minderheid en dacht door het zelfbestuur van de Kosovaarse moslims, de rust in het gebied terug te winnen. Maar voor de Serviërs werd het een ramp. De vernedering was groot, de onderdrukking ondraaglijk. Dagelijks waren er rellen en demonstraties in het land. Maar ja, wie hoorde de gegronde klachten van de getergde Servische bevolking? Elders in Europa niemand. Alleen de inwoners van Servië. Zij wisten van het lijden van hun geloofsgenoten door de destijds binnengekomen islamitische Albanezen. Dit leidde tot de grote verkiezingsoverwinning van Slobodan Milosevic in het toenmalige Joegoslavië, na het communisme van Tito. Die ontwikkeling leidde echter tot het uiteenvallen van Joegoslavië, dat onder communistische dictatuur een staat was van uiteenlopende etnische en religieuze diversiteit. Het sterk gegroeide Servische nationalisme - aangewakkerd en ongezond opgezweept door Milosevic - leidde ook tot een fanatiek nationalisme van Kroaten en Slovenen. Jarenlang culturen die onderdrukt waren geweest door het communisme en nu ook hun eigen culturele en politieke identiteit trachten te hervinden.
In 1989 kwam er een einde aan de zelfstandigheid van Kosovo. Het werd door het Servië van Milosevic ingelijfd. Hij wilde de Servische minderheid bevrijden van de islamitische overheersing en de nog steeds voortdurende terreur, zoals aanvallen op politiebureaus en moordpartijen op plaatselijke politici. Moslims in Kosovo verloren in grote aantallen hun baan, vooral mensen in overheidsdienst, in ziekenhuizen en in het onderwijs. Het parlement werd ontbonden. De moslims probeerden hun eigen economie te organiseren om zo het hoofd boven water te houden. Inmiddels woedde er oorlog in Kroatië en Bosnië. Het uiteengevallen Joegoslavië was een slagveld geworden, waarbij ook de Kosovaarse Albanezen naar wegen zochten om de samenleving vorm te geven. De eeuwenlang onderdrukte Serviërs in Kosovo hoopten op hetzelfde, d.w.z. de terugkeer naar een Servische samenleving op Kosovaars grondgebied. De spanningen liepen gaandeweg steeds hoger op. De moslims in Kosovo richtten hun eigen bevrijdingsleger op, wat leidde tot moordpartijen en ernstige vormen van terreur.
Servië besloot tot militair optreden tegen het islamitische leger van de Kosovaarse Albanezen. Dit leidde tot onevenredige maatregelen door het leger van Milosevic. Hele dorpen van moslims werden ontruimd en in brand gestoken. Tienduizenden werden verdreven en raakten ontheemd. De gemoederen laaiden hoog op. De Serviërs waren politiek opgestookt en van mening dat de terreur met wortel en tak moest worden uitgeroeid. Alle redelijkheid en nuchterheid werd uit het oog verloren. Albanezen meldden zich in groten getale aan bij het bevrijdingsleger voor Kosovo, maar konden militair nooit op tegen de goed bewapende Serviërs. Er werd een internationale conferentie belegd die moest leiden tot beëindiging van de vijandelijkheden en uiteindelijk tot een vrij Kosovo. Servië weigerde, want dat zou leiden tot een definitief einde van alle Servische overblijfselen in het eens zo rijke Servische cultuurland Kosovo. De Albanezen hielden aan met terreurdaden en de Serviërs met militaire antwoorden. Dit leidde tot NAVO-bombardementen op Servische doelen en alle ellende van dien.
Rusland maakte groot bezwaar tegen deze handelwijze van de NAVO. Er was geen instemming van de Veiligheidsraad voor deze militaire actie, die niets met zelfverdediging van NAVO-landen had te maken. Het was voor het eerst dat de NAVO een soevereine staat aanviel. Daar was de NAVO niet voor opgericht. Bovendien had men geen langetermijnstrategie ontwikkeld. Wat moest de toekomst worden van Kosovo? Het was destijds Michael Gorbatsjov die wees op de onvoorspelbare en dus gevaarlijke gevolgen voor heel Europa (NRC-Handelsblad 9 april 1999).
We zijn nu al weer een aantal jaren verder en voor Kosovo worden wegen gezocht naar een Westerse democratie. De leidende figuren zijn weinig betrouwbaar. De in 2010 gehouden verkiezingen in Kosovo waren allesbehalve vrij van manipulatie, hoewel Westerse waarnemers anders beweerden. Kosovo werd twee jaar daarvoor buitengewoon snel erkend door bijna de gehele Europese Unie alsook door de Verenigde Staten, toen het eenzijdig de onafhankelijkheid uitriep en zich daarmee losmaakte van Servië. De grote winnaar van de verkiezingen was premier Hashim Thaçi, destijds aanvoerder van het Kosovaarse bevrijdingsleger. Die verkiezingen moesten wel goed gaan, want een vrij en democratisch Kosovo zou de NAVO-bommen van destijds immers rechtvaardigen. Wat in Europa echter al lang bekend was, maar om onduidelijke redenen geheim werd gehouden, waren de criminele activiteiten van deze islamitische premier en zijn omgeving. Hij hield zich namelijk lange tijd bezig met het vermoorden van Serviërs om de organen uit de lichamen van de slachtoffers te snijden en die te verkopen naar het rijke Westen. Men zou een onderzoek doen, maar daar wordt niet veel meer over vernomen.
De georganiseerde misdaad in Kosovo is ongekend groot en machtig, de corruptie op alle niveaus lijkt onuitroeibaar en meer dan de helft van de beroepsbevolking is werkeloos. Bovendien is Kosovo actief in de handel van jonge meisjes uit andere Oost-Europese landen voor de seksindustrie in de rest van Europa. Ondanks veel aandringen heeft de Kosovaarse regering nog niets concreets hiertegen ondernomen. Kosovo is onafhankelijk, de taak van de NAVO en de VN zit er op en niemand kijkt naar de gevolgen van de, naar men vreest, zich verder ontwikkelende schurkenstaat Kosovo. Islamitisch fundamentalisme kan zich er makkelijk nestelen en een uitvalsbasis scheppen naar andere delen van Europa. Want de droom van de islamitische verovering van Europa is in de hoofden van moslims springlevend!
Ik moet altijd denken aan de woorden van de voormalige president van Algerije, Houari Boumediène, tijdens een toespraak voor de Verenigde Naties in de jaren ’70: “Op een dag zullen miljoenen mannen het zuidelijk halfrond verlaten voor het noorden. En ze zullen er niet als vrienden heengaan. Want ze zullen het gaan veroveren. En ze zullen het met hun zonen veroveren. De baarmoeders van onze vrouwen zullen ons zege bezorgen.”
Of deze, van de voormalige Turkse premier Erbakan tot Nederlandse Turken bijeen in Arnhem: “De Europeanen zijn ziek. Wij hebben het medicijn om hen beter te maken. Heel Europa wordt islamitisch. Wij zullen Rome veroveren. Jullie zijn het nieuwe leger van Sultan Fatih. Europa zal de islam van júllie leren.”
Dit leeft in de gedachte van heel veel, zo niet de meeste moslims, hoewel ze aan onze universiteiten studeren. Het acceptatieklimaat van Europa verandert het brein van deze mensen niet. Ook Assad van Syrië studeerde aan een Engelse universiteit, maar hij is er niet menselijker of democratischer van geworden. Dat zou toch veel mensen de ogen moeten openen? Maar dat is niet het geval.
In Groot-Brittannië hield de onderminister van Justitie, Shahid Malik, in het kabinet van de socialist Gordon Brown een gruwelijk toespraak voor duizenden moslims in Engeland. Hij zei in 2006: “In 1997 hadden we ons eerste moslim-kamerlid. In 2001 hadden we twee moslim-kamerleden. In 2005 hadden we vier moslim-kamerleden. Insha’Allah (“Bij Gods wil”) zullen we acht of tien moslim-kamerleden hebben in 2009 of 2010. In 2014 zullen we zestien moslim-kamerleden hebben. Op deze manier zal het volledige Britse parlement ooit moslim zijn. Ik vertrouw erop dat we, Insha’Allah, binnen minstens dertig jaar een premier hebben die mijn godsdienst deelt.”
In 2009 moest deze Malik aftreden omdat hij via valse onkostennota’s zichzelf verrijkte en geheel corrupt bleek.
De Britse moslimextremist Anjem Choudary roept moslims in Amerika op nu de straat op te gaan om de toepassing van de Sharia in Amerika te eisen. De islamitische revolutie is begonnen, wijzend op de opstanden in het Midden-Oosten en Noord-Afrika. Hij claimt deze opstanden voor de moslims over de hele wereld. Hij voorspelde onlangs op de Amerikaanse televisie dat de fundamentalistische islam, i.c. de Moslimbroederschap, de macht in Egypte zal gaan overnemen. “Mensen als Mubarak en andere politieke leiders in tal van moslimlanden worden in het zadel gehouden met Westers kapitaal” , zegt hij.
Vanwege het groeiende geestelijke vacuüm door het falende christendom in onze Westerse wereld, heeft men geen antwoord op de groeiende druk van politieke islamieten op hun geloofsgenoten hier in het vrije Westen om deel te nemen aan het vestigen van de Sharia. Ze wijzen op Kosovo. Als je maar doorzet, nooit opgeeft, helder je plan voor ogen hebt en weet dat Allah uiteindelijk in de hele wereld zal heersen, dan zullen wij overwinnen. Kijk naar Kosovo. Overal houden islamitische geestelijken dit soort ophitsende toespraken door gebruik te maken van onze vrijheid. Door de deur van onze vrijheid komt men binnen, om die vervolgens definitief te sluiten. Iedereen die de islam kent, weet dat de islam niet kan in een democratische rechtsstaat. Alleen… men durft het niet hardop te zeggen. En dat is eng!
Feike ter Velde
