In memoriam - broeder Johan H. van Oostveen
ds. Nico Raatgever • 76 - 2000/01 • Uitgave: 22
Met hem is de Evangelische Omroep begonnen, want uit de kring van de Nederlandse Christelijke Gemeenschapsbond, waarvan hij de geestelijke leider was, kwam het initiatief tot ‘meer zendtijd voor het Evangelie’. Op 96-jarige leeftijd werd Johan van Oostveen bevorderd tot heerlijkheid. Ds. Nico Raatgever blikt terug.
“Een man, klein van gestalte, maar groot in Gods Koninkrijk!”
Met het sterven van broeder Van Oostveen is de laatste echte Gemeenschapsleider van Nederland heengegaan.
Met zijn stralende, ernstige en toch ontspannen manier van verkondiging, of eigenlijk was het vaak meer vertellen, droeg hij zijn leven lang de gedachte uit van de Gemeenschapsbond: "niet tegen de kerk, niet onder de kerk, maar samen met de kerk". Het ging hem er dan vooral en heel nadrukkelijk om, dat mensen zicht kregen op, zich lieten betrekken bij het heil en dat ze zouden knielen bij het kruis van zijn Here en Heiland, Jezus Christus, zijn Meester, die hij zo hartelijk liefhad.
Een evangelist in hart en nieren. Een zeer begenadigd verkondiger van de Blijde Boodschap, dat Jezus Christus in de wereld gekomen is om zondaren zalig te maken.
Ernstig, bijbels doorwrocht, uitnodigend en appelerend was zijn prediking, doorspekt met anekdotes en humor. Geweldig boeiend kon hij spreken over de bijbelse toekomstverwachting voor de Gemeente en voor Israël. In zijn omgang was hij uiterst pastoraal, wijs, liefdevol luisterend en ook, als het nodig was, scherp ontdekkend en op de goede manier terechtwijzend om terecht te brengen
Een begaafd mens in vele opzichten. Alleen autorijden, dat was niet zijn grootste gave. Ik herinner me dat ik, jaren geleden, met broeder Van Oostveen in een wervelende sneeuwstorm naar Soest ging om in het St. Josephgebouw aldaar een Maranatha-samenkomst te houden. Halverwege de rit zei hij: "Nico, zie jij nog wat? Ik zie de weg niet meer, hoor!" We zijn toch veilig aangekomen en hadden een goede samenkomst.
Dankbaar denk ik terug aan Driebergen, het gebouw Hebron, de thuisbasis van de Gemeenschapsbond, waar we op de jeugd-bijbelstudies van de zondagavond door broeder Van Oostveen ingeleid werden in de Schriften. Het ging geestelijk altijd heel diep, toch was het altijd ontspannen. Het profetisch Woord dronken we in en we bleven maar vragen. Nooit werd het hem te veel om antwoorden te vinden in de Schrift en ons lectuur voor zelfstudie aan te bevelen.
Ik denk ook aan de humorvolle wijze waarop hij met jongeren om ging. Een stampvolle zaal Hebron op zaterdagavond, want broeder Van Oostveen sprak over seksualiteit - en dat in begin jaren '60. Een zaal vol jongeren luisterde met aandacht en kreeg levenslessen gefundeerd in de Schriften. Een van de antwoorden op een vraag over opgekropte seksuele gevoelens: "Ga maar een flink stuk hardlopen in de Driebergse bossen".
Broeder Van Oostveen was een geestelijk vader en een man van veel gebed, die ruimte gaf aan jongeren, om te leren. Mijn eerste preek hield ik onder zijn toeziend oog. Toen ik na tien minuten vastliep en niets meer te preken wist, nam hij het over, ving de zaak op en maakte van mijn mislukking een les homiletiek (predikkunde), waarvoor ik hem na 35 jaar nog dankbaar voor ben.
Hij was een man gelouterd door het leven, met naast zich een vrouw van gebed, zuster Van Oostveen. Zij was altijd op de achtergrond, maar ze was een moeder in Israël. Zij overleed enkele jaren geleden.
Broeder Van Oostveen was een grote gave van God voor heel Nederland. Zijn heengaan is voor hemzelf eeuwige winst, maar voor ons jongere broeders een diep geestelijk gemis.
De diepgang en de diepte van geloof en verkondiging die zijn generatie evangelisten kenden en bezaten, halen wij jongeren van deze tijd geen van allen.
In dankbare herinnering
Ds. Nico Raatgever
Ned. Herv. predikant te Almkerk
“Een man, klein van gestalte, maar groot in Gods Koninkrijk!”
Met het sterven van broeder Van Oostveen is de laatste echte Gemeenschapsleider van Nederland heengegaan.
Met zijn stralende, ernstige en toch ontspannen manier van verkondiging, of eigenlijk was het vaak meer vertellen, droeg hij zijn leven lang de gedachte uit van de Gemeenschapsbond: "niet tegen de kerk, niet onder de kerk, maar samen met de kerk". Het ging hem er dan vooral en heel nadrukkelijk om, dat mensen zicht kregen op, zich lieten betrekken bij het heil en dat ze zouden knielen bij het kruis van zijn Here en Heiland, Jezus Christus, zijn Meester, die hij zo hartelijk liefhad.
Een evangelist in hart en nieren. Een zeer begenadigd verkondiger van de Blijde Boodschap, dat Jezus Christus in de wereld gekomen is om zondaren zalig te maken.
Ernstig, bijbels doorwrocht, uitnodigend en appelerend was zijn prediking, doorspekt met anekdotes en humor. Geweldig boeiend kon hij spreken over de bijbelse toekomstverwachting voor de Gemeente en voor Israël. In zijn omgang was hij uiterst pastoraal, wijs, liefdevol luisterend en ook, als het nodig was, scherp ontdekkend en op de goede manier terechtwijzend om terecht te brengen
Een begaafd mens in vele opzichten. Alleen autorijden, dat was niet zijn grootste gave. Ik herinner me dat ik, jaren geleden, met broeder Van Oostveen in een wervelende sneeuwstorm naar Soest ging om in het St. Josephgebouw aldaar een Maranatha-samenkomst te houden. Halverwege de rit zei hij: "Nico, zie jij nog wat? Ik zie de weg niet meer, hoor!" We zijn toch veilig aangekomen en hadden een goede samenkomst.
Dankbaar denk ik terug aan Driebergen, het gebouw Hebron, de thuisbasis van de Gemeenschapsbond, waar we op de jeugd-bijbelstudies van de zondagavond door broeder Van Oostveen ingeleid werden in de Schriften. Het ging geestelijk altijd heel diep, toch was het altijd ontspannen. Het profetisch Woord dronken we in en we bleven maar vragen. Nooit werd het hem te veel om antwoorden te vinden in de Schrift en ons lectuur voor zelfstudie aan te bevelen.
Ik denk ook aan de humorvolle wijze waarop hij met jongeren om ging. Een stampvolle zaal Hebron op zaterdagavond, want broeder Van Oostveen sprak over seksualiteit - en dat in begin jaren '60. Een zaal vol jongeren luisterde met aandacht en kreeg levenslessen gefundeerd in de Schriften. Een van de antwoorden op een vraag over opgekropte seksuele gevoelens: "Ga maar een flink stuk hardlopen in de Driebergse bossen".
Broeder Van Oostveen was een geestelijk vader en een man van veel gebed, die ruimte gaf aan jongeren, om te leren. Mijn eerste preek hield ik onder zijn toeziend oog. Toen ik na tien minuten vastliep en niets meer te preken wist, nam hij het over, ving de zaak op en maakte van mijn mislukking een les homiletiek (predikkunde), waarvoor ik hem na 35 jaar nog dankbaar voor ben.
Hij was een man gelouterd door het leven, met naast zich een vrouw van gebed, zuster Van Oostveen. Zij was altijd op de achtergrond, maar ze was een moeder in Israël. Zij overleed enkele jaren geleden.
Broeder Van Oostveen was een grote gave van God voor heel Nederland. Zijn heengaan is voor hemzelf eeuwige winst, maar voor ons jongere broeders een diep geestelijk gemis.
De diepgang en de diepte van geloof en verkondiging die zijn generatie evangelisten kenden en bezaten, halen wij jongeren van deze tijd geen van allen.
In dankbare herinnering
Ds. Nico Raatgever
Ned. Herv. predikant te Almkerk
