Ik wil dood! Wie helpt mij? (2)
Johan Schep • 91 - 2015 • Uitgave: 7
Een vriendelijke groet aan allen die dit lezen. Ik werd bij een artikel bepaald met als kop: Ik wil dood! Wie helpt mij? Het stond in Het Zoeklicht van 20 februari 2015.
Ik werd verdrietig toen ik las dat 2000 mensen die woorden dagelijks googelen. Direct moest ik aan de Heere Jezus denken die tegen ons zegt: Ik wil echt alle mensen leven geven. Dat leven is een leven van overvloed (Johannes 10:10b). Van dit overvloedige leven genieten velen iedere dag. Het vers dat vaak in mijn gedachten is zegt: ‘In Uw nabijheid is overvloed van vreugde’ (Psalm 16:11).
Zelfmoord van Saul
Ik kan me wel voorstellen dat er mensen zijn die zonder de opgestane Heiland in hun hart leven en vol angsten met die gedachten van zelfdoding rondlopen. Ik dacht dat dit in Israël niet zo leefde, want ik heb eens een half jaar in de buurt van het gebergte van Gilboa gewerkt. Het was in de buurt waar koning Saul zich in zijn eigen speer wierp. Bijna niemand praat nog over koning Saul. Er is ook geen gedenkteken voor hem (1 Samuel 31:5). Bij de berg Massada horen we van de gidsen dat de Joodse mensen zelfmoord gepleegd hebben om niet in de handen van de Romeinen te vallen. Ik hoorde eens een religieuze Jood als gids en hij gaf een hele andere uitleg. Zij praten niet over zelfmoord.
Van een oud kolonel van het IDF (het Israëlische leger) ontving ik de volgende betrouwbare gegevens. Jaarlijks proberen ongeveer 10.000 mensen in Israël zelfmoord te plegen. Ongeveer 1500 van hen bereiken het ziekenhuis en 500 sterven er. In het leger plegen er jaarlijks tussen de 20 en 40 soldaten zelfmoord. Velen in Israël hebben psychische problemen. Ik ben bang dat velen een te romantisch beeld van Israël hebben. Er wordt veel theologisch over Israël geschreven. Maar wij moeten weten dat zij net als alle mensen niet zonder vergeving kunnen leven.
Volmaakte rust
De enige persoon die troost, vergeving en hoop kan geven is de Heere Jezus. De religieuze Joden doen er nog alles aan om Zijn Naam maar niet te noemen. Paulus is een bekeerde Jood en hij vertelt ons dat hij getroost wordt en daarom ook anderen kan troosten (2 Korintiërs 1:3,4). Jezus en niet zijn Jood-zijn gaf hem die troost. Het Jodendom geeft de mensen geen zekerheid en ook geen troost. De schrijver aan de Hebreeën schrijft aan die generatie Joden, dat het geloof in Jezus hen de volmaakte rust geeft in het leven en tijdens het sterven (Hebreeën 2:14,15).
Hij kreeg het leven terug
Tot slot wil ik een voorbeeld geven van mijn schoonvader die ieder moment met volle teugen van het leven genoot. Hij was eens krijgsgevangene van de Japanners en werkte vier jaar aan de Burma-spoorlijn. Gedurende die tijd was het ‘Onze Vader’-gebed dat hij op de zondagschool geleerd had de schakel geweest voor hem om tot een levend geloof te komen.
Vlak voor zijn sterven vertelde hij aan ons waarom hij zo van het leven genoot. Aan het einde van al het werk aan die spoorlijn moesten alle overgebleven krijgsgevangenen hun eigen graf graven. Nadat zij hun graf gegraven hadden zouden ze dood worden geschoten. De wachters stonden al met hun geweren klaar. Precies op het moment dat het graf gegraven was werden ze opeens bevrijd. Hij ervoer dat hij het leven terug kreeg en hij genoot tot zijn laatste uur op aarde met volle teugen.
Het is mijn gebed dat een ieder die dit leest dankbaar en met een blij gelovig hart zal leven. Het leven is zo de moeite waard! Als er iemand is die dit leest en hulp nodig heeft. Je mag ons mailen: johan.linda.schep@gmail.com.
Johan Schep
Ik werd verdrietig toen ik las dat 2000 mensen die woorden dagelijks googelen. Direct moest ik aan de Heere Jezus denken die tegen ons zegt: Ik wil echt alle mensen leven geven. Dat leven is een leven van overvloed (Johannes 10:10b). Van dit overvloedige leven genieten velen iedere dag. Het vers dat vaak in mijn gedachten is zegt: ‘In Uw nabijheid is overvloed van vreugde’ (Psalm 16:11).
Zelfmoord van Saul
Ik kan me wel voorstellen dat er mensen zijn die zonder de opgestane Heiland in hun hart leven en vol angsten met die gedachten van zelfdoding rondlopen. Ik dacht dat dit in Israël niet zo leefde, want ik heb eens een half jaar in de buurt van het gebergte van Gilboa gewerkt. Het was in de buurt waar koning Saul zich in zijn eigen speer wierp. Bijna niemand praat nog over koning Saul. Er is ook geen gedenkteken voor hem (1 Samuel 31:5). Bij de berg Massada horen we van de gidsen dat de Joodse mensen zelfmoord gepleegd hebben om niet in de handen van de Romeinen te vallen. Ik hoorde eens een religieuze Jood als gids en hij gaf een hele andere uitleg. Zij praten niet over zelfmoord.
Van een oud kolonel van het IDF (het Israëlische leger) ontving ik de volgende betrouwbare gegevens. Jaarlijks proberen ongeveer 10.000 mensen in Israël zelfmoord te plegen. Ongeveer 1500 van hen bereiken het ziekenhuis en 500 sterven er. In het leger plegen er jaarlijks tussen de 20 en 40 soldaten zelfmoord. Velen in Israël hebben psychische problemen. Ik ben bang dat velen een te romantisch beeld van Israël hebben. Er wordt veel theologisch over Israël geschreven. Maar wij moeten weten dat zij net als alle mensen niet zonder vergeving kunnen leven.
Volmaakte rust
De enige persoon die troost, vergeving en hoop kan geven is de Heere Jezus. De religieuze Joden doen er nog alles aan om Zijn Naam maar niet te noemen. Paulus is een bekeerde Jood en hij vertelt ons dat hij getroost wordt en daarom ook anderen kan troosten (2 Korintiërs 1:3,4). Jezus en niet zijn Jood-zijn gaf hem die troost. Het Jodendom geeft de mensen geen zekerheid en ook geen troost. De schrijver aan de Hebreeën schrijft aan die generatie Joden, dat het geloof in Jezus hen de volmaakte rust geeft in het leven en tijdens het sterven (Hebreeën 2:14,15).
Hij kreeg het leven terug
Tot slot wil ik een voorbeeld geven van mijn schoonvader die ieder moment met volle teugen van het leven genoot. Hij was eens krijgsgevangene van de Japanners en werkte vier jaar aan de Burma-spoorlijn. Gedurende die tijd was het ‘Onze Vader’-gebed dat hij op de zondagschool geleerd had de schakel geweest voor hem om tot een levend geloof te komen.
Vlak voor zijn sterven vertelde hij aan ons waarom hij zo van het leven genoot. Aan het einde van al het werk aan die spoorlijn moesten alle overgebleven krijgsgevangenen hun eigen graf graven. Nadat zij hun graf gegraven hadden zouden ze dood worden geschoten. De wachters stonden al met hun geweren klaar. Precies op het moment dat het graf gegraven was werden ze opeens bevrijd. Hij ervoer dat hij het leven terug kreeg en hij genoot tot zijn laatste uur op aarde met volle teugen.
Het is mijn gebed dat een ieder die dit leest dankbaar en met een blij gelovig hart zal leven. Het leven is zo de moeite waard! Als er iemand is die dit leest en hulp nodig heeft. Je mag ons mailen: johan.linda.schep@gmail.com.
Johan Schep
