Ik had mij voorgenomen…
Corine Daane • 95 - 2019 • Uitgave: 2
Goede voornemens. Is het niet wat laat om hier nog over te schrijven? O ja, eind december waren we er allemaal wel in meer of mindere mate mee bezig.
We zouden meer gaan bewegen, gezonder eten, ons huishouden beter organiseren (heb je al die leuke ideeën op Pinterest gezien?), wat gezelliger zijn voor onze mannen, een nog betere moeder zijn, meer omzien naar de mensen op het werk en in de kerk, een betere vriendin zijn…
Lege agenda’s
Vol goede voornemens bladerden we door onze toen nog zo heerlijk lege agenda’s. En elke pagina ademde nieuwe kansen, een nieuw begin! We waren zó van plan deze nieuwe start met beide handen aan te pakken! Als heuse Rozemarijntjes (weet je nog, dat schattige persoontje, verzonnen door W.G. van der Hulst?) gingen we dapper aan de slag “Ikke zelluf doen, ik kan het best!” Maar nu zijn we een aantal weken verder… Grote kans dat je al op één of meer punten flink onderuit bent gegaan. Je eet heus gezonder maar die kilo’s lijken wel vastgelijmd. Je hebt het gewoon te druk om meer te bewegen en ja, ook te druk om meer tijd met je vriendinnen door te brengen, dat moeten ze maar begrijpen. Je kunt het best uitleggen allemaal, maar diep vanbinnen baal je. Voel je je zó tekort schieten. Ben je teleurgesteld in jezelf.
Realiteit
Maandag 21 januari. Blue Monday. Een dag die officieel de meest deprimerende dag van het jaar is. En dat is niet voor niets. We zijn allemaal wakker geworden uit de feestsferen. De verdrietige realiteit van een gebroken schepping is weer pijnlijk tot ons doorgedrongen én we zijn opnieuw met onszelf door de mand gevallen omdat goede voornemens bij voornemens gebleven zijn.
Maar dames, is dit hoe de Here wil dat wij leven? We kennen ons falen, zien onze verbeterpunten en gaan we daarmee dan aan de slag om vervolgens elke keer opnieuw teleurgesteld maar weer mee te stoppen tot zich een nieuwe startmogelijkheid voordoet? Laten we naar de Bijbel gaan. Dan zien we Paulus, een man naar Gods hart. Krachtig gebruikt door de Here, maar ook soms zó in de knoop zittend. Ook hij had voornemens maar viel door de mand. Dat maakte hem verdrietig, maar zeker niet wanhopig. Een indringend, eerlijk stukje hierover kun je lezen in Romeinen 7:15-24. ‘Ik ellendig mens, wie zal mij verlossen uit het lichaam van deze dood?’ Hij is helemaal aan het einde van zichzelf gekomen, om vervolgens bij Christus uit te komen! ‘Ik dank God, door Jezus Christus, onze Heere!’ Ook wij mogen bij Hem uitkomen!
Genade om te groeien
‘Want ik had mij voorgenomen niets anders onder u te weten dan Jezus Christus en Die gekruisigd’ (1 Korinthe 2:2). Laten we dit voornemen van Paulus overnemen. Het zal ons behoeden voor zelfgerichtheid (het gaat immers niet om ons, maar om Christus) en van eenkennigheid in het omgaan met anderen – waar bijzaken kunnen verschillen, kunnen we één zijn in de Here Jezus. En ja, dat betekent ook dat we tijd vrij willen maken voor anderen, goed voor onze lichamen zorgen (ons lichaam is tenslotte Zijn tempel!) en heldere doelen stellen om niet door bijzaken teveel afgeleid te worden. Wij zullen daarin falen. Keer op keer. Maar de Here wil vergeven en geeft genade om te groeien, sterker te worden en toe te nemen in geloofsgehoorzaamheid. En als ook dit jaar dan ten einde is en we terug zullen kijken, kunnen we met Paulus zeggen: ‘Ik dank Hem Die mij kracht gegeven heeft, namelijk Christus Jezus, onze Heere…’ (1 Timotheüs 1:12a).
Corine Daane
We zouden meer gaan bewegen, gezonder eten, ons huishouden beter organiseren (heb je al die leuke ideeën op Pinterest gezien?), wat gezelliger zijn voor onze mannen, een nog betere moeder zijn, meer omzien naar de mensen op het werk en in de kerk, een betere vriendin zijn…
Lege agenda’s
Vol goede voornemens bladerden we door onze toen nog zo heerlijk lege agenda’s. En elke pagina ademde nieuwe kansen, een nieuw begin! We waren zó van plan deze nieuwe start met beide handen aan te pakken! Als heuse Rozemarijntjes (weet je nog, dat schattige persoontje, verzonnen door W.G. van der Hulst?) gingen we dapper aan de slag “Ikke zelluf doen, ik kan het best!” Maar nu zijn we een aantal weken verder… Grote kans dat je al op één of meer punten flink onderuit bent gegaan. Je eet heus gezonder maar die kilo’s lijken wel vastgelijmd. Je hebt het gewoon te druk om meer te bewegen en ja, ook te druk om meer tijd met je vriendinnen door te brengen, dat moeten ze maar begrijpen. Je kunt het best uitleggen allemaal, maar diep vanbinnen baal je. Voel je je zó tekort schieten. Ben je teleurgesteld in jezelf.
Realiteit
Maandag 21 januari. Blue Monday. Een dag die officieel de meest deprimerende dag van het jaar is. En dat is niet voor niets. We zijn allemaal wakker geworden uit de feestsferen. De verdrietige realiteit van een gebroken schepping is weer pijnlijk tot ons doorgedrongen én we zijn opnieuw met onszelf door de mand gevallen omdat goede voornemens bij voornemens gebleven zijn.
Maar dames, is dit hoe de Here wil dat wij leven? We kennen ons falen, zien onze verbeterpunten en gaan we daarmee dan aan de slag om vervolgens elke keer opnieuw teleurgesteld maar weer mee te stoppen tot zich een nieuwe startmogelijkheid voordoet? Laten we naar de Bijbel gaan. Dan zien we Paulus, een man naar Gods hart. Krachtig gebruikt door de Here, maar ook soms zó in de knoop zittend. Ook hij had voornemens maar viel door de mand. Dat maakte hem verdrietig, maar zeker niet wanhopig. Een indringend, eerlijk stukje hierover kun je lezen in Romeinen 7:15-24. ‘Ik ellendig mens, wie zal mij verlossen uit het lichaam van deze dood?’ Hij is helemaal aan het einde van zichzelf gekomen, om vervolgens bij Christus uit te komen! ‘Ik dank God, door Jezus Christus, onze Heere!’ Ook wij mogen bij Hem uitkomen!
Genade om te groeien
‘Want ik had mij voorgenomen niets anders onder u te weten dan Jezus Christus en Die gekruisigd’ (1 Korinthe 2:2). Laten we dit voornemen van Paulus overnemen. Het zal ons behoeden voor zelfgerichtheid (het gaat immers niet om ons, maar om Christus) en van eenkennigheid in het omgaan met anderen – waar bijzaken kunnen verschillen, kunnen we één zijn in de Here Jezus. En ja, dat betekent ook dat we tijd vrij willen maken voor anderen, goed voor onze lichamen zorgen (ons lichaam is tenslotte Zijn tempel!) en heldere doelen stellen om niet door bijzaken teveel afgeleid te worden. Wij zullen daarin falen. Keer op keer. Maar de Here wil vergeven en geeft genade om te groeien, sterker te worden en toe te nemen in geloofsgehoorzaamheid. En als ook dit jaar dan ten einde is en we terug zullen kijken, kunnen we met Paulus zeggen: ‘Ik dank Hem Die mij kracht gegeven heeft, namelijk Christus Jezus, onze Heere…’ (1 Timotheüs 1:12a).
Corine Daane
