“Ik ben zo teleurgesteld ”
Yme Horjus • 91 - 2015 • Uitgave: 24
Ieder mens moet in zijn leven vele teleurstellingen incasseren. Je zou kunnen zeggen dat het er een beetje bij hoort. Verwachtingen komen dan niet uit en dingen lopen anders. Ja, dat kan je een gevoel van teleurstelling opleveren. Je hebt dan tijd nodig om die teleurstelling te verwerken en het kan best een tijdje duren voordat je er overheen bent.
Er zijn mensen die niet over sommige teleurstellingen heen kunnen komen. Op de een of andere manier wordt dat een gevoel van diepe frustratie; een frustratie die chronisch doorwerkt in de persoonlijke levenshouding en de omgang met mensen. Een levenspartner waar je van droomde, komt niet op je weg en je moet de situatie onder ogen zien dat je als alleenstaande door het leven verder moet gaan. Of er was sprake van een beroepsperspectief dat niet is uitgekomen. Je zag een toekomst voor je waarin je op een bepaalde wijze maatschappelijk actief zou worden, maar een mislukte studie deed je belanden in een baantje waar je binnen de kortste keren al op uitgekeken raakte.
Teleurstellingen zijn er vele en ieder krijgt daar mee te maken. Er zijn maar weinig mensen die al hun dromen en doelstellingen in het leven realiseren. Het komt er maar op aan dat wij met onze teleurstellingen leren omgaan en ze een plek in ons leven weten te geven. Het is opvallend hoe wij ons altijd bewust zijn van teleurstellingen die ánderen ons bezorgen, maar bijna nooit in de gaten hebben dat wij er debet aan zijn dat dit soort gevoelens bij onze medemens ontstaat door óns toedoen.
Teleurstelling binnen de kerk
Ik kom ook wel teleurgestelde mensen tegen in de gemeente. Ze zijn teleurgesteld in de houding van broeders en zusters. Je kunt op zondag een fijne dienst hebben beleefd, maar bij het koffiedrinken daarna sta je in je eentje, omdat iedereen toch weer trekt naar het kringetje van vrienden en bekenden om daar een praatje mee te maken. Anderen zijn teleurgesteld omdat ze na verloop van tijd de gemeente anders ervaren dan in het begin toen ze aangeraakt werden door de fijne sfeer en de warmte die de gemeente verspreidde. Ze komen tot de ontdekking dat de gang van zaken in de gemeente erg verschilt van de kerk waar ze uit voortkwamen. Ineens zien ze bijvoorbeeld dat de besluitvormingsprocessen via een gemeentevergadering soms wel eens stroperig verlopen en verlangen dan hevig terug naar hun vroegere, meestal reformatorische kerk, waar een kerkenraad alles voor het zeggen had.
Weer anderen zouden de muziek in de dienst wat enthousiaster willen zien. Ze vinden de ‘praise’ te tam en zien ook weinig mensen hun handen opheffen bij liederen waarin dat toch vanzelfsprekend zou moeten zijn. Het belet ze fijn te kunnen zingen en ze horen van anderen over gemeenten waar de praise ‘te gek’ is. Teleurstelling dus! Het blijkt dat mensen dan vanwege hun muzikale voorkeur er gemakkelijk toe komen om van gemeente te wisselen. Verbondenheid met je broeders en zusters en een Bijbelgetrouw onderricht is dan van minder belang dan de praise om het toch maar ergens anders te zoeken. Kiezen voor een bepaalde vorm van praise zou dan wel eens reli-consumentisme kunnen zijn.
De belofte van persoonlijk geluk
Ik kom ook wel mensen tegen die gemakkelijk thuisblijven als het zondagmorgen is en ze eigenlijk naar de samenkomst van de gemeente moesten gaan. Ze gaan dan niet omdat ze het gevoel hebben dat het geloof niet is wat ze ervan verwachten. Ze zijn teleurgesteld in God, omdat Hij niet voorziet in hun wensen en verwachtingen. Ze verwarren geloof met de belofte van persoonlijk geluk. Onwillekeurig zijn zij het slachtoffer van een welvaartsevangelie dat hen van alles belooft. Ze blijven weg en raken vervreemd van de gemeente. Zo heb ik al menigeen zien afhaken. Overigens staat dat nog los van het algemene gegeven dat op elke zondag een derde van de gemeente afwezig is. Bij die derde zijn enkelen die je bijna nooit meer ziet, maar voor de rest zijn het steeds weer anderen die een zondagje ‘snipperen’. Onder voorgangers wordt dit wel de ‘een-derde-regel’ genoemd. Misschien is hier meer sprake van gemakzucht dan van teleurstelling, maar misschien ook van beide…
De makkelijkste weg
Het spook van de teleurstelling waart soms echt rond in de gemeente! Mijn indruk is dat we te weinig onderkennen dat de satan zich van dit verschijnsel bedient om het werk en het leven van de gemeente te ondermijnen. Hij is er erg op gebrand dat mensen zich in de gemeente teleurgesteld voelen! Mensen die dan afhaken mogen zich dan wel eens afvragen of ze het slachtoffer zijn geworden van de Boze en de makkelijkste weg kiezen door toe te geven aan hun gevoel van teleurstelling.
Daar zijn wij trouwens toch wel heel sterk in! Het kiezen van de gemakkelijkste weg is ons op het lijf geschreven. Het kon wel eens zo zijn dat teleurstellingen ons worden gegeven om sterker te worden, om weerbaarder te raken. Teleurstellingen kunnen ook van Godswege beproevingen zijn om de standvastigheid van ons geloof op de proef te stellen!
Laten we de reus van de teleurstelling bestrijden met de wapens die God geeft. Er staat zo’n mooi woord in de Bijbel: ‘Hij zal u geenszins verlaten en zal u geenszins begeven’ (Hebreeën 13:5). Nee, God zal nooit een mens teleurstellen die bij Hem komt om zijn teleurstellingen kenbaar te maken. God leert zo’n mens ermee om te gaan en de teleurstellingen te overwinnen!
Yme Horjus
Er zijn mensen die niet over sommige teleurstellingen heen kunnen komen. Op de een of andere manier wordt dat een gevoel van diepe frustratie; een frustratie die chronisch doorwerkt in de persoonlijke levenshouding en de omgang met mensen. Een levenspartner waar je van droomde, komt niet op je weg en je moet de situatie onder ogen zien dat je als alleenstaande door het leven verder moet gaan. Of er was sprake van een beroepsperspectief dat niet is uitgekomen. Je zag een toekomst voor je waarin je op een bepaalde wijze maatschappelijk actief zou worden, maar een mislukte studie deed je belanden in een baantje waar je binnen de kortste keren al op uitgekeken raakte.
Teleurstellingen zijn er vele en ieder krijgt daar mee te maken. Er zijn maar weinig mensen die al hun dromen en doelstellingen in het leven realiseren. Het komt er maar op aan dat wij met onze teleurstellingen leren omgaan en ze een plek in ons leven weten te geven. Het is opvallend hoe wij ons altijd bewust zijn van teleurstellingen die ánderen ons bezorgen, maar bijna nooit in de gaten hebben dat wij er debet aan zijn dat dit soort gevoelens bij onze medemens ontstaat door óns toedoen.
Teleurstelling binnen de kerk
Ik kom ook wel teleurgestelde mensen tegen in de gemeente. Ze zijn teleurgesteld in de houding van broeders en zusters. Je kunt op zondag een fijne dienst hebben beleefd, maar bij het koffiedrinken daarna sta je in je eentje, omdat iedereen toch weer trekt naar het kringetje van vrienden en bekenden om daar een praatje mee te maken. Anderen zijn teleurgesteld omdat ze na verloop van tijd de gemeente anders ervaren dan in het begin toen ze aangeraakt werden door de fijne sfeer en de warmte die de gemeente verspreidde. Ze komen tot de ontdekking dat de gang van zaken in de gemeente erg verschilt van de kerk waar ze uit voortkwamen. Ineens zien ze bijvoorbeeld dat de besluitvormingsprocessen via een gemeentevergadering soms wel eens stroperig verlopen en verlangen dan hevig terug naar hun vroegere, meestal reformatorische kerk, waar een kerkenraad alles voor het zeggen had.
Weer anderen zouden de muziek in de dienst wat enthousiaster willen zien. Ze vinden de ‘praise’ te tam en zien ook weinig mensen hun handen opheffen bij liederen waarin dat toch vanzelfsprekend zou moeten zijn. Het belet ze fijn te kunnen zingen en ze horen van anderen over gemeenten waar de praise ‘te gek’ is. Teleurstelling dus! Het blijkt dat mensen dan vanwege hun muzikale voorkeur er gemakkelijk toe komen om van gemeente te wisselen. Verbondenheid met je broeders en zusters en een Bijbelgetrouw onderricht is dan van minder belang dan de praise om het toch maar ergens anders te zoeken. Kiezen voor een bepaalde vorm van praise zou dan wel eens reli-consumentisme kunnen zijn.
De belofte van persoonlijk geluk
Ik kom ook wel mensen tegen die gemakkelijk thuisblijven als het zondagmorgen is en ze eigenlijk naar de samenkomst van de gemeente moesten gaan. Ze gaan dan niet omdat ze het gevoel hebben dat het geloof niet is wat ze ervan verwachten. Ze zijn teleurgesteld in God, omdat Hij niet voorziet in hun wensen en verwachtingen. Ze verwarren geloof met de belofte van persoonlijk geluk. Onwillekeurig zijn zij het slachtoffer van een welvaartsevangelie dat hen van alles belooft. Ze blijven weg en raken vervreemd van de gemeente. Zo heb ik al menigeen zien afhaken. Overigens staat dat nog los van het algemene gegeven dat op elke zondag een derde van de gemeente afwezig is. Bij die derde zijn enkelen die je bijna nooit meer ziet, maar voor de rest zijn het steeds weer anderen die een zondagje ‘snipperen’. Onder voorgangers wordt dit wel de ‘een-derde-regel’ genoemd. Misschien is hier meer sprake van gemakzucht dan van teleurstelling, maar misschien ook van beide…
De makkelijkste weg
Het spook van de teleurstelling waart soms echt rond in de gemeente! Mijn indruk is dat we te weinig onderkennen dat de satan zich van dit verschijnsel bedient om het werk en het leven van de gemeente te ondermijnen. Hij is er erg op gebrand dat mensen zich in de gemeente teleurgesteld voelen! Mensen die dan afhaken mogen zich dan wel eens afvragen of ze het slachtoffer zijn geworden van de Boze en de makkelijkste weg kiezen door toe te geven aan hun gevoel van teleurstelling.
Daar zijn wij trouwens toch wel heel sterk in! Het kiezen van de gemakkelijkste weg is ons op het lijf geschreven. Het kon wel eens zo zijn dat teleurstellingen ons worden gegeven om sterker te worden, om weerbaarder te raken. Teleurstellingen kunnen ook van Godswege beproevingen zijn om de standvastigheid van ons geloof op de proef te stellen!
Laten we de reus van de teleurstelling bestrijden met de wapens die God geeft. Er staat zo’n mooi woord in de Bijbel: ‘Hij zal u geenszins verlaten en zal u geenszins begeven’ (Hebreeën 13:5). Nee, God zal nooit een mens teleurstellen die bij Hem komt om zijn teleurstellingen kenbaar te maken. God leert zo’n mens ermee om te gaan en de teleurstellingen te overwinnen!
Yme Horjus
