Hoe was/is de relatie met je vader?
Bert Reinds • 91 - 2015 • Uitgave: 23
Mijn grote verlangen is dat vaders hun positie, door God gegeven, in onder meer hun gezin innemen. Uit dat verlangen is een paar jaar geleden een vaderscursus ontstaan: met acht, negen mannen samen nadenken hoe God het vaderschap heeft bedoeld. Leren van elkaar hoe de vertaalslag in de praktijk gemaakt kan worden. Wat me opvalt is dat de tweede avond het heftigst is. Het gaat dan over jij en je vader. Wat een verdriet en pijn komt er los!
Omdat ik geloof dat het niet alleen bij de cursisten een rol speelt, maar ook bij andere mannen, wil ik iets van die avond doorgeven. (Overigens voor de vrouwelijke lezers net zo interessant, want ook zij hebben een relatie met hun vader.)
Ballast of bagage
Paulus zegt in 1 Korintiërs 6:12 dat hij zich door niets laat knechten. Hoe zit dat met u, voelt u zich geknecht als u aan uw vader denkt? Of kijkt u terug op een fijne tijd, waarin u uitgedaagd werd te ontdekken wie u was. Had uw vader tijd voor u, of moest u het zelf uitzoeken? Is het de ballast, die nog steeds pijn doet, waardoor u als een verdrietige, miskende jongen in een volwassen mannenlichaam rondloopt? Of is het bagage en staat u rechtop, wilt u graag een voorbeeld zijn, draagt u uw verantwoordelijkheid en durft u de leiding te nemen en te houden? Wat zou het goed zijn als u het leven uit de vorige generaties mag doorgeven. Dat het vruchteloze, de pijn, de schade, bij u stopt, omdat u kiest het op te ruimen en in vrijheid perspectief door te geven.
Wat kun u doen in het herstelproces met uw vader?
Is hij uit uw leven=gedachten verdwenen, weggestopt? ‘Graaf’ hem dan weer op, laat hij weer deel uit maken van uw denken, doen, leven, geschiedenis! Want ontkenning staat verandering in de weg!
Het begint met zelf de verantwoordelijkheid te nemen voor uw leven, het individuele aspect van het vergeven. Als u nu vader bent, kunt u uw gedrag van vandaag niet rechtvaardigen door het gedrag van uw vader steeds te noemen als een excuus van uw falen of passiviteit. Dus niet uw vader de schuld geven van hoe u nu bent, maar zeggen: “Hoe mijn vader heeft gehandeld is zijn verantwoordelijkheid, maar ik wil verantwoordelijk zijn voor de wijze waarop ik, nu in mijn leven, met deze erfenis om ga. De geschiedenis kan ik niet veranderen, wel mijn reactie daarop.”
Er is misschien van alles over u gezegd, direct of bij afwezigheid indirect. Het was de waarheid, maar wellicht ook veel leugens, zoals: ‘Je bent een slappeling, nietsnut, ingewikkeld, moeilijk’, of u was niet in beeld. Deze uitspraken en houding houden u gebonden, klein, gekwetst, in de schaduw.
Jezus zegt in Johannes 8: ‘Wanneer dan de Zoon u vrijgemaakt heeft, bent u waarlijk vrij’ (vers 36). Wat Hij over u zegt dat is de waarheid, die mag u aanvaarden, daarin mag u als man en vader gaan staan. U bent een nieuwe schepping, het zoutende zout en het lichtende licht in uw gezin, een heilige man Gods. Laat u in uw rol als man en vader door deze waarheid leiden. Ga staan in de vrijheid, gooi de ballast af en pak Gods bagage op en wees een hogepriester in uw gezin.
Verzoening
Na deze stap kan het relationele aspect van vergeving de ruimte krijgen, namelijk de verzoening. Maar let goed op, kijk naar het woord, het bevat het woordje ‘zoen’. En daarvoor heb je twee mensen nodig, dus ook twee verantwoordelijken. Het proces kan dan pas op gang komen wanneer beide partijen de verantwoordelijkheid nemen voor hun gedrag. Zoek elkaar, als dat nog kan, op in iets wat u wellicht gemeenschappelijk hebt, ga het gesprek aan nu het nog kan! En wanneer de vader er niet meer is? Of niet wil? Dan gaat u over tot de orde van de dag: verzoening vindt niet plaats, maar u zit niet meer aan hem vast, omdat u uw verantwoordelijkheid voor uw leven hebt genomen door in de waarheid te gaan staan!
Een proces geen klusje
Het proces van herstel is niet een ‘klusje’ dat je even doet, Het gaat u pijn en moeite kosten, maar het levert voor uzelf en vooral voor de nieuwe generatie een geweldige bevrijding en vrijheid op. Het geeft u de kracht om vandaag de dag in uw rol als vader te gaan staan!
En mocht u wel een goede tijd met uw vader hebben gehad, dan heeft dit stuk u in ieder geval inzicht gegeven hoe het bij anderen kan werken. Mocht u ze kennen en u weet nu van deze strijd, dan hoop ik dat dit stuk u aanzet om voor uw broeder te bidden en mee te leven.
Bert Reinds
Omdat ik geloof dat het niet alleen bij de cursisten een rol speelt, maar ook bij andere mannen, wil ik iets van die avond doorgeven. (Overigens voor de vrouwelijke lezers net zo interessant, want ook zij hebben een relatie met hun vader.)
Ballast of bagage
Paulus zegt in 1 Korintiërs 6:12 dat hij zich door niets laat knechten. Hoe zit dat met u, voelt u zich geknecht als u aan uw vader denkt? Of kijkt u terug op een fijne tijd, waarin u uitgedaagd werd te ontdekken wie u was. Had uw vader tijd voor u, of moest u het zelf uitzoeken? Is het de ballast, die nog steeds pijn doet, waardoor u als een verdrietige, miskende jongen in een volwassen mannenlichaam rondloopt? Of is het bagage en staat u rechtop, wilt u graag een voorbeeld zijn, draagt u uw verantwoordelijkheid en durft u de leiding te nemen en te houden? Wat zou het goed zijn als u het leven uit de vorige generaties mag doorgeven. Dat het vruchteloze, de pijn, de schade, bij u stopt, omdat u kiest het op te ruimen en in vrijheid perspectief door te geven.
Wat kun u doen in het herstelproces met uw vader?
Is hij uit uw leven=gedachten verdwenen, weggestopt? ‘Graaf’ hem dan weer op, laat hij weer deel uit maken van uw denken, doen, leven, geschiedenis! Want ontkenning staat verandering in de weg!
Het begint met zelf de verantwoordelijkheid te nemen voor uw leven, het individuele aspect van het vergeven. Als u nu vader bent, kunt u uw gedrag van vandaag niet rechtvaardigen door het gedrag van uw vader steeds te noemen als een excuus van uw falen of passiviteit. Dus niet uw vader de schuld geven van hoe u nu bent, maar zeggen: “Hoe mijn vader heeft gehandeld is zijn verantwoordelijkheid, maar ik wil verantwoordelijk zijn voor de wijze waarop ik, nu in mijn leven, met deze erfenis om ga. De geschiedenis kan ik niet veranderen, wel mijn reactie daarop.”
Er is misschien van alles over u gezegd, direct of bij afwezigheid indirect. Het was de waarheid, maar wellicht ook veel leugens, zoals: ‘Je bent een slappeling, nietsnut, ingewikkeld, moeilijk’, of u was niet in beeld. Deze uitspraken en houding houden u gebonden, klein, gekwetst, in de schaduw.
Jezus zegt in Johannes 8: ‘Wanneer dan de Zoon u vrijgemaakt heeft, bent u waarlijk vrij’ (vers 36). Wat Hij over u zegt dat is de waarheid, die mag u aanvaarden, daarin mag u als man en vader gaan staan. U bent een nieuwe schepping, het zoutende zout en het lichtende licht in uw gezin, een heilige man Gods. Laat u in uw rol als man en vader door deze waarheid leiden. Ga staan in de vrijheid, gooi de ballast af en pak Gods bagage op en wees een hogepriester in uw gezin.
Verzoening
Na deze stap kan het relationele aspect van vergeving de ruimte krijgen, namelijk de verzoening. Maar let goed op, kijk naar het woord, het bevat het woordje ‘zoen’. En daarvoor heb je twee mensen nodig, dus ook twee verantwoordelijken. Het proces kan dan pas op gang komen wanneer beide partijen de verantwoordelijkheid nemen voor hun gedrag. Zoek elkaar, als dat nog kan, op in iets wat u wellicht gemeenschappelijk hebt, ga het gesprek aan nu het nog kan! En wanneer de vader er niet meer is? Of niet wil? Dan gaat u over tot de orde van de dag: verzoening vindt niet plaats, maar u zit niet meer aan hem vast, omdat u uw verantwoordelijkheid voor uw leven hebt genomen door in de waarheid te gaan staan!
Een proces geen klusje
Het proces van herstel is niet een ‘klusje’ dat je even doet, Het gaat u pijn en moeite kosten, maar het levert voor uzelf en vooral voor de nieuwe generatie een geweldige bevrijding en vrijheid op. Het geeft u de kracht om vandaag de dag in uw rol als vader te gaan staan!
En mocht u wel een goede tijd met uw vader hebben gehad, dan heeft dit stuk u in ieder geval inzicht gegeven hoe het bij anderen kan werken. Mocht u ze kennen en u weet nu van deze strijd, dan hoop ik dat dit stuk u aanzet om voor uw broeder te bidden en mee te leven.
Bert Reinds
