Hoe veilig voelt u zich?
Bert Reinds • 92 - 2016 • Uitgave: 3
Wanneer u dit artikel leest, liggen de aanslagen in Parijs alweer een paar maanden achter ons. Dat betekent niet dat het leven rustiger is geworden. Er zijn nog steeds aanslagen en geruchten van aanslagen, groot en klein. De storm is nog niet gaan liggen.
Het geweld van de afgelopen weken laat zien dat onze veiligheid toch niet zo vanzelfsprekend is. Een dergelijke daad als in Parijs brengt naast de angst van de actualiteit, ook weggestopte angstige gedachten van onveiligheid van andere gebeurtenissen naar de oppervlakte van de ziel.
Een jaar geleden werd er bij ons ingebroken. Van alles hebben ze meegenomen, maar het ergste wat ze gestolen hebben is mijn gevoel van veiligheid. Het raakte me toen mijn zoon, staande in zijn slaapkamer, zei: “Het voelt hier koud, alsof ik op de slaapkamer van een ander ben.” Zo was het inderdaad, een angstig gevoel in je eigen huis waar zomaar iemand ongewenst naar binnen is gegaan. Nu na een jaar merk ik nog zo af en toe die angst. Parijs legde dit gebeuren weer even bloot.
Reactie
Terwijl ik dit opschrijf moet ik denken aan een gesprek dat binnen de HR-commissie van de zendingsorganisatie ECM werd gevoerd (een commissie die zorg draagt voor bestaande en nieuwe zendelingen). Er is zorg over (startende) zendelingen met burn-outverschijnselen. Ook hier speelt veiligheid een rol. Op het zendingsveld ontdek je de afwezigheid van het bekende, vanzelfsprekende, het missen van de automatismen. Je kan vluchten in je werk en niet je angst aangeven en niet kwetsbaar zijn. Een begrijpelijke reactie, al was het alleen al omdat de achterban graag positief nieuws wil horen.
Meer dan ontbreken van ‘oorlog’
Maar wat is veiligheid dan? Sommigen omschrijven het als: afwezigheid van een oorlog, gevaar, dreiging. Maar is veiligheid niet iets dieper, iets wat met de status van ons hart te maken heeft. Ik wil u een paar vragen voorleggen die duidelijk maken dat in een land waar geen oorlog is, geen dreiging speelt, volop voedsel is, geen gebrek aan sociale zekerheid, veel mogelijkheden om je te kunnen ontwikkelen, toch veel onveiligheid kan worden ervaren.
• Hoeveel mensen voelen zich nog veilig in hun huwelijk? Mannen en vrouwen die voor de omgeving wel onder een dak wonen, maar binnenshuis gescheiden leven. Geen LAT-relatie, maar een LTA; Living Together Apart.
• Hoeveel kinderen voelen zich veilig in hun gezin? Waar onberekenbare ouders hun onmacht afreageren op de kinderen.
• Hoeveel mensen voelen zich nog veilig in de kerk? Het leven heeft een andere wending gekregen, of er heeft iets plaatsgevonden wat niet door de beugel kan. Of gewoon omdat je twijfelt, maar weet dat je dat beter niet kan zeggen, want voordat je het weet heb je de ouderling op bezoek.
Het ervaren van veiligheid heeft volgens mij veel meer te maken met het ervaren van verbondenheid. En dat is wat er mist. Echtparen, gezinnen, families, buren, gemeenteleden leven langs elkaar heen, het hart-contact is langzaam aan het verdwijnen. De samenleving lijdt aan een chronisch tekort aan meeleven, daardoor lijdt de mensheid aan een emotionele hongersnood. De oorsprong van dat missen en tevens de introductie van onveiligheid, is begonnen bij eerste mens. In het begin was er 100% openheid, geen schaamte en angst. Door de opstand tegen God kwam juist de schaamte en angst, het heersen en de hebzucht in de ziel van de mens tot leven en de veiligheid verdween.
Herstel
Uiteraard realiseer ik me dat er altijd dreiging zal zijn en uw invloed op het wereldgebeuren zal gering zijn. Toch kunt u een bijdrage leveren door uw verantwoordelijkheid op u te nemen. Ga in uw omgeving de verbinding aan. Ga in uw huwelijk en gezin, de straat, de familie het hart van de anderen opzoeken, vraag naar elkaars behoeften en wensen en stimuleer elkaar vooral deze naar elkaar te uiten. Creëer daarin een sfeer van acceptatie in plaats van veroordeling. Laat de genade voorop staan, want dan kan de waarheid echt in harten landen. Stel u kwetsbaar op in de gemeente, tijdens bidstonden – en als dat niet kan, wordt het tijd dat dit gebrek onderwerp van gesprek wordt in uw kerk. Weet in dit alles u getroost door de woorden van kinderlied: ‘Met Jezus in de boot ben ik veilig in de storm’.
Bert Reinds
Het geweld van de afgelopen weken laat zien dat onze veiligheid toch niet zo vanzelfsprekend is. Een dergelijke daad als in Parijs brengt naast de angst van de actualiteit, ook weggestopte angstige gedachten van onveiligheid van andere gebeurtenissen naar de oppervlakte van de ziel.
Een jaar geleden werd er bij ons ingebroken. Van alles hebben ze meegenomen, maar het ergste wat ze gestolen hebben is mijn gevoel van veiligheid. Het raakte me toen mijn zoon, staande in zijn slaapkamer, zei: “Het voelt hier koud, alsof ik op de slaapkamer van een ander ben.” Zo was het inderdaad, een angstig gevoel in je eigen huis waar zomaar iemand ongewenst naar binnen is gegaan. Nu na een jaar merk ik nog zo af en toe die angst. Parijs legde dit gebeuren weer even bloot.
Reactie
Terwijl ik dit opschrijf moet ik denken aan een gesprek dat binnen de HR-commissie van de zendingsorganisatie ECM werd gevoerd (een commissie die zorg draagt voor bestaande en nieuwe zendelingen). Er is zorg over (startende) zendelingen met burn-outverschijnselen. Ook hier speelt veiligheid een rol. Op het zendingsveld ontdek je de afwezigheid van het bekende, vanzelfsprekende, het missen van de automatismen. Je kan vluchten in je werk en niet je angst aangeven en niet kwetsbaar zijn. Een begrijpelijke reactie, al was het alleen al omdat de achterban graag positief nieuws wil horen.
Meer dan ontbreken van ‘oorlog’
Maar wat is veiligheid dan? Sommigen omschrijven het als: afwezigheid van een oorlog, gevaar, dreiging. Maar is veiligheid niet iets dieper, iets wat met de status van ons hart te maken heeft. Ik wil u een paar vragen voorleggen die duidelijk maken dat in een land waar geen oorlog is, geen dreiging speelt, volop voedsel is, geen gebrek aan sociale zekerheid, veel mogelijkheden om je te kunnen ontwikkelen, toch veel onveiligheid kan worden ervaren.
• Hoeveel mensen voelen zich nog veilig in hun huwelijk? Mannen en vrouwen die voor de omgeving wel onder een dak wonen, maar binnenshuis gescheiden leven. Geen LAT-relatie, maar een LTA; Living Together Apart.
• Hoeveel kinderen voelen zich veilig in hun gezin? Waar onberekenbare ouders hun onmacht afreageren op de kinderen.
• Hoeveel mensen voelen zich nog veilig in de kerk? Het leven heeft een andere wending gekregen, of er heeft iets plaatsgevonden wat niet door de beugel kan. Of gewoon omdat je twijfelt, maar weet dat je dat beter niet kan zeggen, want voordat je het weet heb je de ouderling op bezoek.
Het ervaren van veiligheid heeft volgens mij veel meer te maken met het ervaren van verbondenheid. En dat is wat er mist. Echtparen, gezinnen, families, buren, gemeenteleden leven langs elkaar heen, het hart-contact is langzaam aan het verdwijnen. De samenleving lijdt aan een chronisch tekort aan meeleven, daardoor lijdt de mensheid aan een emotionele hongersnood. De oorsprong van dat missen en tevens de introductie van onveiligheid, is begonnen bij eerste mens. In het begin was er 100% openheid, geen schaamte en angst. Door de opstand tegen God kwam juist de schaamte en angst, het heersen en de hebzucht in de ziel van de mens tot leven en de veiligheid verdween.
Herstel
Uiteraard realiseer ik me dat er altijd dreiging zal zijn en uw invloed op het wereldgebeuren zal gering zijn. Toch kunt u een bijdrage leveren door uw verantwoordelijkheid op u te nemen. Ga in uw omgeving de verbinding aan. Ga in uw huwelijk en gezin, de straat, de familie het hart van de anderen opzoeken, vraag naar elkaars behoeften en wensen en stimuleer elkaar vooral deze naar elkaar te uiten. Creëer daarin een sfeer van acceptatie in plaats van veroordeling. Laat de genade voorop staan, want dan kan de waarheid echt in harten landen. Stel u kwetsbaar op in de gemeente, tijdens bidstonden – en als dat niet kan, wordt het tijd dat dit gebrek onderwerp van gesprek wordt in uw kerk. Weet in dit alles u getroost door de woorden van kinderlied: ‘Met Jezus in de boot ben ik veilig in de storm’.
Bert Reinds
