Het zwaard van de islam
Feike ter Velde • 75 - 1999/2000 • Uitgave: 14
De dagelijkse stroom nieuws uit Indonesië, met de schokkende beelden uit Oost-Timor - althans toen er nog cameraploegen waren - verbijstert de wereld. Indonesië heeft een bevolking van tweehonderd miljoen mensen, waarvan ca. 80% moslim is. Daarmee is Indonesië het grootste Moslimland. Wat gebeurt daar?
Met het ineenstorten van de economie, enkele jaren geleden, is ook de rust tussen de verschillende godsdienstige groepen ernstig verstoord. Een boze geest van geweld en verwoesting beheerst het land. In de Molukken, die - net als Oost-Timor en Nieuw-Guinea - door ordinair militair geweld en onderdrukking bij Indonesië horen, zijn de afgelopen maanden vele kerkgebouwen door Islamitische strijdgroepen, onder het oog van Indonesische soldaten, in brand gestoken. Maar de ellende in het christelijke Oost-Timor kent voorwaar geen grenzen. De afgelopen jaren kwamen er velen duizenden om het leven. Oppositie in welke voren dan ook werd niet geduld. De soldaten van Soeharto en later van Habbibi traden keihard op. Er leek geen einde aan te komen. Het goed bewapende leger van Indonesië kon vrijuit moorden en elke tegenstander afvoeren en afslachten. Zo doet men dat in de 'rechtsstaat' Indonesië.
INTERNATIONALE GEMEENSCHAP
Net als destijds met voormalig Nederlands Nieuw-Guinea werd het kleine Oost Timor, een voormalige kolonie van Portugal, door het grote Indonesië onder de voet gelopen. De 'internationale gemeenschap' - een griezelige anonieme organisatie zonder adres, telefoonnummer of politiek leider - keek toe. De wereld dreef handel met het rijke Indonesië. Er was een hoop geld te verdienen. In 1969 werd onder de Papoea's van Nieuw-Guinea een volksstemming gehouden. Nederland was, onder druk van Amerika, in '64 weggetrokken en Indonesië kon Nieuw-Guinea onder de voet lopen, bezetten en onderdrukken. Duizenden Papoea's kwamen om, het land werd beroofd van zijn bodemschatten en het referendum van 1969 - dat diende als 'schaamlap' voor Amerika en de Verenigde Naties - luidde: Nieuw-Guinea blijft van Indonesië. Niet dat de Papoea's daarvoor hadden gekozen, maar "zo wees het referendum uit" zei men.
De wereldleiders - en ook onze regering - keken toen gewoon even de andere kant op. Dat wilde men nu eigenlijk weer doen, maar de Oost-Timorezen kwamen in opstand. Het probleem Oost-Timor móest wel onder de aandacht van de wereld komen en de VN ging zich er schoorvoetend mee bemoeien.
In een politiek onbewaakt ogenblik en wegens toenemende druk van met name Australië en Portugal in de VN zei de Indonesische president Habbibi tegen de Verenigde Naties, dat de bevolking van Oost-Timor zelf haar politieke toekomst mocht bepalen. Er kwam een referendum onder toezicht van de VN. De uitslag was een massaal 'nee' tegen Indonesië; Oost-Timor stemde voor onafhankelijkheid. Alleen zó was haar eigen cultuur en de vrijheid van godsdienst - de bevoking is voornamelijk Rooms-Katholiek - nog te redden.
De weken voorafgaande aan de verkiezingen werden gekenmerkt door de meest gruwelijke moordpartijen van pro-Indonesische moslimstrijders. Hele gezinnen, dorpen, werden afgeslacht. Mannen, vrouwen, kinderen, niemand werd ontzien. Deze gruweldaden kwamen eerst massaal op gang toen de uitslag van het referendum bekend werd. Men heeft nog getracht de zaak te verdoezelen, de officiële uitslag steeds maar weer uit te stellen, verhalen te bedenken en kronkelpaden te bewandelen, maar onder druk van de VN werd het toch onvermijdelijk toe te geven, dat de bevolking van Oost-Timor voor meer dan 80% voor onafhankelijkheid had gekozen. Daarmee moet een einde komen aan drieëntwintig jaar militaire bezetting door de Indonesië.
TOTALE ANARCHIE
Het leger en de politie voorzagen de milities van wapens en men moedigde ze aan tot terreur en moordpartijen. In de loop van de afgelopen tijd hadden deze milities ook zelf eenvoudig schiettuig gefabriceerd, waarvan de kogels in ieder geval even dodelijk zijn als die uit een merk-geweer. Deze milities zijn een soort lieden zoals de 'hooligans' - de voetbalvandalen - hier: domkoppen die alleen maar door duistere emoties worden gedreven tot geweld en moord. Op Oost Timor werden mensen, die in een gewoon huis wonen, of van wie de kinderen studeren, of die een auto hebben, het eerst uit hun huis verdreven, zwaar mishandeld, zo niet vermoord. Men maakte de dreiging waar: "Oost Timor zou branden in een zee van vuur" had één van de militie-leiders, Eurico Guterres, gezegd. Voor buitenlandse waarnemers staat het vast dat de milities door het leger en de politie zijn georganiseerd en er zelfs voor worden betaald. Immers, het leger zelf kan voor het oog van de wereld niet aan de moordpartijen deelnemen. Dat moeten de anonieme, hoofdzakelijk onopgeleide jongeren, doen, zogenaamd uit frustratie over de uitslag van het referendum. Zo werd de wereld en de VN een rad voor de ogen gedraaid.
De Indonesische regering had het over politieke onrust die moest worden beteugeld en beloofde dit zelf te zullen doen. Iedere keer kon men horen dat het leger "de zaak onder controle" had. Maar tv-beelden lieten zien dat milities, met wapens in de hand en op weg naar de volgende 'klus', een bemoedigend schouderklopje kregen van reguliere Indonesische soldaten, zo van doe je best, jongens!'
De VN, Amerika, de Europese Unie, en Australië voerden de druk op Indonesië op, maar dat land zag kans iedere dag weer een stukje tijd te rekken, zodat het moorden kon doorgaan. De hoofstad Dili is inmiddels een spookstad geworden. Kerken werden platgebrand, mensen vermoord, gezinnen verdreven, de jungle ingejaagd, achtervolgd in de nacht. Vrouwen met kleine kinderen op de arm, en kinderen die achter moeder aansjokten, oververmoeid en hongerig, verdreven van huis en haard. Op buitenwegen van Dili overal lijken, veel onthoofde lijken en de hoofden had men op stokken gespietst en er de weg mee gemarkeerd. Volgens waarnemers geschiedt alles steeds onder de regie en onder de volledige controle van de Indonesische strijdkrachten. Vluchtelingen vertelden dat de hele binnenstad van Oost-Timor, Dili, was verwoest en platgebrand. Leden van de milities hadden de winkels leeggeroofd en men zag ze lopen met de buit. Mensen werden in grote groepen voortgedreven naar de haven. Er werd door militairen over hun hoofden geschoten, er waren er die klappen kregen met de kolf van het geweer als ze niet snel genoeg doorliepen. Zo kon men de groepen dodelijk vermoeide mensen in de greep van de angst houden en ze snel opjagen naar de haven, vanwaar ze op transport gingen naar veraf gelegen jungle-gebieden.
Nu de meeste journalisten en VN-werkers weg zijn, zijn er nog maar weinig ooggetuigen van de gruweldaden.
Zie hier het gevolg van het zwaard van de Islam, dat over Indonesië er met nieuwe kracht op inhakt. De nationale trots van het Islamitische Indonesië is gekrenkt, nu Oost-Timor zich los wenst te maken van het regime in Djakarta. En er staan nog andere gebieden klaar om het juk van Javaanse overheersing van zich af te werpen.
Moslimleider en presidentskandidaat, Abdurrahman Wihad, was gauw klaar met de terreur, die op Oost Timor wordt bedreven: het is de schuld van de Verenigde Naties en van buurland Australië. Zij hebben de bevolking van Oost-Timor ertoe aangezet te stemmen voor afscheiding van Indonesië. Volgens hem zijn het bepaalde delen van het leger die de terreur ondersteunen en eraan meedoen.
Er volgen misschien veel sombere jaren voor Indonesië, wegens de extreem nationalistische en islamitische gevoelens, die de emoties van vooral de primitieve massa's in het land hoog kunnen opzwepen.
DE ISLAM OVERAL
Het zwaard van de Islam doet zich overal in de wereld gevoelen. Extreme terreurgroepen in het Midden-Oosten doen al jaren van zich spreken. De Saoedische miljonair Bin-Laden heeft zijn leven verkocht aan de organisatie van terreur tegen de Verenigde Staten. Deze moslim-terreur moet ook in toenemende mate worden gevreesd vanuit moslimgroepen, die al jaren legaal in de Verenigde Staten wonen. Enkele jaren geleden trachtte men een wolkenkrabber, het World Trade Centre in New York op te blazen. Het scheelde niet veel. Maar wat zal volgen? Op een dag lukt het, net als met de ambassade-gebouwen van de VS in Amerika. Amerika's vriendelijkheidspolitiek tegenover andere moslimlanden zal terreur op eigen bodem niet kunnen voorkomen, vrezen terreurdeskundigen in toenemende mate.
De terreur van Hamas tegen Israël, alsmede van de Islamitische Jihad, die actief zijn onder de neus van voorzitter Jasser Arafat moet steeds worden gevreesd maar nog meer: krachtig bestreden. Men is al aardig verzwakt, maar dat is tijdelijk. Er zullen nieuwe Islamitische strijders opstaan, opgeleid worden in Irak, Iran, Lybië en Pakistan.
De bewapening van Hezbollah en de actieve steun van Iran aan deze terreur-organisatie blijft zorgelijk. De dreigende staatsterreur van Iran tegen dertien Iraanse Joden in Teheran is voor deze dertien buitengewoon zorgelijk. Wie eenmaal terecht staat voor de bloeddorstige Ayatollah's aldaar is al veroordeeld voordat hij nog maar een woord kan uitbrengen.
Dan de extreme moslims in de Kaukasus, Zuid-Rusland. Honderden Russen verloren het leven de afgelopen weken en ze zijn niet in staat de moslims te verslaan. Men doodt burgers door het opblazen van flatgebouwen. Men wil een extreme, fundamentalistische moslimstaat aldaar. Het Rusland van Jeltsin is nog niet af van het zwaard van de Islam.
De Islam rukt eveneens met geweld op in Afrika. In landen als Nigeria, Niger, Soedan en nog tal van andere gebieden wordt de dreiging dagelijks aan den lijve ondervonden. De laatste jaren werden honderden kerkgebouwen in brand gestoken. In Soedan worden christenen gemarteld en gedood en dat gaat nog steeds door.
Het grote Pakistan heeft inmiddels, zoals men het zelf uitdrukte, de 'Islamitische bom'. Men kan beschikken over nucleaire wapens, atoombommen dus.
De wereld zal het onder ogen moeten zien: het zwaard van de Islam dreigt overal. De tijd is gekomen dat de Islam de wereldheerschappij grijpt zodat de wetten van Allah overal zullen worden gerespecteerd.
Maar de tijd komt dat de God van Israël zijn zwijgen zal verbreken en handelend zal optreden, voor het oog van de volkeren. Dat is onze hoop in een wereld, die in brand kan worden gestoken als de machten der duisternis zien dat ze nog weinig tijd hebben. Heft uw hoofden op, alle ware christenen. Vreest niet! Het is alles in de Schrift voorzegd.
Feike ter Velde
Met het ineenstorten van de economie, enkele jaren geleden, is ook de rust tussen de verschillende godsdienstige groepen ernstig verstoord. Een boze geest van geweld en verwoesting beheerst het land. In de Molukken, die - net als Oost-Timor en Nieuw-Guinea - door ordinair militair geweld en onderdrukking bij Indonesië horen, zijn de afgelopen maanden vele kerkgebouwen door Islamitische strijdgroepen, onder het oog van Indonesische soldaten, in brand gestoken. Maar de ellende in het christelijke Oost-Timor kent voorwaar geen grenzen. De afgelopen jaren kwamen er velen duizenden om het leven. Oppositie in welke voren dan ook werd niet geduld. De soldaten van Soeharto en later van Habbibi traden keihard op. Er leek geen einde aan te komen. Het goed bewapende leger van Indonesië kon vrijuit moorden en elke tegenstander afvoeren en afslachten. Zo doet men dat in de 'rechtsstaat' Indonesië.
INTERNATIONALE GEMEENSCHAP
Net als destijds met voormalig Nederlands Nieuw-Guinea werd het kleine Oost Timor, een voormalige kolonie van Portugal, door het grote Indonesië onder de voet gelopen. De 'internationale gemeenschap' - een griezelige anonieme organisatie zonder adres, telefoonnummer of politiek leider - keek toe. De wereld dreef handel met het rijke Indonesië. Er was een hoop geld te verdienen. In 1969 werd onder de Papoea's van Nieuw-Guinea een volksstemming gehouden. Nederland was, onder druk van Amerika, in '64 weggetrokken en Indonesië kon Nieuw-Guinea onder de voet lopen, bezetten en onderdrukken. Duizenden Papoea's kwamen om, het land werd beroofd van zijn bodemschatten en het referendum van 1969 - dat diende als 'schaamlap' voor Amerika en de Verenigde Naties - luidde: Nieuw-Guinea blijft van Indonesië. Niet dat de Papoea's daarvoor hadden gekozen, maar "zo wees het referendum uit" zei men.
De wereldleiders - en ook onze regering - keken toen gewoon even de andere kant op. Dat wilde men nu eigenlijk weer doen, maar de Oost-Timorezen kwamen in opstand. Het probleem Oost-Timor móest wel onder de aandacht van de wereld komen en de VN ging zich er schoorvoetend mee bemoeien.
In een politiek onbewaakt ogenblik en wegens toenemende druk van met name Australië en Portugal in de VN zei de Indonesische president Habbibi tegen de Verenigde Naties, dat de bevolking van Oost-Timor zelf haar politieke toekomst mocht bepalen. Er kwam een referendum onder toezicht van de VN. De uitslag was een massaal 'nee' tegen Indonesië; Oost-Timor stemde voor onafhankelijkheid. Alleen zó was haar eigen cultuur en de vrijheid van godsdienst - de bevoking is voornamelijk Rooms-Katholiek - nog te redden.
De weken voorafgaande aan de verkiezingen werden gekenmerkt door de meest gruwelijke moordpartijen van pro-Indonesische moslimstrijders. Hele gezinnen, dorpen, werden afgeslacht. Mannen, vrouwen, kinderen, niemand werd ontzien. Deze gruweldaden kwamen eerst massaal op gang toen de uitslag van het referendum bekend werd. Men heeft nog getracht de zaak te verdoezelen, de officiële uitslag steeds maar weer uit te stellen, verhalen te bedenken en kronkelpaden te bewandelen, maar onder druk van de VN werd het toch onvermijdelijk toe te geven, dat de bevolking van Oost-Timor voor meer dan 80% voor onafhankelijkheid had gekozen. Daarmee moet een einde komen aan drieëntwintig jaar militaire bezetting door de Indonesië.
TOTALE ANARCHIE
Het leger en de politie voorzagen de milities van wapens en men moedigde ze aan tot terreur en moordpartijen. In de loop van de afgelopen tijd hadden deze milities ook zelf eenvoudig schiettuig gefabriceerd, waarvan de kogels in ieder geval even dodelijk zijn als die uit een merk-geweer. Deze milities zijn een soort lieden zoals de 'hooligans' - de voetbalvandalen - hier: domkoppen die alleen maar door duistere emoties worden gedreven tot geweld en moord. Op Oost Timor werden mensen, die in een gewoon huis wonen, of van wie de kinderen studeren, of die een auto hebben, het eerst uit hun huis verdreven, zwaar mishandeld, zo niet vermoord. Men maakte de dreiging waar: "Oost Timor zou branden in een zee van vuur" had één van de militie-leiders, Eurico Guterres, gezegd. Voor buitenlandse waarnemers staat het vast dat de milities door het leger en de politie zijn georganiseerd en er zelfs voor worden betaald. Immers, het leger zelf kan voor het oog van de wereld niet aan de moordpartijen deelnemen. Dat moeten de anonieme, hoofdzakelijk onopgeleide jongeren, doen, zogenaamd uit frustratie over de uitslag van het referendum. Zo werd de wereld en de VN een rad voor de ogen gedraaid.
De Indonesische regering had het over politieke onrust die moest worden beteugeld en beloofde dit zelf te zullen doen. Iedere keer kon men horen dat het leger "de zaak onder controle" had. Maar tv-beelden lieten zien dat milities, met wapens in de hand en op weg naar de volgende 'klus', een bemoedigend schouderklopje kregen van reguliere Indonesische soldaten, zo van doe je best, jongens!'
De VN, Amerika, de Europese Unie, en Australië voerden de druk op Indonesië op, maar dat land zag kans iedere dag weer een stukje tijd te rekken, zodat het moorden kon doorgaan. De hoofstad Dili is inmiddels een spookstad geworden. Kerken werden platgebrand, mensen vermoord, gezinnen verdreven, de jungle ingejaagd, achtervolgd in de nacht. Vrouwen met kleine kinderen op de arm, en kinderen die achter moeder aansjokten, oververmoeid en hongerig, verdreven van huis en haard. Op buitenwegen van Dili overal lijken, veel onthoofde lijken en de hoofden had men op stokken gespietst en er de weg mee gemarkeerd. Volgens waarnemers geschiedt alles steeds onder de regie en onder de volledige controle van de Indonesische strijdkrachten. Vluchtelingen vertelden dat de hele binnenstad van Oost-Timor, Dili, was verwoest en platgebrand. Leden van de milities hadden de winkels leeggeroofd en men zag ze lopen met de buit. Mensen werden in grote groepen voortgedreven naar de haven. Er werd door militairen over hun hoofden geschoten, er waren er die klappen kregen met de kolf van het geweer als ze niet snel genoeg doorliepen. Zo kon men de groepen dodelijk vermoeide mensen in de greep van de angst houden en ze snel opjagen naar de haven, vanwaar ze op transport gingen naar veraf gelegen jungle-gebieden.
Nu de meeste journalisten en VN-werkers weg zijn, zijn er nog maar weinig ooggetuigen van de gruweldaden.
Zie hier het gevolg van het zwaard van de Islam, dat over Indonesië er met nieuwe kracht op inhakt. De nationale trots van het Islamitische Indonesië is gekrenkt, nu Oost-Timor zich los wenst te maken van het regime in Djakarta. En er staan nog andere gebieden klaar om het juk van Javaanse overheersing van zich af te werpen.
Moslimleider en presidentskandidaat, Abdurrahman Wihad, was gauw klaar met de terreur, die op Oost Timor wordt bedreven: het is de schuld van de Verenigde Naties en van buurland Australië. Zij hebben de bevolking van Oost-Timor ertoe aangezet te stemmen voor afscheiding van Indonesië. Volgens hem zijn het bepaalde delen van het leger die de terreur ondersteunen en eraan meedoen.
Er volgen misschien veel sombere jaren voor Indonesië, wegens de extreem nationalistische en islamitische gevoelens, die de emoties van vooral de primitieve massa's in het land hoog kunnen opzwepen.
DE ISLAM OVERAL
Het zwaard van de Islam doet zich overal in de wereld gevoelen. Extreme terreurgroepen in het Midden-Oosten doen al jaren van zich spreken. De Saoedische miljonair Bin-Laden heeft zijn leven verkocht aan de organisatie van terreur tegen de Verenigde Staten. Deze moslim-terreur moet ook in toenemende mate worden gevreesd vanuit moslimgroepen, die al jaren legaal in de Verenigde Staten wonen. Enkele jaren geleden trachtte men een wolkenkrabber, het World Trade Centre in New York op te blazen. Het scheelde niet veel. Maar wat zal volgen? Op een dag lukt het, net als met de ambassade-gebouwen van de VS in Amerika. Amerika's vriendelijkheidspolitiek tegenover andere moslimlanden zal terreur op eigen bodem niet kunnen voorkomen, vrezen terreurdeskundigen in toenemende mate.
De terreur van Hamas tegen Israël, alsmede van de Islamitische Jihad, die actief zijn onder de neus van voorzitter Jasser Arafat moet steeds worden gevreesd maar nog meer: krachtig bestreden. Men is al aardig verzwakt, maar dat is tijdelijk. Er zullen nieuwe Islamitische strijders opstaan, opgeleid worden in Irak, Iran, Lybië en Pakistan.
De bewapening van Hezbollah en de actieve steun van Iran aan deze terreur-organisatie blijft zorgelijk. De dreigende staatsterreur van Iran tegen dertien Iraanse Joden in Teheran is voor deze dertien buitengewoon zorgelijk. Wie eenmaal terecht staat voor de bloeddorstige Ayatollah's aldaar is al veroordeeld voordat hij nog maar een woord kan uitbrengen.
Dan de extreme moslims in de Kaukasus, Zuid-Rusland. Honderden Russen verloren het leven de afgelopen weken en ze zijn niet in staat de moslims te verslaan. Men doodt burgers door het opblazen van flatgebouwen. Men wil een extreme, fundamentalistische moslimstaat aldaar. Het Rusland van Jeltsin is nog niet af van het zwaard van de Islam.
De Islam rukt eveneens met geweld op in Afrika. In landen als Nigeria, Niger, Soedan en nog tal van andere gebieden wordt de dreiging dagelijks aan den lijve ondervonden. De laatste jaren werden honderden kerkgebouwen in brand gestoken. In Soedan worden christenen gemarteld en gedood en dat gaat nog steeds door.
Het grote Pakistan heeft inmiddels, zoals men het zelf uitdrukte, de 'Islamitische bom'. Men kan beschikken over nucleaire wapens, atoombommen dus.
De wereld zal het onder ogen moeten zien: het zwaard van de Islam dreigt overal. De tijd is gekomen dat de Islam de wereldheerschappij grijpt zodat de wetten van Allah overal zullen worden gerespecteerd.
Maar de tijd komt dat de God van Israël zijn zwijgen zal verbreken en handelend zal optreden, voor het oog van de volkeren. Dat is onze hoop in een wereld, die in brand kan worden gestoken als de machten der duisternis zien dat ze nog weinig tijd hebben. Heft uw hoofden op, alle ware christenen. Vreest niet! Het is alles in de Schrift voorzegd.
Feike ter Velde
