Het Midden-Oosten en de achterkant van het nieuws (2)
Gert-Jan Segers • 81 - 2005/06 • Uitgave: 14
Het Midden-Oosten en de achterkant van het nieuws (2)
De veranderingen in het Midden Oosten en het openbreken van de gesloten wereld van de Islam is op allerlei manieren zichtbaar. Arabische christenen vertellen zonder uitzondering, dat ze meer dan ooit vragen over het christelijke geloof krijgen. De verkoop van bijbels en christelijk materiaal stijgt ieder jaar (dit jaar verkocht het Egyptische Bijbelgenootschap tijdens de grote boekenbeurs 25% meer dan vorig jaar). Priesters en predikanten vertellen me hier dat ze regelmatig een moslim dopen, terwijl ze tien jaar geleden nooit een dergelijk verzoek kregen. In Egypte hebben verschillende kerken recent hun doopvont aangepast, zodat ook volwassenen erin gedoopt kunnen worden. Er is bijvoorbeeld ook een nieuwe kerk in Algerije. Op de plek waar ooit Augustinus werkte, leek de kerk helemaal verdwenen. Maar een opleving die ongeveer tien jaar geleden is begonnen heeft geleid tot een kerk die naar schatting al 200.000 gelovigen telt.
Het lijkt er op dat God de vele gebeden voor het Midden-Oosten aan het verhoren is, dat de Geest zelfs waait op een plek waar het zo lang zo dor en droog leek. En juist daar, waar de prijs voor een bekering tot Christus zo hoog is, komen mensen tot geloof in Jezus Christus.
De kerk
Deze nieuwe ontwikkelingen lijken soms nog wat te snel te gaan voor de kerk. De kloof tussen Christendom en Islam is hier groot. Vaak komen christenen met een moslimachtergrond daarom niet in de kerk bijeen, maar in kleine huisgroepen. Dat is voor hen de plek van ontmoeting, onderwijs, bemoediging, vriendschap. En in de warme Oosterse cultuur zijn dergelijke groepen van vitaal belang.
Het opmerkelijke voor mij is dat Gods Geest aan het werk lijkt, over de hoofden van de kerkmensen heen. Want eerst was er de nieuwe openheid in de media en samenleving, eerst waren er de vragen van de wereld, de dromen van moslims, de mensen die de bijbel ter hand namen en pas daarna kwam de kerk in beeld. Dat is niet iets waar de kerk heel trots op kan zijn. Je hoopt juist dat het lichaam van Christus het zichtbare evangelie is en de verspreider van het Goede Nieuws. Maar begrijpelijk is de koudwatervrees van de kerkleiders wel. De kerk leeft hier al bijna 1400 jaar met een dominante Islam en heeft om te overleven de wereld meestal de wereld gelaten. Maar het lijkt erop dat Gods Geest het initiatief neemt en het blijkt niet te laat voor de kerk te zijn om in beweging te komen. Het getuigende gesprek met moslims heeft inmiddels een hoge prioriteit bij veel Arabische christenen.
Nederland
Het is de moeite waard om na te gaan welke parallellen er zijn met de situatie in Nederland. Hoe groot is de kloof tussen kerk en wereld eigenlijk in Nederland? Weet de kerk zoekers te bereiken of worden zoekers ondanks ons bereikt? Hoe gaat de kerk de uitdaging van een groeiend aantal moslims aan? Is ook de Nederlandse kerk te zeer geïntimideerd door culturele ontwikkelingen (secularisatie in ons geval) om te geloven dat Gods Geest opnieuw krachtig kan werken? Weten wij te onderscheiden waar het nu op aankomt, of zijn we nog te druk met onze onderlinge verschillen in onze eigen kerkelijke wereld? Zijn wij bereid om nieuwkomers tegemoet te treden met laagdrempelige vormen van kerk-zijn?
Als Jezus zich de Morgenster noemt, weten we dat de duisternis van onze secularisatie en onze angst voor een oprukkende Islam, niet het laatste woord hebben. Laten we daarom wandelen als kinderen van het Licht (Efeze 5).
Gert-Jan Segers
De veranderingen in het Midden Oosten en het openbreken van de gesloten wereld van de Islam is op allerlei manieren zichtbaar. Arabische christenen vertellen zonder uitzondering, dat ze meer dan ooit vragen over het christelijke geloof krijgen. De verkoop van bijbels en christelijk materiaal stijgt ieder jaar (dit jaar verkocht het Egyptische Bijbelgenootschap tijdens de grote boekenbeurs 25% meer dan vorig jaar). Priesters en predikanten vertellen me hier dat ze regelmatig een moslim dopen, terwijl ze tien jaar geleden nooit een dergelijk verzoek kregen. In Egypte hebben verschillende kerken recent hun doopvont aangepast, zodat ook volwassenen erin gedoopt kunnen worden. Er is bijvoorbeeld ook een nieuwe kerk in Algerije. Op de plek waar ooit Augustinus werkte, leek de kerk helemaal verdwenen. Maar een opleving die ongeveer tien jaar geleden is begonnen heeft geleid tot een kerk die naar schatting al 200.000 gelovigen telt.
Het lijkt er op dat God de vele gebeden voor het Midden-Oosten aan het verhoren is, dat de Geest zelfs waait op een plek waar het zo lang zo dor en droog leek. En juist daar, waar de prijs voor een bekering tot Christus zo hoog is, komen mensen tot geloof in Jezus Christus.
De kerk
Deze nieuwe ontwikkelingen lijken soms nog wat te snel te gaan voor de kerk. De kloof tussen Christendom en Islam is hier groot. Vaak komen christenen met een moslimachtergrond daarom niet in de kerk bijeen, maar in kleine huisgroepen. Dat is voor hen de plek van ontmoeting, onderwijs, bemoediging, vriendschap. En in de warme Oosterse cultuur zijn dergelijke groepen van vitaal belang.
Het opmerkelijke voor mij is dat Gods Geest aan het werk lijkt, over de hoofden van de kerkmensen heen. Want eerst was er de nieuwe openheid in de media en samenleving, eerst waren er de vragen van de wereld, de dromen van moslims, de mensen die de bijbel ter hand namen en pas daarna kwam de kerk in beeld. Dat is niet iets waar de kerk heel trots op kan zijn. Je hoopt juist dat het lichaam van Christus het zichtbare evangelie is en de verspreider van het Goede Nieuws. Maar begrijpelijk is de koudwatervrees van de kerkleiders wel. De kerk leeft hier al bijna 1400 jaar met een dominante Islam en heeft om te overleven de wereld meestal de wereld gelaten. Maar het lijkt erop dat Gods Geest het initiatief neemt en het blijkt niet te laat voor de kerk te zijn om in beweging te komen. Het getuigende gesprek met moslims heeft inmiddels een hoge prioriteit bij veel Arabische christenen.
Nederland
Het is de moeite waard om na te gaan welke parallellen er zijn met de situatie in Nederland. Hoe groot is de kloof tussen kerk en wereld eigenlijk in Nederland? Weet de kerk zoekers te bereiken of worden zoekers ondanks ons bereikt? Hoe gaat de kerk de uitdaging van een groeiend aantal moslims aan? Is ook de Nederlandse kerk te zeer geïntimideerd door culturele ontwikkelingen (secularisatie in ons geval) om te geloven dat Gods Geest opnieuw krachtig kan werken? Weten wij te onderscheiden waar het nu op aankomt, of zijn we nog te druk met onze onderlinge verschillen in onze eigen kerkelijke wereld? Zijn wij bereid om nieuwkomers tegemoet te treden met laagdrempelige vormen van kerk-zijn?
Als Jezus zich de Morgenster noemt, weten we dat de duisternis van onze secularisatie en onze angst voor een oprukkende Islam, niet het laatste woord hebben. Laten we daarom wandelen als kinderen van het Licht (Efeze 5).
Gert-Jan Segers
