Het geloofsvertrouwen in de Psalmen - Ps. 78:15
Feike ter Velde • 77 - 2001/02 • Uitgave: 13
"Hij kliefde rotsen in de woestijn"
Ps. 78:15
Wat was ik destijds onder de indruk toen ik voor het eerst heel bewust deze prachtige psalm las. Dit lied is vol van "spijze te rechter tijd", vol van onderwijs en bemoediging. We leren eruit wat God kan en wil doen juist in dagen en perioden van moeite, strijd, verlatenheid, geestelijke duisternis en moeite. Ook van onze zonden en overtredingen, van ons voortdurend wantrouwen jegens God, die niet moe wordt om goed te doen en ons te zegenen.
Het beeld dat Asaf gebruikt is de uittocht van Israël uit Egypte en de lange reis door de woestijn. In de Schrift is de woestijn een plaats van geestelijke dorheid, van verzoeking en beproeving, een plaats waar een mens eigenlijk niet leven kan. We kunnen gerust zeggen dat de wereld waarin wij leven zo'n woestijn is. Geestelijke leegte, zonden en dood, zinloosheid en opstand tegen God en Zijn geboden, zijn de kenmerken van deze wereld. Toch leeft de gelovige middenin deze wereld.
De beproeving van het leven in de woestijn is te zien op de omstandigheden. Die zijn moeilijk. We kunnen er eigenlijk niet leven. We zien de moeiten, lijden eronder, zien de dood, de ziekte en de zonden om ons heen. We voelen de verleiding soms om te doen en te denken zoals men in de wereld doet en denkt. Dan vergeet men God. Wat een tragiek! God vergeten, Zijn Woord vergeten, Zijn daden vergeten, Zijn genade vergeten. "....en zij vergaten Zijn werken en Zijn wonderen" (:11).
Hij heeft de zee van zonden en verlorenheid doorkliefd, Hij heeft ons verlost uit de macht der zonde en ons overgeplaatst "in het koninkrijk van de Zoon Zijner liefde" (Col. 1:13). Dat mag iedere gelovige belijden. Die belijdenis maakt hem juist tot een ware gelovige. In dit leven in de woestijn, nadat(!) we verlost zijn uit Egypte - "de slavernij der zonde" (Rom. 6:17) - gaan we ervaren dat we leven in de schaduw van een machtig God. Dat is de rijkdom waarvoor deze psalm onze aandacht vraagt. We lezen eigenlijk: kijk niet naar deze wereld en laat je niet langer knechten door de woestijn. Want in de woestijn klieft Hij de rotsen van zonde, ongeloof, twijfelmoedigheid en oppervlakkigheid, allemaal dingen die in ons hart wonen. Hij breekt ze stuk door wat Hij is en doet. Uit die rotsen doet Hij watervloeden stromen om onze geestelijke dorst te lessen. Water uit de Rots! Dat is het geheim van het christenleven op deze aarde.
Uit de Schrift weten we dat deze Rots de Here Jezus zelf is (1 Cor. 10:4). Israël mocht in de woestijn al drinken uit deze Rots! Hoeveel te meer wij, die de Heiland mogen kennen in Zijn opofferende liefde.
Wat kan Hij veel voor ons doen in de woestijn. Ja. Hij kan een dis voor ons aanrichten in de woestijn (:19). Dagelijks brood en vlees gaf Hij (:20). Hij gaf dagelijks 'brood der engelen' (:25), koren uit de hemel! Ja. Hij is bij machte de rotsen van ongeloof en oppervlakkigheid te klieven, zodat stromen van levend water voor ons gaan vloeien. Hoe vaak moet Hij daartoe niet de moeilijkste momenten in ons bestaan gebruiken om die harde rotsen in ons leven te klieven? Dat hoeft zo niet. We hoeven Hem niet een leven lang te wantrouwen, zodat onze dagen vervliegen in leegheid en zinloosheid en de Heilige Geest bedroeven. Hij wil de rotsen klieven. Hij wil ons breken in eigen kracht, ons doen bezwijken onder de vloed van Zijn genade. Zo wil Hij in ons wonen en ons doen leven in overvloed (Joh. 10:10).
Machtige rivieren van levend water doet Hij op ons neerstromen, opdat we Hem niet zullen vergeten.
Feike ter Velde
Ps. 78:15
Wat was ik destijds onder de indruk toen ik voor het eerst heel bewust deze prachtige psalm las. Dit lied is vol van "spijze te rechter tijd", vol van onderwijs en bemoediging. We leren eruit wat God kan en wil doen juist in dagen en perioden van moeite, strijd, verlatenheid, geestelijke duisternis en moeite. Ook van onze zonden en overtredingen, van ons voortdurend wantrouwen jegens God, die niet moe wordt om goed te doen en ons te zegenen.
Het beeld dat Asaf gebruikt is de uittocht van Israël uit Egypte en de lange reis door de woestijn. In de Schrift is de woestijn een plaats van geestelijke dorheid, van verzoeking en beproeving, een plaats waar een mens eigenlijk niet leven kan. We kunnen gerust zeggen dat de wereld waarin wij leven zo'n woestijn is. Geestelijke leegte, zonden en dood, zinloosheid en opstand tegen God en Zijn geboden, zijn de kenmerken van deze wereld. Toch leeft de gelovige middenin deze wereld.
De beproeving van het leven in de woestijn is te zien op de omstandigheden. Die zijn moeilijk. We kunnen er eigenlijk niet leven. We zien de moeiten, lijden eronder, zien de dood, de ziekte en de zonden om ons heen. We voelen de verleiding soms om te doen en te denken zoals men in de wereld doet en denkt. Dan vergeet men God. Wat een tragiek! God vergeten, Zijn Woord vergeten, Zijn daden vergeten, Zijn genade vergeten. "....en zij vergaten Zijn werken en Zijn wonderen" (:11).
Hij heeft de zee van zonden en verlorenheid doorkliefd, Hij heeft ons verlost uit de macht der zonde en ons overgeplaatst "in het koninkrijk van de Zoon Zijner liefde" (Col. 1:13). Dat mag iedere gelovige belijden. Die belijdenis maakt hem juist tot een ware gelovige. In dit leven in de woestijn, nadat(!) we verlost zijn uit Egypte - "de slavernij der zonde" (Rom. 6:17) - gaan we ervaren dat we leven in de schaduw van een machtig God. Dat is de rijkdom waarvoor deze psalm onze aandacht vraagt. We lezen eigenlijk: kijk niet naar deze wereld en laat je niet langer knechten door de woestijn. Want in de woestijn klieft Hij de rotsen van zonde, ongeloof, twijfelmoedigheid en oppervlakkigheid, allemaal dingen die in ons hart wonen. Hij breekt ze stuk door wat Hij is en doet. Uit die rotsen doet Hij watervloeden stromen om onze geestelijke dorst te lessen. Water uit de Rots! Dat is het geheim van het christenleven op deze aarde.
Uit de Schrift weten we dat deze Rots de Here Jezus zelf is (1 Cor. 10:4). Israël mocht in de woestijn al drinken uit deze Rots! Hoeveel te meer wij, die de Heiland mogen kennen in Zijn opofferende liefde.
Wat kan Hij veel voor ons doen in de woestijn. Ja. Hij kan een dis voor ons aanrichten in de woestijn (:19). Dagelijks brood en vlees gaf Hij (:20). Hij gaf dagelijks 'brood der engelen' (:25), koren uit de hemel! Ja. Hij is bij machte de rotsen van ongeloof en oppervlakkigheid te klieven, zodat stromen van levend water voor ons gaan vloeien. Hoe vaak moet Hij daartoe niet de moeilijkste momenten in ons bestaan gebruiken om die harde rotsen in ons leven te klieven? Dat hoeft zo niet. We hoeven Hem niet een leven lang te wantrouwen, zodat onze dagen vervliegen in leegheid en zinloosheid en de Heilige Geest bedroeven. Hij wil de rotsen klieven. Hij wil ons breken in eigen kracht, ons doen bezwijken onder de vloed van Zijn genade. Zo wil Hij in ons wonen en ons doen leven in overvloed (Joh. 10:10).
Machtige rivieren van levend water doet Hij op ons neerstromen, opdat we Hem niet zullen vergeten.
Feike ter Velde
