Het geloofsvertrouwen in de Psalmen - Ps. 74:2
Feike ter Velde • 76 - 2000/01 • Uitgave: 22
“Gedenk Uw gemeente die Gij van ouds hebt verworven”
Ps. 74:2
Deze psalm is een schreeuw naar de hemel van een mens in nood. Het lijkt erop alsof de Here zijn eigen volk is vergeten, sterker nog: heeft verstoten! De vijand is binnengekomen en alles in Gods heiligdom is vernield (:3). Het is een vreselijke aanblik. Niets is er over van wat eens de heerlijkheid Gods weerspiegelde op aarde. Alles is veranderd naar de boze aard van Gods vijanden (:4). "Zij ontwijdden tot de grond toe de woning van Uw Naam" (:7).
Zo kan het ook toegaan in de Kerk des Heren. Er is een nieuwe theologie gekomen, die al tientallen jaren om zich heengrijpt in de kerk en grote verwoestingen aanricht. Mensen - althans zij die horen - gaan soms op zondag verbijsterd en verdrietig naar huis. Natuurlijk niet daar, waar Gods Woord voluit tot zijn recht komt. Niet daar waar de rijke boodschap van Gods genade voor een verloren zondaar van de kansel klinkt. Waar de weg gewezen wordt voor Gods kinderen, vanuit het levende Woord. Die plaatsen zijn er gelukkig ook in ons land.
Maar daar, waar de 'nieuwe inzichten' zijn gekomen, waar de Bijbel werd toegedekt onder de opvattingen van zogenaamde 'moderne' dominees, daar verkommert de gelovige, daar sterft de Gemeente. Die tragiek is ook volop aan de gang in ons land.
Dat is de achtergrond van deze roep naar de hemel: "Here, gedenk Uw Gemeente". Dit gebed kunnen we vandaag voluit meebidden vanuit de diepte van ons hart en met grote bewogenheid. Als we denken aan zo veel ouderen en jongeren, gezinnen, jongens en meisjes, die de grote liefde van God niet meer leren kennen. Die vervreemd zijn geraakt van de rijkdommen van het Evangelie en in deze wereld rondtrekken zonder kompas, zonder richting, zonder doel, zonder vertroosting en zonder de wegwijzers van Gods geboden. Vooral ook zonder de vreugde van de vergeving. Wat missen zij veel; zo niet alles!
Temidden van zoveel nood is er ook de troost van het zeker weten, dat de Here regeert op Zijn troon. Hij die Israël uitleidde door zijn machtige rechterhand, Hij is het die ook middenin deze wereld -verlossing bewerkt" (:12).
Daarom mogen we ook vandaag bidden… met verwachting. Zij, die de werkelijke toestand van de wereld zien door de bril van de openbaring, zij die weten van de verschrikkingen, die moeten komen over deze wereld, wanneer de oordelen komen, zij kunnen ook met die bewogenheid bidden. Eerst voor de eigen familie, je eigen kinderen, broers en zusters, soms je eigen man of vrouw. We mogen bidden met hoop en verwachting, omdat de Here Zijn Gemeente niet is vergeten. Die Gemeente is de parel, die Hij zich verworven heeft in de pijn van Golgotha, in Zijn sterven en Zijn opstanding.
We weten tot Wie we mogen bidden.
Feike ter Velde
Ps. 74:2
Deze psalm is een schreeuw naar de hemel van een mens in nood. Het lijkt erop alsof de Here zijn eigen volk is vergeten, sterker nog: heeft verstoten! De vijand is binnengekomen en alles in Gods heiligdom is vernield (:3). Het is een vreselijke aanblik. Niets is er over van wat eens de heerlijkheid Gods weerspiegelde op aarde. Alles is veranderd naar de boze aard van Gods vijanden (:4). "Zij ontwijdden tot de grond toe de woning van Uw Naam" (:7).
Zo kan het ook toegaan in de Kerk des Heren. Er is een nieuwe theologie gekomen, die al tientallen jaren om zich heengrijpt in de kerk en grote verwoestingen aanricht. Mensen - althans zij die horen - gaan soms op zondag verbijsterd en verdrietig naar huis. Natuurlijk niet daar, waar Gods Woord voluit tot zijn recht komt. Niet daar waar de rijke boodschap van Gods genade voor een verloren zondaar van de kansel klinkt. Waar de weg gewezen wordt voor Gods kinderen, vanuit het levende Woord. Die plaatsen zijn er gelukkig ook in ons land.
Maar daar, waar de 'nieuwe inzichten' zijn gekomen, waar de Bijbel werd toegedekt onder de opvattingen van zogenaamde 'moderne' dominees, daar verkommert de gelovige, daar sterft de Gemeente. Die tragiek is ook volop aan de gang in ons land.
Dat is de achtergrond van deze roep naar de hemel: "Here, gedenk Uw Gemeente". Dit gebed kunnen we vandaag voluit meebidden vanuit de diepte van ons hart en met grote bewogenheid. Als we denken aan zo veel ouderen en jongeren, gezinnen, jongens en meisjes, die de grote liefde van God niet meer leren kennen. Die vervreemd zijn geraakt van de rijkdommen van het Evangelie en in deze wereld rondtrekken zonder kompas, zonder richting, zonder doel, zonder vertroosting en zonder de wegwijzers van Gods geboden. Vooral ook zonder de vreugde van de vergeving. Wat missen zij veel; zo niet alles!
Temidden van zoveel nood is er ook de troost van het zeker weten, dat de Here regeert op Zijn troon. Hij die Israël uitleidde door zijn machtige rechterhand, Hij is het die ook middenin deze wereld -verlossing bewerkt" (:12).
Daarom mogen we ook vandaag bidden… met verwachting. Zij, die de werkelijke toestand van de wereld zien door de bril van de openbaring, zij die weten van de verschrikkingen, die moeten komen over deze wereld, wanneer de oordelen komen, zij kunnen ook met die bewogenheid bidden. Eerst voor de eigen familie, je eigen kinderen, broers en zusters, soms je eigen man of vrouw. We mogen bidden met hoop en verwachting, omdat de Here Zijn Gemeente niet is vergeten. Die Gemeente is de parel, die Hij zich verworven heeft in de pijn van Golgotha, in Zijn sterven en Zijn opstanding.
We weten tot Wie we mogen bidden.
Feike ter Velde
