Hef je hoofd omhoog…
Peter Burgers • 92 - 2016 • Uitgave: 3
Een prachtig lied, dat bekende Opwekkingslied ‘Hef je hoofd omhoog’. Toch is het de vraag of wij ten volle beseffen wat wij als evangelische christenen zo makkelijk uit volle borst meezingen. Het lied lijkt namelijk gebaseerd te zijn op Lucas 21:28 en in de context van dat vers gaat het om de strijd om Jeruzalem.
Sommigen menen dat die strijd heeft plaatsgevonden in 70 na Christus. Anderen menen dat er nog een toekomstige vervulling in het verschiet ligt. Hoe het ook zij, in dit gedeelte gaat het om ernstige dingen: de verwoesting van Jeruzalem, ernstige (christen)vervolging, leed en grote moeite die de bevolking van Jeruzalem en Judea zal treffen, sterfte, gevangenschap en vluchtelingenproblematiek, tekenen aan de hemel en onvoorstelbare angst zal over Israël, Jeruzalem en de mensheid komen. In die context zal de Mensenzoon op een wolk terugkeren en zal Hij Zijn koningschap aanvaarden. En in die context luidt de aansporing: ‘Wanneer dat alles staat te gebeuren, richt je dan op en hef je hoofd omhoog, want jullie verlossing is nabij.’ Er zijn uitleggers die op grond van beloften in het profetische woord (bijvoorbeeld Jesaja 60:1-3) geloven en verkondigen dat de HEER in de toekomst Zijn volk zal beschermen, zoals Hij ook deed in het land Gosen tijdens de plagen in Egypte.
Ogen open
De laatste tijd zie ik steeds meer mensen zich intensief bezig houden met de spoedige wederkomst van de Here Jezus. Het boek ‘Wake Up!’ is voor velen een eye-opener. Wat er gezegd is over de bloedrode manen heeft velen er weer toe bepaald dat God een plan heeft met Israël. Voor sommigen is het geen vraag: wij leven in de tijd van de spoedige wederkomst van Jezus. Anderen houden een slag om de arm en volgen de ontwikkelingen in Israël en het Midden-Oosten op de voet.
Netanyahu en Abbas
De afgelopen maanden beleefde Israël opnieuw zware tijden. Voor wie interesse heeft in wat er gebeurt in en om Israël is het internet een bijna onuitputtelijke bron om op de hoogte te blijven. Veel haalt de kranten niet. Regelmatig geeft de Israëlische minister-president Netanyahu persconferenties waarin hij schetst wat er gaande is.
In schril contrast daarmee geven ook de Palestijnse leiders hun zienswijze. De Palestijnse president Abbas verklaarde dat wat inmiddels de derde Intifada genoemd wordt, voortkomt uit de bedreiging van de status quo van de al-Aqsa moskee door Israël. Zelfs als deze belachelijke beschuldiging waar zou zijn, rechtvaardigt dit nog niet de bizarre aanvallen door Palestijnen (soms door jongens van 13 jaar), waardoor over en weer al tientallen slachtoffers vielen. In een verklaring zei Abbas: “Iedere druppel bloed die is vergoten in Jeruzalem is heilig bloed, als het voor Allah was. Iedere shahid (martelaar) zal het paradijs bereiken en iedere gewonde zal worden beloond, als Allah het wil.”
Netanyahu verklaarde op zijn beurt: “President Abbas heeft in de afgelopen maand geen enkele van de dertig terroristen die Israëli’s hebben aangevallen veroordeeld. En hij blijft maar de terroristen als helden verheerlijken.”
Des te opmerkelijker was de ontmoeting van Netanyahu en Abbas bij de opening van de klimaattop in Parijs, waar zij tijdens het fotomoment elkaar ogenschijnlijk hartelijk de hand schudden. Het bleek slechts een gebaar van beleefdheid, want niet veel later maakten zij elkaar al weer verwijten.
Syrië
Wat ondertussen in Syrië gebeurt tart elke beschrijving. Al meer dan 220.000 doden zijn er gevallen (het Syrian Observatory for Human Rights spreekt over meer dan 330.000 doden) en 10 miljoen Syriërs zijn op de vlucht geslagen. De slag om Aleppo die gaande is vanaf begin oktober vorig jaar, wordt omschreven als hel op aarde. Het is het sluitstuk van jarenlange gevechten, waarbij grote delen van de stad geheel zijn vernietigd. Indrukwekkend was het om in het Nederlands Dagblad te lezen over drie Rooms-Katholieke Zusters (Blauwe Zusters genoemd vanwege hun opvallende blauwe kledij) die ondanks de verschrikkingen op hun post blijven en bereid zijn daar ook te sterven.
Tegelijkertijd leidt de vluchtelingenstroom van onder andere (overwegend de rijkere) Syriërs naar Europa tot gemengde gevoelens, gevoelens van zorg en angst, ook in ons land. Veel mensen zijn bang. Er is angst voor vluchtelingen, angst voor terrorisme, angst voor vervolging. Ook om andere redenen zijn mensen tegen het opvangen van vluchtelingen en dit leidt soms tot onverkwikkelijke en respectloze taferelen.
Naar de hemel kijken
Op de voorgrond overheerst dan wellicht de angst, op de achtergrond weten we dat er een geestelijke strijd woedt.
Het is de vraag of wat wij in deze tijd meemaken al de situatie is die in Lucas 21 wordt beschreven. En zo niet, dan is de vraag wat deze tijd van ons christenen vraagt. Met bewondering en respect zien we hoe veel mensen zich inspannen om de vluchtelingen in ons land te helpen en te bemoedigen. Sommige gemeenten hebben het tot hun taak gemaakt hun naastenliefde te laten blijken door zich te richten op allochtonen en hulp te bieden aan vluchtelingen.
Gevraagd wat christenen in ons land zouden kunnen doen, antwoordt een Nederlandse Blauwe Zuster dat wij allereerst kunnen bidden. De bede uit het Onze Vader ‘Uw koninkrijk kome’ zou ook ons dagelijks gebed moeten zijn. In de tweede plaats spoort zij aan de verhalen van vluchtelingen serieus te nemen. “Neem de moeite om de verhalen van deze vluchtelingen oprecht te horen en om te kijken hoe te helpen.” En op de vraag of de Zusters ook wel eens vooruit kijken, naar de toekomst, antwoord de Zuster zuchtend: “We kijken in ieder geval naar de hemel.”
Uw koninkrijk kome
Het is de vraag of en hoe wij christenen in Nederland ons hoofd omhoog heffen. Doen we dat omdat we onze God loven en prijzen om wie Hij is? Doen we dat omdat we echt naar Hem uitzien, dat Hij terugkomt op de wolken? Doen we dat misschien omdat we zien dat ‘alles staat te gebeuren’? Doen we dat vanuit een riante positie in ons relatief rustige landje? Of omdat we daadwerkelijk betrokken willen zijn bij wat er in de wereld, in het Midden-Oosten, in Israël, in Jeruzalem gebeurt?
Als de Mensenzoon Jezus op het punt staat terug te keren, zullen Zijn voeten staan op de Olijfberg, zal Hij regeren in Jeruzalem, zal van daaruit de wet uitgaan. Wat zal de wereld er dan anders uitzien!
Wat hunkeren wij toch naar dat moment. Dat het spoedig mag aanbreken. Dat ons gebed elke dag mag zijn: Onze Vader in de hemel… Uw koninkrijk kome. Amen.
Peter Burgers
Peter Burgers is 53 jaar en al ruim 25 jaar gelukkig getrouwd met Mirjam. Ze hebben vier kinderen en zijn lid van Evangeliegemeente De Regenboog in Veenendaal. Hij werkt bij het facilitaire bedrijf van de Belastingdienst. “De liefde voor het Joodse volk is mij van jongs af aan meegegeven en ik volg de ontwikkelingen in het Midden-Oosten met belangstelling. Verder hebben wij een innige band met Het Zoeklicht. Mijn opa was al abonnee van Het Zoeklicht en vanaf 1993 staat dat abonnement op mijn naam. In het verleden heb ik al eens een artikelenreeks over George Whitefield en Opwekking voor Het Zoeklicht geschreven. Nu hoop ik mijn bijdrage te gaan leveren aan de rubriek Midden-Oosten.”
Sommigen menen dat die strijd heeft plaatsgevonden in 70 na Christus. Anderen menen dat er nog een toekomstige vervulling in het verschiet ligt. Hoe het ook zij, in dit gedeelte gaat het om ernstige dingen: de verwoesting van Jeruzalem, ernstige (christen)vervolging, leed en grote moeite die de bevolking van Jeruzalem en Judea zal treffen, sterfte, gevangenschap en vluchtelingenproblematiek, tekenen aan de hemel en onvoorstelbare angst zal over Israël, Jeruzalem en de mensheid komen. In die context zal de Mensenzoon op een wolk terugkeren en zal Hij Zijn koningschap aanvaarden. En in die context luidt de aansporing: ‘Wanneer dat alles staat te gebeuren, richt je dan op en hef je hoofd omhoog, want jullie verlossing is nabij.’ Er zijn uitleggers die op grond van beloften in het profetische woord (bijvoorbeeld Jesaja 60:1-3) geloven en verkondigen dat de HEER in de toekomst Zijn volk zal beschermen, zoals Hij ook deed in het land Gosen tijdens de plagen in Egypte.
Ogen open
De laatste tijd zie ik steeds meer mensen zich intensief bezig houden met de spoedige wederkomst van de Here Jezus. Het boek ‘Wake Up!’ is voor velen een eye-opener. Wat er gezegd is over de bloedrode manen heeft velen er weer toe bepaald dat God een plan heeft met Israël. Voor sommigen is het geen vraag: wij leven in de tijd van de spoedige wederkomst van Jezus. Anderen houden een slag om de arm en volgen de ontwikkelingen in Israël en het Midden-Oosten op de voet.
Netanyahu en Abbas
De afgelopen maanden beleefde Israël opnieuw zware tijden. Voor wie interesse heeft in wat er gebeurt in en om Israël is het internet een bijna onuitputtelijke bron om op de hoogte te blijven. Veel haalt de kranten niet. Regelmatig geeft de Israëlische minister-president Netanyahu persconferenties waarin hij schetst wat er gaande is.
In schril contrast daarmee geven ook de Palestijnse leiders hun zienswijze. De Palestijnse president Abbas verklaarde dat wat inmiddels de derde Intifada genoemd wordt, voortkomt uit de bedreiging van de status quo van de al-Aqsa moskee door Israël. Zelfs als deze belachelijke beschuldiging waar zou zijn, rechtvaardigt dit nog niet de bizarre aanvallen door Palestijnen (soms door jongens van 13 jaar), waardoor over en weer al tientallen slachtoffers vielen. In een verklaring zei Abbas: “Iedere druppel bloed die is vergoten in Jeruzalem is heilig bloed, als het voor Allah was. Iedere shahid (martelaar) zal het paradijs bereiken en iedere gewonde zal worden beloond, als Allah het wil.”
Netanyahu verklaarde op zijn beurt: “President Abbas heeft in de afgelopen maand geen enkele van de dertig terroristen die Israëli’s hebben aangevallen veroordeeld. En hij blijft maar de terroristen als helden verheerlijken.”
Des te opmerkelijker was de ontmoeting van Netanyahu en Abbas bij de opening van de klimaattop in Parijs, waar zij tijdens het fotomoment elkaar ogenschijnlijk hartelijk de hand schudden. Het bleek slechts een gebaar van beleefdheid, want niet veel later maakten zij elkaar al weer verwijten.
Syrië
Wat ondertussen in Syrië gebeurt tart elke beschrijving. Al meer dan 220.000 doden zijn er gevallen (het Syrian Observatory for Human Rights spreekt over meer dan 330.000 doden) en 10 miljoen Syriërs zijn op de vlucht geslagen. De slag om Aleppo die gaande is vanaf begin oktober vorig jaar, wordt omschreven als hel op aarde. Het is het sluitstuk van jarenlange gevechten, waarbij grote delen van de stad geheel zijn vernietigd. Indrukwekkend was het om in het Nederlands Dagblad te lezen over drie Rooms-Katholieke Zusters (Blauwe Zusters genoemd vanwege hun opvallende blauwe kledij) die ondanks de verschrikkingen op hun post blijven en bereid zijn daar ook te sterven.
Tegelijkertijd leidt de vluchtelingenstroom van onder andere (overwegend de rijkere) Syriërs naar Europa tot gemengde gevoelens, gevoelens van zorg en angst, ook in ons land. Veel mensen zijn bang. Er is angst voor vluchtelingen, angst voor terrorisme, angst voor vervolging. Ook om andere redenen zijn mensen tegen het opvangen van vluchtelingen en dit leidt soms tot onverkwikkelijke en respectloze taferelen.
Naar de hemel kijken
Op de voorgrond overheerst dan wellicht de angst, op de achtergrond weten we dat er een geestelijke strijd woedt.
Het is de vraag of wat wij in deze tijd meemaken al de situatie is die in Lucas 21 wordt beschreven. En zo niet, dan is de vraag wat deze tijd van ons christenen vraagt. Met bewondering en respect zien we hoe veel mensen zich inspannen om de vluchtelingen in ons land te helpen en te bemoedigen. Sommige gemeenten hebben het tot hun taak gemaakt hun naastenliefde te laten blijken door zich te richten op allochtonen en hulp te bieden aan vluchtelingen.
Gevraagd wat christenen in ons land zouden kunnen doen, antwoordt een Nederlandse Blauwe Zuster dat wij allereerst kunnen bidden. De bede uit het Onze Vader ‘Uw koninkrijk kome’ zou ook ons dagelijks gebed moeten zijn. In de tweede plaats spoort zij aan de verhalen van vluchtelingen serieus te nemen. “Neem de moeite om de verhalen van deze vluchtelingen oprecht te horen en om te kijken hoe te helpen.” En op de vraag of de Zusters ook wel eens vooruit kijken, naar de toekomst, antwoord de Zuster zuchtend: “We kijken in ieder geval naar de hemel.”
Uw koninkrijk kome
Het is de vraag of en hoe wij christenen in Nederland ons hoofd omhoog heffen. Doen we dat omdat we onze God loven en prijzen om wie Hij is? Doen we dat omdat we echt naar Hem uitzien, dat Hij terugkomt op de wolken? Doen we dat misschien omdat we zien dat ‘alles staat te gebeuren’? Doen we dat vanuit een riante positie in ons relatief rustige landje? Of omdat we daadwerkelijk betrokken willen zijn bij wat er in de wereld, in het Midden-Oosten, in Israël, in Jeruzalem gebeurt?
Als de Mensenzoon Jezus op het punt staat terug te keren, zullen Zijn voeten staan op de Olijfberg, zal Hij regeren in Jeruzalem, zal van daaruit de wet uitgaan. Wat zal de wereld er dan anders uitzien!
Wat hunkeren wij toch naar dat moment. Dat het spoedig mag aanbreken. Dat ons gebed elke dag mag zijn: Onze Vader in de hemel… Uw koninkrijk kome. Amen.
Peter Burgers
Peter Burgers is 53 jaar en al ruim 25 jaar gelukkig getrouwd met Mirjam. Ze hebben vier kinderen en zijn lid van Evangeliegemeente De Regenboog in Veenendaal. Hij werkt bij het facilitaire bedrijf van de Belastingdienst. “De liefde voor het Joodse volk is mij van jongs af aan meegegeven en ik volg de ontwikkelingen in het Midden-Oosten met belangstelling. Verder hebben wij een innige band met Het Zoeklicht. Mijn opa was al abonnee van Het Zoeklicht en vanaf 1993 staat dat abonnement op mijn naam. In het verleden heb ik al eens een artikelenreeks over George Whitefield en Opwekking voor Het Zoeklicht geschreven. Nu hoop ik mijn bijdrage te gaan leveren aan de rubriek Midden-Oosten.”
