Heel Holland bakt
Paul Prijt • 92 - 2016 • Uitgave: 22
Koekjes van eigen deeg of de geur Christus?
In de vakantietijd maakten we een mooie tocht door de Alpen. Op een van de passen, hoog in de bergen met een prachtig uitzicht op de bergtoppen, was een klein afgelegen restaurant waar we een kopje koffie dronken met heerlijke zelfgemaakte appeltaart. De eigenares bediende zelf en was druk in de weer voor haar gasten.
Een eindje verderop speelde haar dochtertje. Voor haar was een complete speeltuin klaargezet met een schommel, keukentje, speelhuisje, trampoline etc. De kleine meid speelde echter totaal niet met al dat mooie speelgoed, maar alleen met een klein dienblaadje met een paar steentjes erop, die het zelfgemaakte gebak moesten voorstellen.
Wie ben je? Sabrina of Patricia?
Bij het afrekenen stond ze bij de kassa naast haar moeder en ik vroeg hoe ze heette. “Sabrina,” zei ze… “Mooie naam,” reageerde ik terug. Haar moeder schudde haar hoofd. “Nee,” fluisterde ze naar me, “ze heet alleen vandaag Sabrina, net als een van de serveersters, maar in werkelijkheid heet ze Patricia. Maar vandaag even niet. Nu wil ze meedoen als serveerster, gezien worden, meetellen en even geen klein meisje meer zijn.”
Mooi voorbeeld van hoe we soms in het leven kunnen staan. Het zette me tot nadenken. We laten soms aan de buitenkant iets anders zien dan wat we aan de binnenkant zijn of graag willen zijn. Sabrina of Patricia? We zouden misschien zo graag die dienende Sabrina willen zijn, door iedereen opgemerkt, gewaardeerd, meegeteld. Maar als je wat verder kijkt, zijn we toch weer die Patricia, kunnen we ons soms zo onopgemerkt voelen, eenzaam, niet meetellend. We zouden zo graag de trouwe volgeling van de Heer zijn in dat nieuwe leven, maar soms voelen we ons nog zo die oude mens.
Koekjes van eigen deeg…
Sabrina wilde graag het heerlijke zelfgemaakte gebak serveren van haar moeder, door de klanten gewaardeerd worden, koekjes van eigen deeg serveren in plaats van op de glijbaan of trampoline. Ik moest denken aan dat populaire tv-programma ‘Heel Holland bakt’. Blijkbaar hebben we daar in deze verwarrende en dreigende wereld grote behoefte aan om letterlijk de geur van appelgebak op te snuiven om ons een goed gevoel te geven. De nieuwe knusheid, ‘feel good’-tv waarin we ons heerlijk thuis voelen in een wereld van heerlijke geuren en lekkernijen bij ‘Saartje’ aan de keukentafel en het gevoel van weemoed aan vroeger tijden toen alles nog koek en ei leek te zijn. Oké, er kan ook in dit programma van alles verkeerd gaan, maar dat wordt smakelijk en met humor opgelost en vaak krijg je ook weer een tweede kans bij misbaksels. Soms ook niet en word je door de strenge jury aan de kant gezet. Hier laten we massaal zien dat we het liefste Sabrina willen zijn door elkaar via de buis heerlijke volmaakte koekjes van eigen deeg te serveren in de verkleinde vredige wereld van de keuken en even los van wat er in de echte wereld gebeurt.
De geur van Christus
Begrijp me goed hoor, ik heb niks tegen gezelligheid en creatieve bakkunst. Als mijn vrouw haar wereldvermaarde appeltaart bakt, dan komt de hele familie erop af en is ons hele huis doortrokken van heerlijke geuren. Maar het blijven koekjes van eigen deeg. De wereld verandert er niet veel door. Juist vanuit het evangelie worden we opgeroepen niet alleen koekjes van eigen deeg uit te delen, maar de geur van Christus te verspreiden. Ons niet alleen terug te trekken in onze eigen gezelligheid, maar juist de deuren open te zetten in deze wereld, opdat mensen iets gaan proeven van de rijkdom van het evangelie. Dat geldt voor gelovigen persoonlijk, maar ook voor kerken en christelijke organisaties. ‘Om een levendmakende geur van Christus te verspreiden, een heerlijke geur die leven schenkt’ (2 Korintiërs 2:14). Van zulke ‘Sabrina’s’ kan de wereld er nog veel gebruiken!
Paul Prijt
In de vakantietijd maakten we een mooie tocht door de Alpen. Op een van de passen, hoog in de bergen met een prachtig uitzicht op de bergtoppen, was een klein afgelegen restaurant waar we een kopje koffie dronken met heerlijke zelfgemaakte appeltaart. De eigenares bediende zelf en was druk in de weer voor haar gasten.
Een eindje verderop speelde haar dochtertje. Voor haar was een complete speeltuin klaargezet met een schommel, keukentje, speelhuisje, trampoline etc. De kleine meid speelde echter totaal niet met al dat mooie speelgoed, maar alleen met een klein dienblaadje met een paar steentjes erop, die het zelfgemaakte gebak moesten voorstellen.
Wie ben je? Sabrina of Patricia?
Bij het afrekenen stond ze bij de kassa naast haar moeder en ik vroeg hoe ze heette. “Sabrina,” zei ze… “Mooie naam,” reageerde ik terug. Haar moeder schudde haar hoofd. “Nee,” fluisterde ze naar me, “ze heet alleen vandaag Sabrina, net als een van de serveersters, maar in werkelijkheid heet ze Patricia. Maar vandaag even niet. Nu wil ze meedoen als serveerster, gezien worden, meetellen en even geen klein meisje meer zijn.”
Mooi voorbeeld van hoe we soms in het leven kunnen staan. Het zette me tot nadenken. We laten soms aan de buitenkant iets anders zien dan wat we aan de binnenkant zijn of graag willen zijn. Sabrina of Patricia? We zouden misschien zo graag die dienende Sabrina willen zijn, door iedereen opgemerkt, gewaardeerd, meegeteld. Maar als je wat verder kijkt, zijn we toch weer die Patricia, kunnen we ons soms zo onopgemerkt voelen, eenzaam, niet meetellend. We zouden zo graag de trouwe volgeling van de Heer zijn in dat nieuwe leven, maar soms voelen we ons nog zo die oude mens.
Koekjes van eigen deeg…
Sabrina wilde graag het heerlijke zelfgemaakte gebak serveren van haar moeder, door de klanten gewaardeerd worden, koekjes van eigen deeg serveren in plaats van op de glijbaan of trampoline. Ik moest denken aan dat populaire tv-programma ‘Heel Holland bakt’. Blijkbaar hebben we daar in deze verwarrende en dreigende wereld grote behoefte aan om letterlijk de geur van appelgebak op te snuiven om ons een goed gevoel te geven. De nieuwe knusheid, ‘feel good’-tv waarin we ons heerlijk thuis voelen in een wereld van heerlijke geuren en lekkernijen bij ‘Saartje’ aan de keukentafel en het gevoel van weemoed aan vroeger tijden toen alles nog koek en ei leek te zijn. Oké, er kan ook in dit programma van alles verkeerd gaan, maar dat wordt smakelijk en met humor opgelost en vaak krijg je ook weer een tweede kans bij misbaksels. Soms ook niet en word je door de strenge jury aan de kant gezet. Hier laten we massaal zien dat we het liefste Sabrina willen zijn door elkaar via de buis heerlijke volmaakte koekjes van eigen deeg te serveren in de verkleinde vredige wereld van de keuken en even los van wat er in de echte wereld gebeurt.
De geur van Christus
Begrijp me goed hoor, ik heb niks tegen gezelligheid en creatieve bakkunst. Als mijn vrouw haar wereldvermaarde appeltaart bakt, dan komt de hele familie erop af en is ons hele huis doortrokken van heerlijke geuren. Maar het blijven koekjes van eigen deeg. De wereld verandert er niet veel door. Juist vanuit het evangelie worden we opgeroepen niet alleen koekjes van eigen deeg uit te delen, maar de geur van Christus te verspreiden. Ons niet alleen terug te trekken in onze eigen gezelligheid, maar juist de deuren open te zetten in deze wereld, opdat mensen iets gaan proeven van de rijkdom van het evangelie. Dat geldt voor gelovigen persoonlijk, maar ook voor kerken en christelijke organisaties. ‘Om een levendmakende geur van Christus te verspreiden, een heerlijke geur die leven schenkt’ (2 Korintiërs 2:14). Van zulke ‘Sabrina’s’ kan de wereld er nog veel gebruiken!
Paul Prijt
