Handvatten voor ‘blauwe-plek-momenten’
Corine Daane • 97 - 2021 • Uitgave: 6
Druk was ik bezig. Ik was bíjna klaar met dweilen! Eigenlijk was de vloer groter dan m’n energievoorraad en de koffie rook zó lekker, maar ik wilde het toch nog éven afmaken. En toen gebeurde het. Pats. Ik viel. Snel krabbelde ik, een stuk minder vrolijk, overeind en maakte m’n werk af.
Eenmaal aan de koffie, voelde ik een vervelende pijn opkomen in m’n rechterpols. Flink gezwollen en al aardig blauwgekleurd, bleek die behoorlijk gekneusd. Naast dat het er Instagram-zielig uitzag, deed die pijn wat met me.
De (on)zichtbare littekens
Opeens was ik zo’n 30 jaar terug in de tijd. Zomaar een dag. Spelen met buurkinderen was een ruzie geworden. Mijn taak was om hulp in te roepen: mama moest het oplossen. Terwijl zij op vredesmissie ging, rende ik snel naar binnen – dacht ik. De deur was echter dicht en ik duwde de deur niet ópen maar sloeg de ruit in. In één tel was ik van stuiterend kind, in levensgevaar. In het ziekenhuis waren ze uren bezig om bloedvaten, zenuwen en pezen weer aan elkaar te verbinden en mij te stabiliseren. Maanden van gips volgden en daarna bleek dat m’n motoriek herstellen kon, maar de kracht deels niet meer terugkwam. Flexibel als een kind kan zijn, paste ik me aan, aan de nieuwe realiteit: als het niet rechtsom gaat, dan linksom. Het enige zichtbare zijn de littekens. Zichtbaar maar verder niet voelbaar – behalve als je er op drukt…
Zo zijn er de zichtbare littekens na een avontuur zoals hierboven beschreven. Maar ook de onzichtbare… van toen je gepest werd op school. Of toen je puber-liefde stukliep en je dacht nóóit meer gelukkig te worden. Of toen je ouders uit elkaar gingen en de bodem onder je bestaan wegviel. Of toen bleek dat je huwelijk kinderloos zou blijven. Of toen je promotie niet doorging en je carrière onverwacht het plafond al had bereikt. Je bent er overheen gekomen, en kunt er nu op terugkijken. De wonden zijn dicht en geheeld. Maar de littekens zijn er nog.
Allesovertreffende kracht
En dan, zomaar, vaak geheel onverwachts, gebeurt er iets en voel je opeens die pijn van toen weer. De buitensluiting, de afwijzing, de eenzaamheid, de leegte, de onvervulde dromen. Vul zelf maar in, we hebben ze allemaal op onze eigen manier. Mag ik je voor zo’n blauwe-plek-moment drie handvatten uit Gods Woord meegeven?
1. Je ben een aarden kruik (lees 2 Korinthe 4:6-7).
Je kwetsbaar en breekbaar weten, is niet erg zoals de maatschappij van stoer-sterk-dapper stelt, maar is precies waar de Heere je hebben wil: in jouw kwetsbaarheid kan Zijn allesovertreffende kracht zichtbaar worden! En júíst waar de barsten in de kruik zitten, kan Zijn licht beter naar buiten komen.
2. De Heere ként jouw diepste zijn (lees Psalm 94:19).
Op de diepe plaatsen van je ziel, waar niemand je ziet en je zelf misschien ook al jaren niet bent geweest… en waar je op zo’n moment zómaar aan wordt herinnerd, wil en kan de Heere jou bereiken en jouw verkwikken met Zijn troost.
3. Richt je Eben-Haëzer op (lees 1 Samuël 7 met als kern vers 12).
Maak van zo’n plotselinge herinnering een moment waarop je niet alleen bij de pijn stilstaat, maar bij de Heere die jou voorgeholpen heeft tot vandaag toe! Zo kan een pijnlijk en lastig moment, uitgroeien tot een moment van dankbaarheid en verwondering over Wie de Heere ook voor jou was en is en zal zijn.
Momenten waarop je de littekens op je ziel weer duidelijk voelt, hoeven je niet alleen weemoedig of verdrietig te maken, maar kunnen springplanken vormen van het opnieuw bewust worden dat de Heere in jou woont met Zijn kracht. Hij kent jou én heeft je lief tot op de diepste plaatsen van je zijn. Hij heeft jou voortgeholpen tot nu toe!
Corine Daane
Eenmaal aan de koffie, voelde ik een vervelende pijn opkomen in m’n rechterpols. Flink gezwollen en al aardig blauwgekleurd, bleek die behoorlijk gekneusd. Naast dat het er Instagram-zielig uitzag, deed die pijn wat met me.
De (on)zichtbare littekens
Opeens was ik zo’n 30 jaar terug in de tijd. Zomaar een dag. Spelen met buurkinderen was een ruzie geworden. Mijn taak was om hulp in te roepen: mama moest het oplossen. Terwijl zij op vredesmissie ging, rende ik snel naar binnen – dacht ik. De deur was echter dicht en ik duwde de deur niet ópen maar sloeg de ruit in. In één tel was ik van stuiterend kind, in levensgevaar. In het ziekenhuis waren ze uren bezig om bloedvaten, zenuwen en pezen weer aan elkaar te verbinden en mij te stabiliseren. Maanden van gips volgden en daarna bleek dat m’n motoriek herstellen kon, maar de kracht deels niet meer terugkwam. Flexibel als een kind kan zijn, paste ik me aan, aan de nieuwe realiteit: als het niet rechtsom gaat, dan linksom. Het enige zichtbare zijn de littekens. Zichtbaar maar verder niet voelbaar – behalve als je er op drukt…
Zo zijn er de zichtbare littekens na een avontuur zoals hierboven beschreven. Maar ook de onzichtbare… van toen je gepest werd op school. Of toen je puber-liefde stukliep en je dacht nóóit meer gelukkig te worden. Of toen je ouders uit elkaar gingen en de bodem onder je bestaan wegviel. Of toen bleek dat je huwelijk kinderloos zou blijven. Of toen je promotie niet doorging en je carrière onverwacht het plafond al had bereikt. Je bent er overheen gekomen, en kunt er nu op terugkijken. De wonden zijn dicht en geheeld. Maar de littekens zijn er nog.
Allesovertreffende kracht
En dan, zomaar, vaak geheel onverwachts, gebeurt er iets en voel je opeens die pijn van toen weer. De buitensluiting, de afwijzing, de eenzaamheid, de leegte, de onvervulde dromen. Vul zelf maar in, we hebben ze allemaal op onze eigen manier. Mag ik je voor zo’n blauwe-plek-moment drie handvatten uit Gods Woord meegeven?
1. Je ben een aarden kruik (lees 2 Korinthe 4:6-7).
Je kwetsbaar en breekbaar weten, is niet erg zoals de maatschappij van stoer-sterk-dapper stelt, maar is precies waar de Heere je hebben wil: in jouw kwetsbaarheid kan Zijn allesovertreffende kracht zichtbaar worden! En júíst waar de barsten in de kruik zitten, kan Zijn licht beter naar buiten komen.
2. De Heere ként jouw diepste zijn (lees Psalm 94:19).
Op de diepe plaatsen van je ziel, waar niemand je ziet en je zelf misschien ook al jaren niet bent geweest… en waar je op zo’n moment zómaar aan wordt herinnerd, wil en kan de Heere jou bereiken en jouw verkwikken met Zijn troost.
3. Richt je Eben-Haëzer op (lees 1 Samuël 7 met als kern vers 12).
Maak van zo’n plotselinge herinnering een moment waarop je niet alleen bij de pijn stilstaat, maar bij de Heere die jou voorgeholpen heeft tot vandaag toe! Zo kan een pijnlijk en lastig moment, uitgroeien tot een moment van dankbaarheid en verwondering over Wie de Heere ook voor jou was en is en zal zijn.
Momenten waarop je de littekens op je ziel weer duidelijk voelt, hoeven je niet alleen weemoedig of verdrietig te maken, maar kunnen springplanken vormen van het opnieuw bewust worden dat de Heere in jou woont met Zijn kracht. Hij kent jou én heeft je lief tot op de diepste plaatsen van je zijn. Hij heeft jou voortgeholpen tot nu toe!
Corine Daane
