Gewetensvrijheid onder druk van het tirannieke secularisme
Hans Frinsel • 93 - 2017 • Uitgave: 18
Angela Merkel heeft in de Duitse Bondsdag de wet voor het ‘homohuwelijk’ laten behandelen, waarbij haar partijgenoten naar eigen inzicht en geweten mochten stemmen. Zelf stemde ze tegen. Velen zagen daarin een politiek spel. Ze wist echter dat dit tij niet te keren was en ik denk dat ze met haar initiatief een daad wilde stellen.
Ze kwalificeerde haar tegenstem openlijk als een gewetenskwestie. Daarmee claimde ze gewetensvrijheid. Deze ‘grondstof van een echte pluralistische samenleving’ is in Nederland al sterk aangetast, zoals enkele jaren geleden bleek toen ‘weigerambtenaren’ de mogelijkheid van gewetensbezwaren werd ontzegd.
Opstand tegen God
Het woord ‘homohuwelijk’ zet ons in deze discussie eigenlijk op het verkeerde been. Het voorvoegsel ‘homo-‘ suggereert dat het om een ander soort huwelijk gaat dan het traditionele huwelijk tussen een man en een vrouw. Was dat maar waar! In Duitsland – net als in veel andere landen – was in feite al zoiets als een ‘homohuwelijk’, want mensen van gelijk geslacht hadden allang de vrijheid om hun relatie te laten registreren. Dit is een ontwikkeling die christenen niet kunnen keren, zelfs al zouden ze dat willen.
Maar dat is het moderne secularisme niet genoeg. Nee, de verandering in de wetgeving gaat om het openstellen van dat traditionele huwelijk voor paren van gelijk geslacht. Men wil niet een homohuwelijk naast het huwelijk, maar een fundamentele verandering van de scheppingsorde, de ontmanteling van een institutie die alle eeuwen de basis vormde in elke succesvolle samenleving. Wat er aan ten grondslag ligt is niet een overtuigend nieuw inzicht, maar ten diepste een opstand tegen God.
De tirannieke manier waarop getracht wordt elk afwijkend denken uit te bannen, krijgt steeds meer het karakter van een gerichte aanslag op de gewetensvrijheid. En door een beroep te doen op het geweten zet Merkel in feite een piketpaal ter verdediging van die vrijheid van geweten. Daar mogen we haar dankbaar voor zijn.
Alarmbellen
Als gewone burgers Merkels voorbeeld zouden volgen, zouden zij direct voor ‘homofoob’ uitgemaakt worden. Maar Merkel wordt te zeer gerespecteerd voor zo’n kwalificatie en daarom is haar actie des te belangrijker. Weinigen lijken te beseffen hoe groot de psychische en politieke dwang is die uitgeoefend wordt om je aan te passen aan de heersende cultuur.
Dat alleen al zou bij christenen de alarmbellen moeten doen rinkelen. Veel zaken worden ons opgedrongen, omdat ze door de moderne autonome mens als een onbetwistbaar recht of ‘absoluut correct’ worden geclaimd, zonder serieus de gevolgen te overwegen. Denk aan de discussie over ‘voltooid leven’ die ons opgedrongen wordt, maar die ook bij veel hulpverleners en dokters die geen christen zijn, weerstand oproept. Toch stoomt dat euthanasie-schip onverbiddelijk door.
De moeizame kabinetsformatie laat zien hoe belangrijk dit nieuwe dogma is voor bepaalde politici. De moderne Nederlandse links-liberale politiek heeft dit verklaard tot ‘correct denken’ en zal niet rusten tot ze het opgelegd heeft aan de samenleving en – met de haar zo eigen arrogantie – het liefst aan de rest van de wereld. Laten we bidden dat de ChristenUnie ruggengraat zal tonen in deze zaak.
Natuurlijk
Een ander interessant voorbeeld is het recente probleem rond de spermabanken. Toen die opgericht werden, was het ‘vanzelfsprekend’ dat donoren anoniem zouden blijven. Dat hielp om deze ontwikkeling acceptabel te maken. Nu de eerste generatie kinderen van spermadonoren groter wordt, claimen zij het recht om te weten wie hun vader is. Programma’s als ‘Spoorloos’ bewijzen al enkele decennia dat zo’n verlangen heel natuurlijk is.
Dit had men kunnen voorzien, maar de juiste politiek correcte zienswijze heeft geen boodschap van wat ‘natuurlijk’ is. In een samenleving die op voorhand vindt dat voortplanting niets meer met een huwelijksrelatie tussen een man en een vrouw te maken hoeft te hebben, is zo’n wens om je vader te kennen eigenlijk een anachronisme: Het gaat in tegen het nieuwe dogma dat de verschillen tussen de seksen negeert.
Men is nu bezig met een techniek om eicellen te bevruchten zonder zaadcel. Wat zullen de psychische gevolgen zijn voor kinderen die daaruit voortkomen? Moderne liberale politici stappen met zevenmijlslaarzen over de grote ethische vragen heen.
Dwang
Op dezelfde manier zijn vragen over wenselijkheid van kinderadoptie door homostellen bij voorbaat taboe. Het idee dat een ‘natuurlijk’ gezin met een vader en een moeder de beste context is voor een gezonde psychologische ontwikkeling van een kind, is in het huidige verplichte correcte denken een soort ‘vloeken in de kerk’. Zeker, er zijn allerlei situaties waarin die ideale context er niet is of kan zijn, zoals in één-ouder gezinnen, maar het onvolmaakte mag niet tot norm verheven worden.
Men kan nog niet voldoende inzicht hebben in de psychologische effecten op langere termijn bij adoptie door twee moeders of twee vaders, maar elk vraagteken en elke bedenking wordt met het predicaat ‘homofoob’ geneutraliseerd. Dit zijn nu eenmaal de verworvenheden van de moderne seculiere samenleving waarin de autonome mens zijn eigen ‘scheppingsorde’ formuleert. Deze ‘absolute vrijheden’ worden ons nu onder dwang opgelegd.
Autonome mens
De seksuele revolutie van vijftig jaar geleden was het meest in het oog lopende symptoom van de opkomst van de autonome mens, die lak had aan God of gebod. Wat men gemakshalve negeert, is dat er allerlei ongewenste zaken zijn die logischerwijze voortkomen uit deze nieuwe ‘verworvenheden.’ We worden geconfronteerd met een bijna constante stroom aan onthullingen van seksueel kindermisbruik en kinderporno.
Is het toevallig dat veel van die zaken hun wortels hebben in de zeventiger en tachtiger jaren? ‘Kinderporno is een bedreiging voor de samenleving’ kopte een krantenbericht onlangs. Dat is waar, maar hier wordt ten onrechte de suggestie gewekt dat dit probleem op zichzelf staat. Het is onlosmakelijk verbonden aan de acceptatie van gewone porno als normaal. Wie de geschiedenis kent, weet dat kinderporno aanvankelijk meeliftte op de legalisering van porno. Ook dat stond niet op zichzelf. In de zeventiger jaren braken verscheidene linkse en liberale politici openlijk een lans voor pedofiele relaties als onderdeel van de seksuele revolutie. In 1985 wilde een VVD-minister van justitie de leeftijdsgrens voor seksuele relaties verlagen naar twaalf jaar.1 De verontwaardiging van de progressieven over kinderporno en pedofilie is daarom op z’n minst dubbel, zo niet hypocriet.
Ook ‘progressieve’ figuren in de kerk gingen ver mee in de seksuele revolutie. Omroeppastor ds. Klamer van de IKON was een bekend pleitbezorger van de pedofiele zaak, evenals de bekende ds. Visser van de Pauluskerk in Rotterdam.
Hoop ontnomen
Wat men ook negeert, is het feit dat de pedofiele beweging decennia lang meeliftte met de homobeweging. Ze hadden daarbinnen hun eigen hoekje en mochten indertijd zelfs meedoen in de gay parade. En waarom niet? Beide bewegingen hanteerden begrijpelijkerwijs dezelfde argumenten ter verdediging van hun wensen en eisen. ‘Je bent nu eenmaal zo geaard, dat is niet te veranderen en het is wreed om te zeggen dat je wel ‘zo’ mag zijn, maar niet ‘zo’ mag leven.’ Als dit zo is voor mensen met homofiele gevoelens, waarom dan niet voor pedofielen?
De suggestie dat ‘verandering van gevoelens’ mogelijk is, wordt als bijna ‘misdadig’ van de hand gewezen, niet alleen in de samenleving maar ook in de kerken. Dat zagen we eerder dit jaar, toen de synode van de Anglicaanse kerk in Engeland een besluit nam, die elke hulpverlening verbiedt die homofiele gelovigen helpt om niet naar hun geaardheid te leven. De grote evangelische beweging binnen de Anglicaanse kerk had tevergeefs gepleit voor een breder besluit, waarin vrijheid voor homofielen die deze hulp wel willen, veilig werd gesteld. Tevergeefs. Ook hier zien we de tirannie en intolerantie van een nieuwe cultuur waarin de mens zichzelf tot wet heeft gemaakt. Dit besluit ontneemt men niet alleen hoop aan homofielen die niet zo willen leven, maar in feite ook aan pedofielen.
Tekenen van de eindtijd
Wat wij meemaken is de openbaring van de ‘mens der wetteloosheid’ (2 Tessalonicenzen 2:3; Matteüs 24:12). We denken bij ‘wet’ vaak alleen aan ‘regel’ of ‘gebod’, maar in de Bijbel heeft het de connotatie (gevoelswaarde) van ‘dat wat vast is’. De mens der wetteloosheid is niet zonder wet: hij laat los wat ‘vast’ was en bepaalt zijn eigen regels. Zijn drijfveer is opstand tegen God en elke norm van buitenaf.
De Bijbel geeft zijn opkomst als één van de belangrijke kenmerken van de eindtijd. God zegt dat het kenmerk van die mens is dat hij ‘woorden zal spreken tegen de Allerhoogste’ en er op uit is ‘tijden en wet te veranderen’ (Daniël 7:25). Die ‘mens der wetteloosheid’ – antichrist – zal geen enkele tolerantie tonen ten aanzien van hen die vasthouden aan Gods Woord. De overeenkomst met het tirannieke secularisme dat zich in onze samenleving ontwikkelt, is opmerkelijk.
Daarom is het verbijsterend dat veel christenen zich juist nu gewillig laten ringeloren door die cultuur van wetteloosheid. Sommigen doen dat omdat ze niet bestand zijn tegen de aanvallen op de gewetensvrijheid. Die vrijheid was altijd zo vanzelfsprekend; ze weten niet hoe ze moeten omgaan met deze nieuwe realiteit. De consequenties zijn immers groot: als je trouw blijft aan het Woord van God, zal dat leiden tot marginalisering, uitsluiting en zelfs vervolging. Dat heeft de Here Jezus ook voorzegt. Velen zijn daar niet op voorbereid.
Afval
Anderen passen zich juist gretig aan, omdat die geest van wetteloosheid hen meer aanspreekt dan het ‘oude Evangelie’. Ze kunnen de gezonde leer niet meer verdragen. Dit is een tweede belangrijk kenmerk van de eindtijd: de grote afval. Velen worden verleid en laten zich graag verleiden door die nieuwe verworvenheden. Ze ervaren het als bevrijding dat alles ‘relatief is’, want daarin vind je uiteindelijk altijd een rechtvaardiging voor je keuzes, welke keuze je ook maakt. Er zijn geen vaste normen meer, geen onveranderlijke principes, geen geboden. Vrijheid, blijheid.
Alleen jammer dat er nog steeds christenen zijn die wel vasthouden aan die Vaste Rots, die niet meegaan in die nieuwe cultuur. Spelbrekers. Zij vormen als het ware een irritant appèl op het geweten. Zulke meningen zouden toch verboden moeten worden! Nu, daar wordt hard aan gewerkt en zal sneller gebeuren dan ons lief is. Gelukkig komt Merkel nog op voor gewetensvrijheid. En laten wij ook blijven strijden met de wapenen van het Evangelie en getuigen van Gods Waarheid zolang het nog kan.
Hans Frinsel
sup>1 Zie voor een goed overzicht het artikel ‘Hoe Den Haag de pedo’s vertroetelde’, door Willem Pekelder, de Groene Amsterdammer (20-10-2006).
Ze kwalificeerde haar tegenstem openlijk als een gewetenskwestie. Daarmee claimde ze gewetensvrijheid. Deze ‘grondstof van een echte pluralistische samenleving’ is in Nederland al sterk aangetast, zoals enkele jaren geleden bleek toen ‘weigerambtenaren’ de mogelijkheid van gewetensbezwaren werd ontzegd.
Opstand tegen God
Het woord ‘homohuwelijk’ zet ons in deze discussie eigenlijk op het verkeerde been. Het voorvoegsel ‘homo-‘ suggereert dat het om een ander soort huwelijk gaat dan het traditionele huwelijk tussen een man en een vrouw. Was dat maar waar! In Duitsland – net als in veel andere landen – was in feite al zoiets als een ‘homohuwelijk’, want mensen van gelijk geslacht hadden allang de vrijheid om hun relatie te laten registreren. Dit is een ontwikkeling die christenen niet kunnen keren, zelfs al zouden ze dat willen.
Maar dat is het moderne secularisme niet genoeg. Nee, de verandering in de wetgeving gaat om het openstellen van dat traditionele huwelijk voor paren van gelijk geslacht. Men wil niet een homohuwelijk naast het huwelijk, maar een fundamentele verandering van de scheppingsorde, de ontmanteling van een institutie die alle eeuwen de basis vormde in elke succesvolle samenleving. Wat er aan ten grondslag ligt is niet een overtuigend nieuw inzicht, maar ten diepste een opstand tegen God.
De tirannieke manier waarop getracht wordt elk afwijkend denken uit te bannen, krijgt steeds meer het karakter van een gerichte aanslag op de gewetensvrijheid. En door een beroep te doen op het geweten zet Merkel in feite een piketpaal ter verdediging van die vrijheid van geweten. Daar mogen we haar dankbaar voor zijn.
Alarmbellen
Als gewone burgers Merkels voorbeeld zouden volgen, zouden zij direct voor ‘homofoob’ uitgemaakt worden. Maar Merkel wordt te zeer gerespecteerd voor zo’n kwalificatie en daarom is haar actie des te belangrijker. Weinigen lijken te beseffen hoe groot de psychische en politieke dwang is die uitgeoefend wordt om je aan te passen aan de heersende cultuur.
Dat alleen al zou bij christenen de alarmbellen moeten doen rinkelen. Veel zaken worden ons opgedrongen, omdat ze door de moderne autonome mens als een onbetwistbaar recht of ‘absoluut correct’ worden geclaimd, zonder serieus de gevolgen te overwegen. Denk aan de discussie over ‘voltooid leven’ die ons opgedrongen wordt, maar die ook bij veel hulpverleners en dokters die geen christen zijn, weerstand oproept. Toch stoomt dat euthanasie-schip onverbiddelijk door.
De moeizame kabinetsformatie laat zien hoe belangrijk dit nieuwe dogma is voor bepaalde politici. De moderne Nederlandse links-liberale politiek heeft dit verklaard tot ‘correct denken’ en zal niet rusten tot ze het opgelegd heeft aan de samenleving en – met de haar zo eigen arrogantie – het liefst aan de rest van de wereld. Laten we bidden dat de ChristenUnie ruggengraat zal tonen in deze zaak.
Natuurlijk
Een ander interessant voorbeeld is het recente probleem rond de spermabanken. Toen die opgericht werden, was het ‘vanzelfsprekend’ dat donoren anoniem zouden blijven. Dat hielp om deze ontwikkeling acceptabel te maken. Nu de eerste generatie kinderen van spermadonoren groter wordt, claimen zij het recht om te weten wie hun vader is. Programma’s als ‘Spoorloos’ bewijzen al enkele decennia dat zo’n verlangen heel natuurlijk is.
Dit had men kunnen voorzien, maar de juiste politiek correcte zienswijze heeft geen boodschap van wat ‘natuurlijk’ is. In een samenleving die op voorhand vindt dat voortplanting niets meer met een huwelijksrelatie tussen een man en een vrouw te maken hoeft te hebben, is zo’n wens om je vader te kennen eigenlijk een anachronisme: Het gaat in tegen het nieuwe dogma dat de verschillen tussen de seksen negeert.
Men is nu bezig met een techniek om eicellen te bevruchten zonder zaadcel. Wat zullen de psychische gevolgen zijn voor kinderen die daaruit voortkomen? Moderne liberale politici stappen met zevenmijlslaarzen over de grote ethische vragen heen.
Dwang
Op dezelfde manier zijn vragen over wenselijkheid van kinderadoptie door homostellen bij voorbaat taboe. Het idee dat een ‘natuurlijk’ gezin met een vader en een moeder de beste context is voor een gezonde psychologische ontwikkeling van een kind, is in het huidige verplichte correcte denken een soort ‘vloeken in de kerk’. Zeker, er zijn allerlei situaties waarin die ideale context er niet is of kan zijn, zoals in één-ouder gezinnen, maar het onvolmaakte mag niet tot norm verheven worden.
Men kan nog niet voldoende inzicht hebben in de psychologische effecten op langere termijn bij adoptie door twee moeders of twee vaders, maar elk vraagteken en elke bedenking wordt met het predicaat ‘homofoob’ geneutraliseerd. Dit zijn nu eenmaal de verworvenheden van de moderne seculiere samenleving waarin de autonome mens zijn eigen ‘scheppingsorde’ formuleert. Deze ‘absolute vrijheden’ worden ons nu onder dwang opgelegd.
Autonome mens
De seksuele revolutie van vijftig jaar geleden was het meest in het oog lopende symptoom van de opkomst van de autonome mens, die lak had aan God of gebod. Wat men gemakshalve negeert, is dat er allerlei ongewenste zaken zijn die logischerwijze voortkomen uit deze nieuwe ‘verworvenheden.’ We worden geconfronteerd met een bijna constante stroom aan onthullingen van seksueel kindermisbruik en kinderporno.
Is het toevallig dat veel van die zaken hun wortels hebben in de zeventiger en tachtiger jaren? ‘Kinderporno is een bedreiging voor de samenleving’ kopte een krantenbericht onlangs. Dat is waar, maar hier wordt ten onrechte de suggestie gewekt dat dit probleem op zichzelf staat. Het is onlosmakelijk verbonden aan de acceptatie van gewone porno als normaal. Wie de geschiedenis kent, weet dat kinderporno aanvankelijk meeliftte op de legalisering van porno. Ook dat stond niet op zichzelf. In de zeventiger jaren braken verscheidene linkse en liberale politici openlijk een lans voor pedofiele relaties als onderdeel van de seksuele revolutie. In 1985 wilde een VVD-minister van justitie de leeftijdsgrens voor seksuele relaties verlagen naar twaalf jaar.1 De verontwaardiging van de progressieven over kinderporno en pedofilie is daarom op z’n minst dubbel, zo niet hypocriet.
Ook ‘progressieve’ figuren in de kerk gingen ver mee in de seksuele revolutie. Omroeppastor ds. Klamer van de IKON was een bekend pleitbezorger van de pedofiele zaak, evenals de bekende ds. Visser van de Pauluskerk in Rotterdam.
Hoop ontnomen
Wat men ook negeert, is het feit dat de pedofiele beweging decennia lang meeliftte met de homobeweging. Ze hadden daarbinnen hun eigen hoekje en mochten indertijd zelfs meedoen in de gay parade. En waarom niet? Beide bewegingen hanteerden begrijpelijkerwijs dezelfde argumenten ter verdediging van hun wensen en eisen. ‘Je bent nu eenmaal zo geaard, dat is niet te veranderen en het is wreed om te zeggen dat je wel ‘zo’ mag zijn, maar niet ‘zo’ mag leven.’ Als dit zo is voor mensen met homofiele gevoelens, waarom dan niet voor pedofielen?
De suggestie dat ‘verandering van gevoelens’ mogelijk is, wordt als bijna ‘misdadig’ van de hand gewezen, niet alleen in de samenleving maar ook in de kerken. Dat zagen we eerder dit jaar, toen de synode van de Anglicaanse kerk in Engeland een besluit nam, die elke hulpverlening verbiedt die homofiele gelovigen helpt om niet naar hun geaardheid te leven. De grote evangelische beweging binnen de Anglicaanse kerk had tevergeefs gepleit voor een breder besluit, waarin vrijheid voor homofielen die deze hulp wel willen, veilig werd gesteld. Tevergeefs. Ook hier zien we de tirannie en intolerantie van een nieuwe cultuur waarin de mens zichzelf tot wet heeft gemaakt. Dit besluit ontneemt men niet alleen hoop aan homofielen die niet zo willen leven, maar in feite ook aan pedofielen.
Tekenen van de eindtijd
Wat wij meemaken is de openbaring van de ‘mens der wetteloosheid’ (2 Tessalonicenzen 2:3; Matteüs 24:12). We denken bij ‘wet’ vaak alleen aan ‘regel’ of ‘gebod’, maar in de Bijbel heeft het de connotatie (gevoelswaarde) van ‘dat wat vast is’. De mens der wetteloosheid is niet zonder wet: hij laat los wat ‘vast’ was en bepaalt zijn eigen regels. Zijn drijfveer is opstand tegen God en elke norm van buitenaf.
De Bijbel geeft zijn opkomst als één van de belangrijke kenmerken van de eindtijd. God zegt dat het kenmerk van die mens is dat hij ‘woorden zal spreken tegen de Allerhoogste’ en er op uit is ‘tijden en wet te veranderen’ (Daniël 7:25). Die ‘mens der wetteloosheid’ – antichrist – zal geen enkele tolerantie tonen ten aanzien van hen die vasthouden aan Gods Woord. De overeenkomst met het tirannieke secularisme dat zich in onze samenleving ontwikkelt, is opmerkelijk.
Daarom is het verbijsterend dat veel christenen zich juist nu gewillig laten ringeloren door die cultuur van wetteloosheid. Sommigen doen dat omdat ze niet bestand zijn tegen de aanvallen op de gewetensvrijheid. Die vrijheid was altijd zo vanzelfsprekend; ze weten niet hoe ze moeten omgaan met deze nieuwe realiteit. De consequenties zijn immers groot: als je trouw blijft aan het Woord van God, zal dat leiden tot marginalisering, uitsluiting en zelfs vervolging. Dat heeft de Here Jezus ook voorzegt. Velen zijn daar niet op voorbereid.
Afval
Anderen passen zich juist gretig aan, omdat die geest van wetteloosheid hen meer aanspreekt dan het ‘oude Evangelie’. Ze kunnen de gezonde leer niet meer verdragen. Dit is een tweede belangrijk kenmerk van de eindtijd: de grote afval. Velen worden verleid en laten zich graag verleiden door die nieuwe verworvenheden. Ze ervaren het als bevrijding dat alles ‘relatief is’, want daarin vind je uiteindelijk altijd een rechtvaardiging voor je keuzes, welke keuze je ook maakt. Er zijn geen vaste normen meer, geen onveranderlijke principes, geen geboden. Vrijheid, blijheid.
Alleen jammer dat er nog steeds christenen zijn die wel vasthouden aan die Vaste Rots, die niet meegaan in die nieuwe cultuur. Spelbrekers. Zij vormen als het ware een irritant appèl op het geweten. Zulke meningen zouden toch verboden moeten worden! Nu, daar wordt hard aan gewerkt en zal sneller gebeuren dan ons lief is. Gelukkig komt Merkel nog op voor gewetensvrijheid. En laten wij ook blijven strijden met de wapenen van het Evangelie en getuigen van Gods Waarheid zolang het nog kan.
Hans Frinsel
sup>1 Zie voor een goed overzicht het artikel ‘Hoe Den Haag de pedo’s vertroetelde’, door Willem Pekelder, de Groene Amsterdammer (20-10-2006).
