Europa kan niet kiezen
Peter de Haan • 94 - 2018 • Uitgave: 11
Als de beslissing van de Amerikaanse president Trump om uit de Iran-deal te stappen één ding duidelijk heeft gemaakt, dan is dat de positie van Europa. Diverse Europese regeringsleiders en ook de Europese Commissie keuren die stap af en zitten daarmee in het kamp van Rusland, China en Iran. En tegenover Amerika en Israël, dat hier trouwens een bondgenoot vindt in Saoedi-Arabië. Europa staat voor een tweesprong, maar is intern zo verdeeld dat er zelfs geen gemeenschappelijke vijand is.
De verplaatsing van de Amerikaanse ambassade van Tel Aviv naar Jeruzalem, de terugtrekking uit het klimaatakkoord van Parijs, een handelsoorlog met China, het zijn zomaar drie onderwerpen waar de Europese leiders fel tegenover Amerika staan. Daar komt nu de bom onder de Iran-deal bij.
Zeg mij wie uw vrienden zijn en ik zeg u wie u bent. Het is een bekend gezegde, maar wanneer je dit op Europa betrekt, dan komt hier een gespleten persoonlijkheid uit. Want bij de eerdergenoemde conflicten met Trump houdt Europa vrienden over van twijfelachtig allooi: Rusland, China en een hele rij islamitische landen waar mensenrechten laag op de agenda staan, maar die wel hoog staan op de Ranglijst Christenvervolging van Open Doors.
In Syrië staan ‘we’ trouwens weer tegenover Rusland, omdat we als NAVO-bondgenoot daar wel de kant van de Amerikanen kiezen. Turkije maakt het ‘ons’ daar wel weer lastig. Erdogan strijdt namelijk tegen de Koerden - ook over de grens in Syrië - terwijl die door de Amerikanen worden gesteund. Tegelijkertijd is er een afspraak met Turkije over het tegenhouden van vluchtelingen richting Europa en is dit land al vele jaren kandidaat-lid van de Europese Unie.
Keuze voor de mammon
Door nu te kiezen voor het in stand houden van de Iran-deal, neemt de Europese Unie opnieuw afstand van Israël. Dat gebeurt veel vaker. Zo worden Palestijnse terroristen mede betaald door de bijdrage die de Europese Unie aan de Palestijnse Autoriteit geeft. Ook neemt de EU afstand van alles wat Israëls aanwezigheid in Jeruzalem maar enigszins kan ondersteunen. Elke militaire daad van Israël wordt veroordeeld, maar je hoort bijna niemand over de uitspraken van de Palestijnse leider Abbas over de Holocaust.
De Europese landen laten zich leiden door de mammon. Russisch gas en olie uit het Midden-Oosten zijn belangrijk voor onze economie. In Iran is sinds 2015 voor 20 miljard euro geïnvesteerd door Europese bedrijven. Het einde van de deal kan betekenen dat dit geld niet meer wordt terugverdiend.
Israëls nieuwe bondgenoten
Waar Europa steeds meer afstand neemt van Israël, krijgt dit land er wel weer nieuwe bondgenoten bij. De banden met Saoedi-Arabië worden aangehaald, omdat beide landen Iran als grootste vijand zien. Israël leeft met de dreiging van een Iraanse aanval omdat leiders van dit land meermaals hebben uitgesproken de Israëli’s de Middellandse Zee in te willen drijven. Voor Saoedi-Arabië is het vooral een religieus conflict, waarbij soennieten en sjiieten (Iran) elkaars aartsvijanden zijn.
China knoopt economische banden aan vanwege de technologische kennis in Israël, terwijl Israël de inkomsten goed kan gebruiken. Laten we niet vergeten dat China ook al diep in de economieën van Afrikaanse landen zit en ook voor de Europese economie een belangrijke factor is.
Echt kiezen?
Europa is intern zo verdeeld, dat de keuze voor bondgenoten steeds op basis van de korte termijn worden gemaakt. Zo maakt een enkel land wel een pro-Israël-statement (Tsjechië verplaatst wel de ambassade), of wordt er hier en daar de zorg uitgesproken over Rusland (MH17-onderzoek, gifgasaanval op een voormalige Russische spion in Groot-Brittannië), maar echt afstand nemen doet de EU niet.
Dat zal ook niet gaan gebeuren, omdat de Europese leiders vooral naar de korte termijn kijken, naar de economische belangen en de kiezersgunst. Ze vergeten echter Gods Woord, waarin over de volken wordt gezegd: ‘Ik zal zegenen wie u (Israël) zegent en vervloeken wie u vervloekt’ (Genesis 12:3).
Peter de Haan
De verplaatsing van de Amerikaanse ambassade van Tel Aviv naar Jeruzalem, de terugtrekking uit het klimaatakkoord van Parijs, een handelsoorlog met China, het zijn zomaar drie onderwerpen waar de Europese leiders fel tegenover Amerika staan. Daar komt nu de bom onder de Iran-deal bij.
Zeg mij wie uw vrienden zijn en ik zeg u wie u bent. Het is een bekend gezegde, maar wanneer je dit op Europa betrekt, dan komt hier een gespleten persoonlijkheid uit. Want bij de eerdergenoemde conflicten met Trump houdt Europa vrienden over van twijfelachtig allooi: Rusland, China en een hele rij islamitische landen waar mensenrechten laag op de agenda staan, maar die wel hoog staan op de Ranglijst Christenvervolging van Open Doors.
In Syrië staan ‘we’ trouwens weer tegenover Rusland, omdat we als NAVO-bondgenoot daar wel de kant van de Amerikanen kiezen. Turkije maakt het ‘ons’ daar wel weer lastig. Erdogan strijdt namelijk tegen de Koerden - ook over de grens in Syrië - terwijl die door de Amerikanen worden gesteund. Tegelijkertijd is er een afspraak met Turkije over het tegenhouden van vluchtelingen richting Europa en is dit land al vele jaren kandidaat-lid van de Europese Unie.
Keuze voor de mammon
Door nu te kiezen voor het in stand houden van de Iran-deal, neemt de Europese Unie opnieuw afstand van Israël. Dat gebeurt veel vaker. Zo worden Palestijnse terroristen mede betaald door de bijdrage die de Europese Unie aan de Palestijnse Autoriteit geeft. Ook neemt de EU afstand van alles wat Israëls aanwezigheid in Jeruzalem maar enigszins kan ondersteunen. Elke militaire daad van Israël wordt veroordeeld, maar je hoort bijna niemand over de uitspraken van de Palestijnse leider Abbas over de Holocaust.
De Europese landen laten zich leiden door de mammon. Russisch gas en olie uit het Midden-Oosten zijn belangrijk voor onze economie. In Iran is sinds 2015 voor 20 miljard euro geïnvesteerd door Europese bedrijven. Het einde van de deal kan betekenen dat dit geld niet meer wordt terugverdiend.
Israëls nieuwe bondgenoten
Waar Europa steeds meer afstand neemt van Israël, krijgt dit land er wel weer nieuwe bondgenoten bij. De banden met Saoedi-Arabië worden aangehaald, omdat beide landen Iran als grootste vijand zien. Israël leeft met de dreiging van een Iraanse aanval omdat leiders van dit land meermaals hebben uitgesproken de Israëli’s de Middellandse Zee in te willen drijven. Voor Saoedi-Arabië is het vooral een religieus conflict, waarbij soennieten en sjiieten (Iran) elkaars aartsvijanden zijn.
China knoopt economische banden aan vanwege de technologische kennis in Israël, terwijl Israël de inkomsten goed kan gebruiken. Laten we niet vergeten dat China ook al diep in de economieën van Afrikaanse landen zit en ook voor de Europese economie een belangrijke factor is.
Echt kiezen?
Europa is intern zo verdeeld, dat de keuze voor bondgenoten steeds op basis van de korte termijn worden gemaakt. Zo maakt een enkel land wel een pro-Israël-statement (Tsjechië verplaatst wel de ambassade), of wordt er hier en daar de zorg uitgesproken over Rusland (MH17-onderzoek, gifgasaanval op een voormalige Russische spion in Groot-Brittannië), maar echt afstand nemen doet de EU niet.
Dat zal ook niet gaan gebeuren, omdat de Europese leiders vooral naar de korte termijn kijken, naar de economische belangen en de kiezersgunst. Ze vergeten echter Gods Woord, waarin over de volken wordt gezegd: ‘Ik zal zegenen wie u (Israël) zegent en vervloeken wie u vervloekt’ (Genesis 12:3).
Peter de Haan
