Europa eist Palestijnse staat
Feike ter Velde • 75 - 1999/2000 • Uitgave: 2
Het zal gaan om Jeruzalem!
Het hoge woord is eruit: Er moet een eigen staat komen voor Jasser Arafat en de zijnen. Judea en Samaria worden Palestina. Regeringsleiders van het verenigde Europa, onder leiding van Duitsland, hebben het onlangs zo bepaald en nog wel in… Berlijn.
Temidden van de groeiende politieke spanningen rond Kosovo spraken de regeringsleiders van de Europese Unie zich ook nog even snel uit over de situatie in het Midden-Oosten: Europa steunt de eis tot de oprichting van een Palestijnse Staat. Een grote politieke overwinning viel Jasser Arafat in de schoot. In de politieke wir-war van Europa, met oorlog aan de oostelijke grenzen en een gigantisch menselijk drama met de honferdduizenden ontheemde Kosovaren, gaat de wereldpolitiek gewoon door. Ook de ontwikkelingen rond Israël en rond Jeruzalem gaan gewoon door. Alleen, de camera's zijn weg, het nieuws gaat nu over Kosovo. Maar de vervulling van de profetie geschiedt dan ook temidden van "strijd en verwoesting" (Dan.7:26).
Kortgeleden werd de dramatische stap gezet op de weg naar het eindtijd-scenario in Het Midden-Oosten. De Europese leiders hebben unaniem gesproken: Israël moet inbinden en Arafat moet zijn eigen Palestijnse staat krijgen in Judea en Samaria. De Arabische Liga sprak onmiddellijk van een 'historische daad'. De de samenkomst van de Europese leiders was Berlijn en stond onder leiding van Duitsland.
De regering van Israël bij monde van premier Nethanyahoe reageerde met een scherpe afwijzing van deze keuze van Europa. "Uitgerekend de landen waarin een derde van het Joodse volk is omgebracht kiezen voor een politiek standpunt dat het voortbestaan van de staat Israël onmiddellijk in groot gevaar zal brengen". Er is hier inderdaad sprake van niet alleen een historische maar vooral ook een profetische daad.
De lijnen werden de afgelopen maanden steeds duidelijker. De zogenaamde Oslo-akkoorden brachten niet werkelijk vrede en niet echt een einde aan terreur en geweld in Israël. De PLO en Hamas herbergen zeer veel terroristen, die ook weer andere terroristen opleiden en klaarstomen om aanslagen te plegen in Israël, ondanks alle akkoorden die werden gesloten. Nu zijn er eerst verkiezingen in Israël en wel op 17 mei a.s. In afwachting van de uitslag houden de terreur-organisaties zich rustig en beperken zich tot kleine speldenprikken in Israël, die hier niet eens de krant halen. Maar dagelijks gebeurt er wel wat in Israël. De Hezbollah in Libanon zorgt voor regelmatige moordaanslagen. Dat staat ook niet op zichzelf. Alles wordt geregisseerd in de Arabische wereld en alles is erop gericht te komen tot de vernietiging van de Staat Israël.
Omdat er op het podium van de wereldpolitiek een stilte is gevallen rond de zogenaamde vredesbesprekingen tussen Israël en de Palestijnen heeft hoofdrolspeler Jasser Arafat ondertussen niet stilgezeten. Eerst liet hij wereldwijd bekend maken dat hij op 4 mei 1999 de Palestijnse staat zou uitroepen. Amerika en Europa vonden dat geen goed idee, want dit uitroepen van een eigen staat zou moeten gaan via de vredesonderhandelingen. Maar hij bleef krachtig roepen - en de westerse media echode het hem na - dat de 4e mei de grote dag zou zijn, dat de Palestijnse staat zou worden uitgeroepen. Amerika en Europa bleven dat krachtig bestrijden in de diplomatieke wandelgangen. "Goed", zei voorzitter Arafat, "als jullie dan zo tegen zijn heb ik een ander voorstel. Ik zal afzien van die datum van 4 mei 1999. Maar jullie, Amerika en Europa, moeten dan wel mijn eis tot een eigen Palestijnse staat ondersteunen op het moment dat het zover is. Kunnen jullie mij die garantie geven, anders houd ik mijn mensen niet onder de duim en kan ik de terreur niet bestrijden. Er moet immers uitzicht zijn op die eigen staat". Dit was de politieke truc, die goed werkte. Nu nog geen eigen staat, maar wel de garantie dat Europa achter deze eis staat. En dit geluid heeft nu geklonken vanuit Berlijn; de Palestijnen hebben recht op een eigen staat en die eis zal internationale steun krijgen van Europa.
Dit is niet eerder uitgesproken door de Europese Unie. Het is grote winst voor voorzitter Arafat, dat hij van Europa deze steun in de rug heeft. Arafat eist al jaren dat Europa bij de vredesbesprekingen betrokken moeten worden, omdat dáár voor hem politieke winst ligt. Tot nu toe, omdat Israël altijd mordicus tégen Europese deelname aan vredesbesprekingen met de Palestijnen is geweest, is dat er nooit van gekomen en stond Europa aan de zijlijn. Deze duidelijke standpuntbepaling van Europa kwam echter niet uit de lucht vallen. Enkele weken eerder verklaarde Europa onder Duits voorzitterschap al, dat Jeruzalem een 'corpus separatum' - een gedeelde stad - moest blijven. Voortdurende diplomatieke speldenprikken van Europese ambassadeurs in Israël moeten deze visie ondersteunen. Men ontvangt de eigen politici dan graag in het Orient House in Oost-Jeruzalem, om hen daar in contact te brengen met de Palestijnen. In een recente brief van de Duitse ambassadeur in Israël werd in scherpe bewoordingen elke protest van de kant van Israël tegen deze 'politiek van irritatie' afgewezen.
Een eigen Palestijnse staat in Judea en Samaria betekent een groot gevaar voor het voortbestaan van Israël. Het politieke scenario is zonneklaar. De Palestijnen zullen niet schromen landen als Syrië, Irak en Iran te betrekken bij hun Israël-politiek. Die landen zullen ook klaar staan om onmiddellijk via de Palestijnse staat bases te betrekken in hun eigen Islamitische strijd tegen Israël en voor de bevrijding van Jeruzalem. Want Jeruzalem komt dan op schootsafstand te liggen voor Iraakse, Syrische, Iraanse of Pakistaanse wapens. De hoofdlijnen van het scenario voor de eindtijd en eindstrijd zijn nu door Europa op papier gezet.
Omdat deze lijnen voor ieder duidelijk zijn kunnen de Arabieren aan het diplomatieke front rustig blijven als een roofdier dat tussen het hoge gras zijn prooi bespiedt alvorens in een plotselinge uitval toe te slaan. De prooi - de staat Israël en Jeruzalem - zijn nu heel dichtbij en het wachten is nog op het juiste moment. En dat kan niet ver weg meer zijn.
Maar nog is het woord aan de diplomatie. Er moet eerst 'vrede' komen. Voor vrede is immers heel de wereld te porren. Vrede en gerechtigheid, zelfstandigheid en vrijheid, dat zijn toch allemaal redelijke doelen. Via die weg zal men voorlopig nog even bezig gaan. Achter deze 'politieke' kreten gaat een boosaardig plan schuil, dat we alleen maar kennen uit de profetie van de Schrift. In die profetie is niet alleen de rol van Europa duidelijk - en ook altijd door bijbelgetrouwe Schriftuitleggers als zodanig erkend - maar ook de boosaardige geest in de volkerenwereld. Want "de koningen der aarde scharen zich in slagorde en de machthebbers spannen samen tegen de Here en zijn gezalfde…" zegt Psalm 2.
Achter deze 'koningen der aarde' en deze politieke machthebbers staat de vorst der duisternis, de duivel, die in de eindtijd in grote grimmigheid tot de aarde is neergedaald om zijn slag te slaan. De duivel weet als geen ander, dat straks de Koning der koningen zal komen om "de wereld te richten in gerechtigheid en de volken in rechtmatigheid" (Ps. 98:9).
In dat geheel is het land en het volk van Israël essentieel, de spil, het hart ervan. Ook onze Europese politieke leiders zijn - zonder dit zelf te weten - niet meer dan 'marionetten' aan de touwtjes van de vorst der duisternis. Toen onze vriendelijke minister, mevrouw Borst, de keuze Nethanyahoe of Arafat voorgelegd kreeg aarzelde ze geen moment: Arafat, klonk het antwoord onmiddellijk en bits. Dat antwoord is al jarenlang maatgevend voor heel de Europese politiek.
Dat de Here heeft gedacht aan zijn goedertierenheid jegens het huis Israëls ontgaat hun volkomen, omdat Gods Woord in de wereldpolitiek geen enkele rol speelt. Integendeel, daar wil men niets over horen. We leven in de eeuw van de mens, de rechten van de mens, de heerschappij van de mens. Maar de God van Israël handelt naar Zijn Woord, het profetisch Woord. En dat profetisch Woord beschrijft ons, dat Europa tot een grote macht zal worden in de eindtijd en een hoofdrol zal spelen in het scenario van de eindtijd. Alle volken zullen optrekken tegen Jeruzalem om aan de strijd van de eindtijd deel te nemen (Zach. 12:3). Daar zullen ook de legers en de luchtmachten van de Europese Unie aan meedoen.
Men kan zich afvragen of de huidige militaire acties tegen Joegoslavië een warmdraaien is voor het scenario rond Israël en Jeruzalem.
Het roofdier nadert zijn prooi en op een dag zal het toeslaan, onverwacht, bloeddorstig en trefzeker. Via de mens wil de duivel zijn machtsgreep op de wereld en de schepping trachten te behouden en te verstevigen. Via de weg van 'vrede en gerechtigheid' zullen de geesten van de mensen worden klaargemaakt voor de grote dag die aanstaande is. De prelude ertoe is begonnen, nu de EU-conferentie te Berlijn onder voorzitterschap van Duitsland luid en duidelijk heeft gesproken. Ook nu zullen de gevolgen van deze ontwikkelingen aan het grootste deel van de kerk en de wereld voorbij gaan. De Bijbel gaat steeds verder dicht, terwijl het profetisch Woord echter steeds meer wordt vervuld, vooral nu ook Berlijn opnieuw van zich laat spreken.
Feike ter Velde
Het hoge woord is eruit: Er moet een eigen staat komen voor Jasser Arafat en de zijnen. Judea en Samaria worden Palestina. Regeringsleiders van het verenigde Europa, onder leiding van Duitsland, hebben het onlangs zo bepaald en nog wel in… Berlijn.
Temidden van de groeiende politieke spanningen rond Kosovo spraken de regeringsleiders van de Europese Unie zich ook nog even snel uit over de situatie in het Midden-Oosten: Europa steunt de eis tot de oprichting van een Palestijnse Staat. Een grote politieke overwinning viel Jasser Arafat in de schoot. In de politieke wir-war van Europa, met oorlog aan de oostelijke grenzen en een gigantisch menselijk drama met de honferdduizenden ontheemde Kosovaren, gaat de wereldpolitiek gewoon door. Ook de ontwikkelingen rond Israël en rond Jeruzalem gaan gewoon door. Alleen, de camera's zijn weg, het nieuws gaat nu over Kosovo. Maar de vervulling van de profetie geschiedt dan ook temidden van "strijd en verwoesting" (Dan.7:26).
Kortgeleden werd de dramatische stap gezet op de weg naar het eindtijd-scenario in Het Midden-Oosten. De Europese leiders hebben unaniem gesproken: Israël moet inbinden en Arafat moet zijn eigen Palestijnse staat krijgen in Judea en Samaria. De Arabische Liga sprak onmiddellijk van een 'historische daad'. De de samenkomst van de Europese leiders was Berlijn en stond onder leiding van Duitsland.
De regering van Israël bij monde van premier Nethanyahoe reageerde met een scherpe afwijzing van deze keuze van Europa. "Uitgerekend de landen waarin een derde van het Joodse volk is omgebracht kiezen voor een politiek standpunt dat het voortbestaan van de staat Israël onmiddellijk in groot gevaar zal brengen". Er is hier inderdaad sprake van niet alleen een historische maar vooral ook een profetische daad.
De lijnen werden de afgelopen maanden steeds duidelijker. De zogenaamde Oslo-akkoorden brachten niet werkelijk vrede en niet echt een einde aan terreur en geweld in Israël. De PLO en Hamas herbergen zeer veel terroristen, die ook weer andere terroristen opleiden en klaarstomen om aanslagen te plegen in Israël, ondanks alle akkoorden die werden gesloten. Nu zijn er eerst verkiezingen in Israël en wel op 17 mei a.s. In afwachting van de uitslag houden de terreur-organisaties zich rustig en beperken zich tot kleine speldenprikken in Israël, die hier niet eens de krant halen. Maar dagelijks gebeurt er wel wat in Israël. De Hezbollah in Libanon zorgt voor regelmatige moordaanslagen. Dat staat ook niet op zichzelf. Alles wordt geregisseerd in de Arabische wereld en alles is erop gericht te komen tot de vernietiging van de Staat Israël.
Omdat er op het podium van de wereldpolitiek een stilte is gevallen rond de zogenaamde vredesbesprekingen tussen Israël en de Palestijnen heeft hoofdrolspeler Jasser Arafat ondertussen niet stilgezeten. Eerst liet hij wereldwijd bekend maken dat hij op 4 mei 1999 de Palestijnse staat zou uitroepen. Amerika en Europa vonden dat geen goed idee, want dit uitroepen van een eigen staat zou moeten gaan via de vredesonderhandelingen. Maar hij bleef krachtig roepen - en de westerse media echode het hem na - dat de 4e mei de grote dag zou zijn, dat de Palestijnse staat zou worden uitgeroepen. Amerika en Europa bleven dat krachtig bestrijden in de diplomatieke wandelgangen. "Goed", zei voorzitter Arafat, "als jullie dan zo tegen zijn heb ik een ander voorstel. Ik zal afzien van die datum van 4 mei 1999. Maar jullie, Amerika en Europa, moeten dan wel mijn eis tot een eigen Palestijnse staat ondersteunen op het moment dat het zover is. Kunnen jullie mij die garantie geven, anders houd ik mijn mensen niet onder de duim en kan ik de terreur niet bestrijden. Er moet immers uitzicht zijn op die eigen staat". Dit was de politieke truc, die goed werkte. Nu nog geen eigen staat, maar wel de garantie dat Europa achter deze eis staat. En dit geluid heeft nu geklonken vanuit Berlijn; de Palestijnen hebben recht op een eigen staat en die eis zal internationale steun krijgen van Europa.
Dit is niet eerder uitgesproken door de Europese Unie. Het is grote winst voor voorzitter Arafat, dat hij van Europa deze steun in de rug heeft. Arafat eist al jaren dat Europa bij de vredesbesprekingen betrokken moeten worden, omdat dáár voor hem politieke winst ligt. Tot nu toe, omdat Israël altijd mordicus tégen Europese deelname aan vredesbesprekingen met de Palestijnen is geweest, is dat er nooit van gekomen en stond Europa aan de zijlijn. Deze duidelijke standpuntbepaling van Europa kwam echter niet uit de lucht vallen. Enkele weken eerder verklaarde Europa onder Duits voorzitterschap al, dat Jeruzalem een 'corpus separatum' - een gedeelde stad - moest blijven. Voortdurende diplomatieke speldenprikken van Europese ambassadeurs in Israël moeten deze visie ondersteunen. Men ontvangt de eigen politici dan graag in het Orient House in Oost-Jeruzalem, om hen daar in contact te brengen met de Palestijnen. In een recente brief van de Duitse ambassadeur in Israël werd in scherpe bewoordingen elke protest van de kant van Israël tegen deze 'politiek van irritatie' afgewezen.
Een eigen Palestijnse staat in Judea en Samaria betekent een groot gevaar voor het voortbestaan van Israël. Het politieke scenario is zonneklaar. De Palestijnen zullen niet schromen landen als Syrië, Irak en Iran te betrekken bij hun Israël-politiek. Die landen zullen ook klaar staan om onmiddellijk via de Palestijnse staat bases te betrekken in hun eigen Islamitische strijd tegen Israël en voor de bevrijding van Jeruzalem. Want Jeruzalem komt dan op schootsafstand te liggen voor Iraakse, Syrische, Iraanse of Pakistaanse wapens. De hoofdlijnen van het scenario voor de eindtijd en eindstrijd zijn nu door Europa op papier gezet.
Omdat deze lijnen voor ieder duidelijk zijn kunnen de Arabieren aan het diplomatieke front rustig blijven als een roofdier dat tussen het hoge gras zijn prooi bespiedt alvorens in een plotselinge uitval toe te slaan. De prooi - de staat Israël en Jeruzalem - zijn nu heel dichtbij en het wachten is nog op het juiste moment. En dat kan niet ver weg meer zijn.
Maar nog is het woord aan de diplomatie. Er moet eerst 'vrede' komen. Voor vrede is immers heel de wereld te porren. Vrede en gerechtigheid, zelfstandigheid en vrijheid, dat zijn toch allemaal redelijke doelen. Via die weg zal men voorlopig nog even bezig gaan. Achter deze 'politieke' kreten gaat een boosaardig plan schuil, dat we alleen maar kennen uit de profetie van de Schrift. In die profetie is niet alleen de rol van Europa duidelijk - en ook altijd door bijbelgetrouwe Schriftuitleggers als zodanig erkend - maar ook de boosaardige geest in de volkerenwereld. Want "de koningen der aarde scharen zich in slagorde en de machthebbers spannen samen tegen de Here en zijn gezalfde…" zegt Psalm 2.
Achter deze 'koningen der aarde' en deze politieke machthebbers staat de vorst der duisternis, de duivel, die in de eindtijd in grote grimmigheid tot de aarde is neergedaald om zijn slag te slaan. De duivel weet als geen ander, dat straks de Koning der koningen zal komen om "de wereld te richten in gerechtigheid en de volken in rechtmatigheid" (Ps. 98:9).
In dat geheel is het land en het volk van Israël essentieel, de spil, het hart ervan. Ook onze Europese politieke leiders zijn - zonder dit zelf te weten - niet meer dan 'marionetten' aan de touwtjes van de vorst der duisternis. Toen onze vriendelijke minister, mevrouw Borst, de keuze Nethanyahoe of Arafat voorgelegd kreeg aarzelde ze geen moment: Arafat, klonk het antwoord onmiddellijk en bits. Dat antwoord is al jarenlang maatgevend voor heel de Europese politiek.
Dat de Here heeft gedacht aan zijn goedertierenheid jegens het huis Israëls ontgaat hun volkomen, omdat Gods Woord in de wereldpolitiek geen enkele rol speelt. Integendeel, daar wil men niets over horen. We leven in de eeuw van de mens, de rechten van de mens, de heerschappij van de mens. Maar de God van Israël handelt naar Zijn Woord, het profetisch Woord. En dat profetisch Woord beschrijft ons, dat Europa tot een grote macht zal worden in de eindtijd en een hoofdrol zal spelen in het scenario van de eindtijd. Alle volken zullen optrekken tegen Jeruzalem om aan de strijd van de eindtijd deel te nemen (Zach. 12:3). Daar zullen ook de legers en de luchtmachten van de Europese Unie aan meedoen.
Men kan zich afvragen of de huidige militaire acties tegen Joegoslavië een warmdraaien is voor het scenario rond Israël en Jeruzalem.
Het roofdier nadert zijn prooi en op een dag zal het toeslaan, onverwacht, bloeddorstig en trefzeker. Via de mens wil de duivel zijn machtsgreep op de wereld en de schepping trachten te behouden en te verstevigen. Via de weg van 'vrede en gerechtigheid' zullen de geesten van de mensen worden klaargemaakt voor de grote dag die aanstaande is. De prelude ertoe is begonnen, nu de EU-conferentie te Berlijn onder voorzitterschap van Duitsland luid en duidelijk heeft gesproken. Ook nu zullen de gevolgen van deze ontwikkelingen aan het grootste deel van de kerk en de wereld voorbij gaan. De Bijbel gaat steeds verder dicht, terwijl het profetisch Woord echter steeds meer wordt vervuld, vooral nu ook Berlijn opnieuw van zich laat spreken.
Feike ter Velde
