Europa, eenheid in verwarring
Feike ter Velde • 90 - 2014 • Uitgave: 13
We hebben de Europese verkiezingen gehad, de uitslag vergeleken met onze Nederlandse partijverhoudingen en weer overgegaan tot de orde van de dag. Overal in het dagelijks leven komen we de lange arm van Europa tegen, soms zonder dat we het merken. Steeds weer moeten foute beslissingen door de Europese wetgevers in Brussel en Straatsburg worden verdoezeld om te voorkomen dat de anti-Europastemming nog verder toeneemt. Verder nemen we het allemaal nogal luchtig op in ons land, sturen politieke lichtgewichten naar het parlement en loopt alles gewoon door.
Ja, alles gaat gewoon door! Maar zien we dat wel?
Het beeld dat de landen van de Europese Unie samen geven, is alles behalve rooskleurig. Overal komen extreme partijen op, zoals fascistische clubjes in Griekenland en Hongarije, maar ook in Duitsland en niet te vergeten Front National in Frankrijk van Le Pen. We hebben de euro gekregen en dat is mooi makkelijk als je in Europa op reis gaat. Je hoeft niet meer voor drie of vier landen tegen hoge bankkosten geld te wisselen. Maar ook de euro is onderdeel van de zorgen en vooral van de toekomst van Europa.
Voor mij, op mijn bureau, om het mij steeds in gedachte te brengen, ligt al maanden lang een Griekse twee-euromunt met daarop de vrouw op het beest (Openbaring 17:3). Want bij alles wat we over Europa zeggen of denken, kunnen we het Profetisch woord niet negeren of ontkennen. De goddeloosheid van Europa als geheel is ongekend en dramatisch, hoewel ‘christelijke’ partijen nota bene de grootste fractie vormen in het Europees parlement. Opgerichte tekenen van die goddeloosheid vormen bijvoorbeeld het gebouw van het Europees Parlement in Straatsburg, dat de toren van Babel moet uitbeelden, het kunstwerk daarbij van ‘de vrouw op het beest’ bij de ingang, en het ijzeratoom bij Brussel als proclamatie van het herstelde Romeinse rijk. Daarenboven is dit Europa het graf van de zes miljoen Joden die men hier niet duldden. Maar van al deze feiten is in de Europese houding van burgers en politici niets te merken. Wat de doorsnee burger merkt van Europa is niets minder dan wat lijkt op kleine pesterijtjes. Wie de krant goed leest, krijgt de indruk dat die 766 Europese parlementariërs, het grootste parlement ter wereld(!), niet veel beters hebben te doen dan wetjes verzinnen die vaak nergens op slaan. De goede wetgeving natuurlijk niet te na gesproken.
‘Dat moet van Europa’
Laat ik een voorbeeld noemen. Vorig jaar moesten we ineens al onze bankrekeningen voorzien van een groter, niet te onthouden nummer: IBAN. We kregen zelfs bijna dreigbrieven van de bank dat het nu toch echt ingevoerd moest worden want anders konden particulieren en bedrijven straks geen geld meer overmaken. Wat was het geval in Europa? Men had bedacht dat er een nieuwe ‘betaalmarkt’ moest komen en men schiep de SEPA, Single Euro Payments Area.
Niks mis mee natuurlijk: één betaalruimte waarin onderling betalingen in Europa van landen aan elkaar kunnen worden gedaan. Het zou onnodige bankkosten sterk kunnen verlagen. Binnen die SEPA moet ons banknummer worden veranderd in een IBAN-nummer waarin ook de naam van de bank wordt vermeld en een hele serie nullen.
Overstappen naar een andere bank wordt een stuk ingewikkelder, want dan moet bijvoorbeeld een bedrijf briefpapier en naamkaartjes veranderen. Onnodige rompslomp en kennelijk niet over nagedacht door de dames en heren in Brussel en Straatsburg. Maar via dure radio- en tv-spotjes werden we geïnformeerd dat het per 1 februari 2014 absoluut door iedereen moet zijn doorgevoerd, ‘anders lopen uw betalingen vast’. Vooral kleinere bedrijven moesten snel aan de gang met overwerk en extra onkosten om alles op tijd klaar te hebben. Belde je de bank dan zei men: “Ja, dat moet van Europa.”
Dit soort ontwikkelingen maken het voor elke denkende burger in Europa moeilijk om de EU een goed hart te blijven toedragen.
Grote ergernis
Dit Europa heeft de banken niet op tijd doorgehad om de euro- en bankencrisis te voorkomen. De belangrijkste zaken, waar we allemaal enorm baat bij zouden hebben gehad, heeft men niet eens gezien. Ons eigen parlement trouwens ook niet. Zelfs de Nederlandse en de Europese Bank niet, met hun topeconomen. Men liet in 2008 de trein gewoon doordenderen richting het ravijn. En niemand heeft de zwarte piet ervoor gekregen. Men is er helemaal mee weggekomen. Na jaren malaise klimt Europa hijgend nu uit het diepe dal, maar het zal nog lang duren voordat de schade is weggewerkt. En nu krijgen we dit op ons bordje: IBAN. Allemaal aan de slag, het is urgent en 1 februari 2014 was uur-U. Net als bij de invoering van de euro komt er geen uitleg voor de burger. ‘Die immers toch te dom. We moeten het gewoon doen’, moet men toen hebben gedacht en ook nu.
Nu SEPA al weer Europees is ontspoord, omdat bedrijven en instellingen de volstrekt willekeurig gekozen datum van 1 februari, met alle gedram van dien, niet hebben kunnen halen. Tien jaar lang werkt men aan een nieuw Europees betalingssysteem en nu dit. Men heeft de invoering nu uitgesteld tot 1 augustus 2014. De ergernis is opnieuw heel groot. Aan de flanken van de EU groeit de onvrede.
Onmachtig Europa
Op de grote politieke thema’s zijn de EU, het Europarlement en de Europese Commissie volstrekt onmachtig verbeteringen aan te brengen. Er is geen Europees vluchtelingenbeleid. Men laat Italië en Spanje maar wegzakken in de problemen met vluchtelingenstromen uit Afrika en het Midden-Oosten. Men pakt niet de ongekende armoede en uitzichtloosheid aan in landen als Bulgarije en Roemenië, die natuurlijk helemaal niet klaar waren voor toetreding in Europa. We hebben onze Europese defensie niet op orde en de banken gaan op de oude voet verder, inclusief de toekenning van bonussen. Europese fraude met subsidies loopt nog steeds in de miljarden en men maakt zich druk om de vraag hoe ik een nieuwe fietspomp op internet moet bestellen en betalen.
Op zoek naar eenheid
Bij de invoering van IBAN (International Bank Account Number) werd niemand van ons gevraagd of we het wel willen, noch werd uitgelegd wat we er aan zouden kunnen hebben. Goede doelen met eenvoudige banknummers kwamen al zwaar in de problemen. Een rekening met achttien(!) letters en cijfers kan toch niemand onthouden. We hebben al zo veel pinnummers, een Burgerservicenummer en noem maar op. Maar Brussel dendert door. Op zoek naar eenheid en kennelijk met als vrucht een groeiende verwarring.
Feike ter Velde
Ja, alles gaat gewoon door! Maar zien we dat wel?
Het beeld dat de landen van de Europese Unie samen geven, is alles behalve rooskleurig. Overal komen extreme partijen op, zoals fascistische clubjes in Griekenland en Hongarije, maar ook in Duitsland en niet te vergeten Front National in Frankrijk van Le Pen. We hebben de euro gekregen en dat is mooi makkelijk als je in Europa op reis gaat. Je hoeft niet meer voor drie of vier landen tegen hoge bankkosten geld te wisselen. Maar ook de euro is onderdeel van de zorgen en vooral van de toekomst van Europa.
Voor mij, op mijn bureau, om het mij steeds in gedachte te brengen, ligt al maanden lang een Griekse twee-euromunt met daarop de vrouw op het beest (Openbaring 17:3). Want bij alles wat we over Europa zeggen of denken, kunnen we het Profetisch woord niet negeren of ontkennen. De goddeloosheid van Europa als geheel is ongekend en dramatisch, hoewel ‘christelijke’ partijen nota bene de grootste fractie vormen in het Europees parlement. Opgerichte tekenen van die goddeloosheid vormen bijvoorbeeld het gebouw van het Europees Parlement in Straatsburg, dat de toren van Babel moet uitbeelden, het kunstwerk daarbij van ‘de vrouw op het beest’ bij de ingang, en het ijzeratoom bij Brussel als proclamatie van het herstelde Romeinse rijk. Daarenboven is dit Europa het graf van de zes miljoen Joden die men hier niet duldden. Maar van al deze feiten is in de Europese houding van burgers en politici niets te merken. Wat de doorsnee burger merkt van Europa is niets minder dan wat lijkt op kleine pesterijtjes. Wie de krant goed leest, krijgt de indruk dat die 766 Europese parlementariërs, het grootste parlement ter wereld(!), niet veel beters hebben te doen dan wetjes verzinnen die vaak nergens op slaan. De goede wetgeving natuurlijk niet te na gesproken.
‘Dat moet van Europa’
Laat ik een voorbeeld noemen. Vorig jaar moesten we ineens al onze bankrekeningen voorzien van een groter, niet te onthouden nummer: IBAN. We kregen zelfs bijna dreigbrieven van de bank dat het nu toch echt ingevoerd moest worden want anders konden particulieren en bedrijven straks geen geld meer overmaken. Wat was het geval in Europa? Men had bedacht dat er een nieuwe ‘betaalmarkt’ moest komen en men schiep de SEPA, Single Euro Payments Area.
Niks mis mee natuurlijk: één betaalruimte waarin onderling betalingen in Europa van landen aan elkaar kunnen worden gedaan. Het zou onnodige bankkosten sterk kunnen verlagen. Binnen die SEPA moet ons banknummer worden veranderd in een IBAN-nummer waarin ook de naam van de bank wordt vermeld en een hele serie nullen.
Overstappen naar een andere bank wordt een stuk ingewikkelder, want dan moet bijvoorbeeld een bedrijf briefpapier en naamkaartjes veranderen. Onnodige rompslomp en kennelijk niet over nagedacht door de dames en heren in Brussel en Straatsburg. Maar via dure radio- en tv-spotjes werden we geïnformeerd dat het per 1 februari 2014 absoluut door iedereen moet zijn doorgevoerd, ‘anders lopen uw betalingen vast’. Vooral kleinere bedrijven moesten snel aan de gang met overwerk en extra onkosten om alles op tijd klaar te hebben. Belde je de bank dan zei men: “Ja, dat moet van Europa.”
Dit soort ontwikkelingen maken het voor elke denkende burger in Europa moeilijk om de EU een goed hart te blijven toedragen.
Grote ergernis
Dit Europa heeft de banken niet op tijd doorgehad om de euro- en bankencrisis te voorkomen. De belangrijkste zaken, waar we allemaal enorm baat bij zouden hebben gehad, heeft men niet eens gezien. Ons eigen parlement trouwens ook niet. Zelfs de Nederlandse en de Europese Bank niet, met hun topeconomen. Men liet in 2008 de trein gewoon doordenderen richting het ravijn. En niemand heeft de zwarte piet ervoor gekregen. Men is er helemaal mee weggekomen. Na jaren malaise klimt Europa hijgend nu uit het diepe dal, maar het zal nog lang duren voordat de schade is weggewerkt. En nu krijgen we dit op ons bordje: IBAN. Allemaal aan de slag, het is urgent en 1 februari 2014 was uur-U. Net als bij de invoering van de euro komt er geen uitleg voor de burger. ‘Die immers toch te dom. We moeten het gewoon doen’, moet men toen hebben gedacht en ook nu.
Nu SEPA al weer Europees is ontspoord, omdat bedrijven en instellingen de volstrekt willekeurig gekozen datum van 1 februari, met alle gedram van dien, niet hebben kunnen halen. Tien jaar lang werkt men aan een nieuw Europees betalingssysteem en nu dit. Men heeft de invoering nu uitgesteld tot 1 augustus 2014. De ergernis is opnieuw heel groot. Aan de flanken van de EU groeit de onvrede.
Onmachtig Europa
Op de grote politieke thema’s zijn de EU, het Europarlement en de Europese Commissie volstrekt onmachtig verbeteringen aan te brengen. Er is geen Europees vluchtelingenbeleid. Men laat Italië en Spanje maar wegzakken in de problemen met vluchtelingenstromen uit Afrika en het Midden-Oosten. Men pakt niet de ongekende armoede en uitzichtloosheid aan in landen als Bulgarije en Roemenië, die natuurlijk helemaal niet klaar waren voor toetreding in Europa. We hebben onze Europese defensie niet op orde en de banken gaan op de oude voet verder, inclusief de toekenning van bonussen. Europese fraude met subsidies loopt nog steeds in de miljarden en men maakt zich druk om de vraag hoe ik een nieuwe fietspomp op internet moet bestellen en betalen.
Op zoek naar eenheid
Bij de invoering van IBAN (International Bank Account Number) werd niemand van ons gevraagd of we het wel willen, noch werd uitgelegd wat we er aan zouden kunnen hebben. Goede doelen met eenvoudige banknummers kwamen al zwaar in de problemen. Een rekening met achttien(!) letters en cijfers kan toch niemand onthouden. We hebben al zo veel pinnummers, een Burgerservicenummer en noem maar op. Maar Brussel dendert door. Op zoek naar eenheid en kennelijk met als vrucht een groeiende verwarring.
Feike ter Velde
