Els ter Welle - De huwelijksconferentie
Feike ter Velde • 88 - 2012 • Uitgave: 19
Els is bekend van haar artikelen in Het Zoeklicht over de Spreuken. Ze is de vrouw van Herman ter Welle, oprichter van In de Ruimte in Soest. Hij begon als pionier in kinderevangelisatiewerk: de nieuwe generatie bereiken. Tal van ander werk kwam daaruit voort en kwam tot bloei. Herman en Els samen stonden in een groot werk van onderwijs en het opleiden van jonge mensen en kinderen. Zeker moeten hier de huwelijksconferenties worden genoemd.
Els vertelt.
Herman stimuleerde mij om naast hem ook les te geven. Ik wilde liever dingen organiseren op de achtergrond, dat was me op het lijf geschreven. Maar ik geloof dat God andere plannen had. Op een gegeven moment ging ik liever voor een spreekbeurt dan dat ik met organiseren bezig was. Ik voelde dat het Gods bedoeling was dat ik ook les ging geven en Hij ontwikkelde daarin de gaven die ik nodig had.
We hadden vroeger altijd veel mensen in huis met problemen. Het lijkt wel of ik dat aantrek. We mochten veel mensen heel concreet helpen die later goed in het leven stonden. Maar de eerste lessen die ik heb gegeven aan de Bijbelschool, die inmiddels binnen ons werk was begonnen, gingen over het boek Spreuken. Ik wilde dat eigenlijk niet doen, maar het ging heel goed.
Kinderevangelisatie
Het was onze grootste passie om de volgende generatie te bereiken met het evangelie. Tijdens een EO-uitzending rond de eeuwwisseling werd de vraag gesteld waarvan men wakker ligt rond de eeuwwisseling. Toen was de helft van de wereldbevolking onder de vijftien jaar. Ook in de grote steden van het Westen was de helft jong. Dat komt vooral door immigratie. Herman zei, dat hij juist daarvan wakker ligt. Hoe bereik je deze kinderen met het Evangelie? En juist daar lag onze prioriteit in het werk. Ons werk groeide dan ook: naast het kinderwerk, jongerenwerk, een bijbelschool en een gemeente. We hebben door de jaren heen ongeveer zeventigduizend kinderen in de zomerkampen gehad.
We hebben ook twee keer een internationale kinderevangelisatie-conferentie in Soest mogen houden. Er waren kinderwerkers uit meer dan veertig landen. Ik kwam tijdens deze conferentie in een leslokaal waar mevrouw Claire Lise de Benoit les gaf. Ze vertelde wat de grootste invloeden waren in het leven van een kind. Drie dingen had ze op het bord geschreven: 1) het gezin, 2) de school en 3) de kerk. Het was een grote schok voor me dit te horen. Een kind komt maar een paar uur per week in de kerk, maar veel meer uren in de school en de alle andere uren in het gezin. Ik holde naar Herman en riep: “We zijn bezig met maar een heel klein deel van het kinderleven: de kerk.” Huwelijk en gezin waren toen nog niet bij ons in beeld. Er kwamen steeds meer kinderen van gescheiden ouders in de kampen, dat zagen we wel. Maar bij deze schok lag het begin van onze huwelijksconferenties.
Het liep eigenlijk heel wonderlijk en achteraf zie je de leiding van God in je leven en in je bediening. We kregen een uitnodiging van een hele grote kerk in Zuid-Afrika om te spreken over kinderevangelisatie. We zijn er nooit geweest. Herman kon op het laatste moment toch niet weg. Maar we hadden ons wel heel goed voorbereid. We hadden allemaal lessen gemaakt, seminars. We gingen die toen voor de eigen gemeente houden. Er kwamen veel mensen. Later tijdens de kinderkampen hielden we huwelijksconferenties voor de ouders. Zo zijn onze huwelijksconferenties dus begonnen. Eerst dachten we: hoe hebben we ooit tijd om te doen, wat die Afrikaanse kerk van ons vroeg? Maar we moesten wel, want we hadden ja gezegd. We zouden komen. Niet wetende dat we zo op het spoor van een heel nieuwe bediening zouden komen: de huwelijksconferenties.
Grote wonderen
We zeiden tegen elkaar: een goed huwelijk kan altijd beter; en: beter voorkomen dan genezen. Maar er kwamen ook steeds wel mensen die grote problemen hadden en soms op het punt van scheiden stonden. We hebben grote wonderen gezien. We hadden een open haard van glas in het conferentieoord, waar altijd de kennismaking begon. Een keer gebeurde er iets heel wonderlijks. Er was nog geen les geweest of een iemand, een zeeman, kwam tot diepe overtuiging van zonde. Hij was ontrouw geweest in zijn huwelijk en direct had hij al een gesprek met een van de pastors. Hij beleed die week alles aan zijn vrouw en hun huwelijk werd geheel vernieuwd. Dat was een wonder van Gods Geest. Het stond geheel los van de lessen die de volgende dag pas zouden volgen.
Een ander wilde vooraf eerst Herman spreken. Maar die zei dat hij eerst maar de lessen moest volgen. Er was geen gesprek vooraf. Herman legde tijdens het onderwijs er sterk de nadruk op dat getrouwde mensen zich niet moesten afvragen of ze wel bij elkaar pasten, maar hoe ze zich aan elkaar kunnen aanpassen. Het was een mooie woordspeling, maar de boodschap erin kwam krachtig over. Die man had een lijst van tien punten in zijn binnenzak om aan Herman uit te leggen waarom hij niet bij zijn vrouw paste. Maar Herman wist dat niet. En dan toch zulk krachtig onderwijs op dit ene punt. Na afloop zei hij tegen Herman: “Ik heb het briefje verscheurd.” Zo maakten we vaak mee dat de Heilige Geest op een bijzondere manier leiding gaf aan ons werk. Daar ben je altijd weer verwonderd over en uitermate dankbaar voor.
Seminars
In 1998 zijn we met dit werk gestopt. Herman kreeg last van dementie en kan dit nu ook niet meer doen. Toen we vijftig jaar getrouwd waren, tijdens ons feestje, sprak onze zoon en zei tegen de kleinkinderen: “Ik wil alle kleinkinderen uitdagen om aan oma te vragen hoe je een goed huwelijk kunt hebben.” Ik las later in Spreuken: ‘De goede doet zijn kindskinderen erven’ (13:22).
Ik dacht: We moeten de conferenties op DVD zetten voor onze kleinkinderen. Zo kwam het één voort uit het ander. Herman had ooit een keer tegen me gezegd dat als wij de huwelijksconferenties niet meer kunnen houden, dat dan misschien Marc en Petra dat zouden kunnen doen, dus onze schoonzoon en dochter.
Marc en Petra hebben een roeping voor China. Marc is landbouwkundig ingenieur en Petra is verpleegkundige en verloskundige. Ze hebben een bediening in China en werken daar al vijftien jaar. Ze zijn nu tijdelijk terug en blijven hier dertien maanden. Nu kunnen we een seminar organiseren over huwelijk en gezin. Petra doet dit ook al in China. Ze heeft een hele Bijbelcursus van mij vertaald in het Chinees en geeft die ook, maar ze leert Chinezen ook om zelf Bijbelcursussen te geven. Zo groeit ook hun bediening daar.
We hopen drie zaterdagen te organiseren op Het Brandpunt voor echtparen over het huwelijk en daarna een heel weekend over opvoeding. Dit weekend is ook bedoeld voor alleenstaande ouders. Daar komt publiciteit over in Het Zoeklicht.
Ik ben dankbaar dat Het Zoeklicht de prijzen zo laag mogelijk houdt, zodat zoveel mogelijk mensen kunnen deelnemen. Het begint, zo de Here wil, in februari en het wort dus gegeven door Marc en Petra en mijzelf. Ik heb er erg veel zin in en vind het een wonder dat dit kan na zo lange tijd. We zien er echt naar uit. Het zal voor veel mensen weer een grote zegen gaan worden; dat is ons gebed.
Feike ter Velde
Els vertelt.
Herman stimuleerde mij om naast hem ook les te geven. Ik wilde liever dingen organiseren op de achtergrond, dat was me op het lijf geschreven. Maar ik geloof dat God andere plannen had. Op een gegeven moment ging ik liever voor een spreekbeurt dan dat ik met organiseren bezig was. Ik voelde dat het Gods bedoeling was dat ik ook les ging geven en Hij ontwikkelde daarin de gaven die ik nodig had.
We hadden vroeger altijd veel mensen in huis met problemen. Het lijkt wel of ik dat aantrek. We mochten veel mensen heel concreet helpen die later goed in het leven stonden. Maar de eerste lessen die ik heb gegeven aan de Bijbelschool, die inmiddels binnen ons werk was begonnen, gingen over het boek Spreuken. Ik wilde dat eigenlijk niet doen, maar het ging heel goed.
Kinderevangelisatie
Het was onze grootste passie om de volgende generatie te bereiken met het evangelie. Tijdens een EO-uitzending rond de eeuwwisseling werd de vraag gesteld waarvan men wakker ligt rond de eeuwwisseling. Toen was de helft van de wereldbevolking onder de vijftien jaar. Ook in de grote steden van het Westen was de helft jong. Dat komt vooral door immigratie. Herman zei, dat hij juist daarvan wakker ligt. Hoe bereik je deze kinderen met het Evangelie? En juist daar lag onze prioriteit in het werk. Ons werk groeide dan ook: naast het kinderwerk, jongerenwerk, een bijbelschool en een gemeente. We hebben door de jaren heen ongeveer zeventigduizend kinderen in de zomerkampen gehad.
We hebben ook twee keer een internationale kinderevangelisatie-conferentie in Soest mogen houden. Er waren kinderwerkers uit meer dan veertig landen. Ik kwam tijdens deze conferentie in een leslokaal waar mevrouw Claire Lise de Benoit les gaf. Ze vertelde wat de grootste invloeden waren in het leven van een kind. Drie dingen had ze op het bord geschreven: 1) het gezin, 2) de school en 3) de kerk. Het was een grote schok voor me dit te horen. Een kind komt maar een paar uur per week in de kerk, maar veel meer uren in de school en de alle andere uren in het gezin. Ik holde naar Herman en riep: “We zijn bezig met maar een heel klein deel van het kinderleven: de kerk.” Huwelijk en gezin waren toen nog niet bij ons in beeld. Er kwamen steeds meer kinderen van gescheiden ouders in de kampen, dat zagen we wel. Maar bij deze schok lag het begin van onze huwelijksconferenties.
Het liep eigenlijk heel wonderlijk en achteraf zie je de leiding van God in je leven en in je bediening. We kregen een uitnodiging van een hele grote kerk in Zuid-Afrika om te spreken over kinderevangelisatie. We zijn er nooit geweest. Herman kon op het laatste moment toch niet weg. Maar we hadden ons wel heel goed voorbereid. We hadden allemaal lessen gemaakt, seminars. We gingen die toen voor de eigen gemeente houden. Er kwamen veel mensen. Later tijdens de kinderkampen hielden we huwelijksconferenties voor de ouders. Zo zijn onze huwelijksconferenties dus begonnen. Eerst dachten we: hoe hebben we ooit tijd om te doen, wat die Afrikaanse kerk van ons vroeg? Maar we moesten wel, want we hadden ja gezegd. We zouden komen. Niet wetende dat we zo op het spoor van een heel nieuwe bediening zouden komen: de huwelijksconferenties.
Grote wonderen
We zeiden tegen elkaar: een goed huwelijk kan altijd beter; en: beter voorkomen dan genezen. Maar er kwamen ook steeds wel mensen die grote problemen hadden en soms op het punt van scheiden stonden. We hebben grote wonderen gezien. We hadden een open haard van glas in het conferentieoord, waar altijd de kennismaking begon. Een keer gebeurde er iets heel wonderlijks. Er was nog geen les geweest of een iemand, een zeeman, kwam tot diepe overtuiging van zonde. Hij was ontrouw geweest in zijn huwelijk en direct had hij al een gesprek met een van de pastors. Hij beleed die week alles aan zijn vrouw en hun huwelijk werd geheel vernieuwd. Dat was een wonder van Gods Geest. Het stond geheel los van de lessen die de volgende dag pas zouden volgen.
Een ander wilde vooraf eerst Herman spreken. Maar die zei dat hij eerst maar de lessen moest volgen. Er was geen gesprek vooraf. Herman legde tijdens het onderwijs er sterk de nadruk op dat getrouwde mensen zich niet moesten afvragen of ze wel bij elkaar pasten, maar hoe ze zich aan elkaar kunnen aanpassen. Het was een mooie woordspeling, maar de boodschap erin kwam krachtig over. Die man had een lijst van tien punten in zijn binnenzak om aan Herman uit te leggen waarom hij niet bij zijn vrouw paste. Maar Herman wist dat niet. En dan toch zulk krachtig onderwijs op dit ene punt. Na afloop zei hij tegen Herman: “Ik heb het briefje verscheurd.” Zo maakten we vaak mee dat de Heilige Geest op een bijzondere manier leiding gaf aan ons werk. Daar ben je altijd weer verwonderd over en uitermate dankbaar voor.
Seminars
In 1998 zijn we met dit werk gestopt. Herman kreeg last van dementie en kan dit nu ook niet meer doen. Toen we vijftig jaar getrouwd waren, tijdens ons feestje, sprak onze zoon en zei tegen de kleinkinderen: “Ik wil alle kleinkinderen uitdagen om aan oma te vragen hoe je een goed huwelijk kunt hebben.” Ik las later in Spreuken: ‘De goede doet zijn kindskinderen erven’ (13:22).
Ik dacht: We moeten de conferenties op DVD zetten voor onze kleinkinderen. Zo kwam het één voort uit het ander. Herman had ooit een keer tegen me gezegd dat als wij de huwelijksconferenties niet meer kunnen houden, dat dan misschien Marc en Petra dat zouden kunnen doen, dus onze schoonzoon en dochter.
Marc en Petra hebben een roeping voor China. Marc is landbouwkundig ingenieur en Petra is verpleegkundige en verloskundige. Ze hebben een bediening in China en werken daar al vijftien jaar. Ze zijn nu tijdelijk terug en blijven hier dertien maanden. Nu kunnen we een seminar organiseren over huwelijk en gezin. Petra doet dit ook al in China. Ze heeft een hele Bijbelcursus van mij vertaald in het Chinees en geeft die ook, maar ze leert Chinezen ook om zelf Bijbelcursussen te geven. Zo groeit ook hun bediening daar.
We hopen drie zaterdagen te organiseren op Het Brandpunt voor echtparen over het huwelijk en daarna een heel weekend over opvoeding. Dit weekend is ook bedoeld voor alleenstaande ouders. Daar komt publiciteit over in Het Zoeklicht.
Ik ben dankbaar dat Het Zoeklicht de prijzen zo laag mogelijk houdt, zodat zoveel mogelijk mensen kunnen deelnemen. Het begint, zo de Here wil, in februari en het wort dus gegeven door Marc en Petra en mijzelf. Ik heb er erg veel zin in en vind het een wonder dat dit kan na zo lange tijd. We zien er echt naar uit. Het zal voor veel mensen weer een grote zegen gaan worden; dat is ons gebed.
Feike ter Velde
