Eerst zaterdag, dan zondag
Jan van Barneveld • 91 - 2015 • Uitgave: 1
In 2013 zijn er tweemaal zoveel christenen om hun geloof gedood dan in 2012. Het afgelopen jaar was het nog erger. Vooral in het Midden-Oosten was de situatie dramatisch catastrofaal. Rabbi Yechiël Eckstein schrijft in de Jerusalem Post: ‘Een eeuw geleden was nog 10% van de mensen in het Midden-Oosten christen. Nu nog maar 5%.’
Veel van de achterblijvers moeten vluchten of willen weg. Wrede islamitische terroristengroepen roepen: “Eerst zaterdag, dan zondag.” De Israëlische pers wijst vaak op dit islamitisch gezegde. Welke profetische waarschuwingen gaan er uit van het verdwijnen van het christendom uit de bakermat van de christelijke kerk? Wat kunnen en moeten wij doen?
Vreselijk zijn de verhalen over het lijden van onze medegelovigen in Syrië en Irak. Miljoenen vluchtelingen die alles kwijt zijn, kinderen die zagen hoe hun vader werd onthoofd, hun moeder verkracht en zelf gemarteld werden. Niets is te wreed voor extremistische, tot op het bot verharde moslims. Kinderen die onthoofd werden om hun getuigenis dat ze van de Here Jezus hielden.
We vertellen nog een verhaal van een Turkse non, die in Syrië met vervolgde christenen sprak. “Op een ochtend ging een man naar zijn land om daar te werken. Toen hij onderweg even rondkeek zag hij een lichaam. Onthoofd! Hij keek verder: Nog meer lichamen. Honderden mensen vermoord en onthoofd, allemaal christenen. Terwijl hij dit vertelde trilde hij nog vanwege deze traumatische ervaring.”
Ontroerd denken wij aan die miljoenen ontheemden, martelaren en vervolgden. Aan die kinderen. Hoe kunnen zij getroost worden?
Twee oorlogen in Syrië en Irak
De gruwelijke burgeroorlog in Syrië heeft al ongeveer 200.000 dodelijke slachtoffers gekost. Naar schatting is de helft van de 18 miljoen inwoners gevlucht. De meesten zijn alles kwijt en hebben vreselijke dingen meegemaakt.
Een tweede oorlog in Syrië is minder bekend, maar niet minder vreselijk. Het is de genocide (volkenmoord) door jihadistische groepen van het Vrije Syrische Leger (de anti-Assad groepen) op christenen. Een bewuste, wrede moordaanslag op een hele bevolkingsgroep die al bijna 2000 jaar in Syrië en Irak positieve bijdragen leverde aan het land. Open Doors meldde dat in 2013 er 1213 christenmartelaren waren. Het afgelopen jaar waren het er veel meer. Een rapport van de SCP waarschuwde terecht dat ook ‘gematigde’ moslimgroepen uiteindelijk uit zijn op een islamitische staat!
Mosul ligt in Irak, in de vlakte van Ninevé. Sinds de eerste eeuw was daar een christelijke kerk. Een paar jaar geleden waren er ongeveer 30.000 christenen. Nu misschien nog een twintigtal. Er zijn 45 kerken verwoest. Het verdrijven van onze medechristenen gaat onder onbeschrijfelijke, afschuwelijke wreedheden. De radicale islam is bezig het Midden-Oosten te ‘zuiveren’ van alles wat christen of christelijk is. Waarom? Waarom nu? Islam en christenheid hebben eeuwen tamelijk vreedzaam samengeleefd!
Een oude kerk
Het Westen is weinig bekend met de rijke geschiedenis van de kerk in het Midden-Oosten. Men spreekt zelfs over de bakermat van het christendom. Dat is prima, als maar niet vergeten wordt dat Jeruzalem de geboorteplaats van de kerk is. In het jaar 38 was er al een kerk in Damascus. De gemeente in Antiochië was de zendende kerk van Paulus en Barnabas. In Irak was er in de eerste eeuw al een christengemeente.
Het voert te ver om te beschrijven hoe de eerste gemeente in Jeruzalem vervreemd raakte van het Joodse geloof en volk van de gemeente van gelovigen-uit-de-volken. Het zwaartepunt van de kerk verschoof al snel van Jeruzalem naar het Midden-Oosten (Syrië, Irak en Turkije) en naar het Westen.
De kerk in het Midden-Oosten bleef. Omstreeks 800 was de patriarch van Seleucia (Irak) geestelijk leider van ¼ van de toenmalige christenheid. Toen in de 7e eeuw de islam het Midden-Oosten, Noord-Afrika en een deel van Oost-Europa veroverde, bleven de kerkgemeenschappen in Syrië en Irak bestaan. Ondanks druk van de islam en soms ook vervolging. Nu verdwijnen in een snel tempo die kerken uit de bakermat van het christendom. Wat is de geestelijke en profetische betekenis voor ons en wat kunnen/mogen wij doen?
Eerst de Jood
Walit Jumblatt, in Libanon een bekend politicus en Druzenleider, waarschuwde dat christenen en Druzen in het Midden-Oosten uitgeroeid dreigden te worden. Israëlische politici laten wijzen op het feit dat Israël het enige land in het Midden-Oosten is waar christenen en andere religies veilig zijn en in volle vrijheid hun geloof kunnen belijden, beoefenen en beleven.
Het septembernummer van de Jerusalem Post ziet een parallel tussen de vlucht van de Christenen uit het Midden-Oosten en wat 65 jaar geleden met de Joden gebeurde. Toen zijn 850.000 Joodse mensen uit Arabische moslimlanden verjaagd. Alles moesten ze achterlaten. Nu klinkt het in de kringen van de radicale moslims: ”Zaterdag doden we Joden en zondag christenen.” Paulus zei al: ‘Eerst de Jood en ook de Griek.’ Een teken aan de wand, ook voor ons!
Goede dingen
In alle ellende gebeuren er ook goede dingen. Berichten over veel moslims die tot geloof in de Here Jezus komen. Over Egypte zegt de HERE: ‘Gezegend zij Mijn volk Egypte’ (Jesaja 19:25). Ik citeer uit een mailbericht van een leider van de Geloofskerk in Egypte: “Het gaat goed met ons allemaal. We danken de HERE voor Zijn macht en bescherming over ons. Als nooit ervaren we de Aanwezigheid van de Heer. Veel mensen zijn hongerig naar Hem en Zijn Heilige Geest. Velen komen tot de Heer. De mediabediening groeit. Meer en meer jongelui worden gezegend in de Bijbelschool. Het kinderwerk groeit verbazingwekkend hard. Meer gebieden in nood worden bereikt met het evangelie.”
Ernstige waarschuwingen
Er komen ernstige, profetische waarschuwingen op ons af.
1. De radicale islam verdrijft alles wat met het christendom te maken heeft uit het Midden-Oosten. Dit is een teken aan de wand voor ons.
2. In het Midden-Oosten woedt een woeste, wrede jihad, voornamelijk tegen alles wat christelijk is. In het Westen wint de steelse, sluipende jihad snel terrein. Totdat ook hier geweld losbarst of onze leiders zich vrijwillig overgeven.
3. Overal in het Westen zien we toenemende druk en invloed van de islam. Dit is een blinde vlek van toegeeflijkheid bij onze overheden en geestelijke leiders. Alleen een krachtige opwekking kan dit oordeel uitstellen.
4. Het Westen heeft God en Zijn geboden vaarwel gezegd. Wij laten toe dat Joodse Nederlanders weggejaagd worden. De zegen van Genesis 12:3 verandert in een vloek.
Er is meer, maar de laatste vraag moet nog besproken worden.
Wat kunnen/moeten/mogen we doen?
Hebreeën 13:1-3 is duidelijk over wat we moeten en kunnen doen. Herbergzaamheid voor vluchtelingen, biddende steun aan gevangenen en warm meegevoel voor martelaars. Hoe? “Bidt voor ons,” horen we herhaaldelijk uit het Midden-Oosten. Want onze gebeden geven hen kracht (Jakobus 5:3). Geef ruime financiële steun aan betrouwbare organisaties die hulpgoederen brengen. Er zijn kerken uit Jordanië en Libanon die hulp bieden. Een gemengd team van Joods-messiaanse en Arabische gelovigen brengt hulp in vluchtelingenkampen. Als we hen niet naar ons vermogen helpen, wie zal ons, als die nood over ons komt, dan helpen? Misschien kunnen we zo een licht voor de wereld zijn. Dat zal zeker door de HERE worden opgemerkt.
Jan van Barneveld
Veel van de achterblijvers moeten vluchten of willen weg. Wrede islamitische terroristengroepen roepen: “Eerst zaterdag, dan zondag.” De Israëlische pers wijst vaak op dit islamitisch gezegde. Welke profetische waarschuwingen gaan er uit van het verdwijnen van het christendom uit de bakermat van de christelijke kerk? Wat kunnen en moeten wij doen?
Vreselijk zijn de verhalen over het lijden van onze medegelovigen in Syrië en Irak. Miljoenen vluchtelingen die alles kwijt zijn, kinderen die zagen hoe hun vader werd onthoofd, hun moeder verkracht en zelf gemarteld werden. Niets is te wreed voor extremistische, tot op het bot verharde moslims. Kinderen die onthoofd werden om hun getuigenis dat ze van de Here Jezus hielden.
We vertellen nog een verhaal van een Turkse non, die in Syrië met vervolgde christenen sprak. “Op een ochtend ging een man naar zijn land om daar te werken. Toen hij onderweg even rondkeek zag hij een lichaam. Onthoofd! Hij keek verder: Nog meer lichamen. Honderden mensen vermoord en onthoofd, allemaal christenen. Terwijl hij dit vertelde trilde hij nog vanwege deze traumatische ervaring.”
Ontroerd denken wij aan die miljoenen ontheemden, martelaren en vervolgden. Aan die kinderen. Hoe kunnen zij getroost worden?
Twee oorlogen in Syrië en Irak
De gruwelijke burgeroorlog in Syrië heeft al ongeveer 200.000 dodelijke slachtoffers gekost. Naar schatting is de helft van de 18 miljoen inwoners gevlucht. De meesten zijn alles kwijt en hebben vreselijke dingen meegemaakt.
Een tweede oorlog in Syrië is minder bekend, maar niet minder vreselijk. Het is de genocide (volkenmoord) door jihadistische groepen van het Vrije Syrische Leger (de anti-Assad groepen) op christenen. Een bewuste, wrede moordaanslag op een hele bevolkingsgroep die al bijna 2000 jaar in Syrië en Irak positieve bijdragen leverde aan het land. Open Doors meldde dat in 2013 er 1213 christenmartelaren waren. Het afgelopen jaar waren het er veel meer. Een rapport van de SCP waarschuwde terecht dat ook ‘gematigde’ moslimgroepen uiteindelijk uit zijn op een islamitische staat!
Mosul ligt in Irak, in de vlakte van Ninevé. Sinds de eerste eeuw was daar een christelijke kerk. Een paar jaar geleden waren er ongeveer 30.000 christenen. Nu misschien nog een twintigtal. Er zijn 45 kerken verwoest. Het verdrijven van onze medechristenen gaat onder onbeschrijfelijke, afschuwelijke wreedheden. De radicale islam is bezig het Midden-Oosten te ‘zuiveren’ van alles wat christen of christelijk is. Waarom? Waarom nu? Islam en christenheid hebben eeuwen tamelijk vreedzaam samengeleefd!
Een oude kerk
Het Westen is weinig bekend met de rijke geschiedenis van de kerk in het Midden-Oosten. Men spreekt zelfs over de bakermat van het christendom. Dat is prima, als maar niet vergeten wordt dat Jeruzalem de geboorteplaats van de kerk is. In het jaar 38 was er al een kerk in Damascus. De gemeente in Antiochië was de zendende kerk van Paulus en Barnabas. In Irak was er in de eerste eeuw al een christengemeente.
Het voert te ver om te beschrijven hoe de eerste gemeente in Jeruzalem vervreemd raakte van het Joodse geloof en volk van de gemeente van gelovigen-uit-de-volken. Het zwaartepunt van de kerk verschoof al snel van Jeruzalem naar het Midden-Oosten (Syrië, Irak en Turkije) en naar het Westen.
De kerk in het Midden-Oosten bleef. Omstreeks 800 was de patriarch van Seleucia (Irak) geestelijk leider van ¼ van de toenmalige christenheid. Toen in de 7e eeuw de islam het Midden-Oosten, Noord-Afrika en een deel van Oost-Europa veroverde, bleven de kerkgemeenschappen in Syrië en Irak bestaan. Ondanks druk van de islam en soms ook vervolging. Nu verdwijnen in een snel tempo die kerken uit de bakermat van het christendom. Wat is de geestelijke en profetische betekenis voor ons en wat kunnen/mogen wij doen?
Eerst de Jood
Walit Jumblatt, in Libanon een bekend politicus en Druzenleider, waarschuwde dat christenen en Druzen in het Midden-Oosten uitgeroeid dreigden te worden. Israëlische politici laten wijzen op het feit dat Israël het enige land in het Midden-Oosten is waar christenen en andere religies veilig zijn en in volle vrijheid hun geloof kunnen belijden, beoefenen en beleven.
Het septembernummer van de Jerusalem Post ziet een parallel tussen de vlucht van de Christenen uit het Midden-Oosten en wat 65 jaar geleden met de Joden gebeurde. Toen zijn 850.000 Joodse mensen uit Arabische moslimlanden verjaagd. Alles moesten ze achterlaten. Nu klinkt het in de kringen van de radicale moslims: ”Zaterdag doden we Joden en zondag christenen.” Paulus zei al: ‘Eerst de Jood en ook de Griek.’ Een teken aan de wand, ook voor ons!
Goede dingen
In alle ellende gebeuren er ook goede dingen. Berichten over veel moslims die tot geloof in de Here Jezus komen. Over Egypte zegt de HERE: ‘Gezegend zij Mijn volk Egypte’ (Jesaja 19:25). Ik citeer uit een mailbericht van een leider van de Geloofskerk in Egypte: “Het gaat goed met ons allemaal. We danken de HERE voor Zijn macht en bescherming over ons. Als nooit ervaren we de Aanwezigheid van de Heer. Veel mensen zijn hongerig naar Hem en Zijn Heilige Geest. Velen komen tot de Heer. De mediabediening groeit. Meer en meer jongelui worden gezegend in de Bijbelschool. Het kinderwerk groeit verbazingwekkend hard. Meer gebieden in nood worden bereikt met het evangelie.”
Ernstige waarschuwingen
Er komen ernstige, profetische waarschuwingen op ons af.
1. De radicale islam verdrijft alles wat met het christendom te maken heeft uit het Midden-Oosten. Dit is een teken aan de wand voor ons.
2. In het Midden-Oosten woedt een woeste, wrede jihad, voornamelijk tegen alles wat christelijk is. In het Westen wint de steelse, sluipende jihad snel terrein. Totdat ook hier geweld losbarst of onze leiders zich vrijwillig overgeven.
3. Overal in het Westen zien we toenemende druk en invloed van de islam. Dit is een blinde vlek van toegeeflijkheid bij onze overheden en geestelijke leiders. Alleen een krachtige opwekking kan dit oordeel uitstellen.
4. Het Westen heeft God en Zijn geboden vaarwel gezegd. Wij laten toe dat Joodse Nederlanders weggejaagd worden. De zegen van Genesis 12:3 verandert in een vloek.
Er is meer, maar de laatste vraag moet nog besproken worden.
Wat kunnen/moeten/mogen we doen?
Hebreeën 13:1-3 is duidelijk over wat we moeten en kunnen doen. Herbergzaamheid voor vluchtelingen, biddende steun aan gevangenen en warm meegevoel voor martelaars. Hoe? “Bidt voor ons,” horen we herhaaldelijk uit het Midden-Oosten. Want onze gebeden geven hen kracht (Jakobus 5:3). Geef ruime financiële steun aan betrouwbare organisaties die hulpgoederen brengen. Er zijn kerken uit Jordanië en Libanon die hulp bieden. Een gemengd team van Joods-messiaanse en Arabische gelovigen brengt hulp in vluchtelingenkampen. Als we hen niet naar ons vermogen helpen, wie zal ons, als die nood over ons komt, dan helpen? Misschien kunnen we zo een licht voor de wereld zijn. Dat zal zeker door de HERE worden opgemerkt.
Jan van Barneveld
