Een zoekende NAVO
Feike ter Velde • 90 - 2014 • Uitgave: 12
Op 4 april 1949 werd de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO) opgericht, die gaandeweg verder uitgroeide met leden als Griekenland en Turkije. Na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie (1922-1991) kwamen ook Polen, Tsjechië en Hongarije erbij en weer later de Baltische Staten, alsmede Roemenië, Bulgarije Slovenië en Slowakije. Weer later ook Kroatië en Albanië.
De NAVO is destijds opgericht tegen de opdringende communistische Sovjet-Unie. Nu is dat militaire belang sterk verminderd. Maar hoe gaat het nu verder?
De oprichting van de NAVO, waarvan ook Nederland deel uitmaakt, was destijds politiek en vooral militair van grote betekenis. Europa en de Verenigde Staten, zeg maar het gehele vrije Westen, voelden zich bedreigd door de expansiedrift van Rusland, de Sovjet-Unie met zijn ondemocratische ideologie van een eenpartijstaat, namelijk het communisme. Oost-Europese landen kwamen onder de macht van Moskou.
Na de Tweede Wereldoorlog was de Sovjet-Unie, met Jozef Stalin aan het hoofd, een zeer bedreigende politieke werkelijkheid. Zijn regime werd in stand gehouden met dood en verderf. Tientallen miljoenen mensen kwamen om in de ellende van deze communistische heilsstaat.
Met het einde van de Sovjet-Unie (1991) kwam ook een einde aan de militaire dreiging en verzwakte de NAVO van binnenuit. De begrotingen van bijna alle NAVO-landen gaven in de loop van de laatste jaren een dramatische teruggang te zien voor post Defensie.
Balkanoorlog
In 1999 trad de NAVO voor het eerst militair op buiten het eigen gebied, namelijk met een aanval op Servië. Met name in het Westen liepen de emoties hoog op door een foto van een Servisch concentratiekamp, waar uitgemergelde mensen achter prikkeldraad waren te zien. De foto deed sterk denken aan de concentratiekampen van de nazi’s. Achteraf was het een nepfoto gemaakt door slimme moslims die militaire steun wilden voor de islam in Kosovo, dat inmiddels door islamitische Albanezen aan de Servische geschiedenis van het land was ontroofd. Het was de eerste aanvalsoorlog van de NAVO op een staat (Servië) die strijd voerde tegen een opstandige provincie (Kosovo).
Wat de Balkanoorlog ging heten leidde binnenin de NAVO niet tot nieuwe inzichten, vernieuwde toekomstplannen, hogere defensiebudgetten of andere noodzakelijke beleidsmaatregelen. De NAVO verloor steeds meer zijn eigen gezicht. In 2011 was er nog eens een kleine buitenlandse actie, namelijk de handhaving van de no-flyzone boven Libië tijdens de Libische opstand tegen Kadaffi. Maar ook dat werkte niets positiefs uit voor de NAVO zelf.
Rusland en de NAVO
Op 7 mei jl. begon een NAVO-oefening in Roemenië, buurland van de Oekraïne. Canadese gevechtsvliegtuigen werden gestationeerd op ruim honderd kilometer van de Oekraïense grens. Tegelijkertijd vonden ook NAVO-oefeningen plaats in Polen en de Baltische staten. Op datzelfde moment verklaart de Amerikaanse militaire bevelhebber, generaal Phillip Breedlove, dat ‘de NAVO permanent een troepenmacht in Oost-Europa zou moeten hebben.’ Dit zijn allemaal speldenprikken op de huid van Rusland, waarvan de politiek zich zou moeten distantiëren. Waarom zou president Poetin van Rusland, die natuurlijk dictatoriale trekken heeft, publiekelijk zijn gezicht moeten verliezen door Westerse economische en militaire druk. Dat is verkeerde politiek, om niet te zeggen: gevaarlijke politiek. Terwijl het Westen zich opwerpt voor Oekraïne en tegen Rusland, moeten de Joden Oekraïne uitvluchten vanwege het soms agressieve antisemitisme. In welk kamp bevinden wij ons vandaag eigenlijk?
Ultrarechtse groepen eisen een harde confrontatie. Pogingen tot matiging van Vitaly Klitsjko, een voormalig bokskampioen en leider van de straatprotesten in Kiev tegen de verjaagde president Janoekovitsj werden door deze rechtsradicalen gedwarsboomd. Een hele verzameling van ultrarechtse en fascistische groepen vormen samen de haat jegens Rusland. De leider van de partij Svoboda (Vrijheid) schreeuwde in de microfoon dat Oekraïne gered moet worden ‘uit de klauwen van de Moskous-Joodse maffia’.
In het parlement van Oekraïne werd na de omwenteling het portret van Stepan Bandera (1909-1959) opgehangen. Hij was een rasechte Jodenhater. Zijn achterban vermoordde duizenden Joden tijdens WO II en namens deze Bandera werd opgeroepen tot vernietiging van het Jodendom in de Oekraïne. Nu is deze Bandera een grote bron van inspiratie voor de strijd tegen Russische invloed in de Oekraïne. We kunnen daarom begrijpen dat Vladimir Poetin en buitenland minister Sergej Lavrov spreken over ‘fascisten’ die de Oekraïense demonstraties leiden. De miljardensteun aan Oekraïne van de Europese Unie komen in handen van dit soort politieke leiders, moeten we vrezen!
Nieuwe NAVO-chef
Per 1 oktober dit jaar krijgen we een nieuwe NAVO-chef, Jens Stoltenberg uit Noorwegen. Hij was premier van Noorwegen, namens de Noorse Arbeiderspartij, toen Anders Breivik in 2011 zevenenzeventig jonge mensen in koelen bloede vermoordde. Het waren jongeren van een politiek zomerkamp die daags te voren waren opgehitst met grove haatpropaganda tegen Israël, aangevoerd door Stoltenbergs minister van buitenlandse zaken en partijgenoot.
Deze minister hield een indringend verhaal vol van haat tegen Israël. Dit ter inleiding van een openluchtspel waarin Gaza zou worden bevrijd van de Joodse onderdrukkers. De jongeren waren ingedeeld bij verschillende actiegroepen. De jongsten waren veertien jaar. Toen er de volgende dag echt werd geschoten, door Breivik, meenden men dat het spel werd voortgezet en dat de Israëlische soldaten zich manifesteerden, verklaarde een meisje voor een Amerikaanse tv-camera.
Haat tegen Israël
In 2010 was er een tentoonstelling in de Noorse ambassade van Damascus (Syrië) met de meest schokkende haatcampagne tegen Israël. Deze tentoonstelling, zo verklaarde de Noorse ambassadeur, is een belangrijke politieke manifestatie. In 2012 werd Noorwegen bekritiseerd door andere Europese landen vanwege zijn intolerante houding jegens Joden. Jens Stoltenberg zat overal bij, ook bij de toespraak van een Hamas-Palestijn die op 1 mei 2013 in Oslo zei dat ‘de raketten uit Gaza een symbool van weerstand zijn tegen Israël.’ Dit zijn maar enkele van vele voorbeelden.
Deze Stoltenberg met zijn haat tegen Israël en zijn sympathie jegens Hamas wordt de baas van de NAVO, een militaire organisatie die hijgerig zoekt naar nieuwe impulsen voor de eigen statuur naar binnen en naar buiten. Jens Stoltenberg: een vriendelijk ogende man, met verborgen, maar verwerpelijke politieke ideeën.
Is het denkbaar dat deze politicus van formaat de NAVO kan leiden naar een confrontatie met Israël, dat zich niet neerlegt bij de geëiste onderwerping aan Arabische en islamitische krachten in he Midden-Oosten. Het vredesoverleg in deze regio loopt daar immers voortdurend op vast. Conclusie: Israël wil niet, maar zal moeten buigen voor de politieke eisen van het oppermachtige Westen, met de NAVO als militaire arm. Dan komen we dichtbij de profetieën over de eindtijd (Zacharia 12:2-9).
Feike ter Velde
De NAVO is destijds opgericht tegen de opdringende communistische Sovjet-Unie. Nu is dat militaire belang sterk verminderd. Maar hoe gaat het nu verder?
De oprichting van de NAVO, waarvan ook Nederland deel uitmaakt, was destijds politiek en vooral militair van grote betekenis. Europa en de Verenigde Staten, zeg maar het gehele vrije Westen, voelden zich bedreigd door de expansiedrift van Rusland, de Sovjet-Unie met zijn ondemocratische ideologie van een eenpartijstaat, namelijk het communisme. Oost-Europese landen kwamen onder de macht van Moskou.
Na de Tweede Wereldoorlog was de Sovjet-Unie, met Jozef Stalin aan het hoofd, een zeer bedreigende politieke werkelijkheid. Zijn regime werd in stand gehouden met dood en verderf. Tientallen miljoenen mensen kwamen om in de ellende van deze communistische heilsstaat.
Met het einde van de Sovjet-Unie (1991) kwam ook een einde aan de militaire dreiging en verzwakte de NAVO van binnenuit. De begrotingen van bijna alle NAVO-landen gaven in de loop van de laatste jaren een dramatische teruggang te zien voor post Defensie.
Balkanoorlog
In 1999 trad de NAVO voor het eerst militair op buiten het eigen gebied, namelijk met een aanval op Servië. Met name in het Westen liepen de emoties hoog op door een foto van een Servisch concentratiekamp, waar uitgemergelde mensen achter prikkeldraad waren te zien. De foto deed sterk denken aan de concentratiekampen van de nazi’s. Achteraf was het een nepfoto gemaakt door slimme moslims die militaire steun wilden voor de islam in Kosovo, dat inmiddels door islamitische Albanezen aan de Servische geschiedenis van het land was ontroofd. Het was de eerste aanvalsoorlog van de NAVO op een staat (Servië) die strijd voerde tegen een opstandige provincie (Kosovo).
Wat de Balkanoorlog ging heten leidde binnenin de NAVO niet tot nieuwe inzichten, vernieuwde toekomstplannen, hogere defensiebudgetten of andere noodzakelijke beleidsmaatregelen. De NAVO verloor steeds meer zijn eigen gezicht. In 2011 was er nog eens een kleine buitenlandse actie, namelijk de handhaving van de no-flyzone boven Libië tijdens de Libische opstand tegen Kadaffi. Maar ook dat werkte niets positiefs uit voor de NAVO zelf.
Rusland en de NAVO
Op 7 mei jl. begon een NAVO-oefening in Roemenië, buurland van de Oekraïne. Canadese gevechtsvliegtuigen werden gestationeerd op ruim honderd kilometer van de Oekraïense grens. Tegelijkertijd vonden ook NAVO-oefeningen plaats in Polen en de Baltische staten. Op datzelfde moment verklaart de Amerikaanse militaire bevelhebber, generaal Phillip Breedlove, dat ‘de NAVO permanent een troepenmacht in Oost-Europa zou moeten hebben.’ Dit zijn allemaal speldenprikken op de huid van Rusland, waarvan de politiek zich zou moeten distantiëren. Waarom zou president Poetin van Rusland, die natuurlijk dictatoriale trekken heeft, publiekelijk zijn gezicht moeten verliezen door Westerse economische en militaire druk. Dat is verkeerde politiek, om niet te zeggen: gevaarlijke politiek. Terwijl het Westen zich opwerpt voor Oekraïne en tegen Rusland, moeten de Joden Oekraïne uitvluchten vanwege het soms agressieve antisemitisme. In welk kamp bevinden wij ons vandaag eigenlijk?
Ultrarechtse groepen eisen een harde confrontatie. Pogingen tot matiging van Vitaly Klitsjko, een voormalig bokskampioen en leider van de straatprotesten in Kiev tegen de verjaagde president Janoekovitsj werden door deze rechtsradicalen gedwarsboomd. Een hele verzameling van ultrarechtse en fascistische groepen vormen samen de haat jegens Rusland. De leider van de partij Svoboda (Vrijheid) schreeuwde in de microfoon dat Oekraïne gered moet worden ‘uit de klauwen van de Moskous-Joodse maffia’.
In het parlement van Oekraïne werd na de omwenteling het portret van Stepan Bandera (1909-1959) opgehangen. Hij was een rasechte Jodenhater. Zijn achterban vermoordde duizenden Joden tijdens WO II en namens deze Bandera werd opgeroepen tot vernietiging van het Jodendom in de Oekraïne. Nu is deze Bandera een grote bron van inspiratie voor de strijd tegen Russische invloed in de Oekraïne. We kunnen daarom begrijpen dat Vladimir Poetin en buitenland minister Sergej Lavrov spreken over ‘fascisten’ die de Oekraïense demonstraties leiden. De miljardensteun aan Oekraïne van de Europese Unie komen in handen van dit soort politieke leiders, moeten we vrezen!
Nieuwe NAVO-chef
Per 1 oktober dit jaar krijgen we een nieuwe NAVO-chef, Jens Stoltenberg uit Noorwegen. Hij was premier van Noorwegen, namens de Noorse Arbeiderspartij, toen Anders Breivik in 2011 zevenenzeventig jonge mensen in koelen bloede vermoordde. Het waren jongeren van een politiek zomerkamp die daags te voren waren opgehitst met grove haatpropaganda tegen Israël, aangevoerd door Stoltenbergs minister van buitenlandse zaken en partijgenoot.
Deze minister hield een indringend verhaal vol van haat tegen Israël. Dit ter inleiding van een openluchtspel waarin Gaza zou worden bevrijd van de Joodse onderdrukkers. De jongeren waren ingedeeld bij verschillende actiegroepen. De jongsten waren veertien jaar. Toen er de volgende dag echt werd geschoten, door Breivik, meenden men dat het spel werd voortgezet en dat de Israëlische soldaten zich manifesteerden, verklaarde een meisje voor een Amerikaanse tv-camera.
Haat tegen Israël
In 2010 was er een tentoonstelling in de Noorse ambassade van Damascus (Syrië) met de meest schokkende haatcampagne tegen Israël. Deze tentoonstelling, zo verklaarde de Noorse ambassadeur, is een belangrijke politieke manifestatie. In 2012 werd Noorwegen bekritiseerd door andere Europese landen vanwege zijn intolerante houding jegens Joden. Jens Stoltenberg zat overal bij, ook bij de toespraak van een Hamas-Palestijn die op 1 mei 2013 in Oslo zei dat ‘de raketten uit Gaza een symbool van weerstand zijn tegen Israël.’ Dit zijn maar enkele van vele voorbeelden.
Deze Stoltenberg met zijn haat tegen Israël en zijn sympathie jegens Hamas wordt de baas van de NAVO, een militaire organisatie die hijgerig zoekt naar nieuwe impulsen voor de eigen statuur naar binnen en naar buiten. Jens Stoltenberg: een vriendelijk ogende man, met verborgen, maar verwerpelijke politieke ideeën.
Is het denkbaar dat deze politicus van formaat de NAVO kan leiden naar een confrontatie met Israël, dat zich niet neerlegt bij de geëiste onderwerping aan Arabische en islamitische krachten in he Midden-Oosten. Het vredesoverleg in deze regio loopt daar immers voortdurend op vast. Conclusie: Israël wil niet, maar zal moeten buigen voor de politieke eisen van het oppermachtige Westen, met de NAVO als militaire arm. Dan komen we dichtbij de profetieën over de eindtijd (Zacharia 12:2-9).
Feike ter Velde
