Een nieuw jaar... en alles went!
Feike ter Velde • 89 - 2013 • Uitgave: 1
We hebben een bewogen jaar achter ons gelaten en we zijn al een nieuw jaar binnengegaan. Het jaar van de bezuinigingen en van de economische krimp. Terug naar de jaren ’50 van de vorige eeuw, zeggen sommigen. Nee, het jaar van het beginnende herstel, zeggen anderen. Christenen zeggen: men kan dat niet weten. Onze tijden zijn in Gods hand. Maar hoe gaat het in ons land, waarin God en Zijn Woord steeds verder uit beeld verdwijnen?
Alles went!
Ons land is veranderd en we moeten er allemaal aan wennen. Het oorspronkelijke christelijke CDA als grote regeringspartij is weggeslonken. De C van deze partij bibbert al heel lang. Er zitten ook moslims in de partij, maar toch. Ook christelijke, zelfs evangelische projecten werden gesteund met subsidie waar nodig. Vanuit het CDA, met als laatste politiek leider ex-premier Balkenende en een grote groep kundige bestuurders op alle vlakken van de samenleving, was er een zekere stabiliteit in de regering van ons land die een heel lange traditie had. Daar is een einde aan gekomen. Steeds minder mensen gaan naar de kerk, jonge mensen stemmen niet meer christelijk – gelukkig nog wel in SGP- en CU-kringen. Het rooms katholieke deel van ons land is massaal afgehaakt. En nu hebben we een regering van PvdA en VVD - twee partijen die hun wortels hebben in de Franse revolutie (geen god en geen meester boven ons).
Die regering is een coalitie die bij ons volk past. Immers in meerderheid heeft men op die twee partijen gestemd. Niet de sociaal-economische aspecten, maar veel meer de ethische en de geestelijke aspecten van een regering en haar beleid zijn van belang. De moraal van ons volk, dat in toenemende mate afhaakt van God en Zijn geboden, zien we zienderogen dalen naar een steeds lager niveau. Dat is in heel ons volksleven zichtbaar en niet alleen in het voetbalgeweld. Dat is heel treurig, die grofheid langs de velden, het schelden van de ouders langs de lijn op scheidsrechter en grensrechters, maar ook op de voetballers en op hun eigen voetballende kinderen. Overal op straat is er sprake van onbesuisd onfatsoen. Maar dat zien we ook terug in ‘hogere’ regio’s van de samenleving.
Immoreel onfatsoen
Onze minister-president staat voor de verkiezingen keihard te liegen, zelfs voor het oog van de camera’s. Elke hardwerkende Nederlander krijgt onder het nieuw te vormen kabinet-Rutte duizend euro in handen, van de regering. Hij was nog niet aangetreden of de nieuwe plannen en bezuinigingen laten een dramatische daling van de koopkracht zien. Over de duizend euro spreekt hij niet meer. Er gaat geen cent meer naar Griekenland, belooft hij voor de verkiezingen. Terwijl hij beter weet. Ook Nederland draagt opnieuw bij aan Griekse steun. Wij komen niet aan de hypotheken. De aftrek zal onveranderd blijven en de eigen bijdrage in de zorg zal niet hoger worden. Ook dat waren heldere beloften van vóór de verkiezingen. Maar ook dat was al binnen enkele weken na de installatie van kabinet Rutte II van de baan en de werkelijkheid bleek totaal omgekeerd.
Liegen is ook in de politiek gewoon ordinair liegen. Het was liegen, omdat hij beter wist en beter moest weten. Deze beloften konden niet worden waargemaakt. PvdA-leider Samson zei voor de verkiezingen dat hij geen enkele belofte zou doen, omdat de tijden te onzeker zijn en we niet weten wat straks mogelijk en onmogelijk is. Dat was wel zo eerlijk. Rutte’s excuses achteraf om de onrust in de eigen partij te sussen kunnen dat wegpoetsen. Onze hoogste gezagsdragers blijken eveneens mee te gaan in de dalende lijn van de moraal.
De wetenschap
In de wereld van de wetenschap is het helaas vaak niet beter. Dramatisch was natuurlijk de ontmaskering van een voormalige Tilburgse hoogleraar, sociaalpsycholoog dr. Diederik Alexander Stapel. In zijn onderzoeken bleek hij op grote schaal te hebben gefraudeerd en werd ontslagen. In zijn val sleurde hij veel andere wetenschappers en medewerkers mee. Het onderzoeksrapport noemde het werk van Stapel slodderwetenschap. Het was niets minder dan ordinair liegen en de hele maatschappij bedriegen. Alles zakt door de bodem van moreel fatsoen.
Dat wordt nog erger als een wetenschapsjournalist in Trouw van 1 december 2012 zegt dat de grens tussen slodderwetenschap en integer wetenschappelijk handelen niet altijd duidelijk is te trekken. Hij citeert hiermee de Nijmeegse hoogleraar Daniël Wigboldus, voorzitter van een wetenschappelijke club in ditzelfde vakgebied als Stapel. Is dat toch niet tussen de regels door een beetje goedpraten wat fout is? Diederik Stapel zegt in zijn nieuwste boek dat hij schreef na zijn ontmaskering als fraudeur, dat veel meer van zijn collega’s onderzoek doen om hun van te voren ingenomen stelling te bevestigen. Net zo lang onderzoeken totdat je krijgt wat je verwacht. Dat is dus geen wetenschap, maar bedrog. Wat gaat hier nog meer boven water komen? Dat de grens tussen bedrog en waarheid niet altijd duidelijk te trekken is, is uit de mond van een wetenschapper een grote schok. Tot in de hoogste kringen weet men niet meer wat waarheid is.
De oerknal
Kortgeleden vertrok een topwetenschapper uit Nederland naar de Verenigde Staten voor een topbaan, professor Robbert Dijkgraaf. Als een soort afscheidsgeste gaf hij op 17 mei vorig jaar een televisiecollege over de oerknal, van waaruit alle dingen in wereld en kosmos voortgekomen zouden zijn, zeg maar geëvolueerd. De oerknal is een theorie, een geloofsuitgangspunt om de wordingsgeschiedenis vorm te geven. Zij staat tegenover de Bijbelse scheppingsgegevens en tast vooral het Godsbestaan aan. Hoewel de oerknal voor de echte wetenschapper nog heel veel onopgeloste vraagstukken kent en de theorie voortdurend moet worden opgelapt en bijgesteld, presenteerde professor Dijkgraaf het als de ene en grote waarheid over onze wereld en ons bestaan. De vraag is of hij zelf geloofde wat hij vertelde.
Als algemeen aanvaarde leugen basis wordt van wetenschap, dan wordt alles onbetrouwbaar: universitair onderzoek, de specialist in het ziekenhuis, bankdirecteuren en de politieke leiders. Als God weg is uit de samenleving, is de basis – Gods absolute geboden – voor moreel handelen ook weg. Dat mag nooit wennen! Gelukkig mogen we weten van de Weg de Waarheid en het Leven, ook in het nieuw jaar onzes Heren!
Feike ter Velde
Alles went!
Ons land is veranderd en we moeten er allemaal aan wennen. Het oorspronkelijke christelijke CDA als grote regeringspartij is weggeslonken. De C van deze partij bibbert al heel lang. Er zitten ook moslims in de partij, maar toch. Ook christelijke, zelfs evangelische projecten werden gesteund met subsidie waar nodig. Vanuit het CDA, met als laatste politiek leider ex-premier Balkenende en een grote groep kundige bestuurders op alle vlakken van de samenleving, was er een zekere stabiliteit in de regering van ons land die een heel lange traditie had. Daar is een einde aan gekomen. Steeds minder mensen gaan naar de kerk, jonge mensen stemmen niet meer christelijk – gelukkig nog wel in SGP- en CU-kringen. Het rooms katholieke deel van ons land is massaal afgehaakt. En nu hebben we een regering van PvdA en VVD - twee partijen die hun wortels hebben in de Franse revolutie (geen god en geen meester boven ons).
Die regering is een coalitie die bij ons volk past. Immers in meerderheid heeft men op die twee partijen gestemd. Niet de sociaal-economische aspecten, maar veel meer de ethische en de geestelijke aspecten van een regering en haar beleid zijn van belang. De moraal van ons volk, dat in toenemende mate afhaakt van God en Zijn geboden, zien we zienderogen dalen naar een steeds lager niveau. Dat is in heel ons volksleven zichtbaar en niet alleen in het voetbalgeweld. Dat is heel treurig, die grofheid langs de velden, het schelden van de ouders langs de lijn op scheidsrechter en grensrechters, maar ook op de voetballers en op hun eigen voetballende kinderen. Overal op straat is er sprake van onbesuisd onfatsoen. Maar dat zien we ook terug in ‘hogere’ regio’s van de samenleving.
Immoreel onfatsoen
Onze minister-president staat voor de verkiezingen keihard te liegen, zelfs voor het oog van de camera’s. Elke hardwerkende Nederlander krijgt onder het nieuw te vormen kabinet-Rutte duizend euro in handen, van de regering. Hij was nog niet aangetreden of de nieuwe plannen en bezuinigingen laten een dramatische daling van de koopkracht zien. Over de duizend euro spreekt hij niet meer. Er gaat geen cent meer naar Griekenland, belooft hij voor de verkiezingen. Terwijl hij beter weet. Ook Nederland draagt opnieuw bij aan Griekse steun. Wij komen niet aan de hypotheken. De aftrek zal onveranderd blijven en de eigen bijdrage in de zorg zal niet hoger worden. Ook dat waren heldere beloften van vóór de verkiezingen. Maar ook dat was al binnen enkele weken na de installatie van kabinet Rutte II van de baan en de werkelijkheid bleek totaal omgekeerd.
Liegen is ook in de politiek gewoon ordinair liegen. Het was liegen, omdat hij beter wist en beter moest weten. Deze beloften konden niet worden waargemaakt. PvdA-leider Samson zei voor de verkiezingen dat hij geen enkele belofte zou doen, omdat de tijden te onzeker zijn en we niet weten wat straks mogelijk en onmogelijk is. Dat was wel zo eerlijk. Rutte’s excuses achteraf om de onrust in de eigen partij te sussen kunnen dat wegpoetsen. Onze hoogste gezagsdragers blijken eveneens mee te gaan in de dalende lijn van de moraal.
De wetenschap
In de wereld van de wetenschap is het helaas vaak niet beter. Dramatisch was natuurlijk de ontmaskering van een voormalige Tilburgse hoogleraar, sociaalpsycholoog dr. Diederik Alexander Stapel. In zijn onderzoeken bleek hij op grote schaal te hebben gefraudeerd en werd ontslagen. In zijn val sleurde hij veel andere wetenschappers en medewerkers mee. Het onderzoeksrapport noemde het werk van Stapel slodderwetenschap. Het was niets minder dan ordinair liegen en de hele maatschappij bedriegen. Alles zakt door de bodem van moreel fatsoen.
Dat wordt nog erger als een wetenschapsjournalist in Trouw van 1 december 2012 zegt dat de grens tussen slodderwetenschap en integer wetenschappelijk handelen niet altijd duidelijk is te trekken. Hij citeert hiermee de Nijmeegse hoogleraar Daniël Wigboldus, voorzitter van een wetenschappelijke club in ditzelfde vakgebied als Stapel. Is dat toch niet tussen de regels door een beetje goedpraten wat fout is? Diederik Stapel zegt in zijn nieuwste boek dat hij schreef na zijn ontmaskering als fraudeur, dat veel meer van zijn collega’s onderzoek doen om hun van te voren ingenomen stelling te bevestigen. Net zo lang onderzoeken totdat je krijgt wat je verwacht. Dat is dus geen wetenschap, maar bedrog. Wat gaat hier nog meer boven water komen? Dat de grens tussen bedrog en waarheid niet altijd duidelijk te trekken is, is uit de mond van een wetenschapper een grote schok. Tot in de hoogste kringen weet men niet meer wat waarheid is.
De oerknal
Kortgeleden vertrok een topwetenschapper uit Nederland naar de Verenigde Staten voor een topbaan, professor Robbert Dijkgraaf. Als een soort afscheidsgeste gaf hij op 17 mei vorig jaar een televisiecollege over de oerknal, van waaruit alle dingen in wereld en kosmos voortgekomen zouden zijn, zeg maar geëvolueerd. De oerknal is een theorie, een geloofsuitgangspunt om de wordingsgeschiedenis vorm te geven. Zij staat tegenover de Bijbelse scheppingsgegevens en tast vooral het Godsbestaan aan. Hoewel de oerknal voor de echte wetenschapper nog heel veel onopgeloste vraagstukken kent en de theorie voortdurend moet worden opgelapt en bijgesteld, presenteerde professor Dijkgraaf het als de ene en grote waarheid over onze wereld en ons bestaan. De vraag is of hij zelf geloofde wat hij vertelde.
Als algemeen aanvaarde leugen basis wordt van wetenschap, dan wordt alles onbetrouwbaar: universitair onderzoek, de specialist in het ziekenhuis, bankdirecteuren en de politieke leiders. Als God weg is uit de samenleving, is de basis – Gods absolute geboden – voor moreel handelen ook weg. Dat mag nooit wennen! Gelukkig mogen we weten van de Weg de Waarheid en het Leven, ook in het nieuw jaar onzes Heren!
Feike ter Velde
