Een Kind dat je de levensvreugde kan teruggeven
Paul Prijt • 89 - 2013 • Uitgave: 26
De vrouwen zeiden tegen Naomi: ‘Geprezen zij de HEER, die jou vandaag iemand gegeven heeft die voor je zorgen zal. Moge zijn naam in Israël blijven voortbestaan! Hij zal je je levensvreugde teruggeven…’ (Ruth 4:14,15) .
Zoete vreugde en rauw verdriet
Een tijdje terug kreeg ik de vraag van twee jonge mensen of ze hun pasgeboren kindje mochten opdragen in de kerk. De moeder was opgevoed in de gemeente, de vader was nauwelijks met het evangelie bekend. Hij was een stoere politieman die dagelijks met de harde praktijk van het leven van doen had. In de gesprekken die ik met ze had, bleek dat ze allebei interesse toonden voor het evangelie en de behoefte hadden om hun dankbaarheid voor hun pasgeboren kindje, met de mooie Bijbelse naam Naomi, te laten zien en er samen ook in de gemeente voor te laten bidden.
Naast de deur van de roze kinderkamer hing een foto met een rouwlijstje. Kortgeleden was opa overleden en naast de zoete vreugde van het nieuwe jonge leven hing er in het gezin ook de geur van rouw en verdriet van een vader en opa die nog zo slecht gemist kon worden in dit jonge gezinnetje. De opdrachtdienst was een feestelijke ochtend en de kerk zat vol met familie en vrienden die doorgaans geen wekelijkse kerkbezoekers waren. Later op Facebook liet een aantal bezoekers in hun eigen taalgebruik horen dat ze het een feestelijke dienst hadden gevonden om verder over na te denken. Uiteraard had ik die ochtend over Naomi gesproken uit dat prachtige Bijbelboekje Ruth.
Crisis
Het boekje Ruth kent eigenlijk twee contrasterende kanten. Het begin schildert in donkere kleuren de crisis. De economische crisis trof Israël, waardoor het gezin van Elimelech en zijn vrouw Naomi besloot ‘het roer om’ te gooien en het broodhuis Bethlehem te verlaten om naar het heidense Moab te gaan. We zien hier de omgekeerde beweging van de kerstgeschiedenis, waar Jozef en Maria juist naar Bethlehem toegaan. Jaren geleden mocht ik deze reis maken voor de EO-microfoon en bezochten we tien plaatsen die Jozef en Maria mogelijkerwijze (de reis is immers niet precies omschreven in de Bijbel) waren gepasseerd bij hun reis. Een mooie tocht! Maar in geheel andere omstandigheden dan 2000 jaar geleden.
Het gezin van Naomi verwijderde zich juist van Bethlehem om de crisis te ontvluchten. Het bracht ze niet veel goeds. Zowel Elimelech als zijn beide zonen overleden, waardoor Naomi met haar beide schoondochters overbleef. Naomi nam op een dag het besluit om weer terug te gaan naar Bethlehem, om daar de oude familiedraad weer op te pakken. Een van de schoondochters kiest ervoor om in haar land Moab te blijven en de andere, Ruth, was blijkbaar op de een of andere manier geraakt door het geloof van haar man en schoonfamilie en gaat met haar schoonmoeder mee naar Israël. Ze spreekt de beroemde woorden die ook bij het huwelijk van onze koning en koningin gelezen zijn: ‘Uw volk is mijn volk en uw God is mijn God geworden…’
Een verbindende vrouw tussen mensen en God
Van Naomi krijgen we de indruk van een verbindende vrouw. Ze lijkt de spil in haar gezin en familie en probeert op een wijze en voorzichtige manier telkens verbindingen te leggen van geloof hoop en liefde. Dit deed ze ongetwijfeld vanuit haar eigen verbinding met de Allerhoogste, ondanks haar diepe verdriet en vele onbeantwoorde vragen. We zien hier een vrouw in crisistijd: niet alleen omdat de samenleving economisch in zwaar weer zat, maar ook in haar persoonlijke crisis van verdriet.
Maar als ze weer stappen durft te nemen naar Bethlehem gloort er stapje voor stapje nieuw licht in haar leven. De mensen van Bethlehem maken het haar overigens met hun kritische blikken en roddel niet bepaald gemakkelijk om zich als verloren dochter weer welkom te voelen! Misschien iets om ons soms ook zelf maar aan te trekken hoe wij met verloren zonen en dochters omgaan.
Boaz de losser: een familie huwelijk
De kern van het kantelmoment in het leven van Naomi is als haar schoondochter Ruth trouwt met een ver familielid van haar schoonmoeder. Het was immers de verplichting om binnen de familie op te komen voor hen die door omstandigheden of economisch in problemen waren gekomen, of door overlijden alleen kwamen te staan. Het is een zekere Boaz, een welgestelde boer, die de familieverplichting om als ‘losser’ op te treden op zich neemt en zeker niet zonder liefde trouwt met Ruth.
Zonder dat alle details overeenkomen mocht ik bijna 30 jaar geleden alweer dit gedeelte uit de Bijbel gebruiken bij het huwelijk van mijn vader die ik mocht trouwen(!) met de zus van mijn moeder. Beide waren door overlijden van hun vrouw en man alleen komen te staan en vonden elkaar in een nieuw huwelijk waar we tot op de dag van vandaag dankbaar voor zijn.
Een kind van nieuwe levensvreugde
Uit het huwelijk van Boaz en Ruth wordt een kindje geboren: Obed. En als een ‘happy ending’ zien we dan Naomi met die kleine Obed op schoot. De vrouwen van Bethlehem zagen Naomi glunderen, maar ze zagen ook naar de toekomst dat dit kind weer zou geven aan haar en haar gezin! Feitelijk gezien was het haar kleinkind natuurlijk niet, maar ze beschouwde in liefde Ruth inmiddels als van grotere waarde dan zeven zonen! Mooi en barmhartig gezegd.
Maar het gaat nog verder, dit kind van een vrouw van buiten Israël zou via David in de stamboom van de Here Jezus voorkomen! Zo verwijst deze kleine Obed naar de geboorte van de Here Jezus eeuwen later in datzelfde Bethlehem. Daar werd de Verlosser geboren die ons gered heeft van de diepste crisis, namelijk de macht van de duisternis en heeft overgebracht naar het rijk van Zijn geliefde Zoon, door de vergeving van onze zonden (Kolossenzen 1:13,14).
Ik hoop dat Kerst voor ons allemaal een reis naar Bethlehem mag worden, waar we de Verlosser mogen leren kennen en bij het Kind van Bethlehem weer nieuwe vreugde mogen vinden voor ons leven, zelfs over de grens van de dood heen. Uit ervaring weet ik dat een gewoon (klein)kind al zoveel nieuwe levensvreugde kan geven in verdrietige tijden, maar het Kind van Bethlehem kan dat zoveel te meer! Dat wens ik u toe, maar vooral ook al die mensen uit ‘Moab’ die er niet zo mee zijn opgegroeid, maar wel naar die echte vreugde verlangen!
Met vriendelijke broedergroet,
Ds. Paul J. Prijt
Zoete vreugde en rauw verdriet
Een tijdje terug kreeg ik de vraag van twee jonge mensen of ze hun pasgeboren kindje mochten opdragen in de kerk. De moeder was opgevoed in de gemeente, de vader was nauwelijks met het evangelie bekend. Hij was een stoere politieman die dagelijks met de harde praktijk van het leven van doen had. In de gesprekken die ik met ze had, bleek dat ze allebei interesse toonden voor het evangelie en de behoefte hadden om hun dankbaarheid voor hun pasgeboren kindje, met de mooie Bijbelse naam Naomi, te laten zien en er samen ook in de gemeente voor te laten bidden.
Naast de deur van de roze kinderkamer hing een foto met een rouwlijstje. Kortgeleden was opa overleden en naast de zoete vreugde van het nieuwe jonge leven hing er in het gezin ook de geur van rouw en verdriet van een vader en opa die nog zo slecht gemist kon worden in dit jonge gezinnetje. De opdrachtdienst was een feestelijke ochtend en de kerk zat vol met familie en vrienden die doorgaans geen wekelijkse kerkbezoekers waren. Later op Facebook liet een aantal bezoekers in hun eigen taalgebruik horen dat ze het een feestelijke dienst hadden gevonden om verder over na te denken. Uiteraard had ik die ochtend over Naomi gesproken uit dat prachtige Bijbelboekje Ruth.
Crisis
Het boekje Ruth kent eigenlijk twee contrasterende kanten. Het begin schildert in donkere kleuren de crisis. De economische crisis trof Israël, waardoor het gezin van Elimelech en zijn vrouw Naomi besloot ‘het roer om’ te gooien en het broodhuis Bethlehem te verlaten om naar het heidense Moab te gaan. We zien hier de omgekeerde beweging van de kerstgeschiedenis, waar Jozef en Maria juist naar Bethlehem toegaan. Jaren geleden mocht ik deze reis maken voor de EO-microfoon en bezochten we tien plaatsen die Jozef en Maria mogelijkerwijze (de reis is immers niet precies omschreven in de Bijbel) waren gepasseerd bij hun reis. Een mooie tocht! Maar in geheel andere omstandigheden dan 2000 jaar geleden.
Het gezin van Naomi verwijderde zich juist van Bethlehem om de crisis te ontvluchten. Het bracht ze niet veel goeds. Zowel Elimelech als zijn beide zonen overleden, waardoor Naomi met haar beide schoondochters overbleef. Naomi nam op een dag het besluit om weer terug te gaan naar Bethlehem, om daar de oude familiedraad weer op te pakken. Een van de schoondochters kiest ervoor om in haar land Moab te blijven en de andere, Ruth, was blijkbaar op de een of andere manier geraakt door het geloof van haar man en schoonfamilie en gaat met haar schoonmoeder mee naar Israël. Ze spreekt de beroemde woorden die ook bij het huwelijk van onze koning en koningin gelezen zijn: ‘Uw volk is mijn volk en uw God is mijn God geworden…’
Een verbindende vrouw tussen mensen en God
Van Naomi krijgen we de indruk van een verbindende vrouw. Ze lijkt de spil in haar gezin en familie en probeert op een wijze en voorzichtige manier telkens verbindingen te leggen van geloof hoop en liefde. Dit deed ze ongetwijfeld vanuit haar eigen verbinding met de Allerhoogste, ondanks haar diepe verdriet en vele onbeantwoorde vragen. We zien hier een vrouw in crisistijd: niet alleen omdat de samenleving economisch in zwaar weer zat, maar ook in haar persoonlijke crisis van verdriet.
Maar als ze weer stappen durft te nemen naar Bethlehem gloort er stapje voor stapje nieuw licht in haar leven. De mensen van Bethlehem maken het haar overigens met hun kritische blikken en roddel niet bepaald gemakkelijk om zich als verloren dochter weer welkom te voelen! Misschien iets om ons soms ook zelf maar aan te trekken hoe wij met verloren zonen en dochters omgaan.
Boaz de losser: een familie huwelijk
De kern van het kantelmoment in het leven van Naomi is als haar schoondochter Ruth trouwt met een ver familielid van haar schoonmoeder. Het was immers de verplichting om binnen de familie op te komen voor hen die door omstandigheden of economisch in problemen waren gekomen, of door overlijden alleen kwamen te staan. Het is een zekere Boaz, een welgestelde boer, die de familieverplichting om als ‘losser’ op te treden op zich neemt en zeker niet zonder liefde trouwt met Ruth.
Zonder dat alle details overeenkomen mocht ik bijna 30 jaar geleden alweer dit gedeelte uit de Bijbel gebruiken bij het huwelijk van mijn vader die ik mocht trouwen(!) met de zus van mijn moeder. Beide waren door overlijden van hun vrouw en man alleen komen te staan en vonden elkaar in een nieuw huwelijk waar we tot op de dag van vandaag dankbaar voor zijn.
Een kind van nieuwe levensvreugde
Uit het huwelijk van Boaz en Ruth wordt een kindje geboren: Obed. En als een ‘happy ending’ zien we dan Naomi met die kleine Obed op schoot. De vrouwen van Bethlehem zagen Naomi glunderen, maar ze zagen ook naar de toekomst dat dit kind weer zou geven aan haar en haar gezin! Feitelijk gezien was het haar kleinkind natuurlijk niet, maar ze beschouwde in liefde Ruth inmiddels als van grotere waarde dan zeven zonen! Mooi en barmhartig gezegd.
Maar het gaat nog verder, dit kind van een vrouw van buiten Israël zou via David in de stamboom van de Here Jezus voorkomen! Zo verwijst deze kleine Obed naar de geboorte van de Here Jezus eeuwen later in datzelfde Bethlehem. Daar werd de Verlosser geboren die ons gered heeft van de diepste crisis, namelijk de macht van de duisternis en heeft overgebracht naar het rijk van Zijn geliefde Zoon, door de vergeving van onze zonden (Kolossenzen 1:13,14).
Ik hoop dat Kerst voor ons allemaal een reis naar Bethlehem mag worden, waar we de Verlosser mogen leren kennen en bij het Kind van Bethlehem weer nieuwe vreugde mogen vinden voor ons leven, zelfs over de grens van de dood heen. Uit ervaring weet ik dat een gewoon (klein)kind al zoveel nieuwe levensvreugde kan geven in verdrietige tijden, maar het Kind van Bethlehem kan dat zoveel te meer! Dat wens ik u toe, maar vooral ook al die mensen uit ‘Moab’ die er niet zo mee zijn opgegroeid, maar wel naar die echte vreugde verlangen!
Met vriendelijke broedergroet,
Ds. Paul J. Prijt
