Een crisis geeft ook kansen!
Paul Prijt • 91 - 2015 • Uitgave: 3
Hoe de industriepolitiek een stimulans voor gemeente-groei werd!
‘Toen nam een van de serafs met een tang een gloeiende kool van het altaar en vloog daarmee op mij af. Hij raakte mijn mond daarmee aan…’ (Jesaja 6:6).
In dit artikel wil ik u graag met een historisch voorbeeld laten zien dat een economische crisis ook kansen kan bieden voor de christelijke gemeente en er gelukkig altijd nog een diepere wijsheid is dan de politieke!
We kennen uit de historie verschillende grote redevoeringen die wissels in de loop van de geschiedenis hebben omgezet. Denk aan die van Luther, die de kerk veranderde; van Martin Luther King, wiens visionaire droom de verhoudingen tussen de mensen van verschillende kleur probeerde te verbeteren; de rede van Kennedy in Berlijn waar hij nog een koffer had staan en zo zouden er nog talloze meer te noemen zijn. Vorig jaar hield de toenmalige minister Timmermans een indrukwekkende rede n.a.v. de ramp met de MH17 bij de VN, maar misschien minder bekend is zijn laatste rede die hij onlangs in Limburg hield naar aanleiding van het begin van het ‘jaar van de mijn’. Het is nl. 50 jaar geleden dat voormalig minister van economische zaken den Uyl een historische rede hield in Heerlen, waarin hij aankondigde dat er met de kolenmijnbouw in Limburg gestopt zou worden. De toespraak van den Uyl had enorme sociale, economische, maar vooral ook persoonlijke gevolgen voor Limburg en haar inwoners.
Christelijke gemeenten zochten nieuwe wegen
Als voorganger van een Baptistengemeente in Limburg (Sittard), maar ook vanuit mijn interesse als voormalig bestuurslid van de Kamer van Koophandel (weliswaar in Brabant) zette me dit tot nadenken. Je kunt immers op twee manieren naar zo’n halve eeuw terugkijken. Met een economische bril op, maar je kunt ook kijken naar een andere laag in de samenleving: zoals vanuit kerkelijk perspectief. Zo heeft bijvoorbeeld onze Baptistengemeente in Sittard in dezelfde periode waarin de mijnen sloten als evangelisatie-post een vaste vorm gekregen. Waar de ene deur sluit gaan soms andere open!
Velen maakten zich in die tijd zorgen over het voortbestaan van de gemeenten. Er waren voornamelijk veel protestantse mensen uit het noorden naar Limburg gekomen en dat had een geweldige groei in de protestantse kerken en gemeenten gegeven in het Rooms-katholieke zuiden. En zouden die mensen langzaamaan weer vertrekken nu de mijnen zouden sluiten? Hoe moest het verder?
Hoewel de mijnen dus onmiskenbaar de groei van vele gemeenten mede had bewerkstelligd, betekende de sluiting van de mijnen geenszins het einde van die gemeenten! Integendeel! Het zorgde juist voor nieuwe initiatieven en deed een extra beroep op het uithoudingsvermogen en de trouw van de gemeenteleden. In de gemeenten zocht men naar nieuwe wegen in de veranderde omstandigheden, om het oude evangelie vandaag met elkaar en de omgeving te delen.
Wijsheid met een langere adem
Om, zoals Job (28) schrijft: zoals de mens in staat is het zwarte goud op te diepen uit de aarde, is het vinden van de ware wijsheid een stuk lastiger! Maar de kostbaarste wijsheid die we naar boven mogen brengen en tonen aan de mensen, is om God te eren en te dienen. De wijsheid van de gekruisigde Christus! Dat is immers de blijvende opdracht en uitdaging voor elke gemeente om dat als een lamp op een berg te laten zien. Om de allerbelangrijkste rede: de Bergrede van de Heer zelf, centraal te stellen in de samenleving.
Juist zo aan een begin van een nieuw jaar, waarbij velen zich afvragen wat de economie en de politiek ons zullen brengen, waar de oude economie kraakt in haar voegen en nieuwe industrieën en verdienmodellen hun intrede doen, waar internet en nieuwe technieken de wereld blijvend veranderen, waar de moderne mens aan de andere kant op zoek is naar de zin van het leven, van geborgenheid en bezinning, daar zullen we ook als christenen nieuwe wegen moeten vinden om die moderne mens en onszelf te bereiken met het evangelie van de gekruisigde en opgestane Heer die ons een hoopvolle toekomst biedt: een wijsheid met de langste adem!
Brandstof voor de gemeente is en blijft de Heilige Geest
In de Limburgse economie kwam de brandstof niet meer uit de mijnen, maar de christelijke gemeenten wisten met vallen en opstaan te leven van een andere brandstof om het vuur van geloof hoop en liefde brandende te houden: de Heilige Geest, die mensen inspireert en aanvuurt, creatief maakt en het hart brandende houdt voor de Heer, elkaar en de gemeente. Die onze monden wil aanraken zoals bij Jesaja om het woord van de Heer bekend te maken in onze omgeving. Ook anno 2015 in het geloofsvertrouwen dat die Heer mee gaat in de mooie en verdrietige dagen, ons hoop, troost en kracht geeft en niet loslaat het werk dat Zijn hand begon! Zowel persoonlijk als in de gemeenten! Om het in de taal van de mijnwerker te zeggen: Gluckauf!
Met vriendelijke broedergroet,
Paul J. Prijt
‘Toen nam een van de serafs met een tang een gloeiende kool van het altaar en vloog daarmee op mij af. Hij raakte mijn mond daarmee aan…’ (Jesaja 6:6).
In dit artikel wil ik u graag met een historisch voorbeeld laten zien dat een economische crisis ook kansen kan bieden voor de christelijke gemeente en er gelukkig altijd nog een diepere wijsheid is dan de politieke!
We kennen uit de historie verschillende grote redevoeringen die wissels in de loop van de geschiedenis hebben omgezet. Denk aan die van Luther, die de kerk veranderde; van Martin Luther King, wiens visionaire droom de verhoudingen tussen de mensen van verschillende kleur probeerde te verbeteren; de rede van Kennedy in Berlijn waar hij nog een koffer had staan en zo zouden er nog talloze meer te noemen zijn. Vorig jaar hield de toenmalige minister Timmermans een indrukwekkende rede n.a.v. de ramp met de MH17 bij de VN, maar misschien minder bekend is zijn laatste rede die hij onlangs in Limburg hield naar aanleiding van het begin van het ‘jaar van de mijn’. Het is nl. 50 jaar geleden dat voormalig minister van economische zaken den Uyl een historische rede hield in Heerlen, waarin hij aankondigde dat er met de kolenmijnbouw in Limburg gestopt zou worden. De toespraak van den Uyl had enorme sociale, economische, maar vooral ook persoonlijke gevolgen voor Limburg en haar inwoners.
Christelijke gemeenten zochten nieuwe wegen
Als voorganger van een Baptistengemeente in Limburg (Sittard), maar ook vanuit mijn interesse als voormalig bestuurslid van de Kamer van Koophandel (weliswaar in Brabant) zette me dit tot nadenken. Je kunt immers op twee manieren naar zo’n halve eeuw terugkijken. Met een economische bril op, maar je kunt ook kijken naar een andere laag in de samenleving: zoals vanuit kerkelijk perspectief. Zo heeft bijvoorbeeld onze Baptistengemeente in Sittard in dezelfde periode waarin de mijnen sloten als evangelisatie-post een vaste vorm gekregen. Waar de ene deur sluit gaan soms andere open!
Velen maakten zich in die tijd zorgen over het voortbestaan van de gemeenten. Er waren voornamelijk veel protestantse mensen uit het noorden naar Limburg gekomen en dat had een geweldige groei in de protestantse kerken en gemeenten gegeven in het Rooms-katholieke zuiden. En zouden die mensen langzaamaan weer vertrekken nu de mijnen zouden sluiten? Hoe moest het verder?
Hoewel de mijnen dus onmiskenbaar de groei van vele gemeenten mede had bewerkstelligd, betekende de sluiting van de mijnen geenszins het einde van die gemeenten! Integendeel! Het zorgde juist voor nieuwe initiatieven en deed een extra beroep op het uithoudingsvermogen en de trouw van de gemeenteleden. In de gemeenten zocht men naar nieuwe wegen in de veranderde omstandigheden, om het oude evangelie vandaag met elkaar en de omgeving te delen.
Wijsheid met een langere adem
Om, zoals Job (28) schrijft: zoals de mens in staat is het zwarte goud op te diepen uit de aarde, is het vinden van de ware wijsheid een stuk lastiger! Maar de kostbaarste wijsheid die we naar boven mogen brengen en tonen aan de mensen, is om God te eren en te dienen. De wijsheid van de gekruisigde Christus! Dat is immers de blijvende opdracht en uitdaging voor elke gemeente om dat als een lamp op een berg te laten zien. Om de allerbelangrijkste rede: de Bergrede van de Heer zelf, centraal te stellen in de samenleving.
Juist zo aan een begin van een nieuw jaar, waarbij velen zich afvragen wat de economie en de politiek ons zullen brengen, waar de oude economie kraakt in haar voegen en nieuwe industrieën en verdienmodellen hun intrede doen, waar internet en nieuwe technieken de wereld blijvend veranderen, waar de moderne mens aan de andere kant op zoek is naar de zin van het leven, van geborgenheid en bezinning, daar zullen we ook als christenen nieuwe wegen moeten vinden om die moderne mens en onszelf te bereiken met het evangelie van de gekruisigde en opgestane Heer die ons een hoopvolle toekomst biedt: een wijsheid met de langste adem!
Brandstof voor de gemeente is en blijft de Heilige Geest
In de Limburgse economie kwam de brandstof niet meer uit de mijnen, maar de christelijke gemeenten wisten met vallen en opstaan te leven van een andere brandstof om het vuur van geloof hoop en liefde brandende te houden: de Heilige Geest, die mensen inspireert en aanvuurt, creatief maakt en het hart brandende houdt voor de Heer, elkaar en de gemeente. Die onze monden wil aanraken zoals bij Jesaja om het woord van de Heer bekend te maken in onze omgeving. Ook anno 2015 in het geloofsvertrouwen dat die Heer mee gaat in de mooie en verdrietige dagen, ons hoop, troost en kracht geeft en niet loslaat het werk dat Zijn hand begon! Zowel persoonlijk als in de gemeenten! Om het in de taal van de mijnwerker te zeggen: Gluckauf!
Met vriendelijke broedergroet,
Paul J. Prijt
